Sonic Forces

09:00 23/11/2017 - Πηγή: Game Over

The Force is not very strong with this one.

H κίνηση της Sega να κυκλοφορήσει δύο Sonic games το ένα μετά το άλλο, είχε κάποια βάση στo μυαλό των marketing gurus. Βγάλε πρώτα ένα "16bit" Sonic, φτιαγμένο από fans, για να κερδίσεις τις εντυπώσεις και να δημιουργήσεις ενδιαφέρον γύρω από το όνομα της καταβεβλημένης μασκότ σου, και μόλις οι μετοχές του Sonic

βρεθούν ψηλά, κυκλοφόρησε το «main» Sonic παιχνίδι σου στην αγορά, αφού με το hype του Sonic Mania, θα το πάρει η μπάλα και θα το στείλει ψηλά. Δυστυχώς για τα ξεφτέρια της Sega, όμως, όταν βγάζεις έναν μέτριο τίτλο όπως το Forces μετά από έναν τόσο καλό τίτλο όσο το Mania, μόνο εναντίoν σου θα μπορέσει να δουλέψει το word of mouth μεταξύ των παικτών.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, το Forces είναι αρκετά σκαλιά πάνω από το τραγικό Sonic Boom και την αρπαχτή του Sonic Lost World. Όμως, είναι και κάποια σκαλιά πιο κάτω από το Sonic Generations, το οποίο προσπαθεί να μιμηθεί, αλλά και ολόκληρους... ορόφους κάτω από το Sonic Mania. Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους όμως.

H ιστορία του Sonic Forces ξεκινάει γύρω από την ιδέα ότι ο Dr. Eggman (Dr Robotnik για τους purists) κατάφερε να νικήσει τον Sonic και έχει κατακτήσει σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη. Ο Sonic είναι αιχμάλωτός του και οι φίλοι του παλεύουν ενάντια σε αντίξοες συνθήκες, δημιουργώντας μια μορφή αντίστασης ενάντια στον robot army. Μέλος της αντίστασης, λοιπόν, γίνεται και ο παίκτης, ο οποίος με το δικό του, custom made χαρακτήρα θα πολεμήσει για να σώσει τον κόσμο, να ελευθερώσει τον Sonic και να επαναφέρει την ειρήνη. Είναι μάλλον η πιο σοβαρή ιστορία που έχουμε δει σε Sonic game μέχρι σήμερα, και παρόλο που κυμαίνεται σε επίπεδο για παιδιά δημοτικού (άλλωστε εκεί στοχεύει η σειρά εδώ και πολλά χρόνια), καταφέρνει να ξεφύγει από τα εντελώς σαχλά σκηνικά άλλων τίτλων, και δίχως να ξεχωρίζει, τουλάχιστον δεν μπορεί να καταλογιστεί στα αρνητικά σημεία του παιχνιδιού.

Να πούμε επίσης, πως η ιδέα του να δημιουργήσεις το δικό σου avatar για να παίξεις με αυτό είναι πολύ σωστά υλοποιημένη. Υπάρχουν πολλές, διαφορετικές δυνατότητες παραμετροποίησης (που σου δίνουν και διαφορετικές δυνάμεις) οπλισμού, αλλά, κυρίως, εκατοντάδες διαφορετικές ενδυμασίες που θα σας βοηθήσουν να δημιουργήσετε το δικό σας χαρακτήρα. Το σύστημα δουλεύει όμορφα και, μάλιστα, στις πίστες που παίζετε με το avatar σας, μπορείτε συχνά και να «νοικιάσετε» κάποιο άλλο avatar από τα top στον κόσμο, και με ένα κουμπί να αλλάξετε σε αυτό, που θα έχει τις δικές του δυνάμεις και δυνατότητες.

Φυσικά, όμως, σε ένα Sonic game δεν είναι δυνατόν να μην παίζετε και με τον Sonic. Έτσι, σε μια επιστροφή από το Generations, θα μπορείτε να παίξετε σε ορισμένες πίστες με τον modern Sonic και σε ορισμένες με τον Classic Sonic. Οι πίστες με τον Classic είναι αποκλειστικά 2D και βασίζονται στο 16bit gameplay της σειράς ενώ του modern αποτελούν μια εναλλαγή ανάμεσα σε 2D και 3D stages. Εδώ είναι, όμως, που χτυπάει τόσο άσχημα η κατάσταση και φαίνεται πόσο πιο αδύναμο είναι το παιχνίδι απέναντι στο Mania. To Sonic Forces είναι εκνευριστικά απλό και εύκολο, σε σημείο που ακόμα και στο hard difficulty θα μπορέσετε να το ολοκληρώσετε μέσα σε 4-5 ώρες, έχοντας βγάλει τις μισές -τουλάχιστον- πίστες με S rank.

