Omen of Sorrow Review

11:11 25/11/2018 - Πηγή: Game 2.0

Με το Omen of Sorrow, η AOne Games μας δίνει ένα fighting game που εκ πρώτης όψεως μοιάζει πολλά υποσχόμενο. Είναι ένας φόρος τιμής στα μουντά, ωμά Mortal Kombat? Είναι ένας επάξιος συνεχιστής του γοτθικού φολκλόρ για τα παιχνίδια τύπου Darkstalkers? Τελικά, δυστυχώς, το μόνο που καταφέρνει το Omen of Sorrow είναι να επιβεβαιώσει πως δεν πρέπει να ενθουσιαζόμαστε με ένα παιχνίδι από το... εξώφυλλο.

Ένα

fighting game με χαρακτήρες φιγούρες γοτθικής αισθητικής τρόμου από γνωστές ιστορίες και μύθους όπως ο Δράκουλας, το Πλάσμα του Φρανκεστάιν κτλ, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ιστορία για να σε ωθήσει να ασχοληθείς. Καλό θα ήταν φυσικά να υπάρχει μια πρωτότυπη πλοκή που να μπλέκει με όμορφο τρόπο όλους τους χαρακτήρες μεταξύ τους. Το lore εξάλλου, μόνο να προσδώσει έχει στους χαρακτήρες. Όπως και να 'χει, το story mode του Omen of Sorrow απογοητεύει. Η ιστορία είναι υποτυπώδης και χωρίς ουσία. Αναγκαστικά απλά είναι μια αφορμή για να τσακώνονται οι χαρακτήρες μεταξύ τους, να έχουν απλές συμμαχίες και να χωρίζονται σε στρατόπεδα. Είναι ωστόσο αρκετά αστεία. Υπάρχουν μερικά CGI cinematics, απλής φύσεως βέβαια, που έχουν voice-over. Τις περισσότερες φορές, η ομιλία δεν παίζει σωστά, δεν συμβαδίζει με τους υπότιτλους, επαναλαμβάνεται ή/και κόβεται απότομα. Από κει και πέρα η ιστορία παρουσιάζεται με έναν ξεπερασμένο τρόπο και ξετυλίγεται με τα sprites των χαρακτήρων να πηγαίνουν από πίστα σε πίστα, κάτι να λένε και κάποιον να πολεμάνε. Δεν αξίζει ιδιαίτερα να την επισκεφτείτε αφού δεν προσφέρει κάτι, πέρα από τίτλους για το online profile σας και concept art.

Από λοιπά single-player modes, υπάρχουν τα arcade, survival, training και local versus, όπως είθισται σε τέτοια παιχνίδια. Το μοναδικό που αξίζει να σημειώσω εδώ είναι ότι μέσω του arcade μπορείτε να ξεκλειδώσετε τους δύο χαρακτήρες που δεν είναι διαθέσιμοι εξαρχής. Ο σχεδιασμός ωστόσο δεν είναι ο βέλτιστος. Για επιλογή δυσκολίας ας πούμε, πρέπει να πάτε στα options και να αλλάξετε τη δυσκολία αντί να υπάρχει επιλογή με το που επιλέξετε να παίξετε arcade. Μικροπροβλήματα τέτοια και ένα αίσθημα βιασύνης και προχειρότητας χαρακτηρίζει όλο το παιχνίδι βέβαια. Υπάρχει tutorial -ο Θεός να το κάνει- που δεν σας μαθαίνει σχεδόν τίποτα. Είναι παρουσιασμένο μέσο κειμένων, σαν manual ή οδηγίες που θα έβρισκες σε ένα demo για να καταλάβεις τα βασικά. Τα συστήματα που παιχνιδιού εξηγούνται, μα όχι στην πράξη και δεν υπάρχει αφοσιωμένο tutorial για τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Το training έχει κι αυτό υπερβολικές ελλείψεις ως προς το τί επιτρέπει να κάνετε. Τα movelists δεν έχουν αρκετές πληροφορίες, οι επιλογές για τη συμπεριφορά του αντιπάλου δεν λειτουργούν σωστά, ενώ παρά τις προσπάθειές μου δεν κατάφερα να συνδέσω δεύτερο χειριστήριο παρότι υπάρχει επιλογή.

