Inmates Review

19:34 28/10/2017 - Πηγή: Game 2.0

Της φυλακής τα σίδερα λένε ότι είναι... για τους λεβέντες. Αυτό που δεν αναφέρει όμως το γνωστό άσμα, είναι ότι στης φυλακής τα σίδερα που έπλασε η φαντασία του δημιουργού του Inmates, Davit Andreasyan, ακόμα και οι λεβέντες θα λιποψυχούσαν. To Inmates καταπιάνεται με μια θεματολογία που προσωπικά βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα, καθώς δεν θυμάμαι πότε έπαιξα τελευταία φορά παιχνίδι τρόμου του οποίου η υπόθεση να εξελίσσεται μέσα σε σωφρονιστικό ίδρυμα (ο Θεός να το κάνει βέβαια όπως θα δούμε) και οπωσδήποτε κινεί το ενδιαφέρον τουλάχιστον για το σκηνικό που εκτυλίσσεται. Αρκεί όμως μόνο αυτή η προσπάθεια

πρωτοτυπίας, σε ένα είδος που βρίθει από επιλογές, για να αφιερώσετε χρόνο και χρήμα και να βυθιστείτε στα άδυτα του παιχνιδιού;

Το Inmates ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αναλαμβάνετε το ρόλο του Jonathan, ο οποίος ξυπνάει πλήρως αποπροσανατολισμένος σε ένα άγνωστο περιβάλλον και προσπαθεί να ανακαλύψει τί του συμβαίνει και πού βρίσκεται. Το πρώτο δέος το νιώθετε όταν ξεκινάτε να ελέγχετε για πρώτη φορά τον χαρακτήρα και κάνετε το λάθος να κοιτάξετε ψηλά. Τέτοια αίσθηση χάους και δέους μόλις αποκτήσετε αίσθηση του χώρου, είχα καιρό να τη ζήσω. Αν υπάρχει κόλαση σίγουρα βρίσκεται έναν όροφο μόλις πιο κάτω από το βάθος όπου βρίσκεστε όταν ξεκινάτε το παιχνίδι. Αυτό το επιβλητικό συναίσθημα των πρώτων πέντε λεπτών όμως, δυστυχώς εξαφανίζεται γρήγορα και παραχωρεί την θέση του σε γνώριμα κλισέ και κάκιστους μηχανισμούς.

Ένας τυπικός διάδρομος σωφρονιστικού ιδρύματος.

Όταν βρεθείτε στους διαδρόμους της φυλακής και αρχίσετε την εξερεύνηση όλα παίρνουν μια τροπή προς το χειρότερο. Το παιχνίδι καταφέρνει να έχει μια τόσο πρωτότυπη ιδέα, να έχει την ευκαιρία να στήσει ένα ιδανικό περιβάλλον που εκ φύσεως προκαλεί τρόμο, πόσο μάλλον αν προσθέσεις σε αυτό το στοιχείου του παραφυσικού, αλλά δυστυχώς αποτυγχάνει οικτρά. Θα μπορούσα να συγχωρήσω μικρά λαθάκια, λόγω και της indie φύσης του παιχνιδιού, αν τουλάχιστον υπήρχε η υποψία δημιουργίας της κατάλληλης ατμόσφαιρας ή της προσπάθειας μιας προοδευτικής κλιμάκωσης της συναισθηματικής κατάστασης του ήρωα.

