Call of Duty WWII

14:01 14/11/2017 - Πηγή: Game Over

"Boots on the ground"...

Σχεδόν δέκα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που το Call of Duty, σαν θεματολογία, είχε να κάνει με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δέκα χρόνια, που ήταν αρκετά για μια σειρά-θρύλο να γνωρίσει μεγάλες επιτυχίες, να αγαπηθεί από το κοινό, να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα e-sports παιχνίδια, να γεννήσει θρύλους του multiplayer και celebrities, να πετάξει από το χάρτη αλλα shooters -όπως το Medal of Honor- και να εκπλήσσει του πάντες με τα υψηλά της νούμερα σε πωλήσεις και

κέρδη κάθε χρόνο. Δέκα χρόνια, που από την επιδρομή στο Makin Island και την πρώτη εμφάνιση χαρακτήρων όπως ο Viktor Reznov, βρεθήκαμε στο διάστημα να πυροβολούμε με lazers, να καλούμε DNA βόμβες και να κάνουμε dab (το οποίο μάς κόστισε και μια περιουσία γιατί δεν “έπεφτε” το άτιμο), να ανοίγουμε πακέτα και να πληρώνουμε για camos, για όπλα, για πρόσωπα, για emblems, για titles, και, αν μπορούσαμε, να πληρώσουμε και για τα καύσιμα του UAV αεροπλάνου, να είστε σίγουροι θα το κάναμε και αυτό. Κατά τα άλλα... “Το παιχνίδι δεν θα έχει loot boxes”, “Tα αντικείμενα είναι μόνο κοσμητικά”, μας είχαν πει.

Τι έγινε και φτάσαμε από τις καλύτερες online arcade μάχες σε αρένες, στο να πληρώνουμε για τα πάντα; Έγινε αλλαγή γενιάς στους παίκτες, αυτό έγινε. Η Activision το κατάλαβε και έδρασε ανάλογα, και για κάθε "Θάνο" που γκρινιάζει στο reddit και στο κάθε reddit για τα microtransactions, Χ άτομα την ίδια στιγμή, απλά, τα αγοράζουν. Αλλά μη φοβάστε, στο Call of Duty: WWII τα πακέτα είναι μόνο κοσμητικά και δεν μπορείς καν να τα αγοράσεις με πραγματικά χρήματα. Στο CoD WWII έχουμε και Headquarters, για να δουν και οι υπόλοιποι πόσο όμορφα είναι αυτά που κερδίσατε, και να κάνετε λειτουργίες που τόσο καιρό κάνατε μέσα από ένα menu.

Οι παράπλευρες δραστηριότητες στα HQ περιλαμβάνουν ένα shooting range, αλλά και μια μικρή πίστα για μάχες 1v1 όσο περιμένετε να μπείτε σε κανονικό match. Το HQ αποτελεί μια διασκεδαστική προσθήκη, που δεν είναι ένα απλό social space στο οποίο ο παίκτης κάνει αυτά που έκανε μέσα από ένα menu τόσα χρόνια. Έχει δραστηριότητες όπως αυτές που προαναφέραμε, που το καθιστά ως μια πραγματικά ζωντανή βάση στρατιωτών και ένα μέρος που μπορεί κάποιος να "σκοτώσει" το χρόνο του μέχρι να μπουν οι φίλοι online για να παίξουν, χωρίς απλά να στέκεται, περιμένοντας και κοιτώντας ένα menu.

