Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια και οι καλύτεροι άνθρωποι

11:39 12/3/2021 - Πηγή: Contra

Οι άνθρωποι που φεύγουν παίρνουν μαζί και τις αναμνήσεις μας από τα χρόνια που πέρασαν. Η διαδρομή, εν τω μεταξύ, μέσα στο χρόνο εξιδανικεύει καταστάσεις, αμβλύνει πίκρες, απογοητεύσεις, χαμένα χαμόγελα. Στην περίπτωση του Θεοδόση Καντόγλου, που την Τρίτη έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 82 ετών, όλα αυτά δεν ισχύουν. Ο ακούραστος εργάτης του παγκρατιώτικου μπάσκετ δεν χρειάζεται εξιδανίκευση, γιατί ήταν ο ίδιος ιδανικός άνθρωπος. Άφησε πίσω του μόνο φίλους, ένα διαβολεμένο χιούμορ και μια ζωή αφιερωμένη στο μπάσκετ και τον ΑΟ Παγκρατίου.

Το όνομά του μπορεί να μη λέει τίποτε

στην πλατιά μάζα των φίλων του μπάσκετ. Για να φτάσει, βέβαια, το σπορ να έχει αυτή την ευρεία απήχηση το χέρι τους έχουν βάλει άνθρωποι σαν τον Θεοδόση, η "Τεό", με την θρυλική μουστάκα και το Γκαρέλι, από το οποίο κατέβηκε ... με το ζόρι πριν από δυο-τρία χρόνια, σχεδόν πατημένα τα ογδόντα είχε ο αθεόφοβος.

Οι Θεοδόσηδες αυτού του κόσμου, στα ανοιχτά γήπεδα της χώρας, δούλεψαν με μεράκι, με αγάπη, με σεβασμό στο νέο αθλητή, με αγωνία για την πορεία του όχι μόνο στο σπορ, αλλά και για τη μετέπειτα ζωή τους, Για το Παγκράτι, άλλωστε, που γαλουχήθηκε από την φιλοσοφία του πατριάρχη του συλλόγου, Νότη Μαστρογιάννη, αυτά τα δυο (αθλητισμός και αποκατάσταση στη ζωή) πήγαιναν πάντα μαζί. Ο Καντόγλου δεν ενδιαφερόταν να βγάλει μόνο καλούς μπασκετμπολίστες, όπως έκανε εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 70 και στις αρχές του 80, ήθελε να κοουτσάρει και καλούς ανθρώπους. Σαν το γονιό, που αγωνιά για τα παιδιά του...

Γι αυτό στο άκουσμα του θανάτου του, οι περισσότεροι είχαν να πουν μόνο ένα καλό λόγο, όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή θυμήθηκαν ένα γλυκό, υπέροχο άνθρωπο-προπονητή, που τους έπαιρνε από το χεράκι για να τους βάλει στο γήπεδο. "Μαζί του ξεκίνησα. Αυτός με έβαλε στο μπάσκετ. Πολύ λυπηρό!!" έγραψε στο facebook, ο Παναγιώτης Καρατζάς. Ο Θεοδόσης του έδωσε για πρώτη φορά την πορτοκαλί μπάλα του μπάσκετ. Λίγα χρόνια αργότερα, έφτανε μέχρι την Εθνική Ομάδα και το βάθρο του Ευρωμπάσκετ στην χρυσή βραδιά του 1987!

"Με άκουσε η κόρη μου, που έλεγα πέθανε ο Θεοδόσης και με ρώτησε ποιος ήταν. Της έδειξα μερικά από τα μετάλλια και τα αναμνηστικά τρόπαια, το ίδιο το σπίτι λέγοντάς της, ότι χωρίς αυτόν που έφυγε τίποτε απ' όλα αυτά μπορεί να μην υπήρχε" μας είπε ο Θύμιος Μπακατσιάς, που μνημόνευσε κι αυτός τον πρώτο του προπονητή, πρώτα στο μίνι και μετά στα παιδικοεφηβικά τμήματα του ΑΟΠ:"Είχε εμμονή με τα βασικά του παιχνιδιού, επέμενε σ' αυτά. Απαγορευόταν να παίξουμε ζώνη αλλά κι όταν ψήλωσα ξαφνικά δεν σκέφτηκε ποτέ να με μεταφέρει κοντά στο καλάθι, για να πάρουμε δυο-τρεις πρόσκαιρες νίκες. Δεν τον ενδιέφερε αυτό, αλλά η προοπτική μας. Κι έτσι έμεινα πλέι-μέικερ". Παίζοντας σε αυτή τη θέση άλλωστε και ο Θύμιος έφτασε μέχρι την Εθνική Ομάδα παίζοντας σε Ευρωμπάσκετ, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και Ολυμπιακούς Αγώνες.

