Neversong - Review

12:00 16/7/2020 - Πηγή: Game Over

Ένα σκοτεινό παραμύθι για το παιδικό, ψυχικό τραύμα.

To Νeversong του Tomas Brush, art director και ιδιοκτήτη της Atmos Games, έρχεται ως μια επιτυχημένη kickstarter μετεξέλιξη του flash-based τίτλου “Coma”, ενός adventure παιχνιδιού που καταπιανόταν με θεματικές περί εξερεύνησης του υποσυνείδητου, πίσω στο 2010. Ξεκινώντας με τον τίτλο "Once Upon a Coma", εκείνο που τελικά κατέληξε ως “Neversong”, πρόκειται για ένα δισδιάστατο

action-platformer με ιδιαίτερη έμφαση στην αφήγηση καθώς και την επίλυση ζητούμενων υπό τη μορφή γρίφων στο περιβάλλον, ύστερα από την απόκτηση απαραίτητων για την πρόοδο αντικειμένων.

Τοποθετημένο κάπου στη δεκαετία του ’60, στο φαντασιακό χωριό του Red Wind, ο μικρός ορφανός Pete, με το κορίτσι του, τη Wren, ξεκινάνε μια αθώα περιπέτεια στο τοπικό Άσυλο, όπου έμελε να αποδειχθεί μοιραία. Η Wren πέφτει θύμα απαγωγής του τρελογιατρού Dr.Smile και, μπροστά σε αυτό το σοκαριστικό συμβάν, ο Pete χάνει από το φόβο τις αισθήσεις του και πέφτει σε κώμα. Ξυπνώντας τρεις εβδομάδες αργότερα, στο χωριουδάκι του έχουν εξαφανιστεί όλοι οι ενήλικες και, γεμάτος απορίες, ο Pete αρχινά την εφιαλτική αναζήτηση για τη σωτηρία του κοριτσιού του.

Εκείνο που ευθύς εξαρχής κάνει αισθητό την παρουσία του, είναι η εικαστική απόδοση στην απεικόνιση του κόσμου και των χαρακτήρων. Η χρήση χοντροκομμένων πινελιών στη σχεδόν ξεβαμμένη χρωματική παλέτα και μινιμαλιστικής αρχιτεκτονικής στο σχεδιασμό του περιβάλλοντος, τονίζουν εύστοχα και προσδίδουν μια ατμόσφαιρα ενός παιδικού εφιάλτη, με την αρωγή των περίεργα εύθυμων και αλλόκοτα σχεδιασμένων χαρακτήρων να προσθέτουν ελαφρώς μια αισθητική που παραπέμπει σε Tim Burton.

O τίτλος καταπιάνεται με το τραύμα που μπορεί να επιφέρει η απώλεια ή ο θάνατος στην ψυχή ενός μικρού παιδιού, με τους συμβολισμούς (Dr. Smile) και τις αντιθέσεις να παίζουν ισχυρό ρόλο στην προσωποποίηση του εφιάλτη που βιώνει ο Pete. Ο ιδεατός κόσμος χωρίς ενήλικες είναι ένα εύθραυστο πέπλο, που πίσω του κρύβει μόνο ασχήμια, και η παραμυθένια, σε μορφή παιδικού ποιήματος, αφήγηση που παρεμβάλεται, είναι σκοτεινή και αποκρουστική. Κάθε βήμα που φέρνει πιο κοντά τον Pete στη Wren, είναι ένα ακόμα βήμα προς την τρέλα, με το περιβάλλον γύρω του να αλλάζει και να αποδίδεται ανάλογα.

Η θεματική του τίτλου ξεδιπλώνεται εξαιρετικά και κρίνεται επιτυχημένη, σε μια πεντάωρη – περίπου – περιπέτεια όπου το gameplay γίνεται, ως επί το πλείστον, σωστός αρωγός, δίνοντας σε σημεία την αίσθηση ότι δεν δόθηκε η ανάλογη προσοχή, με κάποιες υλοποιήσεις να μην βρίσκουν ποτέ ισορροπία στο εύρος δράσης που τους αναλογεί. Δομικά, το gameplay βασίζεται σε ένα σχεδιασμό επιπέδων που απαγορεύει την πρόοδο εάν πρώτα δεν νικήσουμε το boss της προαπαιτούμενης περιοχής, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Νικώντας τα bosses, κερδίζουμε νότες από τραγούδια που μας έμαθε η Wren στο πιάνο και, επιστρέφοντας κάθε φορά στο σπίτι, παίζουμε τις νέες νότες στο πιάνο για να ξεκλειδώσει ένα νέο αντικείμενο.