Στο πραγματικό online κομμάτι, τώρα, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Φυσικά, όντας Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, έχουμε "boots on the ground", εξοπλισμό της εποχής και σκηνικά που σίγουρα μεταφέρουν τον παίκτη με σοβαρότητα στο πεδίο της μάχης. Αλλαγμένο συναντάμε το create a class system, το οποίο αφήνει πίσω του το κλασικό, αγαπημένο και εύχρηστο pick-10 και κατηγοριοποιεί τα όπλα βάση Divisions. Τα Divisions είναι πέντε στον αριθμό, και το κάθε ένα δίνει ορισμένα πλεονεκτήματα στην κλάση που είναι τοποθετημένο. Για παράδειγμα, το airborne division προσθέτει σιγαστήρα στα sub machine guns, αφήνει τον παίκτη να κάνει sprint για περισσότερη ώρα και να σκαρφαλώνει ταχύτερα τα εμπόδια. Το εν λόγω σύστημα με τα divisions δουλεύει καλά και δημιουργεί ένα ισορροπημένο παιχνίδι, αφού τα πλεονεκτήματα που βρίσκουμε σε κάθε Division είναι ουσιαστικά τα perks που είχαμε συναντήσει σε προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Και μιας και δεν μπορεί κάποιος να κάνει κατάχρηση και να επιλέξει τα δυνατότερα perks μόνο, θα πρέπει να επιλέξει το division που του ταιριάζει.

Όσον αφορά τα όπλα, έχουμε τις πέντε κλασικές κλάσεις όπλων που έχουμε γνωρίσει ανά τα χρόνια στη σειρά, με μια σχετική ιστορική ακρίβεια στο περιεχόμενό τους. Το καλό στη σχεδίαση των όπλων δεν είναι ότι δείχνουν σαν όπλα Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αλλά ότι δίνουν μια αίσθηση που συμβαδίζει με την εποχή. Πολλά από τα iron sights είναι μεγάλα σε μέγεθος και δυσκολεύουν τον παίκτη στη στόχευση, ο χειρισμός του όπλου είναι δύστροπος και διαθέτει υψηλό recoil, οι γεμιστήρες διαθέτουν μικρό αριθμό σφαιρών. Όλα αυτά δημιουργούν ένα πεδίο μάχης που είναι σημαντικά πιο απαιτητικό από τα αντίστοιχα που είδαμε στα τρία τελευταία παιχνίδια της σειράς. Αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι πως ενώ τα hit markers δουλεύουν άψογα στο παιχνίδι, εμφανώς χειρότερα είναι τα hit boxes που καταγράφουν σφαίρες όταν ο παίκτης δεν ρίχνει πάνω στον αντίπαλο -και το αντίθετο.

Περνώντας στους χάρτες, πέρα από τον απογοητευτικά μικρό αριθμό των 9 χαρτών -συν 3 για το War mode (βλ. παρακάτω)- έχουμε να κάνουμε με μια ασύμμετρη σχεδίαση που δεν ακολουθεί τόσο το three lane design. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, και ειδικά από μια εταιρία που δεν είναι εξοικειωμένη στο σχεδιασμό τέτοιων χαρτών προτιμούμε να βλέπουμε maps τα οποία έχουν πολλών ειδών περιοχές, για διαφορετικές προσεγγίσεις σε μια μάχη, παρά τρεις κακοσχεδιασμένες ευθείες όπου οι grenades και τα sniper shots πέφτουν βροχή. Η Sledgehammer έχει φροντίσει, για αυτό ακριβώς το λόγο, να κρατήσει μικρό το μέγεθος των περισσότερων χαρτών, βοηθώντας στη ροή της μάχης ακόμα και με αυτόν τον πιο πολύπλοκο σχεδιασμό. Ευτυχώς, φέτος οι παίκτες δεν έχουν να ανησυχούν για το αν θα πεταχτεί κάποιος τριάντα μέτρα πάνω από το φράχτη με κάποιο rocket launcher, και έτσι οι μάχες είναι αρκετά πιο προβλέψιμες αλλά και με χρήση τακτικής. Παλιά κόλπα, όπως τα drop shot και jump shots, επιστρέφουν από τους μετρ του είδους και το skill σε διάφορους τομείς παίζει επιτελούς μεγαλύτερο ρόλο από το, απλώς, καλό σημάδι.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο War mode, το νέο mode στην playlist του Call of Duty, που αποτελείται από πολλά objectives και είναι έντονη η αίσθηση του progression ενώ χρειάζεται πραγματικά ομαδική δουλειά για να κερδίσει μια ομάδα. Στο War οι παίκτες είναι attackers ή defenders, και ανάλογα με το πόστο τους, θα πρέπει να καθυστερήσουν την αντίπαλη ομάδα μέχρι να λήξει ο χρόνος ή να καταλάβουν μια βάση/ συλλέξουν πληροφορίες/ επισκευάσουν ένα σημείο πριν λήξει ο χρόνος, αντίστοιχα. Το War θυμίζει εντόνως το Operation του Battlefield 1, μόνο σε πολύ μικρότερη κλίμακα και με σαφώς πιο γρήγορη εξέλιξη, δεν παύει όμως να είναι κάτι καινούριο για τη σειρά, που προσφέρει έναν αέρα ανανέωσης για τους φανατικούς οπαδούς του παιχνιδιού, του οποίου μέχρι τώρα -κατά κύριο λόγο- τα objectives βασίζονταν πιο πολύ στα kills.

