Past Cure Review

11:39 15/3/2018 - Πηγή: Game 2.0

Η ανεξάρτητη γερμανική Phantom 8 Studio μας φέρνει ένα φιλόδοξο action shooter τρίτου προσώπου, με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, stealth και puzzle. Εμπνευσμένο από διάφορα κλασικά παιχνίδια και ταινίες, το Past Cure είναι μια απόπειρα συνδυασμού πολλών ειδών σε ένα. Δυστυχώς, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι ένα μέτριο παιχνίδι σε όλους τους τομείς.

Αρχικά, το σενάριο υπόσχεται πολλά,

επιδιώκοντας να αποτελέσει ένα μείγμα μυστηρίου, τρόμου και δράσης και αναμιγνύοντας τα όνειρα με τις παραισθήσεις και την πραγματικότητα. Ο πρωταγωνιστής Ian, μετά από χρόνια πειραμάτων που υπέστη σε κάποια μυστική φυλακή, αποκτά μεταφυσικές ικανότητες, όπως χειραγώγηση της σκέψης και τηλεκίνηση. Ωστόσο, υποφέρει από τρομερούς εφιάλτες και κάθε φορά που χρησιμοποιεί τις ικανότητές του επηρεάζεται ψυχολογικά και χάνει την λογική του. Στόχος του είναι να κατατροπώσει εκείνους που τον πρόδωσαν και να πάρει απαντήσεις για όλα όσα του συμβαίνουν. Δυστυχώς οι απαντήσεις αυτές δεν έρχονται ποτέ, ενώ στο τέλος δεν ξεκαθαρίζει τίποτα. Όσο περισσότερο παίζετε τόσο περισσότερο μπερδεύεστε, με το φινάλε να είναι αόριστο σε βαθμό που φαίνεται να δημιουργήθηκε έχοντας στο νου ένα sequel. Ο Ian έχει περάσει πολλά, τόσο σε προσωπικό όσο και επαγγελματικό επίπεδο, χωρίς να μπορεί να αφήσει πίσω το ταραγμένο παρελθόν του. Με την ταλαιπωρημένη του εμφάνιση, τα σημάδια κατάθλιψης και το αξύριστο λουκ, μοιάζει υπερβολικά με τον πρωταγωνιστή Ethan του Heavy Rain, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Από την άλλη, οι εχθροί, πότε ανέκφραστες κούκλες βιτρίνας και πότε άνθρωποι ντυμένοι σαν μυστικοί πράκτορες, δεν διαθέτουν σπουδαία χαρακτηριστικά ή προσωπικότητες που ξεχωρίζουν.

Όπως προαναφέρθηκε, ο χειρισμός έχει λίγο απ’ όλα. Το Past Cure ουσιαστικά χωρίζεται σε επίπεδα, με το καθένα να απαιτεί διαφορικό στιλ παιχνιδιού. Ένα σκέλος του παιχνιδιού έχει να κάνει με shooter τρίτου προσώπου, όπου πυροβολάτε τους εχθρούς χρησιμοποιώντας μια μικρή γκάμα όπλων, χωρίς πρόσβαση σε χειροβομβίδες. Σπάνια πιάνετε στα χέρια σας την αποτελεσματικότατη καραμπίνα, ενώ το οπλοπολυβόλο δεν είναι καθόλου σταθερό κι έτσι τα έμπιστα πιστόλια καταλήγουν να είναι η καλύτερη επιλογή και τα όπλα με το οποία περνάτε το μεγαλύτερο μέρος της δράσης. Ως εναλλακτική επιλογή έχετε βασικούς συνδυασμούς επιθέσεων σώμα με σώμα, καθώς και αντεπιθέσεων, που όμως δεν είναι καλή ιδέα να δοκιμάζετε όταν βρίσκεστε ανάμεσα σε πολλούς εχθρούς.

Για πλησίασε...