Σε αυτό το πράγμα βοηθάει μεν το ότι δεν υπάρχουν ζωές, αφού αν χάσετε, απλά συνεχίζετε στο τελευταίο checkpoint, αλλά δεν είναι εκεί η ρίζα του προβλήματος. Το πραγματικό θέμα βρίσκεται πίσω από το σχεδιασμό των διαφόρων stages αλλά και του gameplay. Οι 2D πίστες είναι ίσως οι πιο απλές που έχει δει η σειρά μέχρι σήμερα, με πολύ λίγες διαφοροποιήσεις, σχεδόν καθόλου διαφορετικές διαδρομές, πάρα πολύ εύκολο σχεδιασμό (τη δυσκολότερη πίστα προς το τέλος, χρειαστήκαμε 10 λεπτά για να την ολοκληρώσουμε) και πολύ ρηχό gameplay. Απουσιάζουν πάρα πολλά από τα κλασικά μηχανικά τερτίπια που θα περίμενε κανείς σε 2D Sonic, και, στην ουσία, απλά τρέχεις προς τα μπροστά, αντιμέτωπος μόνο με τα βασικά εμπόδια.

Στις 3D πίστες δε, ερχόμαστε απέναντι στα κλασικά προβλήματα των 3D Sonic games. Η Sega δείχνει να έχει μάθει ότι στην ουσία ο Sonic δε μπορεί να δουλέψει σωστά σε 3D platforming, και έτσι, το παιχνίδι είναι κατά 90% ένα on-rails πράγμα, στο οποίο απλά κάνεις quick time events/ button presses την κατάλληλη στιγμή, είτε για να αλλάξεις rail είτε για combo missile attack είτε για να πετύχεις κάποιο συγκεκριμένο σημείο. Το 10% που απομένει, είναι πολύ περιορισμένα τμήματα 3D platforming, τα οποία είναι τα κλασικά, άτσαλα σημεία των 3D Sonic παιχνιδιών, που απλά τα ξεπερνάς γρήγορα για να ξαναμπείς στο τρένο.

Αυτή η λογική «βαγονάκι του λούνα παρκ» λύνει τα προβλήματα με τους αστείους θανάτους που ταλανίζουν τα 3D παιχνίδια της σειράς, αλλά από την άλλη, κάνουν το παιχνίδι περίπατο στο πάρκο. Τουλάχιστον θα πούμε πως τα boss battles ήταν αρκετά έξυπνα και έδειξαν μια βελτίωση απέναντι στα τελευταία main τμήματα της σειράς. Στα του τεχνικού τομέα τώρα, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως το Forces δείχνει πολύ πιο όμορφο απ' ό,τι είχαμε δει στα trailers. Οι περιοχές είναι ιδιαίτερα πολύχρωμες και εντυπωσιακές τεχνικά, το animation είναι κρυστάλλινο, το avatar δείχνει πολύ όμορφο και γενικά έχει γίνει σοβαρή δουλειά στην απόδοση, με το framerate να είναι και πάλι άψογο μετά τις ατασθαλίες των προηγούμενων τίτλων.

Το art direction από την άλλη, θα λέγαμε πως είναι διαδικαστικό. Η επιστροφή πίσω σε ορισμένες κλασικές περιοχές, όπως οι Green Hill και Chemical Plant, είναι ευχάριστη, αλλά οι νεότερες βρίσκονται εκεί απλά για να υπάρχουν. Αδυνατούμε να κατονομάσουμε έστω και μια συγκεκριμένη πίστα που θα μείνει στην ιστορία της σειράς. Παρόμοιο αποτέλεσμα θα πούμε πως έχει και ο μουσικός τομέας, που πέφτει σε "nickelodeon electronica" επίπεδα και που δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο ώστε να ξεχωρίσει.

Παρά τα ελαττώματα, όμως, πρέπει να παραδεχθούμε πως ως ένα σημείο περάσαμε ευχάριστα με το Sonic Forces. Το avatar system έχει το γούστο του, η ιστορία δεν μας έκανε να θέλουμε να... πνίξουμε τους χαρακτήρες και η απλοποίηση του gameplay έκανε το παιχνίδι να μην έχει αυτούς τους φθηνούς θανάτους που έρχονται πακέτο με κάθε 3D Sonic. Από την άλλη, όταν το βάλεις δίπλα στο εξαιρετικό Sonic Mania, είναι αδύνατον να συγχωρέσεις το γεγονός ότι η βασική Sonic Team δεν μπορεί να δώσει ούτε το μισό από την ουσία του Sonic, που πρόσφερε τόσο επιτυχημένα μια μικρή ομάδα από fans. Είναι σχεδόν προσβλητικά εύκολο, πάρα πολύ απλό σε μηχανισμούς για Sonic παιχνίδι και ξεκάθαρα πάσχει από έλλειψη ευρηματικότητας. Η Sega προσπάθησε να ξαναγυρίσει στην επιτυχία του Generations, και μπορεί οι νέες ιδέες να είναι καλές, αλλά η βασική μαγιά για να φουσκώσει το ψωμί δείχνει να απουσιάζει.

Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

pcps4xbox oneswitch