RAGE Review

17:32 17/10/2011 - Πηγή: Game 2.0

Δεν ξέρω, ίσως είμαι καταδικασμένος να παίζω τίτλους με μάπα τέλη. Την φάγαμε την πρώτη κρυάδα με το Witcher 2, την νιώσαμε στο πετσί μας με το Hard Reset, ε έρχεται και το RAGE με το τραγικό του τέλος για να δέσει το γλυκό. Ρε μπας και πρέπει από εδώ και στο εξής να γράφω τις κριτικές προτού ολοκληρώσω τα παιχνίδια;

RAGE λοιπόν. Ένα από τα πιο αναμενόμενα παιχνίδια της χρονιάς που προέρχεται από την μαμά των FPS,

id Software. Οι προσδοκίες μεγάλες. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το ήταν υπό ανάπτυξη εδώ και έξι χρόνια και είναι το πρώτο παιχνίδι που εκμεταλλεύεται την id Tech 5, καθώς επίσης και την νέα τεχνική του MegaTexture. Δυστυχώς, κι ενώ στα χαρτιά το RAGE φαντάζει εκπληκτικό, στην υλοποίησή του κάτι δεν πήγε καλά. Το RAGE αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα του πολλά υποσχόμενου παιχνιδιού που πέφτει θύμα του hype του και εν τέλει αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις περιστάσεις.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Το σενάριο είναι λίγο αστείο. Ένας μετεωρίτης πέφτει στην Γη με αποτέλεσμα να φέρει τα πάνω κάτω (σαν την φάση με τους δεινόσαυρους ένα πράγμα). Εσείς είστε ένας ανώνυμος χαρακτήρας – σήμα κατατεθέν άλλωστε των παιχνιδιών της id – που η μοίρα του είναι να εξελιχθεί σε σωτήρα της ανθρωπότητας. Ή έτσι τουλάχιστον πιστεύει η Αντίσταση, μια ομάδα επαναστατών που έχει δημιουργηθεί ενάντια στην Εξουσία. Όπως φαντάζεστε, οι πρώτοι είναι οι καλοί της όλης φάσης και οι δεύτεροι οι κακοί. Αναμενόμενα πράγματα κοινώς. Δυστυχώς όμως δεν δίνεται ο απαιτούμενος χρόνος κι η ανάλογη προσοχή ώστε να νοιαστείτε για τους χαρακτήρες ή για την πονεμένη τους ιστορία. Σε αντίθεση με το Deus Ex: Human Revolution πχ όπου μπαίνει ο παίκτης στο πετσί του ρόλου του Jensen, στο RAGE το μόνο που έρχεται στο μυαλό του όταν συνομιλεί είναι το: «Άντε τελείωνε να πάμε να βγάλουμε την αποστολή».

Εδώ το καλό clipping, χαχαχα!

Πράγμα που με οδηγεί με την σειρά του στο επόμενο αρνητικό σημείο του RAGE: τις αποστολές. Οι περισσότερες από αυτές είναι τόσο ανέμπνευστες και επαναλαμβανόμενες που από ένα σημείο και μετά, καταντούν κουραστικές και μονότονες. Επί των πλείστων καλείστε να πάτε κάπου για να πάρετε κάτι και στο ενδιάμεσο να σκοτώσετε μερικούς αντιπάλους. Όσο καλές κι αν είναι όμως οι μάχες, όσο χαβαλέ κι αν έχει το πιστολίδι, όση εντύπωση – εκ πρώτης όψεως – κι αν προκαλεί η περιήγηση των αντιπάλων στο περιβάλλον, από ένα σημείο και μετά, θα βαρεθείτε. Η id προσπάθησε να προσθέσει έναν τόνο ποικιλίας με μερικές δευτερεύουσες αποστολές και με μερικά mini-games – όπως το racing μέρος – αλλά είναι τόσο χύμα στο κύμα η όλη φάση (φανταστείτε ότι “τηλεμεταφέρεστε” αυτόματα όταν επιλέγετε την δευτερεύουσα αποστολή από τον πίνακα), που προβλέπω απλά να κάνετε δυο-τρεις για να μαζέψετε χρήματα και μετά να τις ξεχνάτε εντελώς.

Στο τεχνικό μέρος, τα πράγματα αμφιταλαντεύονται. Αφενός έχουμε μεγάλη ποικιλία στις υφές και μερικές σκηνές είναι άκρως εντυπωσιακές – στα μακρινά πλάνα, από την άλλη οι υφές από κοντά είναι