Για τον Ντίνο Καλαμπάκο, δεν ήταν μόνο ο πρώτος προπονητής. Έμοιαζε σαν δεύτερος πατέρας "Ενδιαφερόταν πολύ για όλους μας. Ακόμη και μετά που σταματήσαμε το μπάσκετ, ήταν πάντοτε εκεί, με το τσιγάρο στο χέρι, να ρωτάει πως πάμε, τι κάνουμε, αν είμαστε ευχαριστημένοι. Μας έδωσε αξίες, μας έμαθε πράγματα και μας έβαλε στο μπάσκετ. Μαζί του παίξαμε σε τρεις τελικούς σε παίδες και έφηβους, κερδίσαμε τον τρίτο και μετά μπήκαμε στην ανδρική ομάδα. Τον θυμάμαι που πήγαινε στις προπονήσεις των μεγάλων ομάδων, Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, έβλεπε συστήματα και μας τα μετέφερε την άλλη μέρα στην προπόνηση...."

Πηγαίνοντας στο Παγκράτι από τις αρχές της δεκαετίας του 70, ο Θεοδόσης ασχολήθηκε με την προπονητική, χωρίς βέβαια να σπουδάσει σε κάποια σχολή, ή να πάει σε σεμινάρια. Το μάτι του, ωστόσο, έκοβε, το μυαλό του ακόμη περισσότερο και παρακολουθούσε τις εξελίξεις. Θαύμαζε πολύ τους ανατολικούς, που τότε κυριαρχούσαν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ: "Όποτε έρχονταν Γιουγκοσλάβοι ή Σοβιετικοί, ξεπατίκωνε τις προπονήσεις τους και μας μάθαινε, ας πούμε τον αιφνιδιασμό της σοβιετικής εθνικής ομάδας" λέει ο Γιώργος Νικολόπουλος, μέλος εκείνων των ομάδων και της πρωταθλήτριας εφήβων του 83.

Ο Γιώργος έκανε παρέα ακόμη και τώρα, πόσες φορές είχαμε πει να τον συναντήσουμε μαζί, αλλά ο κορωνοϊός μας έκλεισε μέσα. Όταν εν τέλει ήμασταν έτοιμοι για το ραντεβού, μάθαμε ότι μπήκε στο νοσοκομείο. Η αδύναμη καρδιά του δεν άντεξε στο τέλος: "Με τον Θεοδόση ήμασταν σίγουροι ότι κάναμε τα σωστά πράγματα μέσα στο γήπεδο. Πιο πολύ ήξερε πως έπαιζε ο αντίπαλος, διάβαζε το παιχνίδι και είχε τις σωστές αντιδράσεις. Ο πάγκος του άρεσε, αλλά τον άγχωνε κιόλας. Όταν φτάναμε στους τελικούς, ζητούσε πάντα κάποιον στο πλευρό του. Είτε τον Άρη Ραφτόπουλο, είτε τον Αντώνη Λάνθιμο (κατά σύμπτωση αμφότεροι έχουν φύγει από τη ζωή). Τελικά στο Βόλο... το άντεξε μέχρι το τέλος, αν και πάλι ο Λάνθιμος κάθισε δίπλα του..." προσθέτει ο Νικολόπουλος.

Ο Λάνθιμος ήταν η αδυναμία του, από τότε που "η γοργόνα" έπαιζε μπάσκετ: "Τον υπεραγαπούσε. Ο Θεοδόσης είναι μια μεγάλη μορφή του Παγκρατίου, πολλά από τα παιδιά που έπαιξαν επαγγελματικό μπάσκετ του χρωστάνε τη συνέχεια της καριέρας τους, Θα σου πω κάτι, όμως. Και μένα, αυτός ο άνθρωπος με βοήθησε πάρα πολύ, όταν στα νιάτα μου, κουτσοασχολιόμουν με τον αθλητισμό, αλλά έκανα και κάποιες περίεργες παρέες. Ο Τεό, ερχόταν κάθε φορά και με έπαιρνε μαζί του, να πάμε σε μια ταβέρνα. Μου πλήρωνε και το ρεφενέ. Ήθελε να με βοηθήσει να ξεφύγω από ένα άσχημο περιβάλλον και του χρωστάω μεγάλη χάρη" είπε ο Αλέκος Πετρόπουλος, διοικητικό στέλεχος και έφορος μπάσκετ στον ΑΟΠ.

Παρά το... άγριο μουστάκι του, ο "Τεό" ήταν ψυχούλα, του άρεσε η καλή παρέα και τα ρεμπέτικα. Πάνω σε ένα Γκαρέλι, όργωνε τα ανοιχτά γήπεδα, έβλεπε και αξιολογούσε ταλέντα και άρχισε να εργάζεται στα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Μαζί με τον Νίκο Βαφάκη και τον Ανδρέα Μιαούλη (και λίγα χρόνια αργότερα, τον Κώστα Νίκου) θέλησαν να συνεχίσουν στα βήματα του Νότη Μαστρογιάννη, που πίστευε πάντα ότι οι μικρές αθηναϊκές ομάδες είναι η ραχοκοκαλιά του μπάσκετ.

