Papers, Please Review

01:22 13/2/2014 - Πηγή: Game 2.0

Έχω σκοτώσει. Έχω σκοτώσει πολλούς. Ναζί, τρομοκράτες, αυτονομιστές, εξτρεμιστές, ζόμπι, εξωγήινους, ρομπότ. Έχω σφάξει δράκους με κόπο, hit points και ιδρώτα. Έχω ελευθερώσει λαούς ολόκληρους και έχω σώσει τη Γη αμέτρητες φορές. Έχω υπάρξει ήρωας, πολεμιστής, στρατηγός,σαμουράι,θεός, λυτρωτής και μάγος. Με λίγα λόγια είμαι ένας μέσος gamer. Δε μπορώ να πω ότι δε το έχω ευχαριστηθεί, έχω διασκεδάσει αφάνταστα με αγαπημένα παιχνίδια όπως τα Gears of War,

Elder Scrolls και Grand Theft Auto για να αναφέρω μόνο μερικά. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι νόμιζα πως ήξερα πάνω κάτω τι να περιμένω από ένα παιχνίδι. Αν μου έλεγε λοιπόν κανείς πριν ένα χρόνο ότι το κορυφαίο παιχνίδι του 2013 για μένα θα είναι ένας... “προσομοιωτής γραφειοκρατίας” όπου ο παίκτης είναι ένας απλός καταπιεσμένος δημόσιος υπάλληλος, θα του έλεγα πρώτον να μη με ενοχλεί όταν παίζω Dark Souls και δεύτερον να μην λέει παλαβομάρες. Ο λόγος για το Papers, Please, ένα “δυστοπικό θρίλερ εγγράφων” από τον Lucas Pope, το οποίο είναι η μεγαλύτερη έκπληξη που έχω συναντήσει στην πορεία μου ως gamer.

Η ιστορία ξεκινάει όταν κληρώνεστε στην “λοταρία εργασίας” και ξεκινάτε την πρώτη μέρα δουλειάς στο συνοριακό έλεγχο της φανταστικής κομουνιστικής χώρας Arstotzka. Τα σύνορα έχουν ανοίξει για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο με τη γειτονική Kolechia και αναλαμβάνετε το ρόλο ενός απλού συνοριακού ελεγκτή διαβατηρίων. Κάθε μέρα περπατάτε από το σπίτι σας, που σας παρέχει το κράτος, μέχρι το πόστο σας στα σύνορα. Μπροστά από το μικρό παραθυράκι του σταθμού σας περνάνε κάθε λογής άνθρωποι, κάποιοι σημαντικοί, κάποιοι όχι, και η δουλεια σας είναι απλή: να σφραγίσετε το διαβατήριο τους με ένα “Δεκτό” ή ένα “Μη δεκτό”.

Είναι ευθύνη σας να βρείτε τυχόν πλαστά έγγραφα, ανακρίβειες μεταξύ εγγράφων και να συμμορφώνεστε με τους όλο και πιο απαιτητικούς κανόνες που σας δίνει το υπουργείο. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ελέγχετε ημερομηνίες γεννήσεως, αριθμούς διαβατηρίων, βίζες εργασίας, ζητάτε δαχτυλικά αποτυπώματα, κάνετε σωματικούς ελέγχους, ανακρίνετε ανθρώπους και πολλά άλλα. Στο τέλος κάθε μέρας πληρώνεστε ανάλογα με τον αριθμό τον ανθρώπων που “εξυπηρετείτε” (συν τυχόν δωροδοκίες που δεχτήκατε) και αποφασίζετε πώς θα ξοδέψετε τα λεφτά σας. Οι επιλογές σας είναι κυρίως μεταξύ φαγητού, θέρμανσης και φαρμάκων για την οικογένειά σας. Αν κάνετε πολλή ώρα να εξετάσετε τον κάθε μετανάστη, δεν θα σας φτάσουν τα λεφτά για να φροντίσετε την οικογένεια σας, ενώ αν κάνετε πολύ γρήγορα ίσως δεν προσέξετε κάποιο λάθος στα έγγραφα, και τα λάθη αφαιρούν από τον πενιχρό μισθό σας. Αυτοί οι κανόνες δημιουργούν από μόνοι τους μια “τραμπάλα” άγχους και έντασης που σας κάνει να νιώθετε την πίεση του χρόνου με πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο από εκατοντάδες γραμμικά quick time events σε AAA παιχνίδια.

Ένα λαθάκι να κάνετε, κόβεται μέρος του μισθού σας. Καλό κυνήγι!

