Οι ομοιότητες της μεταγραφής του Γκαρσία με εκείνη του Τζιμπούρ

11:53 15/9/2020 - Πηγή: Contra

Ήταν καλοκαίρι του 2008, υπό συνθήκες μεγάλης πίεσης. Η ΑΕΚ είχε απολέσει το πρωτάθλημα Ελλάδος από μία δικαστική απόφαση, από το ρόστερ της είχαν αποχωρήσει σημαντικές μορφές της σύγχρονης ιστορίας της όπως ο Άκης Ζήκος ο Νίκος Λυμπερόπουλος και ο Τραϊανός Δέλλας, ενώ η κατάσταση έγινε ακόμα πιο δύσκολη όταν ο Ριβάλντο απαίτησε να φύγει για το Ουζμπεκιστάν, εν μέσω θερινής προετοιμασίας και πολύ απογοητευμένος από τη χρησιμοποίησή του ως εσωτερικός χαφ,

στο 4-3-3 του Γιώργου Δώνη.

Ήταν τότε που με μία κίνηση, η οποία περισσότερο παρέπεμπε σε απόφαση εν θερμώ, αν όχι πανικού, η ΑΕΚ αποφάσισε να ξοδέψει 3.200.000 ευρώ για να αποκτήσει από τον Πανιώνιο τον Ραφίκ Τζιμπούρ. Μία επιλογή που σκόρπισε προβληματισμό έως και διχόνοια εντός της ΠΑΕ, καθώς αργότερα αποδείχθηκε ότι ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Ντέμης Νικολαΐδης, είχε πάρει επάνω του την απόφαση να επιλέξει τον Αλγερινό ως αντί-Ριβάλντο, ενημερώνοντας μέσω sms τον έναν εκ των μεγαλομετόχων της ομάδας, τον Πέτρο Παππά, όταν πλέον η μεταγραφή είχε πραγματοποιηθεί ήδη. Τουλάχιστον, έτσι ισχυρίστηκε ο τελευταίος...

Είναι μια άλλη ιστορία το τι ακολούθησε και το πώς αργότερα ο Τζιμπούρ χάθηκε για την ΑΕΚ ως ελεύθερος και κατέληξε στον Ολυμπιακό. Σε αρκετά σημεία της, όμως, εκείνη η μεταγραφή θυμίζει την τωρινή προσθήκη στο κιτρινόμαυρο ρόστερ του Λιβάι Γκαρσία από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο. Όπως και τότε έτσι και τώρα, η Ένωση βιώνει συνθήκες μεγάλης πίεσης, ισχυρής εσωστρέφειας, έως και απόγνωσης για το αν αυτό που έχει δημιουργήσει ως ρόστερ, είναι αντάξιο του ονόματός της, αλλά κυρίως της ιστορικής συγκυρίας που διαγράφεται μπροστά της, με την είσοδο στο νέο γήπεδό της.

Εν μέσω διοικητικής αμφιβολίας, θυμού και εσωτερικής αναζήτησης για το αν γιαλός της ΑΕΚ είναι στραβός ή στραβά αρμενίζει η ίδια, κατάσταση την οποία φούντωσε στον απόλυτο βαθμό ο τρόπος πού χάθηκε ακόμα ένας τελικός Κυπέλλου Ελλάδας από μία παρέα ποδοσφαιριστών η οποία έμοιαζε ανήμπορη, καταγράφεται η μεταγραφή που αποτελεί ρεκόρ της εποχής Δημήτρη Μελισσανίδη στην ΑΕΚ. Όχι μόνο της τωρινής, αλλά και κάθε προηγούμενης! Μία προσθήκη με πολύ υψηλό οικονομικό τίμημα για τα δεδομένα της ομάδας και την έως σήμερα αυστηρή οικονομική στρατηγική της.

Κάνει αυτό που του ζητούν, ξοδεύει με ένα πρωτόγνωρο ρίσκο

Η αγορά του 60% των δικαιωμάτων ενός ποδοσφαιριστή, σε άλλες περιόδους θα αποτελούσε λόγο απόσυρσης από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης σε διάστημα μικρότερο του ενός λεπτού, από τη στιγμή μάλιστα που για την απόκτηση αυτού του μεριδίου, θα πρέπει να καταβληθούν 2.500.000 ευρώ. Μολαταύτα, ο διοικητικός ηγέτης της ΠΑΕ πήρε ένα ρίσκο που σπανίως συνηθίζει, έλαβε μία απόφαση αρκετά μακρινή από τα συνήθως ρηχά νερά της μεταγραφικής πολιτικής που ακολουθείται από την ΑΕΚ.

Αυτό μας δείχνει δύο πράγματα: αφενός ότι πείστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό για τις ικανότητές του Γκαρσία, ώστε να πληρώσει τόσα πολλά χρήματα αφήνοντας ποσοστό μεταπώλησης ύψους 40% στην Μπεϊτάρ κι αφετέρου ότι αφυπνίστηκε από τις κραυγές αγανάκτησης γύρω του, οι οποίες τις τελευταίες ημέρες εκφράζονται πλέον με μεγάλη απογοήτευση για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας και από τα δυνατά κινήματα του οπαδικού πυρήνα της Ένωσης.

Είναι αυτός ο ποδοσφαιριστής όντως τόσο καλός για να αποφασίζεται μια τέτοια δαπάνη, η οποία για να φέρει μελλοντικά έστω ένα μικρό κέρδος από πώληση, θα πρέπει να παραχωρηθεί με περισσότερα από 7-8 εκατ. ευρώ; Είναι αυτός που θα μπει αμέσως στην ενδεκάδα και θα κάνει τη διαφορά, θα ξεδιπλώσει προσωπικότητα και θα 'καθαρίσει' μεγάλα παιχνίδια; Στην ΑΕΚ πιστεύουν ότι είναι. Επίσης, δεν είναι νορμάλ τώρα που το χέρι μπαίνει βαθιά στο ταμείο, να την ψέγουμε επειδή το έκανε με έναν τρόπο αμφιλεγόμενο. Είναι καλό που συνέβη, αρκεί να έχει και την ανάλογη συνέχεια. Και πρωτίστως, να μην πάει στραβά, όπως συνέβη με τον Ντανιέλε Βέρντε για τον οποίο υπήρχε ανάλογος ενθουσιασμός, περίπου τέτοιες ημέρες, έναν χρόνο πίσω μας. Όλα στο γήπεδο!