Οι ρυθμοί του mode είναι γρήγοροι και οι κινήσεις των παικτών πρέπει να είναι προσεκτικές αλλιώς η ήττα είναι μονόδρομος. Είναι από αυτά τα modes που δεν αρκεί ο παίκτης να είναι απλά καλός και να μπορεί να σκοτώσει τον εχθρό μπροστά του. Η συνεννόηση -και καμιά φορά ο θάνατος ενός παίκτη- μπορεί να σημάνει την νίκη της ομάδας και αυτό είναι κάτι που μας αρέσει να υπάρχει στο παιχνίδι. Το αρνητικό κομμάτι είναι πως, λόγω της ιδιαιτερότητας του mode, οι πίστες πρέπει να είναι ειδικά σχεδιασμένες για αυτό. Επομένως, δεν είναι ίδιες με τις υπόλοιπες του παιχνιδιού, αφήνοντας τους παίκτες με μόλις τρεις διαφορετικές αρένες μάχης για το -ίσως- πιο ενδιαφέρον κομμάτι του multiplayer στο CoD WWII.

Πριν περάσουμε στα του Single player, θα πρέπει να αναφέρουμε και τα αρνητικά στοιχεία του multi και το σημείο όπου η Shledgehammer μάς τα χάλασε -πράγμα που δεν περιμέναμε σε τέτοιο βαθμό. Αφήνοντας τα lootboxes στην άκρη, είναι σχεδόν αδύνατο για ένα παιχνίδι που βρίσκεται τόσα χρόνια στην αγορά να έχει τόσο προβληματικό launch. Οι servers σε αριθμό παικτών παραμένουν ως είχαν, την ίδια στιγμή που ανταγωνισμός φτάνει μέχρι και τα 64 άτομα σε ένα lobby. Επομένως, δεν είναι αποδεκτό το παιχνίδι να μην βρίσκει match, να πετάει τους παίκτες, να εμφανίζει errors και να μην επιτρέπει τη σύνδεση online. Στη δική μας περίπτωση, μετά την πρώτη ημέρα, κάθε φορά που μπαίναμε online μάς συνέδεε μόνους στο HQ, το matchmaking έπαιρνε περισσότερο από 20 λεπτά για να ολοκληρωθεί και τα errors ήταν συχνό φαινόμενο. Ωστόσο, αυτά είναι θέματα που εν καιρώ σίγουρα θα διορθωθούν.

Επιπλέον, τα γραφικά του παιχνιδιού θυμίζουν μια άλλη εποχή. Εν έτει 2017, που οι τεχνολογίες στα γραφικά έχουν προχωρήσει τόσο ώστε να έχουμε στην αγορά παιχνίδια όπως το Horizon: Zero Dawn και το Battlefield 1, η Activision όχι μόνο επιμένει στη ίδια μηχανή γραφικών εδώ και χρόνια, αλλά δεν κάνει τον κόπο και την επένδυση να τη βελτιώσει, ακολουθώντας τη σίγουρη λύση, την πεπατημένη, γιατί έτσι και αλλιώς το προϊόν σημειώνει εμπορική επιτυχία. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι με τα γραφικά και τη μηχανή του Call of Duty και ήρθε η ώρα για αλλαγή, αφού όσα updates και αν γίνονται ανά τα χρόνια, μια αλλαγή είναι πλέον απαραίτητη. Ακόμα, όπως αναφέραμε παραπάνω, το COD: WWII διαθέτει τις λιγότερες πίστες online mode σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι της σειράς. Με το πρώτο DLC να έχει ήδη ανακοινωθεί, είναι μια ακόμα ένδειξη του πόσο ανεκτική είναι η αγορά σε τέτοιες τακτικές και πόσο έχει αλλάξει πλέον η νοοτροπία των παικτών.