Ενώ μπορούμε οπτικά να δούμε πού βρίσκεται η δεύτερη περιοχή που πρέπει να πάμε, η είσοδος είναι τεχνηέντως κλειστή, μιας και η κατεστραμμένη γέφυρα δεν μας επιτρέπει την προσπέλαση. Πηγαίνοντας προς την αντίθετη πλευρά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια δίνη αέρα, όπου στον τοίχο βρίσκεται σχεδιασμένη μια ομπρέλα, δίνοντάς μας έτσι το οπτικό ερέθισμα ότι μπορούμε να επιστρέψουμε εκεί όταν βρούμε το αντίστοιχο αντικείμενο.

Η πρώτη περιοχή στους υπονόμους, όπως και κάθε μια μετά από αυτή, περιλαμβάνει ένα μεγάλο περιβαλλοντικό παζλ που καλούμαστε να λύσουμε ώστε να θέσουμε σε κίνηση την αναμέτρηση με το boss. Oι αναμετρήσεις αυτές, όπως και γενικότερα το ύφος του τίτλου, δεν απαιτούν ιδιαίτερη μαεστρία και κρίνονται εύκολες, έχοντας ως χαρακτηριστικό τον παραδοσιακό σχεδιασμό των Zelda και Metroid, όπου το νέο αντικείμενο που ξεκλειδώνουμε κάθε φορά συμβάλει στον τρόπο επίλυσης της αναμέτρησης.

Αν και υπάρχουν εκείνα τα στοιχεία, το Neversong δεν ξεφεύγει ποτέ από το είδος των action-platformers ώστε να καταφέρει να χαρακτηριστεί ως "metroidvania". Η δομή είναι γραμμική και το backtracking πολύ συγκεκριμένο χωρίς ποτέ να απαιτεί από τον παίκτη να βγει εκτός βασικής διαδρομής. Μάλιστα, κάποιες από τις αναβαθμίσεις στερούνται μεγαλύτερης χρησιμότητας, με κάποιες από αυτές να βρίσκουν υλοποιήσεις μόνο για την περιοχή που προορίζονται ή ακόμα και να χρησιμοποιούνται μια φορά και μετά να ξεχνιούνται.

Σε περιπτώσεις -αν και το platforming δεν γίνεται ποτέ ιδιαιτέρως απαιτητικό, παραμένοντας σε τυπικά επίπεδα- ο χειρισμός δεν γίνεται και ο καλύτερος σύμμαχος. Κάποια ζητούμενα σχεδόν επιβάλουν το trial & error, ιδίως σε άλματα που απαιτούν χειρουργική ακρίβεια ενώ σε συνθήκες που απαιτείται η χρήση του skateboard αντικείμενου, η υλοποίηση είναι ικανή να παιδέψει και να εκνευρίσει. Ο τίτλος δείχνει το καλό του πρόσωπο σε ό,τι έχει να κάνει με το αφηγηματικό κομμάτι, και αποδέχεται τις αδυναμίες του σε ό,τι έχει να κάνει με το gameplay.

Αν και το φινάλε κρίνεται απογοητευτικό και σχετικά προβλέψιμο, το ταξίδι μέχρι εκεί είναι κάτι ξεχωριστό, με όποια σκαμπανεβάσματα και μισοτελειωμένες ιδέες μπορεί να υπάρχουν στο σχεδιασμό του gameplay, να προσθέτουν χαμηλά σημεία στη ροή, χωρίς να επηρεάζουν καθολικά το σύνολο. Με δεδομένες τις ανισορροπίες στο gameplay, το Neversong είναι από εκείνες τις one-man περιπτώσεις που κάτι έχουν να πουν και, σχεδόν πάντα, εντυπωσιάζουν όταν καταφέρνουν να τραβήξουν την προσοχή.

Το Neversong κυκλοφορεί για PC από τις 20 Μαΐου. Στις 16 Ιουλίου αναμένεται έκδοση για το PS4, ενώ αργότερα θα γίνει διαθέσιμο σε Xbox One και Switch. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που στάλθηκε από τον developer.

pcps4xbox oneswitch