A Hat in Time Review

12:30 11/11/2017 - Πηγή: Game 2.0

Μα τί συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με τα καπέλα; Αναφέρομαι φυσικά στο Super Mario Odyssey που μόλις κόσμισε με την παρουσία το χώρο τον 3D platformers και στο οποίο η χρήση του καπέλου του Mario έχει εξέχουσα θέση. Έτσι και στο A Hat in Time, το καπέλο, ή μάλλον τα καπέλα της γλυκύτατης, εκ πρώτης όψεως, Hat

Kid, παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο. Θα ήσασταν συγχωρεμένοι μάλιστα αν λέγατε ότι οι Δανοί της Gears for Breakfast αντιγράψανε την “μαμά Ninty” και την ιδέα της με τα καπέλα. Εκεί όμως θα κάνατε λάθος, γιατί η ιστορία του A Hat in Time ήδη πάει αρκετό καιρό. Τον Μάιο του 2013 παρακαλώ, ένα μικρό, νεοσύστατο στούντιο ξεκίνησε ένα Kickstarter για να αναπτύξει έναν τίτλο φόρο-τιμής στα platformers του Nintendo 64. Σχεδόν 300.000 δολάρια μετά (10 φορές πάνω από τον στόχο τους) και μετά από πολλές, πολλές καθυστερήσεις (στην αρχή λέγανε ότι θα κυκλοφορούσε αρχές του ‘14 και κοιτάξτε πού είμαστε), το A Hat in Time μας έφτασε επιτέλους, καλογυαλισμένο και ολόφρεσκο. Γιατί, όπως είχε πει και ο κύριος Miyamoto, ένα παιχνίδι που καθυστερεί τελικά είναι καλό, όμως ένα παιχνίδι που βγαίνει βιαστικά είναι κακό για πάντα.

Το A Hat in Time είναι γεμάτο κέφι από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το κράμα των θεόμουρλων χαρακτήρων του ύφους, του gameplay, των χρωμάτων, των γραφικών, της μουσικής και τόσων άλλων στοιχείων, όλο αυτό το συνοθύλευμα είναι ξεκάθαρα, έως και ξεδιάντροπα, εμπνευσμένο από το Banjo-Kazooie και κυρίως το Super Mario Sunshine, όμως καταφέρνει να ρίξει και τη δική του μοναδική πινελιά σε αυτό το κομφούζιο. Αντίθετα από το Yooka-Laylee, όπου οι δημιουργοί φάνηκε ότι φοβήθηκαν να καινοτομήσουν, το A Hat in Time έχει όλη την ελευθερία να παίξει δημιουργικά. Η ιστορία είναι τόσο ανύπαρκτη και ασήμαντη, που κάνει το ήδη υποτυπώδες “ο Μάριο/Banjo σώζει την πριγκίπισσα/αδερφή του” να φαίνεται... ομηρικό έπος. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε είναι ότι πρέπει να μαζέψετε μαγικές κλεψύδρες που είναι διάσπαρτες σε πέντε ξεχωριστούς κόσμους με περίπου έξι-επτά αποστολές ο καθένας και οι οποίοι αλλάζουν την εμφάνιση τους ανάλογα με την υποαποστολή που έχει επιλεχθεί, α λα Sunshine.

Στην πορεία, συναντάτε την μαφία των σεφ, ένα κινηματογραφικό στούντιο στο οποίο παίζουν και σκηνοθετούν μόνο πτηνά, έναν τύπο-φάντασμα ο οποίος σας κάνει σκλάβους του με αντάλλαγμα την ψυχή σας (ναι...) και άλλα που θα τα αφήσω σε εσάς να τα ανακαλύψετε. Η “κακιά” του παιχνιδιού, η Mustache Girl (ένα κορίτσι με μουστάκι τσιγκελωτό, καλά διαβάσατε), η οποία στην αρχή είναι καλή, ξαφνικά θυμώνει με τη Hat Kid και γίνεται αντίζηλος που θέλει να χρησιμοποιήσει τις κλεψύδρες για να ταξιδέψει στον χρόνο. Σημείωση: πουθένα και ποτέ δεν εμφανίζεται στην ουσία ταξίδι στον χρόνο στο παιχνίδι. Αν μπερδευτήκατε, είστε σε καλό δρόμο.

Το έδαφος είναι λάβα και τα σχοινιά είναι λαστιχένια!

