Ο νεο-Έλληνας διαιτητής είναι ποζέρης και ημιμαθής

18:04 6/7/2020 - Πηγή: Contra

Τους ακούς σε ραδιοφωνικές εκπομπές, τους αναγνωρίζεις ως τηλεοπτικές περσόνες. Πάντοτε πρόθυμοι να εμφανιστούν και λεκτικά οπλισμένοι για να επικρίνουν ή να κολακέψουν τη νεότερη γενιά, αυτή που συνεχίζει το δικό τους έργο. Συνολικά, βέβαια, οι παλαίμαχοι γηγενείς διαιτητές κάθε άλλο παρά καμαρώνουν για τους συνεχιστές του 'έργου' τους στον χώρο.

Λησμονούν ασφαλώς ότι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, η δική τους φουρνιά υπήρξε εξίσου απρόσεκτη, μεροληπτική, όχι επαρκώς εκπαιδευμένη έως και διαπλεκόμενη. Από όπου κι αν την πιάσεις αυτήν την παράδοση, στο τέλος κάπου λερώνεσαι. Σύμφωνοι, υπήρξαν

και ορισμένες ξεχωριστές μορφές, όμως τόσο σπάνιες όσο το να ξεχωρίσεις τη ζάχαρη μέσα στο αλάτι.

Άκουγα, ομολογώ με ενδιαφέρον, τον άλλοτε διεθνή διαιτητή Παναγιώτη Βαρούχα να λέει ότι κάπου πρέπει να πούμε "ώπα" στην ισοπέδωση των Ελλήνων ρέφερι, διότι όπως πάει η δουλειά, θα σταματήσουν να εμφανίζονται ενδιαφερόμενοι προς εκπαίδευση στις εν λόγω σχολές και μοιραία το ίδιο το ποδόσφαιρο μελλοντικά θα αντιμετωπίσει πρόβλημα. Κοινώς, δεν θα ευδοκιμεί ο απαιτούμενος αριθμός προσώπων για να καλυφθούν οι ανάγκες του αθλήματος, πέραν των επαγγελματικών κατηγοριών. Η συλλογιστική είναι από μόνη της οπισθοδρομική.

Στηρίζεται, στο "τέτοιοι υπάρχουν στην Ελλάδα, ας κοιτάξουμε λοιπόν να μη χάσουμε και αυτούς που έχουμε", όχι στο "πώς θα τους εκπαιδεύσουμε πιο άρτια". Φορέστε λοιπόν το κασκολάκι σας, πάρτε τη σημαιούλα σας και πηγαίνετε στο γήπεδο να απολαύσετε τον (κάθε) Γιώργο Κομίνη. Δείτε το αλλιώς, αντιμετωπίστε το όπως ένα (ένα κακόγουστο) stand-up comedy, προσπαθήστε να διασκεδάσετε με φθηνά αστεία.

Απολαύστε τον ευφυή τρόπο με τον οποίο μπορεί ένας ρέφερι να ξεγελάσει και τον ίδιο τον εαυτό του γι' αυτό που είδε στο VAR. Καμαρώστε τη (διαιτητική) αυτοταπείνωσή του. Δεν πρόκειται για ποδοσφαιρικό παιχνίδι, είναι ένα one-man show, η προσωπική κατάθεση ενός ανθρώπου που αποφασίζει σαν μην έχει την απαιτούμενη κατάρτιση, ώστε να αντεπεξέλθει σε αυτό για το οποίο τον όρισαν. Ασφαλώς και δεν είναι ο πρώτος, υπήρξαν δυνατά παραδείγματα προς μίμηση πριν από εκείνον.

Στην πλειονότητά της, η τελευταία γενιά των γηγενών διαιτητών -πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων που τέλος πάντων, τους λες και υποφερτούς (π.χ. Τάσος Παπαπέτρου)- κουβαλά όλες τις παθογένειες των παλαιότερων ρέφερι. Επιπλέον όμως διαθέτει μια μοναδική εφευρετικότητα να τις εξελίσσει σε ένα περιβάλλον το οποίο είναι πολύ πιο άρτια δομημένο και τεχνολογικά εξοπλισμένο, συγκριτικά με το παρελθόν. Είναι ποζέρηδες και ημιμαθείς. Είναι του φαίνεσθαι, της ευθυτενούς κορμοστασιάς, του αψεγάδιαστου look. Είναι εξαιρετικοί σε όλα αυτά, όμως δεν πρέπει να είναι διαιτητές.

Όσο για τους λαλίστατους παλαίμαχους ρέφερι των media, ειδικότερα εκείνους που προκειμένου να μη δυσαρεστήσουν τον εργοδότη, μιλούν όπως ακριβώς δεν θα σφύριζαν ποτέ, αποτελούν ατόφιο κομμάτι του προβλήματος. Είναι μέρος της κακοποίησης του ποδοσφαίρου, δίχως το στραγάλι που βγάζει τον λάθος ήχο, αλλά με λόγο στρέβλωσης και αποπροσανατολισμού.