Η διαιτητής που τα 'βάζει' με τον κορονοϊό

13:09 31/3/2020 - Πηγή: Contra

H Σίλβια Μαρτσιάλι έγινε θέμα στα ιταλικά Μέσα -και μετά σε όλη την Ευρώπη- τον Οκτώβριο του 2010, όταν έγινε η πρώτη διεθνής διαιτητής της Ιταλίας. Της είχε ανατεθεί να 'σφυρίξει' αγώνα για το FIBA Eurocup γυναικών.

Ο πατέρας της Σίλβια, Φραντσέσκο, ήταν παίκτης στην Πέζαρο, πριν γίνει διαιτητής σε μικρές κατηγορίες και μετά γιατρός -για χάρη της επιστήμης, σταμάτησε να παίζει μπάσκετ. Η κόρη του επίσης ήταν μπασκετμπολίστρια -πριν βάλει τη σφυρίχτρα και πριν περάσει στην

ιατρική. “Έτσι κι αλλιώς, ήμουν όλη τη μέρα στα γήπεδα, ως παίκτρια. Όταν άρχισα να διευθύνω αγώνες, κατάλαβα ότι ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα, ο έντονος τρόπος με τον οποίον βίωνα το μπάσκετ. Μου άρεσε να μελετώ το σπορ, να το κατανοώ. Όταν άρχισα τις σπουδές μου στην ιατρική, σταμάτησα να αγωνίζομαι. Συνέχισα όμως, να σφυρίζω ματς”, είχε πει στην Informazione.

Το 2013 έκανε το ντεμπούτο της σε ανδρική λίγκα, στη Serie B. “Το παιχνίδι μου φάνηκε πιο γρήγορο, από όταν το μελετούσα ή συγκριτικά με ό,τι είχα συνηθίσει έως τότε. Όσο περνούσε η ώρα, αισθανόμουν πιο άνετα”. Ομολόγησε πως υπήρχε σοβινισμός, στο χώρο 'που ανδροκρατείται' και ότι είχε συνηθίσει σε αυτά τα φαινόμενα. Χρειάστηκε χρόνο για να συνηθίσει και τις προσωπικές προσβολές 'που γίνονταν γιατί είμαι γυναίκα. Γενικά, βέβαια ο κόσμος κρίνει τους διαιτητές'. Και τους βρίζει. Δεν είχε θέμα να δέχεται τα λάθη της (“μάθαινα από αυτά. Έμαθα να τα ξεπερνώ σε δευτερόλεπτα, γιατί ακολουθούσε άλλη φάση -δεν υπήρχε χρόνος”). Και πάντα δούλευε για να γίνει καλύτερη -μελετώντας όσα έκανε σε κάθε παιχνίδι.

Λίγες ημέρες πριν γίνει διαιτητής, πήρε το πτυχίο της στην ιατρική. Ήταν 29 χρόνων. Η πορεία της στα γήπεδα συνεχίστηκε, ώσπου αναβλήθηκαν όλα τα πρωταθλήματα, λόγω κορονοϊού. Τότε αποφάσισε να ασχοληθεί με την άλλη της ιδιότητα, γιατί το 'χε ανάγκη η χώρα της. Ζει στη Ρώμη, όπου σπούδασε -με ειδίκευση στην καρδιολογία. Με το ξέσπασμα της πανδημίας που είχε για επίκεντρο την Ιταλία, έκρινε πως ήταν μονόδρομος να προσφέρει τις υπηρεσίες της. Δουλεύει στο νοσοκομείο της γενέτειρας της, στο Φέρμο και στα ασθενοφόρα και τα επείγοντα της Ρώμης. Όπως είπε στην επίσημη ιστοσελίδα της FIBA "πηγαίνω όπου υπάρχει ανάγκη. Όταν γίνεσαι γιατρός, δίνεις έναν όρκο που οφείλεις να τιμάς. Ειδικά όταν πρόκειται για κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Με τον κορονοϊό ένιωσα πως πραγματικά ήθελα να βοηθήσω. Δεν με ενδιέφερε το πού. Ήμουν διατεθειμένη να κάνω ό,τι χρειαζόταν, οπουδήποτε χρειαζόταν. Ακόμα και στα βόρεια της χώρας, όπου ζουν την καταστροφή. Πολλοί δηλώσαμε πως θέλαμε να μετακινηθούμε εκεί, αλλά δεσμευόμασταν με συμβόλαια (το δικό μου είναι με το νοσοκομείο της Ρώμης). Ναι, η δουλειά είναι δύσκολη, κάνουμε συνεχόμενες, μεγάλες, βάρδιες και πάντα φοβόμαστε μην μεταφέρουμε τον ιό στην οικογένεια μας”. Στο τέλος κάθε βάρδιας βγάζει τη μάσκα, την ειδική στολή, τις μπότες και τα γάντια και ψεκάζει με αντισηπτικό τα πάντα.

“Είμαι αυτή που είμαι, χάριν του τι κάνω στο μπάσκετ και στην ιατρική. Πάντα προσπαθώ να τα ισορροπώ. Είναι τα δυο μου πάθη. Δεν μπορώ να 'χω μόνο το ένα. Το μπάσκετ με βοηθά να προσδιορίζομαι ως άνθρωπος και, με κάποιους τρόπους να προσεγγίζω καλύτερα τη ζωή. Το μπάσκετ μου δίνει την ευκαιρία να ανοίγω το μυαλό μου. Με προκαλεί ως άνθρωπο να 'χω αφοσίωση”.

Αντίστοιχη ιστορία με της Μαρτσιάλι είναι αυτή του επίσης, Ιταλού διεθνούς διαιτητή Γκουίντο Τζοβανέτι, ο οποίος επίσης, είναι γιατρός (“και οι δυο μου γονείς είναι γιατροί, αλλά δεν με πίεσαν. Ήταν επιλογή μου να τους ακολουθήσω, γιατί ήθελα να μπορώ να βοηθώ ανθρώπους”) και δουλεύει τις ημέρες του κορονοϊου που 'χει στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερους από 11.000 συμπατριώτες του. “Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Αλλάζει κάθε μέρα. Η κυβέρνηση ζητά συνεχώς τη βοήθεια περισσοτέρων γιατρών. Εγώ δουλεύω στο Μπάρι. Ήμουν στο καρδιολογικό. Τώρα έχω μεταφερθεί στη μονάδα για τους ασθενείς του Covid-19”.

Εξήγησε πως "το πραγματικό πρόβλημα είναι πως δεν γνωρίζουμε πότε θα τελειώσει αυτό. Σε κάποια μέρα της Ιταλίας η κατάσταση έχει φτάσει στο αποκορύφωμα. Φοβόμαστε πως η καμπύλη δεν πέφτει στο νότο, γιατί μετακινήθηκαν εκεί πολλοί από το βορρά και μετέφεραν τον ιό. Τα νούμερα δείχνουν πως υπάρχει αύξηση”. Προφανώς και φοβάται “αλλά έχω επικεντρώσει στην ανάγκη που υπάρχει και κάνω ό,τι κάνω και ως διαιτητής: προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος και λογικός, γιατί είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί”.