Aliens: Colonial Marines Review

23:57 12/2/2013 - Πηγή: Game 2.0

Όντας ένας όχι φανατικός οπαδός του Alien franchise (παρόλο που λατρεύω την ομώνυμη ταινία του Ridley Scott), δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες από το Aliens: Colonial Marines. Και πώς να έχω, άλλωστε, από τη στιγμή που η ανάπτυξή του κράτησε έξι χρόνια και ήταν τόσο προβληματική… Κι όμως, το Aliens: Colonial Marines αποδεικνύεται χειρότερο από ότι περίμενα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ιστορία του Colonial Marines λαμβάνει χώρα

κυρίως στον πλανήτη LV426 και συγκεκριμένα στην αποικία του Hadley’s Hope, μετά τα γεγονότα της ταινίας Aliens, του James Cameron. Έχοντας χάσει κάθε μορφής επικοινωνία με το σκάφος Sulaco, ένα μάτσο πεζοναύτες φτάνουν στον LV426 με το Sephora, και από εκεί και πέρα όλα πάνε στραβά. Και τα δύο σκάφη καταστρέφονται -για έναν λόγο που δύσκολα θα καταλάβετε, όχι εξαιτίας κάποιου υψηλού νοήματος, αλλά κακής σεναριογραφίας- και οι πεζοναύτες καταλήγουν στον αναθεματισμένο πλανήτη, ψάχνοντας τρόπο να αποδράσουν από τη μανία των Xenomorphs. Πρόσωπα από τα παλιά επιστρέφουν, αναφορές στις ταινίες γίνονται, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι ο άξονας που οδηγεί την ιστορία. Το ρόλο αυτό αναλαμβάνει κατά βάση το δόγμα “No marine left behind” που κάθε τόσο στοιχειώνει τις αποστολές που σας δίνονται.

Κάτι που με ενόχλησε ιδιαίτερα, καθώς στο παιχνίδι μπαίνουν μετά από λίγο και μισθοφόροι της Weyland-Yutani, της εταιρίας που προσπαθεί πάσει θησεία να φέρει δείγματα των Aliens πίσω στη Γη. Ενώ θα μπορούσε, δηλαδή, το παιχνίδι να “παίξει” με την ηθική μεταξύ των μισθοφόρων και των πεζοναυτών, αυτό το αποφεύγει μάλλον άκομψα, καλύπτοντας το σχετικό κενό με τη βαρβατίλα των πεζοναυτών. Για τον τρόμο που θα μπορούσαν να προκαλέσουν στους στρατιώτες τα εξωγήινα φρικιά, ούτε λόγος φυσικά. Πράγματι, όλα τα είδη των Xenos (το παιχνίδι εισάγει και κάποια που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ) τα αντιμετωπίζετε, απλά, σαν ένα εμπόδιο προς τον στόχο, σαν έντομα προς εξόντωση. Οι στιγμές όπου τρομάζετε από δαύτα είναι ελάχιστες, αν όχι ανύπαρκτες, ενώ η αναπόφευκτη αναμέτρησή σας με τη βασίλισσα των Aliens είναι μνημειωδώς κακοστημμένη.

Υπό κανονικές συνθήκες θα τρομάζατε. Εδώ, όχι.

Σε όλα τα παραπάνω συμβάλλει και ο πολύ τυπικός σχεδιασμός των επιπέδων, που χωρίζεται σε δύο μέρη: την εξερεύνηση γραμμικών διαδρόμων και την περιήγηση σε μεσαίου μεγέθους αρένες. Το παράξενο της υπόθεσης είναι πως Xenos αντιμετωπίζετε κυρίως στο δεύτερο, και κυρίως με τη μορφή καταστάσεων τύπου Horde. Δηλαδή σας επιτίθενται τα Xenos και εσείς πρέπει απλά να τα απωθήσετε. Αντίθετα, στους διαδρόμους το παιχνίδι μεταμορφώνεται σε ένα FPS της σειράς, αφού κατά βάση ασχολείστε με την εξόντωση άλλων μισθοφόρων. Τα περιβάλλοντα, πάντως, κατά καιρούς, δημιουργούν ένα ευχάριστα βαρύ κλίμα, κατάλληλο για παιχνίδι Aliens. Η υπερβολικά μονότονη ποικιλία όμως και το γεγονός πως το παιχνίδι παρουσιάζει κάτι που έχουμε ξαναδεί αλλού και μάλιστα με μεγαλύτερη επιτυχία, καταρρίπτει κάθε προσπάθεια από τη μεριά της σχετικής ομάδας καλλιτεχνών.