Ο θρίαμβος στο Βόλο

Το 1980 η παιδική ομάδα του Παγκρατίου φτάνει στον τελικό του παιδικού πρωταθλήματος (στα Γιάννινα). Χάνει από τον Άρη 57-53. Δυο χρόνια αργότερα θα παίξει στα Τρίκαλα, στον τελικό των εφήβων. Αυτή τη φορά θα ηττηθεί από τον Νέστορα με 60-57. Η τρίτη και φαρμακερή έρχεται στις 10/7/1983, όταν στο κλειστό του Βόλου, ο Τεό και τα παιδιά του πανηγυρίζουν τον τίτλο κερδίζοντας 80-75 (42-41) τον Άρη του Γιωργή Μπουσβάρου. Σπουδαίο ματς, με πρωταγωνιστές δυο εξαιρετικές ομάδες, καθώς με τους Θεσσαλονκείς έπαιζαν ο Μιχάλης Ρωμανίδης (31π) και ο Τάσος Τσιτάκης. Ήταν το αποκορύφωμα της πορείας μιας ομάδας που έγινε και η βάση, βέβαια, για το Παγκράτι που έφτασε σιγά-σιγά (και με τους μετέπειτα παίκτες που ακολούθησαν) μέχρι την Α1

Ο Λεωνίδας Βατάκης, τεράστιο ταλέντο εκείνα τα χρόνια (πρώτος σκόρερ της εθνικής παίδων στο φημισμένο τουρνουά του Μανχάιμ) θυμάται τις ώρες που δούλευε μαζί του: "Μου έδειχνε πως κινείται ο σέντερ, τι πρέπει να κάνω όταν βγαίνω έξω από το καλάθι. Με έβαζε στο "4" και κάναμε ατέλειωτες ώρες προπόνηση. Πολύ θετικός, πολύ ήρεμος, σεβόταν όλα τα παιδιά και προφανώς τον θυμόμαστε με αγάπη και ευγνωμοσύνη"

Για τον Μιχάλη Μαντζιώρη, που διαδέχθηκε τον Θεοδόση στον πάγκο της γυναικείας ομάδας του Παγκρατίου (κάνοντας στη συνέχεια σημαντική καριέρα) ο "Τεό" του άλλαξε τη ζωή: "Μια μέρα, ενώ ακόμη ήμουν ενεργός, έρχεται και μου λέει "Μιχάλη, άστο το μπάσκετ, έχει αλλάξει, είναι για πιο ψηλά παιδιά πλέον". Έχω όμως μια διαίσθηση ότι μπορείς να γίνεις προπονητής. Ακόμη δεν είχα πάρει το πτυχίο από την Γυμναστική Ακαδημία. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με έσπρωξε να ασχοληθώ με την προπονητική. Κι όταν ένιωσε ότι είμαι έτοιμος, δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει ένα βήμα πίσω και να μου δώσει την τεχνική ηγεσία της γυναικείας ομάδας. Ο Θεοδόσης δεν δέχθηκε ποτέ να πάρει χρήματα από το Παγκράτι, εργαζόταν αμισθί. Κι όταν αργότερα ο Φώτης Αθανασόπουλος του πρόσφερε μια θέση με αρκετά σημαντική αμοιβή, αρνήθηκε..."

Δεν του άρεσε ο όρος επαγγελματικό μπάσκετ. Όταν τα πάντα κινήθηκαν γύρω από το χρήμα, ο Θεοδόσης, όπως σημείωσε και ο Μίλτος Λαζαρίδης, διακριτικά ... την έκανε με ελαφριά πηδηματάκια. Ο Κώστας Σορώτος γράφοντας στο FB για τον καλό του φίλο και "αντίπαλο" στις μονομαχίες Πειραϊκού-Παγκρατίου, περιέγραψε γλαφυρά την τοποθέτησή του ως τοποτηρητή στον Πανιώνιο, λες και ο Τεό ήταν ποτέ άνθρωπος που θα μπορούσε να "ρουφιανέψει".

Ποιος ήταν τελικά ο Θεοδόσης Καντόγλου. Η Μιμή Μαρσέλλου, παίκτριά του στη γυναικεία ομάδα του Παγκρατίου τον σκιαγράφησε με τον καλύτερο τρόπο, γράφοντας στο facebook: "Οχι ρε coach.... ο πιο τρυφερός, ο πιο απλός, ο πιο αγνός, ο πιο ιδανικός για να λατρέψω το σπορ, ο πιο παιδαγωγός που μας έμαθε μπάσκετ. Ο άνθρωπος που τόνιζε τα ταλέντα μας για να διορθώσουμε τα λάθη μας! Ακόμα και τώρα όταν σκέφτομαι το μπάσκετ και τα 'βήματά μου' τον ΚΥΡΙΟ ΘΕΟΔΟΣΗ φέρνω στο μυαλό μου.... Αθάνατη έμπνευση! Ζορίζομαι να το πιστέψω..."