Oι θρυλικές Ferrari του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Αντοχής

01:35 25/2/2021 - Πηγή: 4 Τροχοί

Το απόγευμα της 24ης Φεβρουαρίου η Ferrari ανακοίνωσε την επιστροφή της στην κορυφαία κατηγορία αγώνων αντοχής, τα Le Mans Hypercars, από το 2023. Από το 1973 είχε να βρεθεί στην κορυφαία κατηγορία των αγώνων αντοχής, έχοντας γράψει χρυσές σελίδες σε αυτήν τη δεκαετία του '60. Από τότε, η ιταλική εταιρεία συμμετείχε σε υποδεέστερες κατηγορίες στο World Endurance Championship, όπως στην GTE

Pro και Am, στην οποία μετρά 36 νίκες. Στον πιο αντιπροσωπευτικό αγώνα του πρωταθλήματος αυτού, που δεν είναι άλλος από τις 24 ώρες του Le Mans, το εργοστάσιο του Μaranello αριθμεί εννέα νίκες, αρχής γενομένης το 1949, στον πρώτο μεταπολεμικό αγώνα (για τελευταία φορά κέρδισε το 1965).

Tο δίδυμο Oλιβιέ Zεντεμπιέν-Φιλ Xιλ στο τιμόνι της Ferrari 250 TR «Testarossa» έμεινε κλασικό στη θρυλική πίστα, τερματίζοντας τρεις φορές στην πρώτη θέση. Aκόμη μία, για τον πρώτο, κερδήθηκε το 1960 με συνοδηγό το δημοσιογράφο Paul Frere. Tο αυτοκίνητο έφθασε στο απόγειο της ακμής του δύο χρόνια αργότερα, όταν πια είχε αρχίσει η Eποχή των Πρωτοτύπων.

Mε 4λιτρο κινητήρα των 360 ίππων κι αεροδυναμική από την «GTO» και το μονοθέσιο της F1, έκανε τον Zεντεμπιέν να μην αναζητήσει άλλες συγκινήσεις. O μεγάλος Bέλγος, θεωρώντας ότι με την «TR V12» ολοκλήρωσε τους στόχους του στους αγώνες, αποσύρθηκε από αυτούς με πλήρη δόξα και τιμή.

Το ύστατο μέλος της ένδοξης σειράς «250», που διαδέχθηκε τα θρυλικά διακριτικά «GT», «TR» και «GTO» τα οποία τη συνόδευσαν στη διάρκεια της δεκαετούς σταδιοδρομίας της, παρουσιάστηκε επίσημα στη διεθνή έκθεση αυτοκινήτου των Παρισίων τον Οκτώβριο του 1963. Δεν ήταν το πρώτο μοντέλο της Ferrari με τον κινητήρα τοποθετημένο πίσω από την πλάτη του οδηγού, σαφώς όμως επρόκειτο για την πρώτη έκδοση δρόμου της ιταλικής εταιρείας με αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ως τότε τη λύση του «όλα πίσω» έφεραν μόνο τα καθαρόαιμα αγωνιστικά της Scuderia, αρχής γενομένης το 1961. Η «250 LM» (η προέλευση των αρχικών της γραμμάτων προέρχεται από το Le Mans, υπενθυμίζοντας τις μεγάλες νίκες που σημείωσε εκεί η Ferrari) ήταν ουσιαστικά μια «250 Ρ» με οροφή, η οποία μάλιστα ήταν εμπνευσμένη από τη δεύτερη σειρά της περίφημης προκατόχου της, της «250 GTO».

