PlayStation All-Stars Battle Royale Review

18:18 16/12/2012 - Πηγή: Game 2.0

Όταν ακούω ή βλέπω το όνομα “PlayStation All-Stars: Battle Royale”, σκέφτομαι δύο πράγματα. Πρώτον, γιατί διάλεξαν ένα τέτοιο μακρινάρι για όνομα ενός τίτλου πιο “casual” από το μέσο ξυλίκι; Δεύτερον, θυμάμαι τη βεβαιότητα του Termi ότι το παιχνίδι θα ήταν απογοήτευση. Όχι πως είχα πολλές ελπίδες βέβαια, αλλά θυμάμαι με τη beta είχα περάσει αρκετά καλά, και κάπου βαθιά μέσα μου πίστευα πως, ίσως, το All-Stars θα μπορούσε να ξεπεράσει τη ρετσινιά του κλώνου του Super Smash Bros. και να προσφέρει

ένα διασκεδαστικό πακέτο για όλη την παρέα. Το καταφέρνει, αλλά όχι τόσο όσο περίμενα.

Καταρχήν, πριν αναλύσω τα βασικά στοιχεία του PS All-Stars: Battle Royale, ας ξοδέψουμε λίγο χρόνο για να εκτιμήσουμε όλοι μαζί τα όμορφα, περιποιημένα και καλαίσθητα μενού των παιχνιδιών που έχουν περάσει από τα χέρια μας. Τίτλοι όλων των ειδών, από το Dead Space μέχρι το WipeOut 2048 και από το Street Fighter IV μέχρι το Assassin’s Creed 2, που είχαν μια εξαιρετική παρουσίαση που προϊδέαζε για την επική συνέχεια. Κάτι τέτοιο λοιπόν στο All-Stars δε συμβαίνει. Τουναντίον μάλιστα, το μονοχρωματικό φόντο που θυμίζει αρχαίες ιστοσελίδες, τα πιξελιασμένα κείμενα με μια γραμματοσειρά που ξεπήδησε από το ’98, η φωνή του εκφωνητή που μιλάει πολύ περισσότερο απ’ότι θά’πρεπε και θυμίζει εποχές ουφάδικων, τα πάντα δημιουργούν ένα τόσο άσχημο και τόσο κακόγουστο σύνολο, που το παιχνίδι κάνει αρνητική εντύπωση από την αρχή. Δε λέω, η δομή των επιλογών είναι απλή και προσβάσιμη, αλλά για ένα παιχνίδι που αναπτύσσεται χρόνια, το απόγευμα που θα ξόδευε ένας γραφίστας για να κάνει αυτή τη δουλειά δε δικαιολογείται.

Αφήνοντας στην άκρη την “παγωμένη” υποδοχή που είναι τα μενού του PSASBR, το παιχνίδι είναι κατά βάση ένα χαλαρό ξυλίκι, ένα κράμα μεταξύ Street Fighter, Naruto Ninja Storm και Super Smash Bros. Οι 22 ήρωες που έχει επιστρατεύσει η Sony, τόσο από δικούς της τίτλους (όπως ο Kratos, ο Nathan Drake, η Nariko κλπ) όσο και από τρίτων εταιρειών (Big Daddy, Dante κα), καλύπτουν όλα τα γούστα και τους τρόπους gameplay. Ο Kratos ανταποκρίνεται στις μάχες, ακριβώς όπως ανταποκρίνεται και στα God of War, ο Heihachi ξυλοφορτώνει τους πάντες λες και βρισκόμαστε στο Tekken, ο Radec του Killzone χρησιμοποιεί τα όπλα και τις χειροβομβίδες των Helghast για να εξολοθρεύσει τους εχθρούς του. Ως επί το πλείστον κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του στιλ και παρόλο που μερικές κινήσεις είναι κοινές σε κάποιους (όπως τα blades των Kratos και Nariko), χρειάζεται να ξοδέψετε αρκετό χρόνο με την επιλογή σας μέχρι να μάθετε καλά τα προχωρημένα combos. Εκτός φυσικά από τους δύο Cole (του Infamous), τον καλό και τον κακό, διχασμό που δεν έχω καταλάβει ακόμα.

Ratchet, ιδανικός για sniping.