Βρίσκεστε σε μια σάπια σκοτεινή φυλακή με μόνη σας παρέα διαμονισμένους τρόφιμους και σπαταλάτε τον περισσότερο χρόνο από τις τέσσερις ώρες συνολικής διάρκειας του παιχνιδιού ανοίγοντας μικροσκοπικά κελιά που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο και βρίσκοντας... σπίρτα. Τα σπίρτα είναι το μοναδικό αντικείμενο που έχετε στην διάθεσή σας (δεν έχετε όπλα στο παιχνίδι) και σας βοηθούν στα σκοτεινά σημεία. Όσο προχωράτε, ανακαλύπτετε διάφορα αντικείμενα (κλειδιά) και λύνετε ανέμπνευστους γρίφους που νιώθετε ότι τους έχετε δει πολλάκις στο παρελθόν. Το μοναδικό στοιχείο τρόμου που θεωρητικά επικρατεί στο παιχνίδι είναι οι συναντήσεις σας με τον φρουρό ή με τους τρόφιμους του “ιδρύματος”, αλλά είναι τόσο κακοσχεδιασμένες και “στο πόδι” που σας τρομάζουν μόνο αν είναι το πρώτο hοrror game που παίζετε στην ζωή σας ή αν συνηθίζετε να φοβάστε με την ιδέα ότι θα έρθει ο “μπαμπούλας” αν δε φάτε όλο το φαγητό σας.

Μετανιωμένοι Έλληνες ψηφοφόροι.

Τα γραφικά, όπως προανέφερα, δεν εντυπωσιάζουν. Στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι σκοτεινά και βαρετά. Σε αυτά τα πανομοιότυπα και άδεια περιβάλλοντα που επικρατούν στο παιχνίδι είστε αναγκασμένοι να κινείστε σαν χελώνα, αφού ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να τρέχει. Οι σκηνές που είναι επίτηδες “σκηνοθετημένες” να δημιουργήσουν τρόμο εκτυλίσσονται με σχεδόν κωμικό τρόπο, καθώς τη στιγμή που πετάγεται κάτι στην οθόνη σας η κάμερα γυρίζει αυτόματα στο σημείο αυτό ανεξάρτητα από το πού είστε στραμμένοι, για να μην χάσετε το “jump scare”. Η ταχύτητα όμως που γίνεται αυτό αλλά και το όλο στήσιμο λειτουργεί μάλλον αντίστροφα από αυτό που θέλει να καταφέρει. Στον ηχητικό τομέα, που θα μπορούσε να περισώσει κάπως το παιχνίδι, τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι καλύτερα. Το μόνο που ακούτε είναι τα μονότονα βήματά σας στο χώρο και αδιάφορους ήχους που το μόνο που καταφέρνουν είναι να σας δημιουργήσουν... νύστα. Προσθέστε και το φρικτό, άχρωμο και ξεβαμμένο από συναίσθημα voice acting και η συνολική εικόνα ολοκληρώνεται.

Το Inmates, με την πρώτη ματιά, συστήνεται σαν ένα άνθος πρωτοτυπίας και ανανέωσης σε ένα σκηνικό που θα μπορούσε να δημιουργήσει εκπληκτικά σενάρια τρόμου και κλειστοφοβίας. Αντ' αυτού, το παιχνίδι, με όλες τις αδυναμίες του, σας μεταφέρει σε ένα άδειο και αδιάφορο κόσμο, μετατρέποντας τα πάντα σε στάχτη. Ίσως, αν έβγαινε με κάποιο τρόπο από τη σφαίρα της indie αισθητικής (στην ουσία είναι δημιουργία ενός ανθρώπου) με τη σωστή αξιοποίηση της Unreal Engine 4 και υλοποιούταν υπό καινούριο πρίσμα, να μιλούσαμε για κάτι τελείως διαφορετικό. Στην τωρινή μορφή του όμως δεν δίνει απολύτως κανένα λόγο για να ασχοληθείτε μαζί του. Με τόσα άλλα αξιόλογα παιχνίδια τρόμου στην αγορά, το Inmates είναι δικαίως καταδικασμένο να αποτύχει.

Πολύ δυνατό ξεκίνημαΓραφικάΉχοςΚακό voice actingΑπουσία ατμόσφαιραςΈλλειψη πρωτοτυπίας στους γρίφουςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Davit AndreasyanΕΚΔΟΣΗ:Iceberg InteractiveΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:ΤρόμοςΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.inmatesgame.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:5/10/2017PEGI:16

Game20.gr, το Άσυλο των gamers