Eastward review

14:39 24/10/2021 - Πηγή: Game 2.0

Ξεκίνησα το Eastward για να απολαύσω ένα χαρούμενο και χαλαρό παιχνιδάκι, με ωραία χρωματάκια και γλυκούληδες χαρακτήρες. Τελικά κατέληξα να παίζω στις 3 τα ξημερώματα, να μαστιγώνομαι αλύπητα από φιλοσοφικά ερωτήματα και να αναρωτιέμαι “τι νόημα έχει η ζωή;”, “ποιο λόγο έχει η φλέβα να χτυπάει;”.

Στο Eastward, οι άνθρωποι ζουν σε μια υπόγεια πόλη, τρομαγμένοι και αποκομμένοι. Ο “πάνω” κόσμος είναι αφιλόξενος και επικίνδυνος. Μόνο όσοι έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα και τιμωρούνται με εξοστρακισμό στέλνονται στον “πάνω” κόσμο για παραδειγματισμό. Ο δήμαρχος είναι ο απόλυτος και αδιαμφισβήτητος

άρχων του υπόγειου αυτού κόσμου και κάθε του απόφαση είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο πάνω κόσμος είναι τρομακτικός για τους κατοίκους της υπόγειας αυτής πόλης, καθώς οι θρύλοι λένε ότι έχει μολυνθεί από το miasma και όποιος τον επισκεφθεί είναι καταδικασμένος. Ο πρωταγωνιστής ονομάζεται John και είναι ένας σιωπηλός και σκληροτράχηλος ανθρακωρύχος, που τ’ αργασμένο δέρμα του το ’χει ποτίσει ο ιδρώτας και η σκόνη, που τα τραχιά του χέρια θα μπορούσαν να γίνουν μια ζεστή αγκαλιά για κάθε γυναικά κλπ κτλ. Μαζί με την Samantha, ένα κοριτσάκι που ο John έσωσε και του έχει γίνει βδέλλα, ξεκινάνε ένα ταξίδι αναζήτησης και ενδοσκόπησης μέσα από πανέμορφα περιβάλλοντα που θυμίζουν μια άλλη, πιο 16-μπιτη, εποχή.

Το Eastward είναι action adventure RPG, με top-down προοπτική στο στιλ των δισδιάστατων Zelda. Χειρίζεστε τον John αλλά και την Sam, με τον κάθε χαρακτήρα να έχει τις δικές του δυνατότητες και περιορισμούς. Ο John έχει μυική δύναμη, ενώ η Sam έχει μαγικές δυνάμεις. Χρησιμοποιώντας τους εναλλάξ μπορείτε να λύσετε γρίφους, να δείρετε εχθρούς και να προχωρήσετε στις επόμενες περιοχές του παιχνιδιού. Οι δυο χαρακτήρες είναι παράξενα δεμένοι, γνώριμοι και ξένοι, σ' έναν φόβο πουλημένοι και οι δυο, κι επίσης μοιράζονται την ίδια μπάρα ενέργειας. Το παιχνίδι βασίζεται στην εξερεύνηση για να ξετυλίξει την ιστορία του και να αποκαλύψει τα μυστικά και τις συνωμοσίες του. Έχει απλοϊκό σύστημα μάχης, έξυπνους γρίφους-μυαλοστίφτες και λίγα, αλλά προσεγμένα boss fights.

Η Θεσσαλονίκη μετά το μετρό.