Το πόσο “ό,τι να ’ναι” είναι ο κόσμος του A Hat in Time φαίνεται και στην ποικιλία των αποστολών. Σε μία πρέπει να τα βάλετε με τον αρχηγό της μαφίας των σεφ (για ποιον λόγο ακριβώς είναι μαφία και τί προσπαθούν να πετύχουν δεν μαθαίνετε ακριβώς), σε μια άλλη να λύσετε το αίνιγμα ενός φόνου σε ένα τρένο (σας θυμίζει τίποτα;), σε μια άλλη να εξερευνήσετε ένα στοιχειωμένο σπίτι (στο οποίο σημείο το παιχνίδι μετατρέπεται σε πραγματικό horror game) και πάει λέγοντας. Φτάνει μάλιστα στο σημείο, ειδικά στον δεύτερο κόσμο, κάθε υποαποστολή να μην έχει καμία σχέση με τις υπόλοιπες, γεγονός που τα συγκαταλέγω στα θετικά του. Υπάρχουν επίσης μικρές υποαποστολές “time rifts”, οι οποίες είναι κρυμμένες στα επίπεδα και είναι αφαιρετικές μπουκιές platforming με γεωμετρικά σχήματα που αιωρούνται στο κενό, ακριβώς όπως οι αντίστοιχες πίστες στο Mario Sunshine με το Mario theme σε εκτέλεση ακαπέλα (κι εδώ, όπως και εκεί, με καπέλα). Η ποικιλία των αποστολών σας κάνει να μην βαριέστε ούτε στιγμή και πάντα θέλετε να δείτε τί άλλο έχουν σκαρφιστεί οι δημιουργοί για να κερδίσουν την προσοχή σας και τα χαμόγελά σας.

Το πόσο ασύνδετα, χωρίς σχεδιασμό, είναι όλα αυτά, μου άφησε έντονα την αίσθηση ότι το παιχνίδι είναι αγνό indie μέχρι το μεδούλι, ότι οι δημιουργοί σκέφονταν ιδέες και λέγανε “ναι, γιατί όχι;!”, χωρίς να υπάρχει κάποιο φίλτρο, κάποιος μάνατζερ ή παραγωγός που να τις εγκρίνει ή να τις απορρίπτει. Δεν είναι όλες οι ιδέες πετυχημένες, αλλά νιώθω ότι η Gears for Breakfast, κατά κάποιον περίεργο τρόπο και με αυτό το απίθανα χαοτικό στιλ της, κατάφερε να ξαναφέρει την αγνή χαρά, τα χαμόγελα και το “YOLO” σε ένα είδος παιχνιδιών που είχε αρχίσει να επαναλαμβάνεται ψάχνοντας την ιστορία του. Μάλιστα, χωρίς να το έχω παίξει ακόμα, θα έλεγα πως αυτό είναι σημαντικός παράγοντας στην επιτυχία και του Super Mario Odyssey, αυτή η χαρά της ξέγνοιαστης ανακάλυψης.

Η αποστολή στο στοιχειωμένο σπίτι ίσως είναι ακατάλληλη για παιδιά. Σοβαρά.

Στο gameplay τώρα, όπως και στα Mario, και αντίθετα με ότι συμβαίνει στο Yooka-Laylee, η κίνηση της Hat Kid ενθουσιάζει με τη ροή και την ευκολία της. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι η κίνηση παραείναι εύκολη σε κάποια σημεία. Νιώθετε ότι μπορείτε πολύ εύκολα να κάνετε τριπλά και τετραπλά σχεδόν άλματα και ότι δεν χρειάζεται να είστε καθόλου προσεκτικοί, κι έτσι ο σχεδιασμός των επιπέδων πηγαίνει λίγο χαμένος. Δεν προσέχετε πού πηγαίνετε, γιατί δεν χρειάζεται να προσέχετε, κι έτσι ίσως χαθείτε μερικές φορές. Η κάμερα ευτυχώς δεν δυσκολεύει γενικά, checkpoints υπάρχουν παντού και η ζωή μοιάζεται υπερβολικά απλόχερα. Σίγουρα δεν είναι παιχνίδι για όσους ψάχνουν κάτι που θα τους φάει την ψυχή! Αυτή η ευκολία μερικές φορές βέβαια καταλήγει σε προχειρότητα. Τα περισσότερα από τα αντικείμενα που μαζεύετε στις πίστες, συμπεριλαμβανομένων των “νομισμάτων” που χρησιμοποιείτε για να φτιάξετε κονκάρδες που σας δίνουν νέες δυνάμεις, είναι εύκολο να βρεθούν. Ιδίως αφού δεν υπάρχει κάποια λίστα που να σας λέει τί έχετε μαζέψει σε κάθε επίπεδο, ούτε καν τα μυστικά, μετά από λίγο η αναζήτηση καταντάει λίγο ανούσια.