Επίσης, δεν λείπουν τα στοιχεία stealth. Αποσπάτε την προσοχή των εχθρών σας για να τους φέρετε πιο κοντά ή να τους απομακρύνετε, τους βγάζετε τους αθόρυβα από τη μέση, αποφεύγετε κάμερες ασφαλείας ή μετακινείστε ανενόχλητοι προς την έξοδο κρυμμένοι πίσω από εμπόδια. Παρόλα αυτά, δεν λείπουν τα προβλήματα. Αν σας εντοπίσει ένας εχθρός τότε ειδοποιούνται όλοι στην περιοχή, το ίδιο συμβαίνει αν απενεργοποιήσετε μια κάμερα και πολλές φορές βγαίνετε από την κάλυψη αυτόματα χωρίς να το θέλετε. Γενικότερα, το stealth περιορίζεται σε πολύ βασικές χρήσεις, χωρίς να μπορείτε να βασίσετε όλο το στιλ παιχνιδιού σας σε αυτό για να ολοκληρώσετε το παιχνίδι.

Άλλο σκέλος του Past Cure είναι η ικανότητα αστρικής προβολής που έχει αποκτήσει ο Ian μετά από τα πειράματα που υπέστη. Από άποψης gameplay, πρόκειται για την ικανότητά του να καθυστερεί το χρόνο ώστε να απενεργοποιεί κάμερες από μακριά, να πυροβολάει τους εχθρούς ευκολότερα στο κεφάλι ή να τους αποφεύγει και θυμίζει κάτι μεταξύ Max Payne και Beyond: Two Souls σε περιορισμένη μορφή. Κάποιες φορές το παιχνίδι γίνεται υπερβολικά εύκολο στο mode αυτό, όμως άλλες φορές η χρήση του είναι απαραίτητη για να συνεχίσετε χωρίς να σκοτώνεστε συνεχώς. Θα μπορούσε να είχε εφαρμογή σε κάτι παραπάνω, όπως την διαδραστικότητα με το περιβάλλον η οποία είναι αρκετά χαμηλή, όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η χρήση της αστρικής προβολής εξαντλεί την μπάρα λογικής του Ian, η οποία γεμίζει μέσω μπλε χαπιών που βρίσκετε σε διάφορα σημεία της πίστας ή απλά περιμένοντας.

"Όλα είναι στη φαντασία σου, Ian..."

Το τελευταίο σκέλος του gameplay έχει να κάνει με υποτυπώδεις γρίφους, όπως το να διασχίζετε διαδρόμους χωρίς να σας αγγίξουν οι κούκλες βιτρίνας, να τρέξετε γρήγορα προς το επόμενο μονοπάτι πριν αυτό εξαφανιστεί και να γυρίσετε διακόπτες μέσω αστρικής προβολής πριν εξαντλήσετε την μπάρα της λογικής σας. Τα checkpoints είναι λίγα και διάσπαρτα, που σημαίνει πως ίσως χρειαστεί να επαναλάβετε αρκετές φορές τα ίδια σημεία, ενώ η μάχη με το τελικό boss το παιχνιδιού δεν έχει κανένα checkpoint. Οι εχθροί χωρίζονται σε αυτούς που τρέχουν προς το μέρος σας παρόλο που τους πυροβολάτε, αυτούς που σας χτυπούν με γροθιές και τους κλασικούς που σας πυροβολούν από μακριά κρυβόμενοι ενίοτε πίσω από τοίχους και αυτοκίνητα. Το τελικό boss είναι το μοναδικό σημείο όπου πρέπει να χρησιμοποιήσετε όλες τις γνώσεις και τις ικανότητες που έχετε αποκτήσει, κάτι που το καθιστά το πιο απαιτητικό και ενδιαφέρον κομμάτι ολόκληρου του παιχνιδιού, που όμως φτάνει με αρκετή καθυστέρηση.

