Toki

12:54 19/12/2018 - Πηγή: Game Over

Φτωχός πλην τίμιος γορίλας.

Το ΤΟΚΙ ήταν, και θα είναι πάντα, ένα έντιμο underdog. Από αυτούς του τίτλους που ενώ ο περισσότερος κόσμος έχει παίξει κάποια στιγμή και έχει διασκεδάσει απλόχερα μαζί του, σπάνια θα το βρεις σε λίστες με τα καλύτερα όλων των εποχών ή θα αναφερθεί εύκολα σε κουβέντα για ιστορικούς τίτλους του παρελθόντος. Με την ιστορία του να ξεκινά το 1989 στα arcades, ακόμη και εκεί, δεν ήταν το must play παιχνίδι στο ουφάδικο σε σχέση με άλλες καμπίνες που σχημάτιζαν ουρές. Δύσκολα, όμως, θα βρεθεί άνθρωπος που σύχναζε

εκεί την δεκαετία του 90 και δεν έχει ρίξει το κέρμα του στον συμπαθή γορίλα (τώρα αν αυτό το κέρμα ήταν των 20 ή των 50 δραχμών, δεν έχει διασωθεί στην ταραγμένη μνήμη μας).

Οι περισσότεροι, λοιπόν, έχουν ασχοληθεί με το TOKI, ελάχιστοι βέβαια είναι αυτοί που το έχουν τερματίσει, καθότι ήταν και ένα από τα πιο δύσκολα παιχνίδια. Βλέπετε, τότε δεν υπήρχε ο όρος roguelike στα videogames, γιατί όλα τα παιχνίδια ήταν roguelike. Από τη μία υπήρχαν οι περιορισμένοι πόροι και η μικρή χωρητικότητα που ανάγκαζαν τους δημιουργούς να μεγαλώσουν τεχνηέντως τη διάρκεια, κι από την άλλη, τα παιχνίδια αυτά δημιουργούνταν με κύριο σκοπό να τρώνε κέρματα. Κάπου εδώ φανταζόμαστε ένα παράλληλο σύμπαν όπου υπάρχουν walking simulators στα arcades και σχηματίζεται στο νου μας μια αστεία εικόνα με τον άνθρωπο που πάει να συλλέξει τα κέρματα από την καμπίνα του Dear Esther για παράδειγμα. Δίνοντας υποσχέσεις ότι με τη νέα χρονιά θα σταματήσουμε να πίνουμε όταν γράφουμε, πάμε να δούμε τι κάνει το αναγεννημένο TOKI.

Αφού λοιπόν πέρασε από ένα σκασμό κονσόλες και home computers, από Amiga και Atari ST, μέχρι NES, Mega Drive και Atari LYNX, τώρα το ΤΟΚΙ βρίσκει τον δρόμο του και στο Nintendo Switch (δεν αναφέρουμε ξανά το γιατί, έχουμε κουράσει). Δεν είναι, όμως, μια απλή μεταφορά που είδε Switch και μπήκε, καθώς έχει περάσει από πολλά κύματα για φτάσει ως εκεί. Ξεκινώντας με αρχικό στόχο την έλευσή του σε PC και κονσόλες το 2011 από τo Golgoth Studio, έφτασε να πάρει το πράσινο φως του Steam το 2013, και έκτοτε χάθηκε από την επικαιρότητα. Τι μεσολάβησε σε αυτό το διάστημα δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, αλλά φτάσαμε στο κλείσιμο του 2018 για να βρούμε μπροστά μας ξανά το TOKI στην πρόσφατη φορητή κονσόλα της Nintendo.

