Battletoads review

16:05 25/8/2020 - Πηγή: Game 2.0

26 χρόνια πριν, το 1991, έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση οι Battletoads, με το ομώνυμο παιχνίδι από την γνωστή σε όλους Rare. Επρόκειτο για ένα side-scrolling brawler (τότε το λέγαμε beat 'em up), όπου τρεις ανθρωπόμορφοι βάτραχοι, ονόματι Rash, Zitz και Pimple, πλάκωναν ασύστολα στο ξύλο τις στρατιές της σατανικής Dark Queen. Οι Battletoads ήταν ξεκάθαρα προϊόν των 90s και φιλοδοξούσαν να γίνουν τα επόμενα χελωνονιντζάκια.

Προφανώς δεν τα κατάφεραν. Όμως τουλάχιστον έγιναν σειρά με πέντε παιχνίδια στο ενεργητικό της. Επρόκειτο για τίμια, διασκεδαστικά games με μερικές καλές ιδέες και ωραία animation. Βέβαια, ειδικά το πρώτο (του NES), είναι περιβόητο για την δυσκολία του. Υπάρχει ακόμα κόσμος που αν του θυμίσουν την πίστα Turbo Tunnel (όπου οι Battletoads οδηγάνε hoverbikes και προσπαθούν να αποφύγουν εμπόδια), παίζει να βάλει τα κλάματα και να οδηγηθεί σε φουλ PTSD κρίση. Μετά από τόσα χρόνια λοιπόν, οι τραμπούκοι-βάτραχοι επιστρέφουν. Είναι όμως το comeback που θέλαμε;

Ας ξεκινήσουμε με την ιστορία. Όταν αφήσαμε τους πολεμόχαρους βατράχους, ήταν πασίγνωστοι διαγαλαξιακοί ήρωες. Όμως, κάποιος τους φυλάκισε σε έναν εξομειωτή πραγματικότητας για 26 χρόνια (να σου το και το meta-reference), και αυτοί, όντας μέσα στο “Matrix” δεν κατάλαβαν ποτέ την διαφορά. Όταν όμως καταφέρνουν να βγουν από εκεί κατά τύχη, ανακαλύπτουν πως τους έχουν ξεχάσει όλοι. Έτσι, αποφασίζουν να πάνε να βρουν και να πολεμήσουν την παλιά τους νέμεση, την Dark Queen, ώστε να ξαναγίνουν διάσημοι (με λίγα λόγια, θέλουν να ξαναγίνουν influencers). Όμως όταν την βρίσκουν, ανακαλύπτουν πως ο πραγματικός εχθρός τους είναι οι Topians, οι οποίοι ήταν μάλιστα και αυτοί που τους φυλάκισαν στον εξομοιωτή. Έτσι, συμμαχούν με την Βασίλισσα για να τους βάλουν στην θέση τους και ξεκινάνε για να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να σπάσουν στο ξύλο ό,τι κινείται. Την ιστορία τη βλέπετε κυρίως σε cutscenes μεταξύ των πιστών και θα έλεγε κανείς πως κάποια από αυτά τραβάνε λίγο παραπάνω απ΄ ότι χρειάζεται. Το χιούμορ του παιχνιδιού κυμαίνεται σε διάφορα επίπεδα. Υπάρχουν στιγμές όπου πιθανότατα θα γελάσετε και άλλες όπου μάλλον θα πείτε “αλήθεια τώρα;” εξαιτίας των σεφερλικών αστείων. Φυσικά, εξαρτάται και από το γούστο του καθενός. Βέβαια, βοηθά και το αρκετά καλό voice acting, το οποίο είναι επιτηδευμένα “φτηνιάρικο” και θυμίζει καρτούν των 90s.

