Anarchy Reigns Review

03:10 19/1/2013 - Πηγή: Game 2.0

Ξύλο. Αν υπάρχει κάτι που η Platinum Games έχει αποδείξει ότι κατέχει τέλεια, αυτό είναι το ξύλο. Τα δύο μεγαλύτερα διαμάντια της, το Mad World και το Bayonetta, έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, κυρίως λόγω του στιλ και του φανταστικού gameplay. Τι γίνεται όμως όταν το αφεντικό τρελαίνεται και μας δίνει, όχι μόνο τους χαρακτήρες που αγαπήσαμε (Jack και Bayonetta), αλλά και ένα τρελό beat’em up με τεράστιο roster, απίστευτα πολλές

πίστες, πολλά πράγματα για ξεκλείδωμα και multiplayer;

Στο Anarchy Reigns λοιπόν η βασική δουλειά σας είναι να… βαράτε τους πάντες. Να δίνετε κλωτσιές και μπουνιές, με γαρνίρισμα απο αγκωνιές και γονατιές και για επιδόρπιο θεόμουρλα combos και killer όπλα (διαφορετικά για κάθε χαρακτήρα), που κάνουν τους αντίπαλους σας κιμά/φέτες/ψητό/μπριζόλες/τζατζίκι/πατάτες. Το παιχνίδι περιλαμβάνει 16 μαχητές, πολλοί εκ των οποίων επιστρέφουν απο το Mad World (ναι, αυτό το άκρως στιλάτο παιχνίδι ξύλου του Wii). Στο singleplayer campaign πρωτοστατεί ο Jack Cayman, και ένας άλλος χαρακτήρας ονόματι Leo, ενώ οι αντίπαλοί σας είναι κυρίως νέοι χαρακτήρες. Το campaign για έναν παίκτη είναι κυρίως βασισμένο σε αποστολές. Βρίσκεστε σε μικρές περιοχές, όπου κινείστε ελεύθερα και δέρνετε κόσμο, και οι αποστολές εμφανίζονται με μορφή beacons. Υπάρχουν δύο είδη αποστολών: αυτές που μπορείτε να παίξετε ξανά και ξανά για να πάρετε πόντους, και αυτές που αφορούν την… εχμ… “ιστορία” του campaign.

Κατα την διάρκεια των αποστολών, που ποικίλουν από το απλό “κάνε μαύρους στο ξύλο Χ αριθμό εχθρών”, μέχρι escorting και team deathmatch με AI χαρακτήρες, συμβαίνουν πολλά άλλα τρελά πράγματα. Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζονται τεράστια οχήματα με λεπίδες και καρφιά, έτοιμα να σας κάνουν κομμάτια μαζί με ό,τι βρίσκεται μπροστά τους, ανοίγουν μαύρες τρύπες, μαχητικά αεροπλάνα ισοπεδώνουν την περιοχή με βόμβες κ.λπ. Οπότε στο campaign, όσο αυτό σας κρατήσει και με τους δύο χαρακτήρες μαζί, έχετε να κάνετε πολλά πράγματα. Η ίδια η “ιστορία” του είναι κάτι εντελώς εξωφρενικό και θυμίζει λίγο ηλίθιες παράπλευρες ιστορίες από πολύ mainstream anime (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε), χωρίς να βγάζει το παραμικρό νόημα.

Ξύλο ξύλο ξύλο και ένας τεράστιος τροχός με λεπίδες στην μέση.

Το multiplayer είναι αυτό που κλέβει την παράσταση στο Anarchy Reigns. Υπάρχουν πάρα πολλά modes για να παίξετε, από τα κλασικά Deathmatch και τα Τeam Deathmatch, μέχρι το θεόμουρλο Dog Fight, που έρχεται ως pre-order bonus (μαζί με την Bayonetta), και στο οποίο κρέμεστε από ελικόπτερα και γίνεται ο πανικός. Ο τρόπος παιχνιδιού με πολλούς παίκτες θυμίζει Power Stone. Για την ακρίβεια, χτίζει πάνω στην φόρμουλα του Power Stone (δηλαδή ο τρόπος στησίματος ενός 3D παιχνιδιού ξύλου για παραπάνω από δύο παίκτες) και προσφέρει μια μεγαλύτερη, πιο γεμάτη και πιο τρελή εμπειρία, αφού όλα τα παλαβά που βρίσκετε στο singleplayer, υπάρχουν και στο multiplayer σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Δεν έχω αναφερθεί ακόμα στο gameplay, και το άφησα για το τέλος καθώς είναι το κερασάκι στην τούρτα. Ο χειρισμός χρειάζεται λίγη συνήθεια. Οι χαρακτήρες έχουν μια σειρά από ελαφρές επιθέσεις, βαριές επιθέσεις και το killer weapon που είναι διαφορετικό για τον καθένα και είναι το “δυνατό” όπλο τους. Το μυστικό της επιτυχίας είναι στον χρόνο που πατάτε τα κουμπιά, για να καταφέρετε μεγάλα combos που είναι ικανά να καταστρέψουν πολλούς εχθρούς μαζί ή να αποτελειώσουν έναν μεγάλο εχθρό με θεαματικό τρόπο. Αν προσθέσετε και το killer weapon σε κάποιο combo, τότε τα αποτελέσματα είναι ακόμα πιο θεαματικά και βάναυσα.