Το σύστημα μάχης του John βασίζεται σε διάφορα όπλα που χρησιμοποιούνται ανά περίσταση και ανά εχθρό και τα οποία (πλην του βασικού όπλου) χρειάζονται πυρομαχικά που είναι, αν όχι δυσεύρετα, σίγουρα περιορισμένα. Το βασικό του όπλο είναι ένα τηγάνι (αντικολλητικό με επίστρωση PVC) και με αυτό ο John ρίχνει φάπες στους εχθρούς. Επίσης με το ίδιο τηγάνι μαγειρεύει (σε στιλ Breath of the Wild) μαζεύοντας πρώτες ύλες και συνδυάζοντάς τες πετυχαίνει ένα γευστικό ή αμφιλεγόμενης ποιότητας αποτέλεσμα που αποδίδει τα ανάλογα στην ενέργειά του. Η Sam απ’ την άλλη έχει μαγικές ικανότητες, πλην της απίστευτης λαχτάρας για ανθρώπινη επικοινωνία καθώς δεν κλείνει το τσαούλι της με τίποτα. Μπορεί να ακινητοποιήσει εχθρούς, να απομακρύνει προσωρινά το μίασμα ή και να φωτίσει σκοτεινές περιοχές κλπ. Οι μαγικές αυτές ικανότητες βοηθούν το ντουέτο μας να προχωρήσει στα επίπεδα και λειτουργούν συμπληρωματικά στις φάπες που ρίχνει ο Τζόνυς.

Όλα στο παιχνίδι παρουσιάζονται μέσω κειμένου, χωρίς φωνές. Αυτό δημιουργεί ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με την εξαιρετική μουσική, αλλά επειδή οι διάλογοι είναι τεράστιοι γίνονται κουραστικοί. Και πόσες φορές να πατήσουμε το κουμπάκι για να προχωρήσουμε στα επόμενα λογάκια; Νισάφι. Εκτός των μεγάλων διαλόγων το παιχνίδι είναι γενικά αργό. Έχει χαλαρούς ρυθμούς και παίρνει τον χρόνο του για να ανοίξει τα χαρτιά του. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, ειδικά αν θέλετε να βυθιστείτε στον κόσμο του. Αλλά ακόμα κι έτσι, κάποια στιγμή θα ψάχνετε το κουμπί του fast forward. Είπαμε, να μας δώσουν χρόνο οι developers να απολαύσουμε την δημιουργία τους, μην το κάνουμε μαραθώνιο.

Angel number 1514.

Το παιχνίδι βρίθει από φιλοσοφικά ερωτήματα και αναζητήσεις, αλληγορίες, συμβολισμούς και λογοτεχνικές αναφορές. Κάθε τι έχει λόγο ύπαρξης και νόημα. Και όλα περιστρέφονται γύρω από το μίασμα και την σημασία του. Ο φόβος για τον “πάνω” κόσμο, οι θρύλοι για το τί υπάρχει εκεί. Ο τρόμος για το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο. Οι κάτοικοι αυτού του υπόγειου κόσμου θέλουν την ασφάλεια και την σιγουριά του γνωστού και του ορατού. Όταν τελικά οι πρωταγωνιστές εξοστρακιστούν, όλα δείχνουν ότι θα είναι καταδικασμένοι στην επιφάνεια. Η πύλη της εξόδου για τον πάνω κόσμο είναι φτιαγμένη από τηλεοράσεις που κρίνουν τους άξιους να παραμείνουν και αυτούς που πρέπει να φύγουν για τις “αμαρτίες” τους. Και καθώς το πόρισμα για τους πρωταγωνιστές είναι καταδικαστικό και μεταβαίνουν την πύλη, ο δήμαρχος, ως εκτελεστική εξουσία του κάτω κόσμου αναφωνεί “την πάσα ελπίδα αφήστε όσοι περνάτε” (Δάντης, Η Θεία Κωμωδία: Κόλαση, σελ. 11).

