Η δίνη του 'what if' και το μικρό καλάθι του Παναθηναϊκού

12:49 1/11/2020 - Πηγή: Contra

Το αυτονόητο της νίκης στη Λαμία είναι ισοδύναμο με την αυτονόητη διαπίστωση ότι η γη δεν είναι επίπεδη. Αλλά, πραγματικά, τι είναι αυτονόητο στον Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών, πόσο μάλλον τον εφετινό, για να θεωρηθεί ως εύκολο βράδυ το εκτός έδρας ματς του Σαββάτου.

Κόντρα σε μία ομάδα χειρότερη από εκείνον ο Παναθηναϊκός ήθελε τη νίκη για το '3 στα 3' που λέγαμε, το οποίο θα δώσει βαθμολογική ώθηση. Αυτό που θα

την ανυψώσει είναι τα ντέρμπι που ακολουθούν μετά τον Απόλλωνα και τον Ατρόμητο. Ντέρμπι ψυχολογίας που σε ανεβάζουν και σε βγάζουν από το ψυχολογικό αδιέξοδο.

Σε αυτό λίγο έλειψε να πέσει και στη Λαμία η ομάδα του Μπόλονι. Προηγήθηκε νωρίς με τον Καρλίτος και από ένα πέναλτι του Κουρμπέλη θα μπορούσε να μπει ξανά σε μία δίνη. Και εκεί θα εμφανιζόταν το 'what if' του συγκεκριμένου αγώνα ως προς την αντίδραση μετά την ισοφάριση. Αυτή δεν ήρθε, ο Διούδης απέκρουσε, ο Παναθηναϊκός διατηρήθηκε σε υψηλά ψυχολογικά επίπεδα και κάπως έτσι 'χτίστηκαν' οι προϋποθέσεις της πρώτης νίκης. Ακόμα και στο λεγόμενο κακό, εφέτος, δεύτερο ημίχρονο όπου παθαίνει τις 'ζημιές', οι 'πράσινοι' δεν κλείδωσαν ως προς τον χαρακτήρα, αντίθετα κλείδωσαν το αποτέλεσμα.

Απέναντι σε μία πραγματικά κακή ομάδα που ξεκίνησε με μία διαφορετική ταυτότητα που προσπάθησε να δώσει ο εκ Κρήτης ορμώμενος Γιώργος Πετράκης, η οποία υπηρετεί το ποδόσφαιρο, ουχί το αποτέλεσμα, ο Παναθηναϊκός δεν είχε άλλο περιθώριο για γκέλα. Ήδη έχει πιάσει ιστορικά χαμηλά, δεν του χρειαζόταν ακόμα ένα βαρίδι. Κανονικά το συγκεκριμένο ματς το ξεχνάς το πρωί της Κυριακής και 'χτίζεις' για τα επόμενα, αλλά είναι από αυτές τις περιπτώσεις που η νίκη εκτός από τρεις βαθμούς φέρνει κι άλλα αξιοσημείωτα.

Το πρώτο είναι ο Καρλίτος. Δεν σηκώνει πλέον καμία αμφισβήτηση ότι είναι φορ, είναι γκολτζής και ως φαίνεται έχει πάρει τα πάνω του. Το αρνητικό είναι ότι δεν τον ακολουθεί σε διάθεση και επιδόσεις ο Μακέντα, ενώ παραμένει ερωτηματικό αν λειτουργεί τελικά το σύστημα με τους δύο επιθετικούς.

Το δεύτερο είναι ο Χατζηγιοβάνης. Πρόσθεσε ακόμα μία καλή εμφάνιση, παραμένει επιπόλαιος σε πολλές των περιπτώσεων λόγω της αγωνιστικής του ψυχοσύνθεσης, αλλά ένας τέτοιος Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα τέτοιο ποδοσφαιριστή. Ακόμα κι αν κάνει λάθη όπως αυτό, για παράδειγμα, κόντρα στον ΟΦΗ πριν από δύο αγωνιστικές.

Το τρίτο είναι η επάνοδος του Βιγιαφάνες. Ακόμα μία προσθήκη για τους 'πράσινους', ακόμα μία ποιοτική λύση, ερωτηματικό βέβαια πότε θα είναι καθόλα έτοιμος, αλλά το αυτονόητο είναι τι έχει να δώσει στον Παναθηναϊκό όταν επανέλθει σε φουλ αγωνιστικά επίπεδα.

Υπάρχει, όμως κάτι ακόμα που δείχνει ότι αλλάζουν τα πράγματα στην ομάδα του τριφυλλιού κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει στο κλίμα. Αυτό το κάτι είναι στην άκρη του πάγκου και αφορά τον Λάζλο Μπόλονι. Ο Παναθηναϊκός έχει κανονικό προπονητή, κάνει κανονικές προπονήσεις, βγάζει πλέον υγεία σε αυτό το κομμάτι και φαίνεται ότι μπαίνει σε μία τροχιά ανάπτυξης. Μικρό καλάθι, βέβαια, γιατί είθισται οι 'πράσινοι' να διαψεύδουν τις προβλέψεις. Αυτή τη φορά, όμως, με τον Ρουμάνο πολύπειρο προπονητή φαίνεται στον ορίζοντα μία κανονικότητα ξανά. Άργησε, αλλά έρχεται. Ας είναι.