Πάμε στο gameplay λοιπόν. Όπως και οι προκάτοχοί του, το Battletoads είναι ένα 2D, side-scrolling brawler. Εν μέρει τουλάχιστον (θα καταλάβετε σύντομα τι εννοώ). Προχωράτε και δέρνετε. Έχετε στην διάθεση σας και τους τρεις χαρακτήρες και μπορείτε ανά πάσα στιγμή να ελέγχετε όποιον θέλετε. Ο Rash είναι ευέλικτος και γρήγορος, το Pimple είναι το δυνατό τανκ της ομάδας και ο Zitz είναι ο πιο ισορροπημένος από τους τρεις. Στην διάθεση σας έχετε τις κανονικές επιθέσεις, τα χτυπήματα launcher που πετάνε τους εχθρούς στον αέρα και τις morph επιθέσεις, όπου ο χαρακτήρας αλλάζει μορφή για μία πιο δυνατή επίθεση (όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια). Αν κάνετε charge αυτή την κίνηση, μπορείτε να σπάσετε την άμυνα των αντιπάλων. Ακόμα, υπάρχει και μία κίνηση dash ή οποία λειτουργεί επίσης και σαν αποφυγή επιθέσεων και η οποία θα σας φανεί πολύ χρήσιμη. Επίσης μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την γλώσσα σας για να αρπάξετε εχθρούς, διάφορα αντικείμενα ή collectables αλλά και μύγες που αναπληρώνουν την υγεία σας. Τέλος, μπορείτε να φτύσετε τσίχλα επάνω σε κάποιον εχθρό, ώστε να τον ακινητοποιήσετε για λίγο, ενώ εξαπολύετε την κλωτσοπατινάδα σας στους υπόλοιπους. Και όπως φαντάζεστε, συνδυάζοντας όλες αυτές τις κινήσεις με διάφορους τρόπους, έχετε στο οπλοστάσιο σας πολλά και διάφορα combos.

Παγωτά, σφυριά και... νεροχύτες!

Το κακό εδώ, είναι πως οι μάχες πολύ συχνά γίνονται χαοτικές με πολλούς αντιπάλους, και η πληθώρα οπτικών εφέ δεν βοηθά την κατάσταση. Και αν σκεφτείτε πως υπάρχουν εχθροί που σας χτυπάνε από απόσταση, άλλοι που σας προκαλούν ηλεκτροπληξία, κάποιοι που αμύνονται και πρέπει να σπάσετε την άμυνα τους και γενικά να γίνεται το σώσε, συχνά ψάχνετε να βρείτε πού ακριβώς είστε, ενώ συμβαίνει ένας πανικός στην οθόνη σας. Πρέπει επίσης να έχετε τον νου σας για τα διάφορα collectables τα οποία κάποιες φορές είναι δύσκολο να τα χάσετε και άλλες φορές πρέπει να ζοριστείτε για να βρείτε, είτε επειδή είναι κρυμμένα, είτε επειδή πρέπει να αλληλεπιδράσετε με το περιβάλλον της πίστας ή πρέπει να καταφέρετε έναν συγκεκριμένο στόχο (πχ να τελειώσετε μία πίστα με βαθμολογία “Α” σε κάθε μάχη).

Όμως δεν παίζετε μόνο ξύλο! Αν το μισό παιχνίδι είναι brawler, το άλλο μισό είναι διάφορα mini-games. Κάποια από αυτά είναι platforming πίστες, όπου αποφεύγετε εμπόδια και λύνετε μικρούς γρίφους, κάποια είναι bullet hell shmup (δηλαδή “αεροπλανάκια” όπου πυροβολάτε τα πάντα και ελπίζετε να επιβιώσετε από τον καταιγισμό πυρών που δέχεστε) και κάποια είναι κυρίως puzzle games. Το κερασάκι όμως είναι η πίστα με τα hoverbikes που επιστρέφει και αυτή! Όχι, μην αρχίσετε το κλάμα! Ευτυχώς, είναι πολύ πιο εύκολη, αν και ίσως λίγο πιο μεγάλη απ΄ότι θα έπρεπε (αυτό ίσως να ισχύει για αρκετές από τις πίστες του παιχνιδιού). Τουλάχιστον έχει checkpoints. Αλλά σίγουρα καμία σχέση με την παλιά του NES, η οποία ίσως θα έπρεπε να απαγορευτεί από την Συνθήκη Της Γενεύης.

"I'm on the hiiighwaaay to Hell!"

