After Us review

14:25 17/6/2023 - Πηγή: Game 2.0

Το gaming, ως ένα εκ των σημαντικότερων μέσων ψυχαγωγίας των ημερών μας, έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί μόνο μια στυγνή και ανάλαφρη διέξοδο από τους καθημερινούς μας προβληματισμούς. Υπάρχουν πλέον παιχνίδια που θίγουν σημαντικά ζητήματα της εποχής μας και μας βάζουν σε σκέψεις επί πολλών θεμάτων. Ένα τέτοιο είναι το After Us της Piccolo Studio (Arise: A Simple Story), story-driven platformer τρίτου προσώπου που πραγματεύεται τις επιπτώσεις των πράξεων μας στο περιβάλλον.

Αναλαμβάνετε τον ρόλο της Gaia, μιας αιθέριας ύπαρξης

που ουσιαστικά αντιπροσωπεύει την δύναμη της ζωής. Αποστολή σας είναι να ελευθερώσετε τα πνεύματα ορισμένων μορφών ζωής ούτως ώστε να επαναφέρετε την ισορροπία στον κατακρεουργημένο, μετα-αποκαλυπτικό κόσμο του παιχνιδιού. Η αποστολή αυτή σας δίνεται από μια άλλη αιθέρια ύπαρξη που είναι κάτι σαν την Μητέρα Φύση. Υπάρχουν οκτώ κύριες μορφές ζωής που πρέπει να ελευθερώσετε, όπως πχ θηλαστικά, έντομα, αιλουροειδή κτλ. Επίσης στην πορεία σας προς αυτά συναντάτε δεκάδες άλλα πνεύματα ζώων με τα οποία δεν είναι απαραίτητο να ασχοληθείτε μεν, ωστόσο αποτελούν ουσιαστικά την επιβράβευσή σας για την περαιτέρω εξερεύνηση που κάνετε ούτως ώστε να φτάσετε σε αυτά. Τα οικολογικά μηνύματα που περνάει το παιχνίδι είναι άμεσα και κατορθώνουν με έναν μοναδικό τρόπο να σας βάζουν σε σκέψεις χωρίς ωστόσο να σας «μαυρίζουν» την ψυχή. Σας δίνεται η αίσθηση, εν ολίγοις, πως ναι μεν φταίμε σε πολλά, αλλά είναι και στο χέρι μας να τα αλλάξουμε όλα. Αρκεί, φυσικά, να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας και να σκεφτούμε έστω και λίγο πέρα από τη προσωπική μας βολή και εφήμερη ικανοποίηση. Η διάρκεια του τίτλου είναι αρκετά ικανοποιητική, καθώς αν ασχοληθείτε με την εξερεύνηση κάθε επιπέδου μπορεί να φτάσει και τις δέκα ώρες. Αν ωστόσο το «τρέξετε» (κάτι που δεν συστήνω) μπορεί να πέσει και στο μισό.

Οι οκτώ αυτές κύριες μορφές ζωής που καλείστε να ελευθερώσετε, κατανέμονται αντιστοίχως σε οκτώ διαφορετικές περιοχές τις οποίες και επισκέπτεστε. Η ποικιλομορφία είναι σε εξαιρετικό επίπεδο, καθώς η κάθε περιοχή είναι μοναδική, με την δική της αισθητική και πρόκληση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το platforming να προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες προσφέροντας συνεχώς νέα πράγματα να κάνετε, κάτι το οποίο αδιαμφισβήτητα εμπλουτίζει την εμπειρία. Πέραν αυτού, δεν υπάρχει δείκτης αντοχής, κάτι που βοηθάει στο να υπάρχει μια καλή ροή. Επιπλέον, μετά από κάθε άλμα της Gaia, εμφανίζεται ένας κύκλος προσγείωσης στο έδαφος, μια παράμετρος που βοηθάει πολύ στο να ζυγίζετε ορθώς τα άλματα σας και που θα έπρεπε να εφαρμόζεται στην πλειοψηφία των τίτλων του είδους. Σε γενικές γραμμές, το platforming είναι ευχάριστο και οι θιασώτες του είδους είναι βέβαιο πως θα μείνουν ικανοποιημένοι.

