Asterix & Obelix XXL 3: The Crystal Menhir - Review

05:15 11/12/2019 - Πηγή: Game Over

Τρίχες... γενικώς.

H παραμικρή υπόνοια ότι υπήρξε ποτέ ένα παιχνίδι Asterix-υπερπαραγωγή σαφώς και προκαλεί μειδίαμα, αλλά καλό θα ήταν να θυμάται το φιλοθεάμον κοινό ότι στις περιπτώσεις των Asterix XXL, XXL 2 Las Vegum και Asterix at the Olympic Games, τα παιχνίδια Asterix έφτασαν πολύ κοντά στο να χαρακτηριστούν

τουλάχιστο "ΑΑ" παραγωγές, με μία (ακόμα κραταιά στο publishing) Atari από πίσω και μία Étranges Libellules στη δημιουργία, που, εντάξει, δεν ήταν και κανένα τεράστιο στούντιο, αλλά έκανε καλή δουλειά στα εν λόγω παιχνίδια και έφτασε να αναλαμβάνει για ολόκληρη Activision ένα θρυλικό franchise όπως αυτό του Spyro με αμφιλεγόμενα μεν, μακράν όμως του θλιβερού αποτελέσματα δε.

Τώρα, το πώς φτάνουμε στο 2019 με τον Asterix να μην τον αγγίζει κανείς ως ήρωα, αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Σαν pop culture φιγούρα ο Γαλάτης έκανε έναν αρκετά μεγάλο κύκλο, που κυμαίνονταν μεταξύ του αξιοπρεπούς (Αστερίξ και Κλεοπάτρα) μέχρι του κατάπτυστα γελοίου (όλα τα υπόλοιπα), απομυζήθηκε όσο του έπαιρνε από την αντίστοιχη γαλλική βιομηχανία του θεάματος και όλα καλά. Δε στριφογύρισε και στον τάφο του ο Γκοσινύ. Αυτός όσες στροφές ήταν να φέρει τις έφερε πολύ παλιότερα, όταν ο παλιόφιλός του ο Uderzo συνέχιζε αυτό το ανυπέρβλητο κόσμημα της παγκόσμιας κομικογραφίας με μετριότητες και ιλαρότητες τύπου Ρόδο και Ξίφος, Χαλαλίμα καθώς και τα πιο πρόσφατα αποβράσματα της φαντασίας ακόμα λιγότερο δημιουργικών μυαλών, που απλά έμαθαν να αντιγράφουν τους γίγαντες Γκοσινύ και Uderzo (πριν ξεπουληθεί) και να βγάζουν μεροκάματο.

Στα του ΧΧL3 τώρα, που έχει όπως είδαμε και εκδόσεις με μπόλικο κινέζικο πλαστικό (χαζούληδες που νομίζουν ότι ένα κομμάτι ABS πιάνει μία μπροστά σε μία νοτισμένη και πολυκαιρισμένη σελίδα από Μαμουθ κόμιξ), εδώ έχουμε μία περιπτωσάρα όπου ο δημιουργός έχει ολόκληρο Asterix, την επιλογή του top down gameplay (γουάτ κουντ γκόου ρονγκ;), μία αξιοπρεπή ως καλή action-platform κληρονομιά από τα XXL, και παρακαταθήκη από ολόκληρα κυβικά χιούμορ και λογοπαιγνίων, αλλά καταφέρνει πανηγυρικά να αποτύχει σε όλους τους τομείς παταγωδώς. Η ιστορία, όπως βέβαια και στα ανυπόληπτα μετά τον Γκοσινύ βιβλία του Αστερίξ, βγάζει μηδέν νόημα. Κακή και προκλητική για αυτούς που ξέρουν ότι η Ελβετία είναι επίπεδη και χωρίς βουνά. Τα γραφικά είναι έως και συμπαθητικά αλλά πάσχει τεχνικά το παιχνίδι με το frame rate να βουτάει απελπιστικά σε δύσκολες περιοχές.

Το gameplay θα μπορούσε να είναι έως και απολαυστικό. Κρυάδα (πολική) πρώτη: Δεν υπάρχει jump. Σε ΧΧL παιχνίδι, δεν υπάρχει jump. Εκπληκτικό. Θερμά συγχαρητήρια στο λαμπρό νέο που θεώρησε ότι είναι πιο φρέσκος μηχανισμός αυτό το αξιοθρήνητο dash, που ο θεός να το κάνει dash και που όποτε θέλει λειτουργεί. Μεταξύ ανιαρών combos και μονότονης μάχης, κάτι πάει να γίνει με τις ιδιότητες του Crystal Menir που αλλάζουν και τη φύση της ζημιάς που κάνει ο Οβελίξ, αλλά κι εκεί, η έμπνευση πάει περίπατο. Φωτιά, Πάγος κ.ο.κ. Σε μεγάλα κέφια ο designer της μάχης.