Και αφού βγάλαμε από τη μέση το "βασικό" (!) παιχνίδι, πάμε και στα δευτερεύοντα modes του, τα Single player και Nazi Zombies. Στο Single player οι παίκτες έχουν την ευκαιρία να ζήσουν το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέσα από τα μάτια του στρατιώτη “Red” Daniels. Το CoD WWII ξεκινά κατά τη D-Day και την απόβαση στη Νορμανδία, και σαν κάθε άλλη ταινία ή παιχνίδι στο συγκεκριμένο setting, έτσι και εδώ βλέπουμε αρκετά ακόμα διάσημα σημεία της εποχής, όπως είναι η απελευθέρωση του Παρισιού, η μάχη στο Hürtgen Forest και άλλα. Το campaign του παιχνιδιού ακολουθεί την πεπατημένη της σειράς, με γραμμική εξέλιξη, έξι ώρες διάρκεια στο σύνολό του και κανένα λόγο για επιστροφή σε αυτό μετά την ολοκλήρωσή του (σε αντίθεση με τον περσινό τίτλο). Πρέπει, όμως, να πούμε ότι μέσα σε αυτό οι παίκτες θα ζήσουν μερικές από τις πιο "δυνατές" στιγμές της ιστορίας του Δεύτερου παγκοσμίου πόλεμου, με προσεγμένη απόδοση.

Σε ό,τι άφορα τους χαρακτήρες, το campaign δεν καταφέρνει να συγκινήσει. Πέρα από μερικές εξαιρέσεις και ορισμένες στιγμές, όπου η γραφή προσπαθεί να φορτίσει συναισθηματικά τον παίκτη, οι χαρακτήρες είναι πραγματικά αδιάφοροι, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπάρξει "δέσιμο" μαζί τους και ο παίκτης να μη μπορεί να νιώσει ενδιαφέρον για τους αδικοχαμένους στρατιώτες -την ίδια στιγμή που γαζώνει τα πάντα στο πέρασμά του και σκορπάει το θάνατο σε όποιον σταθεί στο δρόμο του. Οι ελπίδες μας ότι θα βλέπαμε ξανά χαρακτήρες όπως ο Cpt. Price ή ο Makarov και θα δεθούμε μαζί τους όσο δεθήκαμε με αυτούς σε προηγούμενα Call of Duty, λιγοστεύουν χρόνο με το χρόνο. Αξίζει να πούμε ότι, σε μια προσπάθεια "ρεαλισμού", στο CoD WWII έχουμε επιστροφή των πολύ βίαιων και gore μοντέλων στους χαρακτήρες, που πρωτοσυναντήσαμε στο Black Ops III, με διαμελισμένα πτώματα να πετάγονται παντού. Αυτό, σε συνδυασμό με το setting, δημιουργεί ένα από τα πιο βίαια Call of Duty που έχουμε δει ποτέ.

Επιπλέον, θετικό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι η προσθήκη διαφόρων επιπέδων -πέρα από τα συνηθισμένα rush και stealth- όπου είχαμε την ευκαιρία να οδηγήσουμε αεροπλάνα και να χειριστούμε tank. Φυσικά, η κορυφαία αίσθηση του gunplay παραμένει στα ίδια επίπεδα με αυτή από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, όμως μιας και τα οχήματα δεν εμφανίζονται συχνά, να πούμε ότι η οδήγηση τους ήταν εύκολη -όπως αρμόζει σε ένα arcade shooter- με το feedback που δίνει στον παίκτη ο χειρισμός και οι ήχοι τους να συμβάλουν σε μια λιγότερο ρεαλιστική μεν, διασκεδαστική δε, εμπειρία.

