Lake review

21:32 31/10/2021 - Πηγή: Game 2.0

Η αλήθεια έιναι ότι ποτέ δεν είχα σκεφτεί πώς είναι η δουλειά του ταχυδρόμου. Ανάμεσα σε τόσες εργασίες στον δημόσιο τομέα που μπορεί να πέρναγαν από το μυαλό μου, αυτή δεν ήταν σε αυτές. Νά λοιπόν το Lake, ένα παιχνίδι που ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι sim ταχυδρόμου, ενσωματώνει τόσο πολύ την (μάλλον μονότονη) παράδοση γραμμάτων και δεμάτων στο gameplay του, που εν τέλει σε κάνει να μη θες να ξανακούσεις γι αυτή την δουλειά.

Είστε η Meredith Weiss, μία εργαζόμενη στον τομέα των υπολογιστών τη δεκαετία του '80. Ναι, σε μια

δεκαετία που μόλις είχαν αρχίσει οι υπολογιστές να κάνουν τα πρώτα τους μεγάλα βήματα, η Meredith είναι μέρος αυτού του οικοσυστήματος ως QA tester για έναν προσωπικό υπολογιστή που κατασκεύασε ο προϊστάμενός της. Δουλεύει αρκετές ώρες, ακόμα και μερικά βράδια, ζει στην πολύβουη πόλη και γενικά η ζωή της είναι η κλασική αμερικάνικη εκδοχή της μεγαλούπολης. Ο πατέρας της Meredith, ταχυδρόμος στην επαρχιακή περιοχή Providence Oaks όπου και μεγάλωσε, αποφασίζει να πάει ταξίδι με τη μητέρα της για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια και χρειάζεται την βοήθεια της πρωταγωνίστριας. Βλέπετε η δουλειά του ταχυδρόμου δεν επιτρέπει διαλείμματα, οπότε κάποιος πρέπει να αναλάβει το πόστο. Έτσι η Meredith καταλήγει μετά από πολλά χρόνια πίσω στο Providence Oaks για να κάνει τον ταχυδρόμο για δύο εβδομάδες. Ικανή περίοδος για να αλλάξουν ζωές – θα λεγαν κάποιοι. Στη διάρκεια αυτών των δύο εβδομάδων αναλαμβάνει την παράδοση γραμμάτων και δεμάτων της περιοχής, επανενώνεται με παλιούς φίλους, ενώ γνωρίζει και νέους κατοίκους της πόλης από την οποία έφυγε ως έφηβη. Οι κοινωνικές συναναστροφές αποτελούν και τον ουσιαστικό λόγο προικειμένου να αποφασίσει στο τέλος εάν η ήρεμη πλην ελαφρώς βαρετή ζωή στην επαρχία είναι αυτό που της ταιριάζει ή τελικά η καριέρα και η ζωή στην πόλη είναι το πεπρωμένο της.

Το Lake έχει ας πούμε μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Για να είμαι ειλικρινής τη θεωρούσα πιο ενδιαφέρουσα στην αρχή, καθώς δε γνώριζα ότι οδηγεί στο παραπάνω δίλημμα. Πίστευα ότι το παιχνίδι είναι ένα relaxing-sim, όπου απλώς συνομιλείτε με τους κατοίκους και παραδίδετε τα γράμματα. Το τέλος, όμως, αφαιρεί την πρωτοτυπία, αφού αλλαγές ζωής και μεγάλες αποφάσεις έχουμε δει αρκετά στο είδος των adventure, με “πρωτοπαλίκαρο” το Syberia, όπου η Kate Walker παρατάει την μεγάλη καριέρα του δικηγόρου για να ακολουθήσει το άγνωστο.

"Χαζεύω τα περιβάλλοντα, οπότε μάλλον θα τρακάρω. Δε βαριέσαι..."

Ας μιλήσουμε όμως για το πρώτο μέρος, αυτό του relaxing sim. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιοι τίτλοι είναι σχετικά σπάνιοι. Το παιχνίδι δεν έχει κανένα απολύτως γρίφο, ούτε αποτελεί walking sim με την αυστηρή έννοια, καθώς έχετε συγκεκριμένα actions να κάνετε καθημερινά για παράδοση γραμμάτων. Οδηγείτε το βανάκι του ταχυδρομείου και πηγαίνετε από διεύθυνση σε διεύθυνση για να παραδώσετε το γράμμα ή το δέμα. Προς διευκόλυνσή σας υπάρχει ένας χάρτης με όλες τις διευθύνσεις προσημειωμένες. Κάποιες μέρες έχετε να παραδώσετε αρκετά γράμματα και δέματα, κάποιες άλλες λιγότερα. Στην παράδοση ενός γράμματος τα πράγματα είναι απλά. Κατεβαίνετε, βάζετε το γράμμα στο κουτί και φεύγετε. Στην περίπτωση των δεμάτων υπάρχει η πιθανότητα να συνομιλήσετε με τον παραλήπτη – είτε είναι σπίτι, είτε είναι κατάστημα. Στην περίπτωση αυτή ανοίγουν συγκεκριμένοι διάλογοι μέσω των οποίων μαθαίνετε γεγονότα για την πόλη, τους κατοίκους αλλά και κανονίζετε απογευματινές δραστηριότητες. Μέσω αυτών των διαλόγων και δραστηριοτήτων έρχεστε κοντά με συγκεκριμένους ανθρώπους και οδηγείστε σε αναπόληση των παιδικών σας χρόνων και νοσταλγία για τη χαλαρή ζωή στο Providence Oaks.