Κάτι άλλο που προκαλεί ερωτηματικά είναι η χρήση των καπέλων και η διαφοροποίηση με τις κονκάρδες. Και τα δύο δίνουν έξτρα δυνάμεις – γιατί υπάρχει λοιπόν διαφοροποίηση; Γιατί ξεκινήσανε ανάποδα, λέω εγώ. Εκτός των άλλων, μέχρι και στην τελευταία πίστα βρίσκετε καπέλα που δεν σας χρησιμεύουν σε τίποτα, αφού για να φτάσετε εκεί πρέπει κατά 95% να τα έχετε χρησιμοποιήσει ήδη. Σε κάτι τέτοιες στιγμές η απειρία των δημιουργών φαίνεται, κάτι που σίγουρα δεν συγκαταλέγεται στα θετικά του παιχνιδιού.

Cloud Cuckoo Land, στο σαφώς καλύτερο.

Με αυτά τα δεδομένα, περίμενα ότι το A Hat in Time θα είναι μια φτηνή παραγωγή. Είναι φτιαγμένο μεν με Unreal 3, όμως αυτό από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Τα γραφικά είναι ευχάριστα, αν και όχι καταπληκτικά. Η δε μουσική είναι πολύ καλή, με μεγάλη ποικιλία και σε σημεία θυμίζει θέματα του Super Mario Galaxy. Nα σημειωθεί ότι στη σύνθεση της μουσικής συμμετείχε ο Grant Kirkhope (Banjo-Kazooie). Όμως αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ο προσεγμένος ηχητικός σχεδιασμός και το ότι όλοι οι διάλογοι έχουν voice over. Υπάρχει και κονκάρδα που κάνει όλους τους χαρακτήρες να μιλάνε σε ούμπα-ούμπα-α, όπως στο Banjo-Kazooie, αλλά η σπιρτάδα, η προφορά και η ποιότητα των φωνών είναι κάτι που σίγουρα δεν περίμενα από έναν τίτλο που θεωρητικά κόστισε κάτι λιγότερο από 300.000 δολάρια.

Ναι, το A Hat in Time έχει τα προβλήματά του. Καταρχάς, είναι μικρό (υπάρχουν μόλις 40 υποαποστολές-κλεψύδρες) και τα έχετε δει όλα σε λίγο παραπάνω από 10 ώρες. Επίσης, τα animation είναι πρόχειρα, ειδικά στις μάχες με τα αφεντικά, κάποια bugs κάνουν την εμφάνιση τους στα χειρότερα σημεία (βλέπε στους τίτλους τέλους!), κάποιες επιλογές στο θέμα του σχεδιασμού και των κινήσεων είναι άστοχες. Όμως το παιχνίδι είναι κεφάτο, απροσδόκητα φρέσκο για τίτλο που πατάει στη νοσταλγία, πολύ αστείο (χωρίς να γίνεται ενοχλητικό), κυλάει ευχάριστα με “γλυκό” χειρισμό και τολμάει να πρωτοτυπήσει - “και γιατί όχι;” Δεν είναι τέλειο, αλλά είναι σαφώς ανώτερο απ' ότι περίμενα και με πολλή ψυχή. Αν και λόγω λάθος timing τείνει να γίνει “Super Mario Odyssey των φτωχών”, σε τελική ανάλυση αξίζει την προσοχή σας περισσότερο από το Yooka-Laylee. Aν σας αρέσουν τα platformers, αξίζει να ασχοληθείτε με το A Hat in Time, ειδικά όσο περνάει ο καιρός και περισσότερα από τα stretch goals εντάσσονται στο παιχνίδι, όπως το co-op ή το new game+.

Κεφάτο, ευχάριστο, καλογυαλισμένοΈξυπνο, πετυχημένο χιούμορ“Γλυκός”, ελεύθερος χειρισμός (με χειριστήριο και πληκτρολόγιο)Ευφάνταστες ιδέεςΗχητικός σχεδιασμός, πλήρες voice overΌμορφα γραφικά στα 60fpsΜουσική (Grant Kirkhope!)Η indie ψυχή του το κάνει να φαίνεται τελείως ασύνδετο, σχεδόν τυχαίοΧαoτικά επίπεδαΑδιάφορη ιστορία σε αστείο βαθμόΗ μεγάλη ελευθερία κινήσεων κάνει ορισμένες δοκιμασίες ανούσιεςΕύκολοΜικρόΚακό animation, ειδικά στα αφεντικάΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PC, PS4, Xbox OneΑΝΑΠΤΥΞΗ:Gears for BreakfastΕΚΔΟΣΗ:Humble BundleΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:PlatformerΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://hatintime.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:5/10/2017 (PC), 2017-2018 (PS4, Xbox One)PEGI:7

Game20.gr, το Άσυλο των gamers