Κάποια θέλει πεντικιούρ.

Το online, ευτυχώς, λειτουργεί σωστά. Χρησιμοποιείται εξάλλου GGPO και είναι ένα από τα μεγάλα ατού του παιχνιδιού. Αν βρείτε αντίπαλο, τουλάχιστον παίζετε χωρίς προβλήματα και καθυστερήσεις. Δεν είναι εύκολο να βρείτε κάποιον όμως και δεν δίνονται επιλογές για φιλτράρισμα περιοχής ή συνδεσιμότητας, πράγμα που δεν βοηθάει καθόλου.

Λίγα λόγια για το gameplay και τα συστήματα που εισάγει το Omen of Sorrow. Πρόκειται για ένα fighting game τύπου κλασικού Street Fighter. Κάθε βασικό κουμπί αντιστοιχεί σε μια επίθεση, σε συνδυασμό με συγκεκριμένες κινήσεις του μοχλού εξαπολύετε ειδικές κινήσεις και υπάρχει μια μπάρα ενέργειας που γεμίζει στην μάχη και ξοδεύεται ολόκληρη για μια μοναδική κίνηση μεγάλης ζημιάς ή κομματιαστά δυναμώνοντας τις επιμέρους ειδικές κινήσεις σας. Υπάρχουν μερικές ιδιαιτερότητες ωστόσο. Η πρώτη, είναι οι πίστες και το μέγεθός τους. Είναι τεράστιες σε μήκος, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζονται πολλά περισσότερα βήματα να φτάσετε στην κάθε γωνία από ότι συνήθως. Αυτό δεν σημαίνει πως το παιχνίδι δίνει έμφαση στη μάχη εκτός γωνίας, ότι χαρακτήρες επωφελούνται τρομερά από το να σε κρατάνε εκεί ή ότι δεν βλέπετε την γωνία καθόλου μέσα στην μάχη. Απλά, υπάρχει μια αισθητή “άπλα”. Το μέλλον και το πιο επαγγελματικό παιχνίδι θα δείξει αν και πώς μπορεί να αξιοποιηθεί κάπως αυτή η ιδιαιτερότητα.

Ο Vladislav - ότι καλύτερο και ότι χειρότερο έχει να δείξει το παιχνίδι.

Ένα από τα πρωτότυπα συστήματα του παιχνιδιού είναι η μπάρα fate/fortune. Η συγκεκριμένη γεμίζει με επιθετικές κινήσεις και μειώνεται όταν είστε στην άμυνα. Μπορείτε να την ξοδέψετε κάνοντας bold cancel, πηγαίνοντας δηλαδή από μια κίνηση σε μια ειδική κίνηση (ή από μια ειδική κίνηση σε μια άλλη) με τρόπο που δεν θα ήταν υπό κανονικές συνθήκες δυνατός. Είναι πολύ χρήσιμος μηχανισμός και επιτρέπει ευφάνταστα και με μεγάλη ζημιά combo. Το μόνο αρνητικό είναι ότι δεν αναγράφεται πουθενά ποια κίνηση μπορεί να γίνει bold canceled σε ποιες άλλες, καθώς δεν είναι πάντα δεδομένο ότι όλα δουλεύουν, πόσο μάλλον το ίδιο για όλους τους χαρακτήρες. Αυτό βέβαια αφορά κυρίως εξειδικευμένες λεπτομέρειες που δεν απευθύνονται στον casual παίκτη, αλλά κάποιος που το βλέπει σοβαρά και θέλει να βελτιωθεί πρέπει να ψάξει ο ίδιος τί δουλεύει και πώς.