Όλα καλά όλα ανθηρά ως εδώ. Το πρόβλημα έγκειται στην υλοποίηση. Εάν δεν ενδιαφέρεστε να γίνετε virtual ταχυδρόμος, το παιχνίδι αποτελεί μία ωραιότατη αγγαρεία. Η διάρκειά του είναι περίπου πέντε-έξι ώρες, καλύπτοντας ένα φάσμα δύο εβδομάδων in-game χρόνου. Δηλαδή 12 εργάσιμων ημερών (οι ταχυδρόμοι εκεί εργάζονται τα Σάββατα), στις οποίες παραδίδετε χονδρικά μιλώντας 60-70 γράμματα και 30-40 δέματα. Και υπενθυμίζω πως στην περίπτωση των γραμμάτων απλώς τα αφήνετε στην κάθε διεύθυνση και αποχωρείτε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματάτε κάθε τρεις και λίγο με το βαν, να περπατάτε μέχρι το κουτί, να αφήνετε το γράμμα και πίσω για το επόμενο. Καθώς η περιοχή του Providence Oaks περιβάλλεται από μία μεγάλη και όμορφη λίμνη, θεωρώ πως η ιδέα πίσω από αυτό ήταν η χαλαρότητα και η απόλαυση της διαδρομής. Υπήρχαν, όμως, στιγμές που ένιωθα χειρότερα κάθε φορά που ξημέρωνε στο παιχνίδι από ό,τι νιώθω κάθε πρωί πριν πάω στη δουλειά.

"Δε φτάνει που τους παραδίδω κάθε μέρα γράμματα, θέλουν και χάρες."

Η οδήγηση δε, είναι επιπέδου PS2, στην καλύτερη. Εκτός από τα θέματα φυσικής η οποία απλά δεν υφίσταται (δεν παθαίνετε τίποτα αν τρακάρετε, το αυτοκίνητο δεν παθαίνει καμία ζημία κτλ), εκτός από τα θέματα κίνησης η οποία επίσης δεν υπάρχει (τα αυτοκίνητα αυτόματα σταματάνε από πίσω σας ακόμα και αν παρκάρετε στην μέση του δρόμου οδηγώντας σε τραγελαφικά μποτιλιαρίσματα χωρίς όμως κανένα παράπονο), η ίδια η οδήγηση με τη χρήση του πληκτρολογίου είναι απλά βαρετή. Υπάρχουν ευτυχώς και κάποια σημεία στο χάρτη στα οποία μπορείτε να κάνετε fast-travel, αλλά και πάλι κάποιες αποστάσεις δεν τις γλυτώνετε. Έτσι τελικά αγωνιάτε να ξεμπερδεύετε με τα γράμματα για να πιάσετε τα δέματα με την ελπίδα ότι θα μιλήσετε με κάποιον και κάτι διαφορετικό θα γίνει. Και το περπάτημα, όμως, έχει τα θεματά του. Για τον απλούστατο λόγο ότι η Meredith δεν τρέχει. Είτε περπατάει, είτε περπατάει λίγο πιο γρήγορα. Αλλά αυτό το πιο γρήγορα δεν είναι αρκετά γρήγορα αν έχετε παρκάρει σχετικά μακριά από την διεύθυνση παράδοσης, καταλήγωντας κάθε φορά να σιχτιρίζετε που βαρεθήκατε και δεν πήρατε το βανάκι μέχρι έξω από την πόρτα.

Και εδώ φτάνουμε στο adventure μέρος του τίλου. Ενα τέτοιο παιχνίδι που στη θεωρία οδηγεί σε αποφάσεις ζωής για τον παίκτη, οφείλει να έχει εξαιρετικούς και πολλούς διαλόγους, καθώς και μία ουσιαστική ανάπτυξη χαρακτήρα. Πχ η Kate στο Syberia άλλος άνθρωπος είναι στην αρχή, άλλος στο τέλος. Εδώ οι διάλογοι δεν είναι πολλοί, κάποια πράγματα συμβαίνουν ιδιαιτέρως απότομα, ενώ η Meredith απολαμβάνει την ζωή στην επαρχία όσο εσείς απαντάτε θετικά στις διάφορες ερωτήσεις. Θέλω να πω πως δε συμβαίνει κάτι ξεχωριστό – είναι καθαρά θέμα απαντήσεων. Ένα άλλο ερωτηματικό είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο παράπονο εκ μέρους της ως προς την ζωή στην πόλη. Υποτίθεται δουλεύει πολύ, αλλά αυτό προκύπτει από μία δυο φράσεις. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας όπου εργάζεται είναι ιδιαιτέρως καλός μαζί της και μάλλον είναι και φίλοι, τουλάχιστον από τον τρόπο που μιλάνε στο τηλέφωνο. Ναι, δεν πρόκειται για εργασία ταχυδρόμου σε κωμόπολη, αλλά δεν είναι ότι υπάρχει και κάποια απογοήτευση ώστε να νιώσετε την πίεση που είχε και την απελευθέρωση που ενδεχομένως νιώθει στην εξοχή.