Τα προβλήματα που είχα με τον χειρισμό, και μιλάω σε προσωπικό επίπεδο αφού κάποιοι άλλοι μπορεί να μην ενοχληθούν, είναι η κάμερα που πολλές φορές χάνει τον προσανατολισμό της μέσα στην δράση, και το σύστημα “κλειδώματος” των εχθρών που κάνει τα δικά του. Αυτά μπορούν να κάνουν την διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου, αφού δεν βλέπετε τη δράση όπως θέλετε και υπάρχει περίπτωση να βαράτε λάθος εχθρό. Γι αυτό, το να καταφέρετε να προσαρμοστείτε στο εν λόγω σύστημα είναι σημαντικό, τόσο offline όσο και online. Πράγμα το οποίο γίνεται και μετά απο λίγο δεν θα χρειάζεται καν να κοιτάξετε δεύτερη φορά το χειριστήριο σας για να κάνετε τα combos και να διαπρέπετε σε μάχες.

Ο πανικός που επικρατεί στο multiplayer με την γλαφυρότητα μιας εικόνας.

Στο εκάστοτε περιβάλλον, υπάρχουν αντικείμενα που μπορείτε να πετάτε στους εχθρούς σας. Βαρέλια με εκρηκτική ύλη, χαλασμένα αυτοκίνητα, λάστιχα (τα οποία ακινητοποιούν τους εχθρούς που τους τα φοράτε κολάρο, όπως στο Mad World!) είναι στην διαθεσή σας να τα σηκώσετε και να τα χρησιμοποιήσετε, φέρνοντας πολλές φορές υπερβολικά καλά αποτελέσματα. Τέλος, οι χαρακτήρες μπορούν να κουβαλάνε αντικείμενα όπως παγίδες ηλεκτροσόκ, sniper rifles, βόμβες και συσκευές που σας κάνουν αόρατους. Έχοντας διαβάσει όλα αυτά που, φανταστείτε το multiplayer που περιγράφω πιο πάνω. Όνειρο. Το θέμα βέβαια είναι ότι είδα κι έπαθα να βρω άλλους παίκτες. Τα Team Deathmatch θέλουν έξι άτομα το λιγότερο και στην Ευρώπη δεν φαίνεται να υπάρχουν (ακόμα;) αρκετοί παίκτες του Anarchy Reigns ώστε να βρίσκετε εύκολα ματς.

Ας περάσουμε στον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού. Τα γραφικά του Anarchy Reigns δεν διεκδικούν δάφνες ποιότητας. Για να μην παρεξηγηθώ, απλά να ξεκαθαρίσω ότι το παιχνίδι είναι όμορφο στα περισσότερα σημεία, αλλά οπτικά δεν έχει κάτι το εξέχον ή ικανό να προκαλέσει την προσοχή. Ο κάθε χαρακτήρας ξεχωριστό σχεδιασμό, αλλά κάνουν μπαμ αυτοί που είναι καινούριοι και αυτοί που προέρχονται από άλλα παιχνίδια. Όσοι έρχονται από το Mad World δείχνουν να είναι σχεδιασμένοι με περισσότερο στιλ και με διαφορετικά στάνταρ από τους πρωτοεμφανιζόμενους. Γι αυτό και στο singleplayer θα θέλετε να παίξετε με τον Jack, αφού είναι πολύ πιο ώριμος ως χαρακτήρας, τόσο ως προς τον σχεδιασμό του όσο και ως προς το αμετάβλητο βρωμόστομά του.

Ο ήχος κλέβει την παράσταση στο Anarchy Reigns. Το soundtrack είναι τρομερά ποιοτικό και ιδιαίτερο, με κομμάτια που ποικίλουν από death metal μέχρι hip hop και jazz. Μιλάμε για ένα απίστευτο εύρος μουσικής, το οποίο δεν ακούγεται καθόλου παράταιρο με αυτά που συμβαίνουν επι της οθόνης. Οι χαρακτήρες, και πάλι κυρίως αυτοί από το Mad World, λένε εξωφρενικά πράγματα, ενώ δεν λείπουν και οι διάφορες αναφορές σε άλλα παιχνίδια της Platinum (πχ ο Jack στο πρώτο boss λέει “I feel like a fucking celebrity in this town”, μια φράση που ανήκει στην Bayonetta). Γενικά, θα απολαύσετε τόσο την μουσική, όσο και την γενική βαβούρα του παιχνιδιού που είναι αρκούντως εύηχη.

Watch out, we have a badass.

Το Anarchy Reigns, εν τέλει, είναι μια εξαιρετική πρόταση για όσους ζητούν αγνή και καθαρή διασκέδαση. Το multiplayer, αν και άδειο προς το παρόν (τουλάχιστον στο Xbox 360 όπου έγινε το review), ευελπιστώ ότι θα γεμίσει σταδιακά, και δεν υπάρχει λόγος να μην το απολαύσετε μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Αν ακόμα δεν σας πείθω, έχετε υπόψη και αυτό: με τιμή μόλις 30 ευρώ, το Anarchy Reigns προσφέρει περισσότερα από πολλούς τίτλους του είδους που κοστίζουν τα διπλάσια.

+ Πολλοί χαρακτήρες, ο καθένας με ξεχωριστές δυνατότητες
+ Jack Cayman
+ Θεόμουρλο singleplayer campaign
+ Τρομερή δράση
+ Τρελό multiplayer
+ Πολύ καλή μουσική επένδυση
+ Η χαμηλή τιμή του σε σχέση με αυτά που προσφέρει

- Παρωχημένα γραφικά
- Μικροπροβλήματα στην κάμερα και στο “κλείδωμα” των εχθρών
- Μερικοί χαρακτήρες έχουν κοινότοπο σχεδιασμό

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

Πλατφόρμα: Xbox 360 (review), PS3
Ανάπτυξη: Platinum Games
Έκδοση: Sega
Διάθεση: Zegetron
Είδος: Beat’em up
Παίκτες: Singleplayer, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.sega.com/anarchyreigns/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 11/1/2013
PEGI: 16

Game20.gr