Το τσίμπημα ενός κουνουπιού στέρησε δυο χρόνια ζωής στη Λίζα Έιτκεν

10:31 19/6/2019 - Πηγή: Contra

Γεννημένη στο Μοντρόουζ της Σκωτίας πριν από 29 χρόνια (16 Φεβρουαρίου 1990), η Λίζα Έιτκεν παίζει σκουός από τα 10 της. Το 2012 ανήλθε στο Νο38 της παγκόσμιας κατάταξης, την υψηλότερη θέση που είχε φτάσει ποτέ, και μέχρι σήμερα εξακολουθεί να συναγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο, παραμένοντας η κορυφαία αθλήτρια της πατρίδας της. Εξαιρουμένου του αναπάντεχου διαλείμματος που είχε αναγκαστεί να κάνει για 2 ολόκληρα χρόνια

Αν τη ρωτήσεις, θ' αποκριθεί πως το 2014 είναι η περίοδος που θα ήθελε να διαγράψει μεμιάς από το ημερολόγιο

της ζωής της. Να σκίσει μία προς μία όλες τις σελίδες του, να κοπούν κομματάκια και να καούν στην πυρά.

Το 'δάγκωμα' που λίγο έλειψε να τη σκοτώσει

Έχοντας ταξιδέψει στην Κουάλα Λουμπούρ της Μαλαισίας για ένα διεθνές τουρνουά, η Σκωτσέζα μολύνθηκε από κουνούπι και προσβλήθηκε από δάγκειο πυρετό, μια οξεία ιογενή νόσο, των τροπικών χωρών κυρίως. Στις περισσότερες περιπτώσεις προκαλεί απλώς έντονες παρενέργειες που απαιτούν κατανάλωση πολλών υγρών και ανάπαυση έως ότου καταπολεμηθεί ο ιός.

Μικροβιολογικές μελέτες έχουν καταλήξει πως κάθε χρόνο νοσούν εκατομμύρια άνθρωποι και για έναν περιορισμένο αριθμό ασθενών απειλείται η ζωή τους. Ένα μικρό ποσοστό δε, περί τις 10 με 20 χιλιάδες ανά τον κόσμο, πεθαίνει. Τουλάχιστον η Λίζα Έιτκεν ανήκε σ' αυτούς που επιβίωσαν, ξέχωρα από την απρόσμενη περιπέτεια που είχε.

Τα πρώτα συμπτώματα αρχίζουν να εμφανίζονται μετά τις πρώτες 3-4 ημέρες από το μοιραίο τσίμπημα, το οποίο συνήθως έχει συμβεί πρωινές ώρες και αρκεί για να μολύνει έναν οργανισμό. Εξ ου και η 24χρονη τότε αθλήτρια κατάλαβε ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά κατά τη διάρκεια μιας από τις προπονήσεις της. "Άρχισα να βλέπω δύο μπάλες και μετά τρεις. Την ημέρα πριν από το πρώτο παιχνίδι του τουρνουά ήταν τότε που άρχισα να κάνω εμετό", διηγήθηκε στο BBC Scotland, επαναφέροντας στη μνήμη της τις πρώτες στιγμές από την εκδήλωση της μόλυνσης.

"Ήμουν μόνη μου στη διοργάνωση, χωρίς προπονητή ή συμπαίκτες", συμπλήρωσε ομολογώντας κατόπιν πως "έκανα κάτι αρκετά χαζό". Ποιο ήταν αυτό; "Πήρα ταξί απευθείας για το αεροδρόμιο και πλήρωσα για την πρώτη διαθέσιμη πτήση προς τη Μεγάλη Βρετανία". Επιλέγοντας να μην επισκεφθεί ένα από τα νοσοκομεία της ασιατικής χώρας για να τις παρασχεθεί η απαραίτητη βοήθεια.

Υπήρξε βέβαια τυχερή στην ατυχία της, καθώς "ήμουν αρκετά άρρωστη στη διάρκεια της πτήσης, αλλά ευτυχώς υπήρχε γιατρός στο αεροπλάνο". Πόσο τη βοήθησε βέβαια δεν θυμάται. Αντιθέτως στη μνήμη της χαράχτηκε όλη η διαδρομή μετά την προσγείωσή της επί βρετανικού εδάφους, καθώς "έφτασα στο Λιντς, πήγα απευθείας στο νοσοκομείο και ξύπνησα 1.5 ημέρα αργότερα σ' ένα κλειστό δωμάτιο με κάποιον που φορούσε προστατευτική στολή", όπως διηγήθηκε στη συνέχεια.

Τις πρώτες ημέρες βρέθηκε υποχρεωτικά σε καραντίνα. "Ήμουν απομονωμένη, χωρίς να γνωρίζω τι συμβαίνει, πόσο θα διαρκέσει και αν θα εξελιχθεί χειρότερα". Οι γιατροί περίμεναν τ' αποτελέσματα των εξετάσεων, καθώς όταν ο ιός βρίσκεται στα πρώιμα στάδια της εξάπλωσης, είναι δύσκολο να διαχωριστεί από άλλες ιογενείς λοιμώξεις.

"Είναι πιθανόν η πιο τρομακτική στιγμή της ζωής μου", παραδέχθηκε επίσης και δεν θα διαφωνήσεις διαβάζοντας τι ακριβώς βίωσε όλο αυτό το διάστημα. "Για 1.5 εβδομάδα έκανα εμετό, είχα παραισθήσεις και δεν έβλεπα καθόλου από το ένα μάτι". Πίστευε ότι θα χάσει την όρασή της. Εξαντλημένη ως ήταν, άκουσε τουλάχιστον τα ευχάριστα μαντάτα. "Ευτυχώς το κουνούπι με είχε δαγκώσει μόνο μια φορά. Αν το επαναλάβει όσο ο δάγκειος πυρετός είναι στο αίμα σου, γίνεται θανατηφόρο", μετέφερε.

Ο φόβος που έγινε εμπόδιο

Αφότου συνήλθε και ανέκτησε μέρα με τη μέρα τις δυνάμεις της, κλήθηκε ν' αντιμετωπίσει μια νέα, εσωτερική πλέον, απειλή για την ισορροπία της. "Ανέπτυξα το φόβο του ταξιδιώτη. Είχα άγχος όταν έβγαινα από τη ζωή ασφαλείας μου που ήταν το σπίτι και η οικογένειά μου".

Χρόνος και υπομονή συμμάχησαν προκειμένου να επανέλθει σταδιακά στο επίπεδο που ήταν πριν μολυνθεί. Χρειαζόταν άνευ πίεσης προσπάθεια, όχι βιασύνη. "Έπρεπε ν' αρχίσω αργά. Έπαιρνα το τρένο για το Νταντί, επέστρεφα και σιγά-σιγά καταλάβαινα πως όλα ήταν καλά. Δεν θα πέθαινα. Άρχισα να 'χτίζω' πάνω σε αυτό. Ταξίδεψα στην Αγγλία, στη Γαλλία για διακοπές και δούλεψα με τους φόβους μου". Τους είχε εξολοθρεύσει πια, όταν το 2017 έβαλε στόχο να επιστρέψει στη Μαλαισία. Ζούσε ξανά, έχοντας μετατρέψει το χόμπι σε επαγγελματική καριέρα.

Το ουίσκι, για το οποίο ονειρεύεται να δημιουργήσει μια αυτόνομη επιχείρηση παραγωγής και εμφιάλωσης, ας περιμένει στο βαρέλι.