Στον αισθητικό τομέα το Papers, Please είναι απλό, αλλά προσεγμένο. Τα γραφικά είναι απολύτως ταιριαστά με το παιχνίδι. Οι χαρακτήρες αποτελούνται από έλαχιστα πίξελ τα οποία είναι μεγάλα και ευδιάκριτα, η χρωματική παλέτα είναι περιορισμένη σε διψήφια νούμερα και παρότι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού βλέπετε κυρίως την ίδια όθονη (μαθαίνετε να δουλεύετε με κλειστά μάτια το γραφείο, τις σφραγίδες και όλα τα αντικείμενα του σταθμού σας). Το παιχνίδι κάνει εξαιρετικά καλή χρήση του χώρου που έχει με σχεδόν κάθε τετραγωνικό εκατοστό της οθόνης να χρησιμοποιείται κάποια στιγμή. Παρά τα περιορισμένα μέσα που έχει στη διάθεσή του, το Papers, Please προσφέρει μία από τις πιο δυνατές αφηγήσεις που έχετε συναντήσει. Καταφέρνει να κάνει χαρακτήρες που έχουν συνολικά όσα πίξελ έχει το ρουθούνι του Marcus Fenix να είναι πιο αληθινοί και ανθρώπινοι από όλο το καστ όλων των Call of Duty μαζί. Ο ήχος είναι εξίσου ταιριαστός, με μια πολύ λιτή προσέγγιση που παράλληλα χτίζει μια αποπνικτική ατμόσφαιρα και δίνει ένα ακόμα επίπεδο ζωής στον γκρίζο κόσμο του παιχνιδιού. Οι φωνές είναι παραμορφωμένοι ήχοι και τα λιγοστά αμάξια που περνάνε από τον δρόμο παρέχουν το μοναδικό “soundtrack” μαζί με το επιβλητικό κύριο θέμα που παίζει ανάμεσα στις μέρες.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στις ηθικές επιλογές που έχει το Papers, Please, οι οποίες είναι οι πιο καλοπαρουσιασμένες που έχετε δει ποτέ. Τι Fable και Mass Effect να λέμε τώρα, το Papers, Please βάζει τα γυαλιά σε οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι που και καλά περιέχει ηθικά διλήμματα. Σύμφωνα με τους κανόνες που προανέφερα, είναι εντελώς δική σας επιλογή αν θα αφήσετε κάποιον να περάσει ή αν θα τον στείλετε πίσω. Άπλα αν κάνετε κάποιο γραφειοκρατικό λάθος σας αφαιρείται από τον μισθό σας. Οπότε από εσάς εξαρτάται πχ αν θα αφήσετε έναν άντρα που ενώ έχει όλα τα σωστά χαρτιά, μια κοπέλα που πέρασε πριν τον κατηγόρησε ότι είναι σωματέμπορας και σας παρακάλεσε να του αρνηθείτε είσοδο. Εσείς αποφασίζετε αν θα παραβλέψετε λίγο τους κανόνες για να μην χωρίσετε ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Ο γιος σας όμως ίσως πεινάσει αν κάνετε τα στραβά μάτια σε κάποιες περιπτώσεις που επιλέξετε να ακούσετε τη συνείδηση σας. Και χωρίς να θέλω να σας πιέσω, αν αργείτε να πάρετε απόφαση, ο χρόνος συνεχίζει να περνάει και ίσως στο τέλος της ημέρας δεν έχετε αρκετά λεφτά ούτε για να θερμάνετε το σπίτι σας, ούτε για να πάρετε φάρμακα για τη γυναίκα σας. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο δύσκολες αποφάσεις, συνέχεια. Ετοιμαστείτε να ανακαλύψετε σκοτεινές πλευρές του εαυτού σας.

Όταν σοβαρεύουν τα πράγματα μπορείτε να κάνετε και σωματικό
έλεγχο.

Εν κατακλείδι, το Papers, Please είναι για μένα ένα από τα πιο σημαντικά παιχνίδια που έχουν βγει ποτέ. Σίγουρα το παιχνίδι που θα θυμάμαι περισσότερο από το 2013. Μου διεύρυνε τους ορίζοντες μου ως gamer. Μου έδειξε ότι αυτό το μέσο είναι ικανό για πράγματα που ακόμα δεν έχουμε φανταστεί. Όσο το σκέφτομαι, τόσο νιώθω σα να έβλεπα μια ζωή ταινίες με τον Σβαρτζενέγκερ και ξαφνικά είδα τη Λίστα του Σίντλερ. Αυτό δεν το λέω με ιεραρχική πρόθεση, λατρεύω τις ταινίες του Ahn-old. Διευκρινίζω επίσης ότι ο βαθμός που βάζω στο Papers, Please δεν σημαίνει ότι είναι το τέλειο παιχνίδι -δεν υπάρχει κάτι τέτοιο εξάλλου- αλλά ότι είναι ένα παιχνίδι που αυτό που κάνει δε μπορώ να σκεφτώ πώς μπορεί να το κάνει καλύτερα. Χρειαζόμαστε περισσότερα τέτοια παιχνίδια.

Το Papers, Please θα σας συγκινήσει, θα σας αγχώσει, θα σας κάνει να σκεφτείτε, να συζητήσετε, και το κυριότερο, να νιώσετε, ίσως για λίγο, πως βρίσκεστε σε ένα μικρό τσιμεντένιο κουβούκλιο, μια γκρίζα μέρα του φθινοπώρου, 6 η ώρα το πρωί, έχοντας φάει ελάχιστα σε ένα κρύο σπίτι. Διαβάζετε τις σημερινές οδηγίες του υπουργείου και πατάτε το κουμπί για να έρθει ο πρώτος μετανάστης από μια ουρά που δε φαίνεται να έχει τέλος, και το μόνο που σας μένει να πείτε είναι...

...Papers, please.

Gameplay που καταφέρνει να κάνει ενδιαφέρον κάτι φαινομενικά βαρετόΆψογες, καλοφτιαγμένες ηθικές επιλογέςΞεχωριστό και ταιριαστό στιλ γραφικώνTα διαφορετικά τέλη και το endless mode αυξάνουν το χρόνο ενασχόλησηςΔυνατή ιστορία με πολλές αξιομνημόνευτες στιγμέςΈνα βαθύτατα πολιτικό παιχνίδι, χωρίς να κάνει κύρηγμαΟ Jorji CostavaΤο στιλ γραφικών ίσως δεν αρέσει σε κάποιους (ας υπάρχει και ένα τυπικό αρνητικό)ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 10

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Lucas PopeΕΚΔΟΣΗ:Lucas PopeΔΙΑΘΕΣΗ:DownloadΕΙΔΟΣ:Puzzle, simulationΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://papersplea.se/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:Αύγουστος 2013PEGI:-

Game20.gr, το Άσυλο των gamers