Ion Fury review

19:11 25/5/2020 - Πηγή: Game 2.0

Ξανά, και ξανά, και ξανά, το ίδιο ερώτημα προκύπτει: πόση αξία έχει η νοσταλγία; Αν ισχύει πως επιλέγουμε να κρατάμε μόνο τις καλές αναμνήσεις, τί νόημα έχει η αναπόληση, πόσο μάλλον όταν αυτή γίνεται στην πιο απτή της μορφή; Είναι μια (ψεύτο)φιλοσοφική απορία που στον κόσμο του gaming εμφανίζεται μεν τακτικά, πλην όμως καταλήγει φιλολογία αν τα ίδια τα παιχνίδια που πατούν στη νοσταλγία είναι διασκεδαστικά και προσφέρουν ό,τι τους ζητείται. Να, ένα παράδειγμα, το Ion

Fury. Ένα FPS που όχι απλά εμπνέεται από αυτά των 90s (Duke Nukem 3D, Doom), αλλά φαίνεται να έρχεται κατευθείαν από εκείνη την εποχή, με τα όποια καλά ή κακά στοιχεία φέρνει αγκαζέ.

Πρώτο και πιο σημαντικό είναι η μηχανή γραφικών του Ion Fury, η Eduke32, που αποτελεί μια παραμετροποίηση της Build του Duke Nukem 3D. 25 χρόνια μετά λοιπόν, κάποιοι φανατικά old-school developers εκεί έξω αγνόησαν επιδεικτικά την όποια νέα τεχνολογία και χρησιμοποίησαν ένα “απολίθωμα” για να στήσουν το όνειρο τους. Αξιοθαύμαστο σαφώς και οφείλω να ομολογήσω πως το στοίχημα βγαίνει υπέρ τους, αν και όχι καθολικά. Το Ion Fury είναι ένα παιχνίδι ξεκάθαρα της γενιάς του, όμως είναι το πιο όμορφο και πιθανώς το πιο καλοσχεδιασμένο. Όμως, μιλάμε για μια τεχνολογία τόσο παλιά που δεν κατάφερε να μεταφραστεί αψεγάδιαστα στα μοντέρνα συστήματα. Στο Xbox One όπου το έπαιξα, το παιχνίδι υποφέρει από κολλήματα στα καρέ που συμβαίνουν αρκετά τακτικά για να θεωρηθούν πρόβλημα, ενώ συνάντησα και ορισμένα τελεσίδικα bugs που με ανάγκασαν σε επανεκκίνηση.

Συνήθως ξεκινάμε τα reviews με κάποια αναφορά στον μύθο και την πλοκή του εκάστοτε τίτλου, αλλά συγκριτικά με το αξιοθαύμαστο της τεχνολογίας, το σενάριο του Ion Fury συνοψίζεται από το ίδιο σε πέντε γραμμές, εδώ όμως καλύπτει ακόμα πιο λίγες. Σε μια φουτουριστική πόλη, τη Neo D.C., ο σατανικός Dr. Jadus Heskel έχει αφήσει ελεύθερο τον στρατό του από βιονικούς στρατιώτες. Η ηρωίδα, Shelly Harrison, πρέπει να εξολοθρεύσει ό,τι κινείται. Αυτά. Χρειάζεται όντως κάτι παραπάνω; Για να είμαι ειλικρινής, ναι, χρειάζεται. Όχι τόσο για την αναγκαιότητα του δράματος ή την ανάπτυξη των χαρακτήρων, όσο για να υπάρχει δικαιολογία για να συμβούν όσα συμβαίνουν. Το πρόβλημα δηλαδή που επιφέρει η απουσία κάποιας βασικής πλοκής είναι πως η Shelly (Bombshell για τις φίλες) ως επί το πλείστον περιφέρεται μέσα στις πίστες, γυρίζει διακόπτες, ανεβαίνει σε πλατφόρμες, πετάει τσιτάτα επειδή... αυτό πρέπει να κάνει;

Η Neo D.C. είναι καλοσχεδιασμένη.

Η απουσία στόχου στις πίστες ενοχλεί πράγματι, αλλά σε καμία περίπτωση όσο τα καταφέρνει η ίδια η Shelly. Το Ion Fury, ενώ εμφανώς δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, δεν κάνει και κανένα είδος μετα-σχολιασμού που θα του έδινε άλλη αξία, ούτε εξελίσσει το ύφος των shooters αυτών. Από την μία, οι πίστες είναι γεμάτες από (δυσδιάκριτες συνήθως) αναφορές σε ταινίες δράσης ή άλλα παιχνίδια, η Shelly όμως αποτελεί μια ξεκάθαρα χαμένη ευκαιρία ως προς το να δώσει έναν κάποιο χαρακτήρα στο παιχνίδι πλην της 90s shooter ταυτότητας. Οι ατάκες της (“Right in the hole, asshole”, “I’m good at this”) είναι κλισέ, καθόλου αστείες και τελικά κάπως κουραστικές. Είναι άδικο, διότι κατά τ’άλλα το Ion Fury αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα ευφυούς σχεδιασμού. Οι πίστες της Neo D.C. ξεφεύγουν από τους γκρι διαδρόμους των 90s και είναι γεμάτες νέον, νεο-νουάρ φωτισμούς και κρυφά στοιχεία.