Όταν η μπάρα αυτή φουλάρει ή αδειάσει, ο χαρακτήρας μπαίνει σε κατάσταση blessed και doomed αντίστοιχα. Το blessed είναι προαιρετικό και ενεργοποιείται χειροκίνητα, ενώ το doomed συμβαίνει αυτόματα. Το blessed σας επιτρέπει, για όσο διαρκεί, να κάνετε απανωτά bold cancel και σε απλές κινήσεις σε άλλες απλές ακόμη. Είναι διασκεδαστικό και τα combo που μπορεί να προκύψουν έχουν προοπτικές ακόμη και να αποτελειώσουν τον αντίπαλο, οπότε είναι ζήτημα να εκμεταλλευτείτε όσο καλύτερα το blessed. Από την άλλη, το doomed είναι πραγματική... κατάρα: δεν μπορείτε να κάνετε throw και η άμυνά σας μπορεί να σπάσει.

Οι χαρακτήρες δεν είναι πολλοί, αλλά είναι αρκετά διαφορετικοί για να κρατάνε το ενδιαφέρον και να μην βαρεθείτε εύκολα. Επίσης, δεν υπάρχουν ξεκάθαρα πλεονεκτήματα κάποιων έναντι άλλων και υπάρχει μια σχετική ισορροπία σε όλο το ρόστερ. Έχει ενδιαφέρον να τους δοκιμάσετε όλους και σίγουρα θα βρείτε κάποιον να σας ταιριάζει, αφού καλύπτονται αρκετά αρχέτυπα χαρακτήρων που βρίσκουμε σε παιχνίδια ξύλου.

Ο Quasimodo έχει κάποιες... περίεργες κινήσεις γενικά.

Οπτικά, ακουστικά και αισθητικά το παιχνίδι είναι που υποφέρει πολύ. Οι υφές μοιάζουν μουντές, “λασπωμένες” σχεδόν και χωρίς ξεχωριστό στιλ. Σαφώς, μιλάμε για ένα παιχνίδι γοτθικής αισθητικής, τρομακτικό, ωμό και σκοτεινό, μα η όψη του δεν χρειάζεται να μοιάζει κοινότυπη, μουντή και ξύλινη. Το animation επίσης δεν βοηθάει και ειδικά τα μοντέλα κάποιων χαρακτήρων είναι αστείο το πώς κινούνται και φέρονται. Τα οπτικοακουστικά εφέ των κινήσεων δεν είναι κάτι ιδιαίτερο και καταντάνε βαρετά. Η μουσική είναι ταιριαστή, αλλά τίποτα παραπάνω. Γενικώς η όλη παρουσίαση του παιχνιδιού μοιάζει χωρίς έμπνευση και βιαστική. Αν κάνετε τον κόπο να εξερευνήσετε τα concept art που προσφέρονται θα δείτε μια άλλη διάσταση, πιο ζωντανή και προσεγμένη που δεν έχει αποδοθεί όπως θα έπρεπε στο τελικό αποτέλεσμα.

Το Omen of Sorrow είναι τεχνικά ένα ενδιαφέρον παιχνίδι ξύλου, που όμως στην εκτέλεση ορισμένων καλών ιδεών κάπου χάνεται. Μοιάζει πρόχειρο στην παρουσίαση και στον σχεδιασμό και όσο άρτιο κι αν είναι παικτικά, αδικείται από τα υπόλοιπα μέρη του συνόλου. Αξίζει την προσοχή σας μόνο αν πρόκειται να ασχοληθείτε σκληροπυρηνικά με αυτό. Αν ψάχνετε απλά ένα fighting game να παίζετε, υπάρχουν άλλες, πολύ καλύτερες επιλογές.

Ικανοποιητικό gameplayΛειτουργικό onlineΚαλές ιδέες......αλλά πολύ κακή εκτέλεσηΒιαστικό, πρόχειρο και ανέμπνευστο σε όλα σχεδόν τα επίπεδαΚακοσχεδιασμένο story, tutorial και trainingΕλάχιστη διάρκεια ζωής, ειδικά για casual παίκτεςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4ΑΝΑΠΤΥΞΗ:AOne GamesΕΚΔΟΣΗ:SoedescoΔΙΑΘΕΣΗ:EnarxisΕΙΔΟΣ:ΞύλοΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://aonegames.com/#OmenHM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:6/11/2018

Game20.gr, το Άσυλο των gamers