Ξεκινώντας, λοιπόν, θα δούμε την ιστορία (όση ιστορία μπορεί να είχε ένα arcade του 1989), του πρωταγωνιστή μας και την αφορμή για όσα θα ακολουθήσουν στο παιχνίδι. Ο TOKI είναι ένας καλοσμιλευμένος νεαρός στην ζούγκλα, σε ένα ταρζανικό setting, και η Miho, η αντιστοίχως ελκυστική φιλενάδα του. Ένας μάγος θα απαγάγει την Miho και θα μεταμορφώσει τον TOKI σε γορίλα. Στη γνώριμη λοιπόν και χιλιοπαιγμένη (σε μια εποχή που δεν θεωρούταν σεξιστική) "damsel in distress" κατάσταση, ο TOKI, όντας πλέον ένας γορίλας που πετάει μπάλες από το στόμα του (γιατί όχι;), θα περάσει από διάφορους κόσμους και θα αντιμετωπίσει δεκάδες εχθρούς προκειμένου να σώσει την αγαπημένη του.

Οι πίστες -έξι στο σύνολο- περιλαμβάνουν σχεδόν όλα τα προαπαιτούμενα περιβάλλοντα ενός run and gun παιχνιδιού. Ζούγκλα, θάλασσα, πάγοι, φωτιές και industrial. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όσα χρόνια και αν περάσουν. Όπως άλλωστε, δεν αλλάζει και το gameplay. To νέο TOKI έχει διατηρήσει στο ακέραιο την αρχική του δομή (τουλάχιστον απ’ όσο μπορούμε να θυμηθούμε) στα πάντα. Από το είδος των power ups μέχρι το είδος των εχθρών και τα σημεία που εμφανίζονται. Αυτή η επιλογή μπορεί να διχάσει γιατί δεν υπάρχει σωστό και λάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κάποιοι μπορεί να προτιμούσαν ένα αναγεννημένο στο σύνολό του παιχνίδι, και κάποιοι την αυθεντική εμπειρία, προσαρμοσμένη τεχνικά στο σήμερα. Γι’ αυτό άλλωστε και στον τίτλο του παιχνιδιού δεν περιέχεται κάποια συμπληρωματική λέξη, όπως "remaster" ή "remake".

Το νέο TOKI είναι το TOKI του 1989 που παίζαμε στα arcades, με φρέσκα γραφικά. Για καλή μας τύχη, εμείς ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία, αυτή που αγάπησε το αρχικό TOKI και μπορεί να εκτιμήσει την επιλογή της διατήρησης του αρχικού του κορμού. Καθώς με μεγάλη ευκολία λέμε ότι το τάδε παιχνίδι είναι πολύ κολληματικό και το δείνα εθιστικό, αλλά σπάνια μπαίνουμε στη διαδικασία να εξετάσουμε κάτω από την κορυφή του παγόβουνου. Διότι υπάρχουν δεκάδες στοιχεία που κάνουν ένα παιχνίδι καλό και διαχρονικό. Και είναι ακόμη πιο εύκολο να τα διακρίνεις αυτά τα στοιχεία σε παιχνίδια του παρελθόντος, που είναι σχεδιαστικά απλούστερα.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι διατηρήθηκε το αρχικό σύνολο του τίτλου καθώς πρόκειται για ένα πολύ καλά σχεδιασμένο και δοκιμασμένο παιχνίδι. Κάθε εχθρός είναι επιλεγμένος και τοποθετημένος σε σημείο που να δημιουργεί ένα γρίφο για το πώς θα προσπελαστεί. Κάθε εμπόδιο και κάθε συνδυασμός αντιπάλων, επίσης. Κάθε power up είναι υπολογισμένο ως προς το πόσο θα διαρκέσει χρονικά για να διατηρηθούμε μέχρι το επόμενο. Μπορεί τότε να τα παίρναμε λίγο αψήφιστα αυτά τα τμήματα και σήμερα να τα θεωρούμε λίγο-πολύ δεδομένα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ούτε στη σύγχρονη εποχή τα συναντάμε συχνά, κι ας κυκλοφορούν τα platformers σωρηδόν. Το TOKI μπορεί να μην είναι το τέλειο παιχνίδι, αλλά από άποψη σχεδιασμού αποτελεί μια καλοκουρδισμένη μηχανή.

