Yakuza 6: The Song of Life

13:34 26/4/2018 - Πηγή: Game Over

Επιστροφή στη γραμμή εκκίνησης.

Την αγάπη μας για τη σειρά Yakuza την έχουμε εκφράσει ουκ ολίγες φορές. Είναι μία από αυτές τις σειρές που, δίχως καμία απολογία, κατάφερε να παραμείνει καθολικά ιαπωνική μέχρι το κόκκαλο. Τα θέματα που πραγματεύεται, το χιούμορ της, η υπερβολή της, ακόμα και τα mini-games και side quests της, που δείχνουν συχνά τόσο εξωπραγματικά για το δυτικό κοινό, όλα αποτελούν γνήσια στοιχεία της ιαπωνικής κουλτούρας και μια από τις καθαρότερες gaming ματιές μέσα στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου (μαζί με διάφορα

visual novels, ασφαλώς). Για μια σειρά, λοιπόν, τόσο ιαπωνική και ταυτόχρονα δίχως ποτέ να έχει ντουμπλαριστεί στα αγγλικά (ευτυχώς!), είναι τρομερά περίεργο το πώς κατάφερε να γίνει cult επιτυχία και εκτός Ιαπωνίας, να έχει μια ιστορία με διψήφιο αριθμό παιχνιδιών από το PS2 μέχρι σήμερα, αλλά και να συνεχίζει να προσφέρει ποιοτικά παιχνίδια μέχρι σήμερα.

Το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, λοιπόν, ήταν το πρόσφατο Yakuza 0, που λειτουργούσε σαν prequel της κεντρικής ιστορίας και έδινε τις βάσεις για την αρχή της εγκληματικής ζωής του Kiryu και του Goro Majima. Και ενώ πολύ συχνά τα prequels είναι απλά μια κίνηση αρμέγματος ενός franchise που παραπαίει, το Y0 κατέφερε να κάνει ‘τικ’ σε όλα τα κουτάκια, εξελίσσοντας τον τεχνικό τομέα, τη σκηνοθεσία αλλά και το gameplay της σειράς σε πάρα πολύ υψηλό βαθμό, και δημιούργησε έτσι ένα ιδανικό πάτημα για κάποιον νέο παίκτη να ασχοληθεί με τη σειρά. Το Yakuza 6, από την άλλη, αποτελεί τη φυσική συνέχεια της σειράς αλλά και το κλείσιμο της ιστορίας που ξεκίνησε πριν τόσα πολλά χρόνια στα disc drive πολλών PS2. Είναι όμως τόσο εκρηκτικό όσο το περιμέναμε;

Τα γεγονότα του παιχνιδιού εξελίσσονται λίγο μετά το τέλος της ιστορίας του Yakuza 5. Για μια ακόμα φορά, ο παίκτης ξεκινάει με τον Kiryu να έχει μόλις αποφυλακιστεί από άλλη μία (τρίχρονη) διαμονή στο πεντάστερο σαλέ του Κορυδαλόσυκοτσι. Αρκετά μεγάλος σε ηλικία, το μόνο που θέλει είναι να τον αφήσουν στην ησυχία του στο μικρό ορφανοτροφείο που διοικεί. Δυστυχώς, όμως, "once in the yakuza, forever in the yakuza". Η θετή τους κόρη (Haruka) βρίσκεται σε κώμα έπειτα από ένα πολύ βίαιο hit & run και ο Kiryu εξαναγκάζεται να γυρίσει, για μία τελευταία φορά, πίσω στο Kamurocho και να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από αυτή την απόπειρα κατά της ζωής της.

Εκεί που πολλά παιχνίδια επιλέγουν το τέλος μιας ιστορίας να είναι το πιο εντυπωσιακό και χαοτικό σημείο τους, υπάρχουν και ορισμένα που επιλέγουν την πιο θεματική κατεύθυνση και μια πιο προσγειωμένη και ανθρώπινη ιστορία. Έτσι, παρόλο που το χιούμορ αλλά και η έμφαση στην τιμή και την οικογένεια της σειράς είναι διάχυτες και σε αυτό το παιχνίδι, η κεντρική ιστορία του Yakuza 6 είναι μάλλον η πιο ανθρώπινη και απλή που έχει δει η σειρά, κλείνοντας το μάτι στο Yakuza 1 που είχε παρόμοιο στήσιμο. Είναι μια ηθελημένη κίνηση από τους δημιουργούς, που μας κάνει να νοιαζόμαστε περισσότερο για τους χαρακτήρες τριγύρω μας, είτε αυτοί είναι στο πρωταγωνιστικό πακέτο, είτε πρόκειται για έναν απλό, ηλικιωμένο άνθρωπο, με τον οποίο συζητήσατε τα προβλήματα της καθημερινότητάς του ένα βράδυ σε ένα μπαρ.