Σχεδιασμένη από τον οίκο Pininfarina με την επιμέλεια της Carozzeria Scaglietti, η «250 LM» δεν πρόλαβε να παραχθεί σε 100 μονάδες για να πιστοποιηθεί στους αγώνες στην κατηγορία των GT, αφού ο Έντσο ισχυριζόταν στη FIA ότι αποτελούσε υποπαράγωγο της «250 SWB» και της «GTO». Αυτό όμως δεν έγινε τελικά δεκτό από την Αρχή του Σπορ, με συνέπεια να ενταχθεί στην κατηγορία των πρωτοτύπων, που απαιτούσε την παραγωγή 25 μόλις αντιτύπων. Αυτός ήταν και ο λόγος που αρίθμησε μόλις 32 αυτοκίνητα, ως τον Φεβρουάριο του 1966 που έληξε και επίσημα η δράση της. Η αντιμαχία του Enzo Ferrari με τη FIA, στην οποία ενεπλάκη και η «250 LM», δε στάθηκε ικανή να την εμποδίσει το 1964 να σημειώσει 10 νίκες, στους 35 αγώνες όπου δηλώθηκε η συμμετοχή της. Η πιο σημαντική από τις επιτυχίες εκείνης της χρονιάς ήταν η νίκη στις «12 ώρες» της Ρεμς, με οδηγούς τους Γκρέιαμ Χιλ και Τζο Μπονιέ. Τον επόμενο χρόνο η τύχη του αυτοκινήτου αφέθηκε στα χέρια ιδιωτικών ομάδων, οι οποίες αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ικανές στη διαχείριση της επιτυχίας. Το αποκορύφωμά τους, που αποτέλεσε ταυτόχρονα και το «high-point» της «250 LM», ήταν η νίκη των Γιόχεν Ριντ και Μάστεν Γκρέγκορι στις «24 ώρες» του Le Mans. Aυτή ήταν και η τελευταία νίκη της μεγάλης ιταλικής εταιρείας στον θρυλικό αγώνα.

Το 1972 ο Enzo Ferrari είχε αποφασίσει να ασχοληθεί ξανά με τους αγώνες αντοχής, καθώς ο τίτλος διέφευγε από την εταιρεία εδώ και επτά χρόνια. Ο 12κύλινδρος μπόξερ που κινούσε τις Ferrari F1 μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του και στο Πρωτάθλημα Εταιρειών. Το πρωτότυπο, η «312 ΡΒ», δοκιμαζόταν για μήνες, όταν ακόμα η Scuderia αγκομαχούσε να προφθάσει τις Porsche «917» με τις πεντάλιτρες «512». Το μικρό βάρος, οι καλά σχεδιασμένες αναρτήσεις, οι μεγάλες εισαγωγές αέρα στο εμπρός μέρος και η φαρδιά αεροτομή πίσω πρόσφεραν στην «312 ΡΒ» την επιθυμητή ευστάθεια. Το αυτοκίνητο, που κατασκευάστηκε σε επτά μονάδες, θα οδηγούσαν οι κορυφαίοι πιλότοι της εποχής: Πέτερσον, Αντρέτι, Ρεγκατσόνι, Ιξ, Σένκεν, Ρέντμαν. Το εγχείρημα καθοδηγούσε από τη θέση του αγωνιστικού διευθυντή ο Πέτερ Σέτι, παλιός πρωταθλητής αναβάσεων με τις «212 Ε». Το αποτέλεσμα ήταν δέκα επιβλητικές νίκες, που έδωσαν στη Ferrari το τελευταίο της Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής. Χρόνια αργότερα, ο Πάπας επισκέφτηκε τον υπέργηρο «Κομεντατόρε» στη Μόντενα, για να τον ευλογήσει. Όσο ο Ποντίφικας περίμενε, παρατηρούσε ένα πίνακα πάνω από το γραφείο του «Γέρου»: Το θέμα του ήταν η «312 ΡΒ» των Μερτζάριο, Μουνάρι που περνούσε από την Τσέρντα, στο δρόμο για τη νίκη στο τελευταίο Τάργκα Φλόριο.

ΟΙ ΝΙΚΕΣ ΤΗΣ FERRARI ΣΤΟ LE MANS

1949: Chinetti-Mitchell/Thomson, Ferrari 166 MM

1954: Gonzalez-Trintignant, Ferrari 375 Plus

1958: Gendebien-P.Hill, Ferrari 250 TR58

1960: Gendebien-Frere, Ferrari 250 TR59/60

1961: Gendebien-P.Hill, Ferrari 250 TRI/61

1962: Gendebien-P.Hill, Ferrari 330 TRI/LM Spyder

1963: Scarfiotti-Bandini, Ferrari 250 P

1964: Guichet-Vaccarella, Ferrari 275 P

1965: Rindt-Gregory, Ferrari 250 LM

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

https://www.4troxoi.gr/4t-classic/agonistika-aytokinita/i-12kylindri-ferrari-250-testarossa