Πέραν του εκπληκτικού design του, βέβαια, έχει και προβλήματα που υπήρχαν και τότε, υπάρχουν τώρα. Βασικότερο εξ αυτών είναι το αργό και αρκετά αβαρές platforming του. Δεν είναι πολλά τα σημεία που θα χρειαστούμε άλματα, αλλά δεν παύουν να δείχνουν πως χρειάζονταν δουλειά. Όπως και κάποια μικρότερα σημεία, όπου θα γλιστράμε άδικα σε πλατφόρμες ή θα χάνουμε από εχθρούς που βρίσκονται σε νεκρές οπτικά οθόνες. Δεν είναι πολλά, ούτε ιδιαιτέρα σημαντικά, υπολογίζοντάς τα, όμως, σε ένα τόσο δύσκολο παιχνίδι, που κάθε χτύπημα είναι ακαριαίος θάνατος, δυσκολεύουν να τα δεχθεί κάποιος, καθώς μιλάμε για έναν τίτλο που φημίζεται για το επίπεδο δυσκολίας του.

Η έκδοση του Switch έχει τέσσερα επίπεδα δυσκολίας, και ακόμη και το easy θέλει δουλειά από μεριάς του παίκτη. Όσο ανεβάζουμε το επίπεδο, μειώνονται οι ζωές και το continues, ενώ αυξάνονται τα απαιτούμενα hits για κάθε εχθρό ή boss. Και όταν οι ζωές τελειώσουν, αρχίζουμε πάλι από την αρχή. Είπαμε, τότε όλα τα παιχνίδια ήταν roguelike. Κάποιος που κατέχει το TOKI, μπορεί να το ολοκληρώσει σε λιγότερο από δεκαπέντε με είκοσι λεπτά. Μέχρι να το μάθει όμως, θα του πάρει αρκετές ώρες. Το πρόβλημα εδώ, όμως, είναι ότι ολοκληρώνοντάς το δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνει κάποιος παρά μόνο να κυνηγάει κάλο high score και χρόνο. Η νέα έκδοση δείχνει λίγο γυμνή σε αυτό τον τομέα. Το μενού του παιχνιδιού έχει μόνο δύο επιλογές άλλωστε, το επίπεδο δυσκολίας και το new game.

Το καλύτερο, λοιπόν, το αφήσαμε για το τέλος, καθώς όλα τα υπόλοιπα μπορεί και να τα γνώριζε κάποιος που έχει εμπειρία με το παιχνίδι. Και αυτό, δεν είναι άλλο από την νέα εμφάνιση του TOKI. Το υπέροχο νέο πρόσωπο που απέκτησε ένα παιχνίδι σχεδόν τριάντα ετών, με τα πάντα επανασχεδιασμένα και ζωγραφισμένα στο χέρι. Κάθε πίστα, κάθε εχθρός και κάθε boss fight δείχνει πολύχρωμο και ζωντανό με εκπληκτικές λεπτομέρειες και χρώματα. Με τα περιβάλλοντα να φέρνουν λίγο στα νέα Rayman ή το πρόσφατο Wonder Boy: The Dragon’s Trap, και τα πρόσωπα να θυμίζουν την υπέροχη δουλειά του Dave Gibbons στην Director’s cut έκδοση του Broken Sword. Αυτό λοιπόν, φανερώνει και την αρχική πρόθεση του Studio: Να αλλάξουμε μόνο ό,τι χρειάζεται. Μπορεί να υπάρχουν ψεγάδια στο TOKI, αλλά υπάρχει ένας πυρήνας με καλοσχεδιασμένο gameplay και μια υπέροχη απεικόνιση. Κάποτε αυτά αρκούσαν για να λατρέψει κάποιος ένα παιχνίδι.

switch