Redeemer

10:36 28/8/2017 - Πηγή: Game Over

Ήθελε να μας πείσει ο Vasily ότι πήγε πραγματικά να μονάσει...

Τα καθαρόαιμα beat ‘em up είναι πλέον είδος υπό εξαφάνιση. Μιλάμε γι’ αυτά τα παιχνίδια όπου το σενάριο επιβάλλεται να μην είναι τίποτα περισσότερο από αφορμή για ξύλο, δηλαδή κάτι ανάλογο με την περίπτωση του Haggar του Final Fight (μπορεί να εκτελεί χρέη δημάρχου, αλλά αν του απαγάγεις την κόρη, θα έρθει ο ίδιος να σε κάνει τουλούμι στο ξύλο). Είναι αυτό το είδος του παιχνιδιού όπου το gameplay μαθαίνεται μέσα σε δευτερόλεπτα ακόμα κι αν δεν βγει το παραμικρό tutorial

στην οθόνη.

Αυτό το είδος του παιχνιδιού, όπου το ξύλο είναι απολαυστικό και άμεσο στο βαθμό που μερικώς να ξεπερνιέται η παντελής έλλειψη καινοτομίας, το τυπικότατο level design και η επαναληπτικότητα της δράσης. Είναι επίσης ένα από αυτά τα ανεγκέφαλα παιχνίδια που δύσκολα θα παραδεχθεί κανείς σε άλλο άτομο ότι το διασκέδασε πραγματικά, κι ας “έκαψε” έξι ώρες, ίσως και σερί για να φτάσει στον τερματισμό (ο γράφων, φυσικά, εξαιρείται γιατί πολύ απλά αυτό το έκανε για τις ανάγκες του review... λέμε τώρα...).

Τι να πρωτοπούμε για την υπόθεση! Ένας Ρώσος πρώην μισθοφόρος είδε κι αποείδε από τη βία της στρατιωτικής οργάνωσης και αποφάσισε να τα παρατήσει ώστε να γίνει μοναχός. 20 χρόνια μετά η εσωτερική του ηρεμία θα ταραχθεί όταν ο πρώην εργοδότης του θα στείλει δεκάδες στρατιώτες ώστε να διαλύσει το μοναστήρι που διαμένει, να αποδεκατίσει τους μοναχούς και να αιχμαλωτίσει τον Vasily. Το πώς θα βρεθούμε από τη μία στιγμή στην άλλη από το μοναστήρι σε υπόγεια εργαστήρια με μεταλλαγμένα τέρατα, cyber στρατιώτες και λοιπά υλικά που τονίζουν το γενικότερο αχταρμά είναι μάλλον άλλη ιστορία. Πλησιάστε το, βέβαια, σαν b-movie και κάπου θα δημιουργηθεί ένα μειδίαμα στο πρόσωπό σας, το ήθελε δεν το ήθελε η Sobaka Studio.

20 χρόνια διαμονής στο μοναστήρι, πάντως, ο Vasily δεν φαίνεται να σκοτίστηκε ιδιαίτερα να βρει την εσωτερική του γαλήνη, καθώς αφενός τους μύες του θα τους ζήλευε και ο Σβαρτζενέγκερ και αφετέρου δεν περνάει ούτε μισό δευτερόλεπτο προτού στρίψει το λαρύγγι του πρώτου στρατιώτη που θα βρεθεί μπροστά του. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του παιχνιδιού η δράση ξεκινάει και παραμένει ασταμάτητη έως το τέλος. Το βασικό όπλο του Vasily δεν είναι άλλο από τις γροθιές του, η ισχύς των οποίων είναι τέτοια ώστε να μην χρειάζεται περίπλοκα combos για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς.

Ο εκμοντερνισμός των counter εννοείται πως δίνει το παρόν, επιτρέποντάς μας να πατάμε την άμυνα την κατάλληλη στιγμή ώστε να αποκρούουμε πλήρως ένα εχθρικό χτύπημα. Το counter είναι τόσο εύκολο να επιτευχθεί (με μηδαμινή τιμωρία ακόμα και όταν σπαμάρουμε το κουμπί), που όταν βρείτε πλήρως το ρυθμό, σε σημεία ο πρωταγωνιστής θα φαντάζει πραγματικά ασταμάτητος. Δεν θα αργήσουν όμως να εμφανιστούν νέοι τύποι εχθρών που περιπλέκουν ελαφρώς και καλοδεχούμενα την κατάσταση.

Αγκαθωτά τέρατα που γίνεται να τα χτυπήσουμε μόνο με όπλο, φρουροί με ασπίδες, ευάλωτοι μόνο στα νώτα τους, στρατιώτες με καραμπίνες που πρέπει να εξοντωθούν με το που βρεθούνε μπροστά μας και ορισμένοι ακόμα τύποι εχθρών εμφανίζονται ταυτόχρονα σε πολλά σημεία, δημιουργώντας ένα ευχάριστο χάος που απαιτεί μία άλφα στρατηγική και -φυσικά- γρήγορα αντανακλαστικά. Δεν μιλάμε σε καμία περίπτωση για υποψία βάθους στο gameplay, ακόμα και με την παρουσία της τυπικής ποικιλίας των εχθρών, απλά δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως, πέρα από τα αντανακλαστικά και το button mashing, αξιοποιούμε και μία ρανίδα φαιάς ουσίας για την προσέγγιση κάθε κατάστασης.

Όσον αφορά το guilty pleasure του θέματος, αυτό προκύπτει από την απλότητα του gameplay καθώς επίσης και από την αρκετά καλή δουλειά της Sobaka όσον αφορά την καλοφτιαγμένη αίσθηση που αφήνει η ισχύ των χτυπημάτων σε συνδυασμό με τη σχετική ποικιλία σε finishing moves και αυτοματοποιημένες λαβές που αξιοποιούν τον περιβάλλοντα χώρο. Μην περιμένετε βέβαια επίπεδα God of War, αλλά μιλώντας ουσιαστικά για μία indie παραγωγή -με το ανάλογο αντίτιμο- το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές.

Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε πολύ περισσότερο καθώς υποθέτουμε ότι έχετε ήδη αντιληφθεί τη φιλοσοφία του Redeemer δίχως να χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση το θέμα. Εάν ξέρετε τι ακριβώς να περιμένετε, τότε θα αποφύγετε οποιαδήποτε απογοήτευση και είτε θα προσπεράσετε είτε θα αποδεχθείτε ότι θα “σπαταλήσετε” ένα πεντάωρο ανεγκέφαλης και γρήγορης δράσης παρέα με τον Vasily.

pc