Και στο ζουμί της, είναι η αγνή ιστορία ενός θυμωμένου και φοβισμένου πατέρα, που προσπαθεί να ανακαλύψει τι συνέβη στην κόρη του και αλίμονο σε όποιον βρεθεί εμπόδιο μπροστά του, σε αυτή την εικοσάωρη τελευταία περιπέτειά του. Η διάρκεια αυτή, λοιπόν (σχεδόν διπλάσια με όλα τα side quests φυσικά), είναι σημαντικά μικρότερη των τελευταίων τίτλων της σειράς και ίσως παραξενέψει τους παίκτες, διότι αυτή η περικοπή δείχνει να είναι διάχυτη σε όλα τα επίπεδα του τίτλου, με ανάμεικτα αποτελέσματα που θα εξαρτηθεί από το κάθε άτομο το πόσο θα τον ενοχλήσουν.

Αρχίζοντας από τον gameplay σχεδιασμό του τίτλου, γίνεται πολύ σύντομα κατανοητό ότι το Yakuza 6 δεν αποτελεί εξέλιξη του μεγάλου update που είδαμε στο Yakuza 0 αλλά μια επιστροφή / κλείσιμο ενός κύκλου στο Yakuza 1. O Kiryu δεν έχει πρόσβαση στα διαφορετικά fighting styles που είδαμε πέρσι, αλλά επιστρέφει σε ένα και μόνο style, που περιέχει μια μίξη των κλασικών και πιο γνωστών χτυπημάτων του. Αυτό, δυστυχώς, αποτελεί μια μεγάλη απλοποίηση του gameplay, σε μια στιγμή που η σειρά είχε επιτέλους δείξει στο Y0 ότι έκανε πολλά βήματα μπροστά στο να βελτιώσει αυτή την επανάληψη στις μάχες που είχαν τα περισσότερα παιχνίδια της. Από την άλλη, όμως, έχει γίνει μια πολύ μεγάλη βελτίωση που αλλάζει εντελώς τα δεδομένα στις μάχες και αυτή έχει να κάνει με την απουσία loading στα περισσότερα τμήματα του παιχνιδιού.

Ο παίκτης δεν μπαίνει πλέον σε μια κλειστή μάχη κάθε φορά που συναντάει μια ομάδα εχθρών, αλλά η μάχη ξεκινάει αυτόματα δίχως περιορισμούς. Και όχι μόνο αυτό. Η απουσία του loading ισχύει και για τις περιοχές, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να ξεκινήσετε μια μάχη σε ένα σοκάκι αλλά να τραβήξετε τους αντιπάλους σας μέσα σε ένα εστιατόριο και, εν τέλει, σε ένα σουπερμάρκετ, σπάζοντας ράφια με noodles στο κεφάλι τους! Αυτή η οργανική εξέλιξη των μαχών αλλά και της γενικότερής σας κίνησης μέσα στο χώρο, καταφέρνει να δώσει έναν από τους πιο ζωντανούς κόσμους της σειράς.

Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι, πλέον, θα δείτε μεγαλύτερο αριθμό εχθρών στις μάχες (στοιχείο που προκαλεί τρόμο για κάθε βετεράνο της σειράς), αλλά οι βασικές σας κινήσεις έχουν πλέον εξοπλιστεί έτσι ώστε να επιτρέπουν χτυπήματα σε περισσότερους εχθρούς αλλά και να ζητάνε καλύτερο positioning και control μιας μάχης, δίνοντας νέο βάθος σε αυτό το απλό σύστημα. Από την άλλη, αυτό ίσως πλέον να έγινε εφικτό τεχνηέντως, με το Kamurocho του Tokyo να είναι μάλλον αρκετά μικρότερο σε έκταση, ως ένα ακόμα δείγμα του περιορισμού σε υλικό που δείχνει να δέχθηκε η σειρά. Και η μικρότερη αυτή έκταση οδηγεί -ως φυσικό επακόλουθο- σε αρκετά λιγότερα side quests -σε σχέση πάντα με τους τελευταίους τίτλους.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό δείχνει πως μάλλον βοήθησε τους δημιουργούς, καθώς με μικρότερο αριθμό quests, τους δόθηκε η δυνατότητα για ακόμα καλύτερη γραφή και στήσιμο, δίνοντας ορισμένες από τις ομορφότερες στιγμές του παιχνιδιού, ενώ ταυτόχρονα κάποιος θεός του Fuji δείχνει να φώτισε την Sega και επιτέλους πρόσθεσε voice acting σε αυτά τα quests! Εικαστικά, ακόμα είναι πέντε σκαλιά πιο κάτω από το υπόλοιπο παιχνίδι, αλλά τουλάχιστον το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε και βοηθάει πάρα πολύ στο χτίσιμο της ιστορίας και της ατμόσφαιρας του παιχνιδιού.

