Papo and Yo Review

22:13 2/9/2012 - Πηγή: Game 2.0

To Papo and Yo καταφέρνει να ξεχωρίζει χωρίς να διαπρέπει στον τεχνικό τομέα, στους μηχανισμούς ή στο σενάριο. Το καταφέρνει γιατί πραγματεύεται ένα τόσο λεπτό και σοβαρό ζήτημα όπως η οικογενειακή βία και δεν χάνει ούτε στιγμή τη σοβαρότητα και τον σεβασμό του στο θέμα. Παράλληλα περνά μηνύματα με αλληγορίες και μας δείχνει τη σκληρή πραγματικότητα μέσα από την φαντασία ενός παιδιού.

O Quico, ένα μικρό αγόρι σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής, είναι κρυμμένος στην ντουλάπα του για να αποφύγει τον πατέρα του που τον κακοποιεί. Από εκεί μπαίνει σε έναν δικό του κόσμο στον

οποίο όλα όσα ζει στην πραγματικότητα εξηγούνται με την φαντασία του και το παιδικό του μυαλό. Εκεί ο πατέρας του είναι ένα μεγάλο, παραδομένο στα πάθη του, τέρας. Τις περισσότερες φορές ένα άκακο τέρας χωρίς συναισθήματα, αλλά μπορεί να γίνει επιθετικό και βίαιο. Στον φανταστικό αυτό κόσμο, με την καθοδήγηση ενός κοριτσιού, αναζητά την απελευθέρωση απ’ τα δεσμά του πατέρα του.

Το Papo and Yo είναι platformer με απλοϊκούς γρίφους. Πρέπει να οδηγήσουμε τον Quico μέσα από διάφορα επίπεδα στο στόχο του, που είναι η λύτρωσή του από τον πατέρα του. Στο παιχνίδι έχουμε τη βοήθεια του παιχνιδιού-ρομπότ του Quico, που τον βοηθά να κάνει μεγαλύτερα άλματα και να φτάνει απομακρυσμένα κουμπιά, αλλά και του τέρατος που χρησιμοποιούμε συνήθως το βάρος και το μέγεθός του αναλόγως με την περίσταση. Το τέρας μπορούμε να το δελεάσουμε προσφέροντας του τροφή ή χρησιμοποιώντας το όταν κοιμάται. Αν το τέρας καταναλώσει βατράχους που βρίσκονται σκορπισμένοι στα επίπεδα, τότε γίνεται βίαιο και επιτίθεται συνεχώς στον Quico έως ότου του δώσουμε έναν καρπό-αντίδοτο.

Στη φαντασία του μικρού όλα μπορούν να γίνουν γέφυρες.

Στο Papo and Yo δεν υπάρχει “game over”. Μπορούμε να πέσουμε στο κενό αλλά θα εμφανιστούμε ξανά σε κάποιο κοντινό σημείο. Το τέρας μπορεί να μας επιτίθεται συνεχώς και συνεχίζει επ’ αόριστον αν εμείς δεν του δώσουμε το αντίδοτο. Άλλοι εχθροί δεν υπάρχουν. Αν εμείς φροντίσουμε το τέρας να μην φάει βατράχους, τότε ο μόνος μας αντίπαλος είναι το περιβάλλον. Ο χειρισμός γίνεται λίγο απαιτητικός σε διάφορα σημεία όπου ζητούνται άλματα ακριβείας, αλλά ελλείψει χρονομέτρου ή “game over” η πρόκληση είναι μηδαμινή. Οι γρίφοι είναι υπερβολικά απλοϊκοί, διαδικαστικές ενέργειες απλά για να περάσουμε στον επόμενο, εξίσου εύκολο, γρίφο. Σημαντικό ρόλο στην επίλυση αυτών των γρίφων παίζει η βαρύτητα και γενικά η χειραγώγηση των πιστών. Το παιχνίδι προτιμά να θυσιάσει την οποιαδήποτε δυσκολία για να πει όσο καλύτερα γίνεται την ιστορία του.

Η ιστορία δεν μας δίνεται μέσω αφήγησης ή μακροσκελών διαλόγων. Όλα εξηγούνται με εικόνες, συμβολικές κινήσεις και αλληγορικά νοήματα. Οι πίστες είναι όμορφες και ατμοσφαιρικές, γεμάτες με φτωχικές φαβέλες, πλακόστρωτα και την μουντάδα των παραγκουπόλεων. Οι γρίφοι είναι σχεδιασμένοι με κιμωλία και σκορπισμένα στα επίπεδα υπάρχουν κουτιά με ζωγραφισμένες οδηγίες. Εμβόλιμα στο παιχνίδι εμφανίζονται playable cu