Το πιστολίδι, που καταλήγει να είναι και το ψωμί της όλης υπόθεσης, είναι αποδεκτό, χωρίς να παρουσιάζει κάτι συγκλονιστικό. Τα όπλα καλύπτουν τα βασικά, ενώ είναι και παραμετροποιήσιμα, με τη βοήθεια ενός συστήματος πόντων (τους πόντους τους κερδίζετε εκτελώντας συγκεκριμένα κατορθώματα), που υπάρχει τόσο στο single-player όσο και στο multiplayer. Από την άλλη πλευρά, η AI είναι απλά καταστροφική. Τα Aliens απλά έρχονται κατά πάνω σας, αδιαφορώντας για άλλες στρατηγικές, οι μισθοφόροι καλύπτονται μόνο τυπικά και σας πυροβολούν αδιακρίτως, ενώ και οι σύντροφοί σας δεν πάνε πίσω. Πρακτικά ανίκανοι να στοχεύσουν κάπου συγκεκριμένα, σχεδόν ποτέ δεν σας βγάζουν από κάποια δύσκολη θέση, ενώ δεν υπάρχει και δυνατότητα να μοιραστείτε μαζί τους πυρομαχικά και ζωή. Αυτά τα βρίσκετε διάσπαρτα, σε μπόλικες ποσότητες μάλιστα, στον κόσμο του παιχνιδιού.

Το multiplayer είναι το καλύτερο στοιχείο του Aliens: Colonial Marines. Παρά τα λίγα διαθέσιμα modes και χάρτες, η δυνατότητα να παίζετε και ως πεζοναύτης και ως Xenomorph έχει πλάκα. Αν και οι κινήσεις που σας δίνονται ως Xenomorph είναι οι απολύτως τυπικές, θα περάσετε αρκετά καλά αναλαμβάνοντας αυτόν τον ρόλο. Το κρίμα της υπόθεσης είναι πως δεν υπάρχει ακριβής ισορροπία, οι πεζοναύτες δηλαδή ρίχνουν άνετα τα Aliens. Συνολικά πάντως, και με καλή συνεργασία με τους συμπαίκτες σας, θα έχετε μια εμπειρία παρόμοια με τις ταινίες περισσότερο στο multiplayer, παρά στο single-player. Επίσης, υπάρχει και τετραπλό co-op, που καλύπτει τα απλά βασικά. Δε μοιράζονται επιπλέον πόντοι, ούτε αυξάνεται η δυσκολία πέρα από τους καθορισμένους βαθμούς.

Οι μάχες σας με τα Aliens συνήθως είναι σαν ένα επαναλαμβανόμενο Horde mode.

Και φτάνω και στο στοιχείο που αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο μιας ήδη σκουριασμένης αλυσίδας – τα γραφικά του Aliens: Colonial Marines. Δεν ξέρω συγκεκριμένα τι συνέβη κατά την διάρκεια της ανάπτυξής του και πήγαν όλα τόσο στραβά, αλλά συνοπτικά, το παιχνίδι μοιάζει με launch game του Xbox 360. Φοβερό tearing, υπερβολικά πολύ aliasing, texture pop-in κάθε λίγο και λιγάκι, απογοητευτικά μοντέλα χαρακτήρων (και Aliens), για να μη μιλήσω για τα απαράδεκτα εφέ καπνού και εκρήξεων. Απλά απαίσιο. Ο ήχος σώζεται κάπως, με μια ταιριαστή, πλην όμως αδιάφορη, μουσική επένδυση, ένα κλισέ καστ χαρακτήρων και πολύ καλά εφέ όπλων, κραυγών κλπ.

Τελικά, το Aliens: Colonial Marines είναι ένας μετριότατος, στην καλύτερη περίπτωση, τίτλος. Αν θέλετε απεγνωσμένα να παίξετε παιχνίδι Aliens, σκεφτείτε το όταν πέσει η τιμή του. Αλλιώς μακριά. Το Aliens: Colonial Marines με μία φράση; «Game over man! Game over!»

+Το multiplayer έχει πλάκα (μερικές φορές)
+Αξιοπρεπής ήχος

- Απαίσια γραφικά
- Αδιάφορο gameplay
- AI της πλάκας
- Ιστορία πολύ κατώτερη των προσδοκιών

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.5

Πλατφόρμα: Xbox 360 (review), PS3, PC
Ανάπτυξη: Gearbox (και λοιποί)
Έκδοση: Sega
Διάθεση: Zegetron
Είδος: FPS
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.sega.com/alienscolonialmarines/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 12/2/2013
PEGI: 18