Η τελευταία ορατή μείωση που θα προσέξει κανείς στο παιχνίδι, θα έχει μάλλον να κάνει με τον αριθμό των mini-games και των extra gameplay modes, καθώς και εδώ ο αριθμός είναι αρκετά χαμηλότερος του πρόσφατου παρελθόντος. Αρκετά κλασικά ή και πρόσφατα mini-games αφαιρέθηκαν και στη θέση τους έχουν μπει λίγα νέα, από τα οποία κάποια ξεχωρίζουν (όπως το live chat service με αληθινές πορνοστάρ της Ιαπωνίας – αυστηρά ακατάλληλο για ανήλικους), αλλά και οι συζητήσεις με απλούς πολίτες και η επίλυση των προβλημάτων τους σε ένα καφέ/μπαρ. Στα πιο περίπλοκα side activities, αυτή τη φορά θα βρείτε ένα μάλλον ανούσιο strategy, στο οποίο ελέγχετε «αναλώσιμους» της Kiryu Clan και τους στέλνετε σε μάχες (υπάρχουν και Online δυνατότητες αλλά δε καταφέραμε να τις δοκιμάσουμε), αλλά και ένα πολύ πιο ενδιαφέρον baseball management team event, όχι τόσο για το gameplay του όσο για την εμβάθυνση στην κουλτούρα και τεράστια αγάπη που θρέφουν οι Ιάπωνες στο baseball αλλά και στη σημασία που έχει αυτό στις νεότερες ηλικίες (όπως η αερόμπαλα στις αλάνες, για εμάς, ένα πράγμα).

Στα του τεχνικού τομέα τώρα, η μείωση σε υλικό δείχνει να ωφέλησε το παιχνίδι σε σημαντικό βαθμό. Μπορεί να μην έχει αυτή την neon φαντασμαγορική ατμόσφαιρα των 80s από το Yakuza 0, αλλά το επίπεδο παραμένει σε εφάμιλλα ή και ανώτερα επίπεδα, με μια πιο προσγειωμένη και ρεαλιστική αισθητική, με το Kamurocho και τον κυκεώνα χρωμάτων και αρωμάτων να έρχεται σε εντυπωσιακή αντίθεση με την επαρχιακή, γαλήνια ατμόσφαιρα του Onomichi στη Hiroshima. H Dragon Engine δείχνει για άλλη μια φορά έναν όμορφο κόσμο, και το animation, όπως και στο Yakuza 0, έτσι και εδώ δείχνει να κάνει μεγάλα βήματα βελτίωσης για τη σειρά.

Η δε απουσία του loading είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά ενώ το gameplay της και τα διάφορα χτυπήματα που δείχνει να δέχεται το framerate είναι πταίσματα μπροστά στο γενικότερο όφελος. Η ηχητική επένδυση είναι για άλλη μια φορά υψηλότατων προδιαγραφών, με μουσική γεμάτη ένταση αλλά και συναίσθημα ενώ για ακόμα μια φορά έχουμε ένα καθ' όλα εξαιρετικό, ιαπωνικό voice acting. Συγκρίνοντας λοιπόν το Yakuza 6 με τα τελευταία παιχνίδια της σειράς, δεν θα ήταν περίεργο αν το τέλος της περιπέτειας του Kiryu φανεί κάπως «λίγο» σε ορισμένους παίκτες. Απλοποιημένο leveling και σύστημα μάχης, μικρότερες περιοχές και διάρκεια, απουσία κλασικών χαρακτήρων (Majima, Taiga, Daigo και λοιποί ή απουσιάζουν εντελώς ή έχουν ένα μικρό cameo), λιγότερα mini-games, όλα δείχνουν στα χαρτιά ένα παιχνίδι που πάσχει από βιαστική κυκλοφορία.

Στην πράξη, όμως, το Υakuza 6 αποτελεί ένα πολύ καλό κεφάλαιο για τη σειρά, και πιθανότατα να το βλέπαμε με ακόμα καλύτερο μάτι αν δεν είχε προηγηθεί το εξαιρετικό Yakuza 0. Ακόμα και έτσι όμως, το τελικό αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπέστατο και τιμά το πρωτογενές υλικό του. Με μια φαινομενικά απλή ιστορία και gameplay, κλείνει έναν μεγάλο κύκλο που ξεκίνησε στο πρώτο παιχνίδι. Η περιορισμένη έκτασή του το αφήνει να δώσει μια πολύ πιο ανθρώπινη διάσταση, να κάνει τους χαρακτήρες πιο ενδιαφέροντες αλλά και τον παίκτη να θέλει πραγματικά να επενδύσει χρόνο έτσι ώστε να ζήσει το λυκόφως της καριέρας του Δράκου της Yakuza.

ps4