Οι κινήσεις κάθε ήρωα είναι είτε επιθετικές είτε αμυντικές. Oι επιθετικές, αντί για damage στους άλλους, μοιράζουν πόντους (AP) σε εσάς, τους οποίους εξαργυρώνετε στις super επιθέσεις, οι οποίες είναι τρεις για κάθε ήρωας και μοιράζονται σε τρία levels. Οι super επιθέσεις -ή αλλιώς supers- με τη σειρά τους, αν πετύχουν το στόχο τους τον βγάζουν για μερικά δευτερόλεπτα εκτός μάχης, μέχρι να ξαναγίνει respawn. Ναι, το παιχνίδι δε βασίζεται ούτε στο πόσο damage έχετε κάνει στους αντιπάλους σας, ούτε στο ποιος θα επιζήσει μέχρι το τέλος. Αντιθέτως, κύριος άξονας είναι το πόσες φορές έχετε πετάξει τους άλλους εκτός μάχης μέσω των supers και πόσες φορές τις έχετε, εσείς, φάει. Το ξέρω, ίσως σας φαίνεται λίγο “κουφό”, αλλά η αλήθεια είναι πως η ιδέα αυτή ταιριάζει γάντι στο στιλ του παιχνιδιού και μου φάνηκε πολύ φυσικό που η Superbot την ακολούθησε πιστά.

Το κύριο πρόβλημα εντοπίζεται, παρόλα αυτά, όχι στην ιδέα των kills και deaths, αλλά στο ίδιο το σύστημα των AP που είναι προβληματικό. Όσο και να προσπάθησαν, οι δημιουργοί του παιχνιδιού απέτυχαν να παραδώσουν ένα πλήρως ισορροπημένο ρόστερ από ήρωες, με αποτέλεσμα… το χάος. Ήρωες όπως ο Raiden ή ο Kratos απολαμβάνουν ένα ενισχυμένο AP bonus μετά από απλά combos, αντίθετα, ας πούμε, με τον Sir Daniel Fortesque ή τον Toro που πρέπει να στάξουν ιδρώτα για να βγάλουν super επιπέδου τρία. Σα να μην έφτανε αυτό, χαρακτήρες όπως ο Ratchet ή ο Radec έχουν το πλεονέκτημα του sniping, και προφανώς υπάρχουν παίκτες online που καμπερώνονται στη γωνία της πίστας, βαράνε αλύπητα τους υπόλοιπους, πετάνε και ένα super στο τέλος και νικάνε χαλαρά τους αγώνες. Μπορώ να καταλάβω πως είναι δύσκολο να ομολoποιηθούν τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί ήρωες, αλλά δε φταίνε τόσο οι επιθέσεις τους ή το στιλ τους για την άδικη ισορροπία του All-Stars, όσο η συσχέτιση των επιθέσεων με τους AP.

Σαφώς, όσο φταίει η Superbot για τα συστήματα της, άλλο τόσο φταίνε και οι παίκτες για τις επιλογές τους. Οι περισσότεροι από τους παίκτες που συνάντησα online χρησιμοποιούσαν ελάχιστα, αν όχι ποτέ, τα combos κάθε ήρωα. Το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά. Και κάπου εκεί χάνεται το νόημα φυσικά. Οι περισσότεροι αγώνες καταλήγουν να είναι θέμα του ποιος χαρακτήρας βγάζει πιο εύκολα super (σ.σ: ο Raiden) και όχι θέμα του ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης. Φυσικά, τα ματς με πραγματικά καλούς παίκτες είναι απολαυστικά, αλλά σπάνια συναντάτε ένα από αυτά. Το παιχνίδι κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη, αφού τα σοβαρά combos τα έχει κρυμμένα κάπου σε ένα training mode, ενώ δε δίνεται πουθενά η επιλογή να δείτε τις αλυσίδες στο μενού, όπως σε κάθε σοβαρό παιχνίδι ξύλου. Οι περισσότεροι δηλαδή δεν ξέρουν καν οτι υπάρχουν αλυσίδες, ασχολούνται απλά με τις πολύ βασικές κινήσεις, αγνοώντας έτσι το σχετικά βαθύ σύστημα μάχης κάθε ήρωα.

Δεν φτάνει που κινδυνεύω να πέσω, έχω και το τέρας του Bioshock Infinite από πίσω!

Όλα τα παραπάνω εξελίσσονται στο πιο λαμπρό σημείο του παιχνιδιού. 14 διαφορετικές πίστες, που παρουσιάζουν τους πιο τρελούς συνδυασμούς. Βρίσκεστε στον πολύχρωμο κόσμο των Locoroco ώσπου έρχεται ένα Metal Gear Ray και διαλύει τα πάντα. Είστε στον άερα σαν τον Drake στο Uncharted 3 και από πίσω πετάει το Songbird του επερχόμενου Bioshock Infinite. Όλοι οι συνδυασμοί είναι πανέξυπνοι και φοβερά διασκεδαστικοί. Κάθε πίστα προσφέρει διάφορα αντικείμενα, κυρίως όπλα ή χειροβομβίδες που σας βοηθούν στο να μαζέψετε AP, ενώ υπάρχουν και κίνδυνοι, όπως η φλόγα που πετάει κατά καιρούς το Songbird στην πίστα και σας κάνει stun. Γενικά, όσο άσχημα είναι τα μενού, τόσο υπέροχες είναι οι πίστες του PSASBR, τόσο καλλιτεχνικά όσο και τεχνικά. Κάθε μία είναι σχεδιασμένη (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) σύμφωνα με το στιλ του παιχνιδιού που εκπροσωπεί, ενώ τα εφέ είναι πανέμορφα χωρίς να θυσιάζεται η ομαλότητα των 60 καρέ το δευτερόλεπτο.