Σημαντικό μέρος της εμπειρίας αποτελεί η εξερεύνηση. Όπως προαναφέρθηκε, πέραν των οκτώ κύριων μορφών ζωής που καλείστε να ελευθερώσετε, υπάρχουν και δεκάδες άλλες στην πορεία σας προς αυτές. Για να τις βρείτε αυτές, η Gaia έχει την ιδιότητα να τραγουδάει μια όμορφη μελωδία που ουσιαστικά σας δείχνει τον δρόμο (στο περίπου). Η ίδια αυτή μελωδία, σας δείχνει τον δρόμο και προς συγκεκριμένους «Devourers» των οποίων τις αναμνήσεις μπορείτε να «δείτε», κάτι που εντάσσεται μεν στα collectibles, ωστόσο οι ιστορίες πίσω από αυτές τις αναμνήσεις είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες. Οι Devourers είναι στην ουσία το ανθρώπινο είδος, ωστόσο το παρουσιαστικό καθώς και η ονομασία τους (κάτι σαν «καταβροχθιστές») υποδηλώνουν την δυσάρεστη πλευρά του είδους μας και τη θλίψη που όχι απλώς μπορεί να προκαλέσουμε αλλά και να βιώσουμε οι ίδιοι.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Devourers είναι στατικοί σαν αγάλματα, όρθιοι σε ουρές ο ένας πίσω από τον άλλον, γερμένοι θλιβερά σε γωνίες κτλ. Ορισμένοι, ωστόσο, μπορεί να σας επιτεθούν, κάτι που μας φέρνει στο πιο αδύναμο στοιχείο του παιχνιδιού, το οποίο είναι οι μάχες. Η Gaia μπορεί να εκσφενδονίζει μια καρδιά (περισσότερο μοιάζει με φωτεινό αστέρι). Η εν λόγω καρδιά, χρησιμεύει ούτως ώστε να συλλέγετε αναμνήσεις, μορφές ζωής και να επιτίθεστε στους προαναφερθέντες Devourers. Δυστυχώς αυτό στην πράξη δεν λειτουργεί και με τον καλύτερο τρόπο καθώς δεν μπορείτε να στοχεύσετε κάπως, κάτι που σας οδηγεί στο να «πυροβολάτε» δεξιά και αριστερά, ευχόμενος να πετύχετε κάποιον κατά τύχη. Τις περισσότερες μάχες, ευτυχώς, μπορείτε να τις προσπεράσετε, αν και μάλλον θα ήταν καλύτερα να μην υπάρχουν καν. Τέλος, κάποιες φορές το παιχνίδι ίσως δείχνει ελαφρώς υπερβάλλοντα ζήλο στο platforming, κάτι που ενδέχεται να κουράσει.

Το παιχνίδι είναι ομολογουμένως αρκετά όμορφο και ιδιαίτερο, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών. Αυτό που ωστόσο το κάνει να ξεχωρίζει είναι η μοναδική του αισθητική και ορισμένα πραγματικά υπέροχα σκηνικά. Τα μουντά εργοστάσια, οι φωτισμένες (και συνάμα κατεστραμμένες) πόλεις, ο βυθός της θάλασσας με τα ναυάγια του, τα σκονισμένα ορυχεία και η σφηκοφωλιά(!) που επισκέπτεστε, είναι όλα μοναδικά, προσφέροντας μερικές εικόνες που εντυπωσιάζουν στο έπακρο. Ιδιαίτερη εντύπωση πχ κάνει η εικόνα ενός ερειπωμένου καρουζέλ το οποίο γυρίζει αέναα με φόντο τον απογευματινό, «χρυσό» ήλιο που φωτίζει κατά έναν υπέροχο τρόπο το όλο χαώδες σκηνικό. Η αίσθηση μοναξιάς του κόσμου γύρω σας είναι, γενικώς, πολύ όμορφα αποτυπωμένη. Δυστυχώς όμως, το παιχνίδι δεν αποφεύγει ορισμένα τεχνικά θέματα. Η πτώση των καρέ είναι αρκετά συχνή (έως και μόνιμη) κατά την διάρκεια των μαχών ή κατά τη διάρκεια του save όπου το παιχνίδι κυριολεκτικά παγώνει για ολόκληρα δευτερόλεπτα (στο PS5 τουλάχιστον). Όσον αφορά τον ήχο, από την μία έχουμε πάρα πολύ ωραία και ταιριαστή ambient μουσική, από την άλλη όμως δεν υπάρχει voice acting. Αν και το voice acting δεν ήταν απαραίτητο με βάση το ύφος του παιχνιδιού, οι στιγμές που σας μιλάει το πνεύμα της Μητέρας Φύσης είναι ιδιαιτέρως κενές και «άψυχες» καθώς διαβάζετε απλώς τους άηχους υπότιτλους από κάτω. Θεωρώ πως η εμπειρία θα ήταν ανώτερη αν υπήρχε μια πραγματική και ταιριαστή φωνή.

To After Us είναι ακόμη ένα παιχνίδι που μας δείχνει γιατί τα indie πλέον αποτελούν θεμέλιο λίθο του gaming. Η ιδιαίτερη αισθητική του, τα μηνύματα που περνάει και το ευφάνταστο platforming του, υπερισχύουν των αδυναμιών του. Ασχοληθείτε εάν σας αρέσουν παιχνίδια σαν το Journey ή ιδιαίτερες εμπειρίες που προσφέρουν όχι μόνο ευχαρίστηση, αλλά γεννούν και προβληματισμούς.

Υπέροχα σκηνικά, ποικίλα περιβάλλονταΜοναδική αίσθηση μοναξιάςAmbient μουσικήΚαλό platformingΚάποια επίπεδα ίσως κουράσουνΑπουσία voice actingΑρκετά frame drops (στο PS5 τουλάχιστον)ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS5, Xbox Series X/S, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Piccolo StudioΕΚΔΟΣΗ:Private Division

Game20.gr, το Άσυλο των gamers