Οι πίστες είναι γεμάτες μυστικά τα οποία έχουν κάποια αξία καθώς δεν είναι αυτοαναφορικά συμβάντα αλλά συνήθως προσφέρουν έξτρα ζωή, πανοπλία και σφαίρες. Ναι, στο Ion Fury όλα αυτά υπάρχουν και τα βλέπετε συχνά να γυροφέρνουν στο μηδέν αφού το παιχνίδι, πάντα πιστό σε εκείνη τη φιλοσοφία, παραμένει δύσκολο σε όλη την διάρκεια του. Τα όπλα που αποκτάτε είναι μπόλικα, όλα έχουν και μια δεύτερη δυνατότητα επίσης και, για να τα λέμε όλα, αν δεν χρειαστείτε ό,τι υπάρχει διαθέσιμο μάλλον παίζετε στην πιο εύκολη βαθμίδα. Οι δαιδαλώδεις πίστες γεμάτες εχθρούς σας φέρνουν αντιμέτωπο με μια ξέφρενη, συνεχόμενη δράση που κατά καιρούς χρειάζεται ασταμάτητη κίνηση και κατά άλλους μία τακτική προσέγγιση, ανάλογα πάντα με τον αριθμό των πυρομαχικών και της ζωής σας. Η δράση κορυφώνεται συνήθως με ένα boss που δοκιμάζει τις αντοχές της Shelly και, γενικά, την υπομονή σας.

Ξέφρενη δράση, μέτρια sprites.

Πιστό στο ρετρό στιλ του, το Ion Fury παρουσιάζει τους εχθρούς τους ως απλά sprites. Αυτό σαν γεγονός δεν είναι κακό. Τα συγκεκριμένα sprites όμως είναι μάλλον άσχημα και έχω την αίσθηση πως δεν ταιριάζουν πάντα με τα γενικότερα περιβάλλοντα. Μπορεί η μηχανή του παιχνιδιού να θεωρείται αρχαία, όμως αυτό δεν σημαίνει πως και τα περιβάλλοντα ή τα μοντέλα των όπλων είναι όσο στοιχειώδη γίνεται. Για την ακρίβεια, το παιχνίδι αναδεικνύει μια ιδιόρρυθμη αισθητική, με ωραίους φωτισμούς, τεχνητές σκιές και ανεπτυγμένα μοντέλα (στα πλαίσια πάντα που επιτρέπει η μηχανή και η νοοτροπία), σε αντιδιαστολή με τα sprites και την γρήγορη κίνηση της Shelly. Όπως προαναφέρθηκε, η φωνή της ηρωίδας κατά καιρούς ακούγεται, αλλά το πρόβλημα δεν είναι η χροιά της, μα αυτά που λέει. Από εκεί και πέρα όμως, ο ήχος του Ion Fury ικανοποιεί, με τυπικά εφέ για τα διάφορα όπλα και ένα soundtrack εθιστικό, όχι μόνο επειδή παίζει πρακτικά σε λούπα, αλλά και επειδή είναι πραγματικά καλό.

Το Ion Fury προσωπικά με άφησε σε μια περίεργη θέση. Από την μία, δεν μπορώ να ισχυριστώ πως μου άρεσε ιδιαίτερα, από την άλλη όμως θεωρώ πως δεν κάνει και κάτι πολύ λάθος. Είναι αυτό που λέει, χωρίς ίχνος υποκρισίας. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο; Οπωσδήποτε και δεν εννοώ μόνο σαν shooter των 90s αλλά και σαν παιχνίδι γενικότερα. Το μεγάλο πλεονέκτημα του Ion Fury είναι η μοναδικότητά του - έρχεται κατευθείαν από μία άλλη εποχή και... σε όποιον αρέσει.

Μοναδικό στιλ, βγαλμένο από άλλη εποχήΚαλοσχεδιασμένες πίστες, γεμάτες μυστικάΑσταμάτητη δράσηΕνοχλητική πρωταγωνίστρια, έλλειψη σεναρίουΤα sprites θα μπορούσαν να είναι καλύτεραΤεχνικά προβλήματαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, Switch, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:VoidpointΕΚΔΟΣΗ:1C Entertainment, 3D Realms

Game20.gr, το Άσυλο των gamers