Κατά τ’άλλα, το PSASBR προσφέρει ένα παντελώς αδιάφορο arcade mode (με μια επίσης αδιάφορη τελική μάχη) για κάθε χαρακτήρα, ενώ οι ιστορίες που διηγείται περιορίζονται σε κάτι μικρούς μονολόγους και εικόνες. Υπάρχουν τα απαραίτητα Training και Practice, ενώ η επιλογή για Trials περιορίζεται στο πόσο καλά εκτελείτε τα combos και τα supers. Κακά τα ψέμματα όμως, ποιος παίρνει παιχνίδι ξύλου για να παίζει μόνος του εν έτει 2012; Το online multiplayer του All-Stars δουλεύει πολύ καλά, τόσο που δεν παρατήρησα καθόλου lag στους αγώνες, ενώ υπάρχουν διαφόρων ειδών ποινές για τους quitters. Κάθε μήνας είναι και μια σεζόν σε ένα παγκόσμιο τουρνουά, και οι παίκτες ανάλογα με το πόσο νικάνε ή χάνουν, παίρνουν πόντους που μετράνε στην αναβάθμιση της ζώνης τους – όπως και στις πολεμικές τέχνες δηλαδή. Προφανώς, υπάρχει και τοπικό multiplayer και μάλιστα με μια πολύ ευχάριστη λειτουργία: CrossPlay!

Ναι λοιπόν, το PSASBR είναι το πρώτο παιχνίδι που υποστηρίζει και CrossBuy και CrossPlay μεταξύ PS3 και PS Vita. Δεν σας εμποδίζει κανείς να παίξετε κάποιο ματς, με την παρέα σας να βρίσκεται στο PS3 και εσείς στο PS Vita, και αυτό είναι μια πολύ ευχάριστη δυνατότητα. Η έκδοση του Vita δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την αντίστοιχη του PS3. Πέρα από κάποιες μικροαλλαγές στο χειρισμό, το μόνο που διαφοροποιείται είναι το ζουμ που κάνει η κάμερα το παιχνιδιού για να καλύψει τους παίκτες στην αρένα, ούτως ώστε να φαίνονται όλα ομαλά στην πεντάρα οθόνη του φορητού. Δεν υπάρχουν πολλές θυσίες στον τεχνικό τομέα – το παιχνίδι διατηρεί τα 60 καρέ το δευτερόλεπτο, και ίσως μόνο τα μοντέλα των ηρώων να είναι ελαφρώς κατώτερα. Κάτι απολύτως αναμενόμενο και αποδεκτό.

Ο Spike είναι από τους λιγότερο δημοφιλείς ήρωες online.

Αφήνοντας τα όποια προβλήματά του στην άκρη, το Playstation All-Stars: Battle Royale μπορεί κάποιες στιγμές να σας φανεί, και πράγματι να είναι, αρκετά διασκεδαστικό. Δυστυχώς όμως, οι στιγμές που το παιχνίδι λάμπει είναι λίγες. Και όταν δε συμβαίνει αυτό, έχετε να αντιμετωπίσετε ένα χείμαρρο από ανισόρροπες μάχες και άσχημα μενού. Παρόλα αυτά, το Crossbuy και οι υποσχέσεις της Superbot για καλύτερο balancing, ίσως αρκούν σε μερικούς. Σκεφτείτε αν σας καλύπτουν και πράξτε αναλόγως.

+ Πανέμορφες πίστες
+ Τεχνικά άψογο, συμπεριλαμβανομένου και του online
+ Crossbuy!
+ Το σύστημα των AP θα λειτουργούσε ιδανικά…

- …αν το gameplay ήταν ισορροπημένο
- Προχειροφτιαγμένα μενού
- Δεν προωθεί το ξυλίκι με combos, παρά μόνο με supers
- Μονότονο και βαρετό single-Player

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5

Πλατφόρμα: PS3, PS Vita
Ανάπτυξη: Superbot
Έκδοση: Sony
Διάθεση: Sony Hellas
Είδος: Ξύλο
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.playstationallstarsbattleroyale.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 21/11/2012
PEGI: 12