Η μεγαλύτερη αλλαγή στο campaign είναι η προσθήκη health bar, η οποία δεν αναπληρώνεται αυτόματα αφού κρυφτεί ο παίκτης πίσω από κάποιο cover, αλλά γεμίζει μόνο με τη χρήση κάποιου health pack από το διαθέσιμο stash του. Αυτός είναι ένας μηχανισμός που είχαμε πάνω από δέκα χρόνια να δούμε σε παιχνίδι της σειράς και μια επιλογή που σίγουρα βοηθάει τον παίκτη να νιώσει περισσότερο σαν να παίζει ένα παλιό, καλό WWII FPS. Πέρα από αυτό, όμως, αυξάνει και τις ώρες ενασχόλησης αφού (και ειδικά σε δυσκολίες μεγαλύτερες του normal) ο παίκτης θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στις κινήσεις του. Μπορεί τα health packs να μην είναι δυσεύρετα μέσα στο παιχνίδι, αλλά η συνήθεια που έχει αποκτηθεί μέσα στα χρόνια, ότι μετά από λίγη ώρα πίσω από cover θα μπορέσει να σηκωθεί και να πυροβολήσει, οδηγεί σε αρκετά “restart from checkpoint”.

Κλείνουμε το κείμενο με το Nazi Zombies mode, ένα αγαπημένο από τους fans συνοδευτικό co-op mode, που ξεκίνησε για πρώτη φορά στο τελευταίο παιχνίδι παγκοσμίου πολέμου της σειράς, το World at War, από τη Treyarch. H Sledgehammer, όμως, δεν είναι Treyarch και το zombies mode δεν είναι η πρώτη φορά που το διαπιστώνουμε αυτό. Η βασική ιδέα παραμένει ίδια με αυτήν που είδαμε για πρώτη φορά πριν από εννέα χρόνια, αλλά ο χάρτης είναι κατά πολύ μεγαλύτερος -τόσο από το πρώτο παιχνίδι όσο και από το τελευταίο. Στο WWII τα zombies είναι Nazi οπότε η ατμόσφαιρα και η θεματολογία του χώρου είναι πιο σκοτεινή και ο σχεδιασμός των μοντέλων των εχθρών πολύ πιο τρομακτικός σε σχέση με το Zombies in Spaceland που είδαμε πέρυσι. Εδώ δεν υπάρχουν πολύχρωμα φώτα και περίεργες βουντού τελετουργίες.

Ο χάρτης προσφέρει πιο πολλά μυστικά από ποτέ, το κλασικό μυστικό κουτί κάνει την επιστροφή του, αλλά πέρα από αυτά παραμένουμε σε ένα πολύ βασικό μοντέλο μηχανισμού, με το pack-a-punch και μερικά traps να είναι τα κύρια στοιχεία. Όπως έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια υποτυπώδης ιστορία πίσω από το mode, η οποία αναμένεται να εξελιχθεί περαιτέρω στα επερχόμενα DLC. Όσον άφορα στο χάρτη (ναι, το ένα χάρτη που διατίθεται αυτή τη στιγμή...) και το σχεδιασμό του, αυτός είναι εξαιρετικά πολύπλοκος, με πολύ περισσότερο verticality από ό,τι θα συναντήσει ο παίκτης σε οποιοδήποτε άλλο mode του παιχνιδιού. Υπόγεια μπουντρούμια, διόροφα εργαστήρια, μυστικοί διάδρομοι πίσω από κτίρια -ο χάρτης είναι σκέτος λαβύρινθος όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο mode. Loadouts υπάρχουν πλέον και σε αυτό το mode, για να επιτρέψουν στους παίκτες να δημιουργήσουν όπλα με τα attachments που θέλουν οι ίδιοι.