Αν και δεν επισκέπτεστε πολλές διαφορετικές τοποθεσίες, στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού τα περιβάλλοντα είναι όμορφα και πολλές φορές ατμοσφαιρικά, διαθέτοντας αρκετές λεπτομέρειες, αν και κάποια είναι πολύ πιο λιτά απ' όσο θα έπρεπε. Οι σκηνές που εξελίσσονται στον “πραγματικό κόσμο” είναι αρκετά ατμοσφαιρικές, όμως εκείνες των ονείρων, με τις πήλινες κούκλες και τα κινούμενα πολύγωνα, δεν ενθουσιάζουν. Επίσης, ορισμένες τοποθεσίες και cutscenes δείχνουν πιξελιασμένα, κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί με λίγη δουλειά παραπάνω. Η παρουσίαση μέσω letterbox (μαύρες μπάρες στο πάνω και στο κάτω μέρος της οθόνης) όπως στο The Order 1886, ακόμα και σε full screen, περισσότερο ξενίζει παρά προσφέρει κάτι στην ατμόσφαιρα. Το animation του Ian είναι αρκετά προσεγμένο, με τον ήρωα να ξυλοφορτώνει τους εχθρούς μέσω ποικίλων κινήσεων για κάθε kill. Εντούτοις, το animation των εχθρών κατά την διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών είναι κάτω του μετρίου, με τους εχθρούς να πέφτουν κάτω σαν ψεύτικες κούκλες. Η κίνησή τους δίνει την αίσθηση ότι δεν έχετε να κάνετε με πραγματικούς ανθρώπους, αλλά με υποκείμενα που πρέπει να σκοτώσετε ή να αποφύγετε για να προχωρήσετε στην επόμενη πίστα, με αποτέλεσμα να εξανεμίζονται εύκολα τα όποια στοιχεία τρόμου του παιχνιδιού.

Πάρε μία για να με θυμάσαι.

Τα ηχητικά εφέ είναι αρκετά απλοϊκά. Οι ήχοι των πυροβολισμών δεν είναι αντιπροσωπευτικοί των όπλων με τα οποία πυροβολάτε, όμως στην πλειονότητά τους είναι αξιοπρεπείς. Η μουσική δημιουργεί ατμόσφαιρα μυστηρίου σε κάθε τοποθεσία όπου κάνει την εμφάνισή της. Οι ευρωπαϊκές προφορές των ηθοποιών ξεφεύγουν ευχάριστα από τα συνηθισμένα, όμως η απαθής φωνή του Ian είναι απογοητευτική. Είτε τον κυνηγούν είτε είναι ευτυχισμένος, ο πρωταγωνιστής έχει ακριβώς τον ίδιο τόνο στη φωνή του σχεδόν καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού.

Το Past Cure είναι αναμφισβήτητα μια φιλόδοξη προσπάθεια λίγων ατόμων, εμπνευσμένη από διάφορα γνωστά παιχνίδια και ταινίες. Δυστυχώς, η προσπάθειά τους να συνδυάσουν στοιχεία πολλών διαφορετικών ειδών σε ένα, έχει ως αποτέλεσμα την μετριότητα σε κάθε τομέα. Επιπλέον, με διάρκεια πέντε-έξι ώρες και τιμή 30 ευρώ, το παιχνίδι μάλλον είναι ακριβό γι αυτά που προσφέρει. Σκεφτείτε να ασχοληθείτε μαζί του μόνο αν το βρείτε φθηνότερο.

Αξιοπρεπή γραφικάΑτμοσφαιρικό soundtrackΕνδιαφέρουσα αρχήΑσύνδετη ανάμειξη διαφορετικών ειδών gameplayΗ φωνή του πρωταγωνιστήΗ ιστορία δεν εξηγείται ποτέΑδύναμοι μηχανισμοί stealthΛίγες επιλογές όπλωνΜαύρες μπάρες στο πάνω και στο κάτω μέρος της οθόνηςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Phantom 8 StudioΕΚΔΟΣΗ:Phantom 8 StudioΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:Action shooterΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://phantom8.studio/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:23/2/2018

Game20.gr, το Άσυλο των gamers