Lollipop Chainsaw Review

20:25 2/7/2012 - Πηγή: Game 2.0

Υπάρχει ένας περίεργος κανόνας με τα beat ‘em up που πρωταγωνιστούν όμορφες και σέξι γυναίκες: ή αποδεικνύονται τρελές επιτυχίες (βλ. Bayonetta) ή μας κάνουν να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο (βλ. Oneechanbara). Το Lollipop Chainsaw του Suda 51 σε ποια κατηγορία ανήκει άραγε; Πάρτε τα pom-pom σας και ελάτε να μάθουμε.

Στο Lollipop Chainsaw , ακολουθούμε το δεύτερο φυντάνι της οικογένειας Starling, μια ξανθιά bimbo μαζορέτα ονόματι Juliet. Για κακή τύχη της Juliet, την ημέρα που έχει τα 18α γενέθλιά της, ανοίγουν οι πύλες του Rotten World

(μμμ… τι ταιριαστό όνομα) και η πόλη γεμίζει με ζόμπια κάθε είδους. Επειδή η Juliet εκτός από σεξοβόμβα πολλών μεγατόνων, νέα και σφριγηλή (η άρρωστη φαντασίωση κάθε 40άρη Γιαπωνέζου), τυχαίνει να είναι και Zombie Hunter, αρχίζει χωρίς δεύτερη σκέψη να σφάζει τα ζόμπι που της χαλάσανε τα γενέθλιά της, με το τεράστιο αλυσοπρίονο που κρατάει στο νεσεσέρ της. Μη νομίζετε βέβαια ότι είναι η μόνη «περίεργη» στην οικογένειά της. Θα συναντήσετε τις δύο αδερφάδες και τον πατέρα της, ο ένας χαρακτήρας πιο περίεργος από τον άλλον. Το δε αγόρι της Juliet κατέληξε να είναι μόνο το κεφάλι του περασμένο στην ζώνη της κοπέλας, ανήμπορος να αντιδρά, παρά μόνο να κάνει πολύ εύστοχα και ξεκαρδιστικά σχόλια. Όπως καταλαβαίνετε, το παιχνίδι είναι γεμάτο δράση, ηλίθια αστεία, γλειφιτζούρια, καρδούλες, ανωριμότητες και… περισσότερα ηλίθια αστεία.

Η Juliet, την οποία χειρίζεστε αποκλειστικά, έχει στη διάθεσή της ένα μεγάλο οπλοστάσιο από κινήσεις και διαφορετικά αλυσοπρίονα. Οι επιθέσεις της χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τις ελαφριές που γίνονται με κλωτσιές και μπουνιές με τα pom-poms στα χέρια και τις βαριές που περιλαμβάνουν στενές επαφές με το αλυσοπρίονο. Η βασική αρχή του gameplay είναι να προηγείται πρώτα ένα μπαράζ ελαφριών επιθέσεων ώστε να ζαλιστεί ο εχθρός και μετά κούρεμα με το αλυσοπρίονο. Βέβαια, καθώς προχωράτε τα πράγματα αλλάζουν αφού μπορείτε να αγοράσετε νέες επιθέσεις και combos που μπορείτε να εξαπολύσετε στους νεκροζώντανους εχθρούς. Το μεγάλο πρόβλημα του τίτλου είναι ότι η Juliet, αφενός δεν έχει κάποιου είδος block, όντας αδικαιολόγητα ευάλωτη όταν τα χτυπήματα έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις, και αφεταίρου η κάμερα δεν βοηθάει στον χαμό που γίνεται επί της οθόνης. Επίσης, το lock-on που υπάρχει, κάνει τα πράγματα δυσκολότερα απ’ ότι θα έπρεπε και καλό θα ήταν να το αφήνατε στο περιθώριο.

Eλάτε ζόμπι να παίξουμε μακριά γαιδούρα. ΧΟΠ!

Παρ’ όλα αυτά το παιχνίδι είναι αρκετά διασκεδαστικό, αν και οι μάχες είναι λίγο επαναλαμβανόμενες. Βασικά μου θυμίζει λίγο οτιδήποτε έχει βγάλει η Sega και έχει σχέση με ζόμπι. Από το Zombie Revenge μέχρι το House of the Dead με την έννοια της ανεγκέφαλης ζομποκαταστροφικής δράσης, τα θεόμουρλα ζόμπι (μέχρι και ιπτάμενους ζόμπι χωρικούς που σας πετάνε κοκόρια αντιμετωπίζετε) και τους ηθελημένους παρακμιακούς διαλόγους. Ένα καλό του τίτλου είναι ότι προσπαθεί να κρατήσει τα πράγματα φρέσκα, με bosses που είναι απίστευτα “κα