Οι κλάσεις των loadouts είναι τέσσερις -offense, control, medic, support- και, όπως και στο multiplayer με τα divisions, έτσι και εδώ η κάθε μια έχει τα δικά της “perks”. Θα σας αφήσουμε να τα εξερευνήσετε μόνοι σας, γιατί πέρα από την επιβίωση για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό waves, δεν υπάρχει άλλο main objective. Η γνώμη μας είναι πως αν θέλετε μια απλή εμπειρία με τα zombies, μην ασχοληθείτε με τα menus για πολλή ώρα. Η όλη μαγεία κρύβεται στη δυσκολία, στο αφιλόξενο περιβάλλον και στις πανικόβλητες κινήσεις. Τα zombies mode ήταν ωραία και παραμένουν γιατί δεν απαιτούν μεγάλη προετοιμασία όσοι "David Tennants" και να προστεθούν στο cast όσο μεγάλη και αν είναι η ιστορία πίσω από το mode, η διασκέδαση εδώ κρύβεται στην παρέα και το restart. Μπορεί τα πράγματα να μην είναι τόσο απλά όσο ήταν στο Nacht der Untoten, και το mode να προσφέρει μεγάλο βαθμό αλληλεπίδρασης του παίκτη με το περιβάλλον, η βασική ιδέα όμως παραμένει ίδια.

Εν κατακλείδι, το Call Of Duty: WWII προσπαθεί να κάνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, αφού ειδικά μετά την κυκλοφορία του Infinite Warfare, οι τρεις ομάδες που αναπτύσσουν το franchise έπρεπε απεγνωσμένα να βρουν ένα στήριγμα για να γίνει και πάλι διασκεδαστικό το παιχνίδι. Αυτό το στήριγμα ήρθε υπό τη μορφή του setting, που μας μεταφέρει στο Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Από τη μια, η γενική αίσθηση που αφήνει ο τίτλος δεν είναι άσχημη: έχουμε ένα κλασικό, εξάωρο campaign, με ιστορικές αναδρομές σε μερικές από τις σκοτεινότερες ώρες της ανθρωπότητας, σε συνδυασμό με ένα ισορροπημένο multiplayer και τη γνωστή σε όλους τους φίλους της σειράς αίσθηση του Zombies mode. Από την άλλη, το campaign δεν εντυπωσιάζει, ακολουθεί την πεπατημένη, μας δείχνει στιγμές που έχουμε δει και έχουμε παίξει πολλές φορές στο παρελθόν και οι χαρακτήρες του είναι αδιάφοροι. Το multiplayer είναι φτωχότερο από ποτέ σε αριθμό χαρτών ενώ τα γραφικά του είναι γερασμένα και ξεπερασμένα. Το δε zombies mode, όσο διασκεδαστικό και αν είναι με παρέα, μένει το ίδιο πράγμα εδώ και εννέα χρόνια.

Η αλλαγη του setting ήταν σοφή επιλογή και "έσωσε" το παιχνίδι για έναν ακόμα χρόνο. Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό. Στην τελική, αυτή είναι η αίσθηση που αφήνει το Call of Duty WWII. Δεν είναι κάτι κακό, δεν θα περάσει κανείς άσχημα μαζί του, αλλά είναι κάτι το οποίο έχουμε ξαναδεί πολλές φορές -από το campaign και τα zombies μέχρι τους πρώτους μήνες ισορροπημένου multiplayer που αργότερα γεμίζουν lootboxes με δυνατότερα όπλα- και μάλιστα, με καλύτερη απόδοση.

Αν μπορείτε να προσπεράσετε τα microtransactions, που εν καιρώ θα κάνουν την εμφάνισή τους, σας έχει λείψει ένα παιχνίδι Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και θέλετε να επιστρέψετε σε ένα "παλιό" Call of Duty, αλλά στη νεότερη κονσόλα σας, τότε το WWII είναι για εσάς. Για τη σειρά, πάντως, το παιχνίδι της Sledgehammer είναι ένα καλό βήμα για να πατήσει επάνω του η Treyarch και τον επόμενο χρόνο να παραδώσει κάτι καλύτερο και πραγματικά ανανεωμένο... Ανυπομονούμε.

To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

pcps4xbox one