Οπότε το Battletoads, προσπαθεί να σπάσει την μονοτονία του “μόνο ξύλο” με αυτόν τον τρόπο. Όμως ενώ αυτό είναι καλό σαν ιδέα, στην πράξη ενδεχομένως να αποβαίνει προβληματικό. Πχ δεν τα πάνε όλοι καλά με τα bullet hell shooters. Γιατί θα έπρεπε να είναι αναγκασμένος κάποιος να παιδευτεί ή ακόμα και να παρατήσει το παιχνίδι, επειδή δεν τα βγάζει πέρα; Ευτυχώς, υπάρχει η επιλογή να γίνετε ανίκητος για ένα λεπτό (ή και μόνιμα αν το θελήσετε, αλλά όχι στο υψηλότερο επίπεδο δυσκολίας) για τυχόν σημεία στα οποία σας ζορίζουν υπερβολικά. Από την άλλη, καλό θα ήταν να μην χρειάζεται καν αυτή η επιλογή.

Όπως κάθε παιχνίδι τέτοιου είδους, οι καλύτερες στιγμές του βρίσκονται στο multiplayer, όπου μαζί με φιλαράκια, περνάτε καλά. Και το Battletoads είναι σχεδιασμένο για mutliplayer τριών ατόμων. Όλα καλά μέχρι εδώ, σωστά; Έλα όμως που δεν υπάρχει online multiplayer αλλά μόνο local! Και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μείον του τίτλου. Ας ελπίσουμε ότι θα προστεθεί αργότερα με κάποιο update. Ειδικά στους καιρούς που ζούμε, που λόγω πανδημίας είναι αρκετά πιο δύσκολο να μαζευόμαστε σε σπίτια. Και όπως ανέφερα και πριν, αν γίνεται πανικός κατά την διάρκεια της μάχης όταν παίζετε solo, φανταστείτε τι γίνεται όταν είστε τρία άτομα.

Βατράχια εν δράσει.

Στον τεχνικό τομέα, το Battletoads δεν τα πάει άσχημα. Από μεριάς optimization, οποιοδήποτε έστω και λίγο σύγχρονο σύστημα δεν έχει πρόβλημα στο να τρέξει άψογα το παιχνίδι, που στην τελική δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Το παιχνίδι διαθέτει όμορφα, πολύχρωμα (σε σημείο που αναρωτιέσαι αν πήρες και λίγο LSD) δισδιάστατα γραφικά και καλά animations σε όλους τους χαρακτήρες (για την ακρίβεια, ο οπτικός τομέας και το art design μου έφεραν στο μυαλό έντονα το Rayman Origins). Τα διάφορα cutscenes θυμίζουν animated σειρές που βλέπαμε κάθε Σάββατο πρωί. Βέβαια, σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει το συγκεκριμένο ύφος και να προτιμούν κάτι λίγο πιο “metal” όπως τα παλιότερα παιχνίδια, αλλά και πάλι, θέμα γούστου. Το όλο πακέτο δένουν η ταιριαστή ροκ μουσική επένδυση, ο καλός ήχος και ο γρήγορος, άμεσος έλεγχος.

Το Battletoads σίγουρα δεν είναι ΑΑΑ παραγωγή. Αντίθετα, μοιάζει με παιχνίδι τύπου Xbox Live Arcade και αυτό φαίνεται και από την διάρκειά του που είναι γύρω στις τέσσερις-πέντε ώρες. Παρόλα αυτά, μπορεί να αποτελέσει μία αρκετά καλή αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα για τη σειρά. Αν είστε φανατικοί των Βατράχων θα περάσετε καλά με το Battletoads. Για τους υπόλοιπους, όμως, δεν παίρνω όρκο.

Οπτικά όμορφο και πολύχρωμοΩραία παρουσίαση (ατμόσφαιρα, ήχος, voice acting)Αρκετά καλό σύστημα μάχηςΚαλό χιούμορ σε κάποια σημεία......και cringy αστεία σε άλλαΑπουσία online mutliplayerΜερικές φορές υπερβολικά χαοτικόΤα διάφορα mini-games μπορούν να γίνουν κουραστικάΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Dlala Studios, RareΕΚΔΟΣΗ:Microsoft

Game20.gr, το Άσυλο των gamers