Ο “Χάρος” που περνάει τις ψυχές στην κόλαση του πάνω κόσμου είναι ένα τρένο και οδηγεί τον John και την Sam έξω απ’ την σπηλιά του Πλάτωνα, στην πραγματικότητα. Η διαδικασία της εξόδου είναι επίπονη, όλη η κανονικότητα τους κλυδωνίζεται. Η μέχρι τώρα ζωή τους και τα πιστεύω τους, τους έχουν κάνει αδύναμους. Αμφισβητούν τις αισθήσεις τους, που τους λένε ότι όλα είναι καλά, ότι όσα έμαθαν ήταν ψέματα. Με όλα όσα γαλουχήθηκαν τράφηκε ο φόβος για το διαφορετικό και τ’ άγνωστο. Προσφεύγουν στην άρνηση προκειμένου να διατηρήσουν την στρεβλή εικόνα της “κανονικής” τους ζωής και όχι αυτού του νέου κόσμου που αδυνατούν να κατανοήσουν και να δεχθούν. Μόνο όταν συνειδητοποιήσουν ότι ήταν δέσμιοι της κανονικότητας που τους είχαν μπολιάσει και όχι της πραγματικότητας, είναι πραγματικά ελεύθεροι. Μακριά από την επίπλαστη ζωή, που ήταν βασισμένη σε θεωρίες και εικασίες που κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει και όλοι τις υπερασπίζονταν υπάκουα χωρίς ποτέ να αναρωτηθούν. Και αυτή η ελευθερία είναι το κλειδί της διαφυγής τους από την ασφάλεια του κατεστημένου.

Όταν επιτέλους βγαίνετε στην επιφάνεια ξεκινάει η πραγματική περιπέτεια προς την ανακάλυψη της αλήθειας για το μίασμα. Το παιχνίδι προωθεί την εξερεύνηση του κόσμου του, θέλει να βρείτε τα μυστικά του, να μιλήσετε στους κατοίκους του και να αντιληφθείτε την αλήθεια του. Το μίασμα είναι η κάθαρση, η λυτρωτική δύναμη που εξαγνίζει τον κόσμο, αυτή που μετά την παρακμή θα δώσει την ώθηση της αναγέννησης.

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο.

Το παιχνίδι είναι μια οπτική πανδαισία, με τα 16-μπιτα πιξελογραφικά και την πλούσια χρωματική παλέτα να το κάνουν να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής σε μουσείο για νερντ. Τα περιβάλλοντα είναι ατμοσφαιρικά και ανάλογα με το στιλ της κάθε περιοχής χρησιμοποιούν διαφορετικές αποχρώσεις και συνδυασμούς για να αναδείξουν την αισθητική τους. Τα διαφορετικά περιβάλλοντα που επισκέπτεστε, πόλεις, δάση, λιμάνια, σπηλιές είναι γεμάτα ζωντάνια με εναλλαγές από κλειστοφοβικά και σκοτεινά σε χαρούμενα και φωτεινά. Ο πρωταγωνιστές, αν και “πιξελιασμένοι” και μικροσκοπικοί, έχουν ζωηρές κινήσεις και εκφράσεις, όπως και όλοι οι χαρακτήρες, με ξεχωριστές προσωπικότητες και ενδυμασίες ανά περιοχή. Η υπέροχη μουσική του Joel Corelitz (Death Stranding, Gorogoa, Halo Infinite) με ενορχηστρωμένα κομμάτια, σε συνδυασμό με την απουσία φωνών, δίνει την απαραίτητη βαρύτητα στην ατμόσφαιρα της κάθε περιοχής και γενικά του παιχνιδιού.

Το Eastward έχει το περιτύλιγμα του χαριτωμένου action-adventure, αλλά κατά βάθος είναι μια φιλοσοφική αναζήτηση, ένας λαβύρινθος υπαρξιακών ερωτημάτων, ένας καταιγισμός ρεαλιστικών αφυπνίσεων. Αν το προτείνω; Φυσικά και ναι. Αν μπορείτε να αντέξετε τον αργό ρυθμό του και τους ατελείωτους διαλόγους του, τότε θα αποζημιωθείτε με ένα όμορφο ταξίδι στην έξοδο της σπηλιάς.

Ένα φιλοσοφικό ταξίδιΑπολαυστικό, καλοφτιαγμένο gameplayΠανέμορφα ρετρό γραφικάΥπέροχοι ήχοι και μουσικήΕίναι αργό και θέλει υπομονήΑτελείωτοι διάλογοι μέσω κουραστικών κειμένωνΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:Switch, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:PixpilΕΚΔΟΣΗ:Chucklefish

Game20.gr, το Άσυλο των gamers