Ο Φερνάντο Τόρες θα έχανε τη μεταγραφή στη Λίβερπουλ από τον Ντάρεν Μπεντ

19:47 21/6/2019 - Πηγή: Contra

Ο Φερνάντο Τόρες, ο οποίος ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη δράση την Πέμπτη σε ηλικία 35 ετών, υπήρξε ένας ποδοσφαιριστής που σημάδεψε την προηγούμενη δεκαετία. Ο Ισπανός ξανθομάλλης επιθετικός υπήρξε σύμβολο της Ατλέτικο Μαδρίτης, όμως η κορυφαία σεζόν της καριέρας του σε ατομικό επίπεδο ήταν η πρώτη που τον βρήκε μακριά από το 'Βιθέντε Καλδερόν'.

Η έκρηξη του Ισπανού ποδοσφαιριστή πραγματοποιήθηκε στο

'Άνφιλντ', με τη φανέλα της Λίβερπουλ, όπου έγινε παγκόσμιο φαινόμενο. Ο 'Νίνιο' ήταν καταιγιστικός στους 'κόκκινους' και δικαίωσε σε μεγάλο βαθμό το ποσό ρεκόρ που δαπάνησαν για να τον αγοράσουν το καλοκαίρι του 2007, όταν τα οικονομικά δεδομένα του αθλήματος ήταν τελείως διαφορετικά σε σχέση με τα σημερινά.

Η Λίβερπουλ χρειαζόταν 'φουνταριστό' παγκόσμιας κλάσης

Η Λίβερπουλ ήταν η ομάδα που εξακολουθούσε να μοχθεί για την κατάκτηση της Premier League, ωστόσο αυτή η αναμονή είχε μετριαστεί εξαιτίας της διπλής παρουσίας σε τελικό Champions League και της κατάκτησης ενός εκ των δύο τροπαίων, στην 3ετία του Ράφα Μπενίτεθ. Ο Ισπανός τεχνικός ήταν ξεκάθαρα ο αναμορφωτής του συλλόγου, όμως το ρόστερ χρειαζόταν αρκετές 'πινελιές' ακόμα για να μπορέσει να ανταγωνιστεί την Τσέλσι του Ζοζέ Μουρίνιο και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Άλεξ Φέργκιουσον.

Το βέβαιο είναι πως χρειαζόταν επιθετικό παγκόσμιας κλάσης, αφού ο Πίτερ Κράουτς δεν ήταν τέτοιος, ο Ντιρκ Κάουτ δεν ήταν 'φουνταριστός', ο Κρεγκ Μπέλαμι δεν έκανε τη διαφορά, ο Ρόμπι Φάουλερ ήταν πολύ μεγάλος και αποχώρησε ως ελεύθερος, ο Τζιμπρίλ Σισέ πωλήθηκε στη Μαρσέιγ και ο Φλοράν Σιναμά Πονγκόλ αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Οι Κρίστιαν Νέμετ και Σεμπαστιάν Λέτο δεν ήταν οι επιθετικοί που θα αναλάμβαναν το 'φορτίο' της Ευρωπαίας φιναλίστ, ενώ ο Ράιαν Μπάμπελ που αγοράστηκε από τον Άγιαξ για 17.250.000 ευρώ, ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Μικρότερο ρίσκο περιελάμβανε η απόκτηση του Αντρέι Βορόνιν από τη Λεβερκούζεν, αφού ο Ουκρανός επιθετικός αποκτήθηκε ως ελεύθερος.

Η γραμμή κρούσης της Λίβερπουλ χρειαζόταν κάτι ακόμα μεγαλύτερο, ένα πιο 'βαρύ πυροβολικό'. Αυτός ήταν ο... Ντάρεν Μπεντ. Ή τουλάχιστον αυτό γραφόταν στον αγγλικό Τύπο της εποχής και ίσως να υπήρχε δόση αλήθειας για τον επιθετικό της Τσάρλτον, που εκείνη την περίοδο ήταν αρκετά αποτελεσματικός. Όμως υπήρχε και μία υπόθεση που πάλευε προσωπικά ο Μπενίτεθ.

Ο Τόρες έπρεπε να φύγει από την Ατλέτικο

Ο Τόρες ολοκλήρωνε την 7η σεζόν του στην Ατλέτικο και την 5η στην Primera Division με διψήφιο αριθμό τερμάτων. Δίπλα στον άπειρο Σέρχιο Αγκουέρο, ήταν για ακόμα μια φορά ο ηγέτης της επίθεσης των 'ροχιμπλάνκος' και με 15 γκολ τερμάτισε 1ος σκόρερ τους για τη σεζόν 2006-2007, που τους βρήκε στην 7η θέση της βαθμολογίας.

Ο Ντάρεν Μπεντ τελικά κατέληξε στην Τότεναμ εκείνο το καλοκαίρι για 25.000.000 ευρώ, ρεκόρ συλλόγου. Ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας του, που το 2009 συνεχίστηκε (με μεγαλύτερη επιτυχία) σε Σάντερλαντ και Άστον Βίλα.