Ο δεύτερος παίκτης (Asterix ή Obelix) κάνει συνεχώς του κεφαλιού του, και όταν απαιτείται η χρήση του για character specific environmental puzzles είναι όσο πιο μακριά στην οθόνη μπορεί.

Δεύτερη πίστα κάπου στο βορρά και οι ήρωες πατινάρουν συνεχώς γιατί ο πάγος ως γνωστόν γλιστράει. 15-20-30 άδικοι θάνατοι και επιστροφή στο μακρινό checkpoint από αυτόν τον ηλίθιο μηχανισμό που αναιρεί την ίδια τη φύση του παιχνιδιού, μιας και δεν πιάνει ούτε μπουνιά ούτε κλωτσιά γιατί γλιστράν ο Αστερίξ και ο Οβελίξ, γλιστράν και οι Ρωμαίοι. Ωραία ιδέα να γουστάρει κάποιος και να μηn παρατήσει τον τίτλο νωρίς νωρίς.

Το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο για co-op καναπεδάτο, αλλά αλλοίμονο σε αυτόν που θα το ξεκινήσει single player. Ο δεύτερος παίκτης (Asterix ή Obelix) κάνει συνεχώς του κεφαλιού του, και όταν απαιτείται η χρήση του για character specific environmental puzzles (το γράψαμε "fancy", διότι κατ’ ουσία είναι για μπούφλες που θα έλεγε και ο κανονικός Οβελίξ) είναι όσο πιο μακριά στην οθόνη μπορεί, απαιτώντας να ξαναγίνει ολόκληρη η διαδρομή για να λυθεί ο γρίφος. Μικρό το κακό θα πείτε, αλλά όχι όταν αυτό πρέπει να επαναληφθεί δεκάδες φορές στο παιχνίδι.

Τα abilities και τα combos, όπως και τα ελάχιστα upgrades των ηρώων, πρέπει να ξόδεψαν τουλάχιστον ένα ολόκληρο απόγευμα για να τα σκεφτούν. Το απαρχαιωμένο σύστημα με το health (καρδούλες) γίνεται εφιάλτης όταν για αναπλήρωση μίας καρδούλας πρέπει οι ήρωες να κυνηγήσουν ένα αγριογούρουνο που πρέπει να φάει όχι μία αλλά τέσσερις με πέντε μπούφλες (σε ποιο σύμπαν του Αστεριξ γίνεται αυτό;) για να πέσει και να γίνει μπουτάκι (και όχι ολόκληρο σουβλιστό ζουμερό αγριογούρουνο).

Σε συνδυασμό με το άκρως αναχρονιστικό checkpoint save system, που στέλνει τον παίκτη στην αρχή ενός ρωμαϊκού οχυρού μετά από δέκα λεπτά επαναλαμβανόμενης και ανιαρής μάχης, και την ανόητα μεγάλη δυσκολία, με τους Ρωμαίους να επιτίθενται σε μπουλούκια και ο Αστερίξ να τις τρώει από παντού, κάνει σε σημεία το παιχνίδι unplayable από παίκτες με λίγο αυτοσεβασμό.

Τα γραφικά είναι έως και συμπαθητικά, αλλά πάσχει τεχνικά το παιχνίδι, με το frame rate να βουτάει απελπιστικά σε δύσκολες περιοχές.

Είναι αυτές οι περιπτώσεις που το platforming δε δουλεύει, τα hitboxes ό,τι θυμούνται χαίρονται, lock system έστω και ελαφρύ, για να μη χανόμαστε, δεν υπάρχει, collectibles της προκοπής δεν παίζουν, τρως το ξύλο της αρκούδας (αντί να το δίνεις ως βέρος και αγέρωχος ανυπότακτος Γαλάτης) και κάπου εκεί αποφασίζεις να αφήσεις στην άκρη το χειριστήριο και να πιάσεις την Ασπίδα της Αρβέρνης. Ε, ναι, μα τον Τουτατίς.

Το review για το Asterix & Obelix XXL 3 βασίστηκε στην έκδοσή του για το Xbox One.

pcps4xbox oneswitch