Τέλος, μία απογοήτευση ένιωσα και για την ερωτική πτυχή του παιχνιδιού. Υπάρχουν δύο άτομα με τα οποία μπορείτε να συνάψετε δυνητικά σχέση. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι η γυναίκα σας την πέφτει με την πρώτη, χύμα και σταράτα, ενώ τον άνδρα στην ουσία τον κυνηγάτε εσείς, μέσω διαλόγων. Και δε σας κάθεται με τίποτα, παρά στο εντελώς τέλος. Δεν το αναφέρω για θέματα φύλου, αλλά για να σας περιγράψω πόσο απότομα γίνονται όλα και ότι δεν υπάρχει καμία σεναριακή εξέλιξη. Δεν προκύπτει κανένας έρωτας μέσω διαλόγων και επαφών, παρά μόνο είτε με τη μία είτε πριν το τέλος μόνο και μόνο για να σας δυσκολέψει να αποφασίσετε αν θα φύγετε ή όχι από την κωμόπολη. Λόγω και των παραπάνω χαρακτήρων υπάρχουν πολλαπλά τέλη ανάλογα με την απόφαση να μείνετε με κάποιον στο Providence Oaks ή όχι.

"Lovebirds my ass καλή μου. Αφού δε μου κάθεται το παλικάρι."

Στον τομέα των γραφικών το παιχνίδι ικανοποιεί, χωρίς να εντυπωσιάζει. Τα περιβάλλοντα πρέπει να παραδεχτώ πως είναι πολύ όμορφα. Ειδικά τα βουνά με τη λίμνη στον ορίζοντα είναι αρκετά ειδυλλιακά και γαληνεύουν όταν τα κοιτάτε. Τα μοντέλα είναι μέτρια, αλλά έχουμε δει και χειρότερα. Το χειρότερο είναι μάλλον τα αυτοκίνητα και δη το βαν, που φαίνεται σαν ένα άδειο άσπρο κουτί με τέσσερα κυκλάκια για ρόδες. Εκεί που το παιχνίδι τα πηγαίνει περίφημα είναι στον ήχο. Καταρχήν γιατί οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, ειδικά για indie game. Η ηθοποιός της Meredith κάνει εξαιρετική δουλειά, όπως και ένας-δύο ακόμη. Η μουσική υπόκρουση είναι αυτό που ξεχωρίζει, όμως, με ακούσματα country της εποχής που παίζει το ραδιόφωνο καθώς εσείς παραδίδετε γράμματα. Μία μικρή ένσταση: η playlist θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη για να μην ακούτε τα ίδια τραγούδια συχνά. Αυτό είναι κάτι για το οποίο αυτοτρολάρεται το παιχνίδι, καθώς αναφέρεται σε διάλογο με τον υπεύθυνο μουσικό παραγωγό (που ταυτόχρονα είναι και αγρότης).

Το Lake είναι ένα χαλαρό παιχνίδι, που όμως μπορεί να προκαλέσει βαρεμάρα. Μέχρι να προκύψει το δίλημμα ζωή στο χωριό ή πλούσια καριέρα στην πόλη, ομολογώ ότι το είχα για λίγο μεγαλύτερη βαθμολογία, καθώς ένιωθα πως κάνει καλά αυτό που προσπαθεί, παρόλα τα προβλήματα – το relaxing δηλαδή. Από τη στιγμή, όμως, που βγάζει στην επιφάνεια τέτοιες προοπτικές, πρέπει να το δω σαν adventure. Και εκεί είναι που χωλαίνει πολύ. Αν σας ενδιαφέρει σαν ιδέα, ασχοληθείτε αλλά με επιφύλαξη.

Ήρεμο και χαλαρόΜουσική που ταιριάζει γάντι στον περιβάλλοντα χώροΌμορφα περιβάλλονταΗ ζωή του ταχυδρόμου φαντάζει βαρετή και μονότονηΜηδενική ανάπτυξη χαρακτήρωνΔιλήμμα για απόφαση ζωής χωρίς να έχει δώσει στοιχείαΜέτρια μοντέλαΚακός χειρισμός οδήγησης που αποτελεί μεγάλο μέρος του παιχνιδιούΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PC, Xbox Series X/SΑΝΑΠΤΥΞΗ:GamiousΕΚΔΟΣΗ:Whitethorn Games

Game20.gr, το Άσυλο των gamers