Ήταν ξεκάθαρο πλέον πως η συγκεκριμένη περίοδος της Ατλέτικο δεν μπορούσε να χωρέσει τον Τόρες. Ο αρχηγός της ομάδας, αν και μόλις 23 ετών, έπρεπε να φύγει από τον σύλλογο για να ανοίξει τα 'φτερά' του, ειδάλλως κινδύνευε να εγκλωβιστεί όπως ο Φραντσέσκο Τότι στη Ρόμα. Οι δηλώσεις του δεν ήταν μισόλογα πια και οι 'μεγάλοι' της Ευρώπης είχαν πιάσει το μήνυμα, με συνέπεια να διαγκωνίζονται για το ποιος θα τον αρπάξει από τη Μαδρίτη. Όταν, δε, φόρεσε περιβραχιόνιο αρχηγού με τη φράση 'You 'll Never Walk Alone' σε αγώνα με τη Ρεάλ Σοθιεδάδ, όλα έγιναν πιο απλά.

Οι πιο ουσιαστικές επαφές με τη Λίβερπουλ ήταν μεταξύ του Ισπανού επιθετικού και του Ισπανού προπονητή, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Τόρες σε παλαιότερη συνέντευξή του: "Έβγαζα βόλτα τα σκυλιά μου στο πάρκο και χτύπησε το τηλέφωνό μου, από ένα αγγλικό νούμερο. Νόμιζα ότι ήταν ο Πέπερ Ρέινα ή ο Τσάμπι Αλόνσο (σ.σ. συμπαίκτες στην εθνική Ισπανίας που αγωνίζονταν στη Λίβερπουλ), αφού συνήθως μιλάω μαζί τους. Όμως, στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Ράφα. Μου είπε ότι με ήθελε στη Λίβερπουλ για πολλούς λόγους. Το πιο σημαντικό ήταν ότι ο προπονητής με κάλεσε και μου είπε ότι μπορώ να είμαι σημαντικός παίκτης, ένας από τους καλύτερους εφήβους στην Ευρώπη και ότι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για εμένα. Είχα μια άλλη πρόταση νωρίτερα, όμως όταν έχεις τον προπονητή να σου τηλεφωνεί, ξέρεις ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος".

Ο πιο αποτελεσματικός επιθετικός της Premier League

Μετά από αρκετές εβδομάδες διαπραγματεύσεων, το deal έκλεισε στα 38.000.000 ευρώ συν τον Λουίς Γκαρθία (ρεκόρ συλλόγου), ο οποίος θα ακολουθούσε αντίθετο δρομολόγιο. Ο Τόρες βρέθηκε στο Μέλγουντ, υποβλήθηκε σε ιατρικές εξετάσεις, έδωσε τα χέρια, επέστρεψε στην πατρίδα του για να χαιρετήσει τους φίλους της Ατλέτικο και στις 4 Ιουλίου 2007 βρέθηκε ξανά στην Αγγλία, αυτήν τη φορά για τις υπογραφές και τις ανακοινώσεις. "Είναι μια φανταστική ευκαιρία να βρίσκομαι σε έναν από τους καλύτερους συλλόγους της Ευρώπης, με μια φανταστική ιστορία. Δεν έχεις πολλές τέτοιες ευκαιρίες στη ζωή σου", σημείωσε μεταξύ άλλων.

Στο ντεμπούτο του στο 'Άνφιλντ' άνοιξε λογαριασμό. Σημαδιακά, απέναντι στην Τσέλσι, ομάδα για την οποία θα ζητούσε να φύγει από τη Λίβερπουλ τον Ιανουάριο του 2011, μετά από 81 γκολ σε 142 αγώνες. Στην πρώτη σεζόν του στους 'κόκκινους', όμως, κατέρριψε όλα τα προσωπικά κοντέρ, σημειώνοντας 24 γκολ στο πρωτάθλημα και 33 σε όλες τις διοργανώσεις. Στις 3 πλήρεις σεζόν που βρέθηκε στο Μέρσεϊσαϊντ είχε 0,84 γκολ ανά 90λεπτο, αν αφαιρεθούν τα πέναλτι, επίδοση ανώτερη από την καλύτερη 3ετία στην Premier League των Τιερί Ανρί (0,73), Χάρι Κέιν (0,72), Άλαν Σίρερ (0,71), Σέρχιο Αγκουέρο (0,71), Λουίς Σουάρες (0,69) ή Ρουντ φαν Νίστελροϊ (0,58).

Τα σοβαρά προβλήματα τραυματισμών, όμως, ανέκοψαν τον ρυθμό του. Η μεταγραφή των 60.000.000 ευρώ στην Τσέλσι περισσότερο τον επιβάρυνε, παρά τον διευκόλυνε να ξαναβρει τον δρόμο του, παρότι σημείωσε 45 γκολ στα μπλε και πανηγύρισε και το Champions League. Ο Τόρες δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος ούτε στη Μίλαν ούτε στην επιστροφή του στην Ατλέτικο, με την οποία κατέκτησε το Europa League, τον σημαντικότερο τίτλο της καριέρας του, όπως παραδέχεται. Και φυσικά, ο ένας χρόνος στην ιαπωνική Σαγκάν Τόσου ήταν απλά το καθυστερημένο φινάλε της καριέρας του.