Resistance: Burning Skies Review

20:44 1/6/2012 - Πηγή: Game 2.0

Είναι μάλλον λυπηρό, να βλέπεις ευκαιρίες να πηγαίνουν χαμένες. Παιχνίδια που θα μπορούσαν να προσφέρουν τα μέγιστα, αλλά για τον ένα ή τον άλλο λόγο αποτυγχάνουν, και μάλιστα παταγωδώς. Το Resistance: Burning Skies είναι ένα τέτοιο παιχνίδι. Όντας το πρώτο FPS σε φορητή κονσόλα με δυο αναλογικούς, θα μπορούσε με άνεση να δείξει το δρόμο, τόσο για την αξιοποίησή τους, όσο και για την υλοποίηση των μεγάλων σειρών της Sony στο Vita.

Τελικά, με ένα σωρό παραπατήματα, μόλις που καταφέρνει το πρώτο.

1951 λοιπόν, και οι ΗΠΑ έχουν να αντιμετωπίσουν την εισβολή των Chimera που έχουν κατακτήσει τον υπόλοιπο πλανήτη. Οι αρχές των πολιτειών προσπαθούν να υποβαθμίσουν τον κίνδυνο, και ως ένα σημείο τα καταφέρνουν, μέχρι που τα πρώτα σημάδια της εισβολής γίνονται ολοφάνερα. Κάπου εκεί γνωρίζουμε τον John Riley, τον πυροσβέστη πρωταγωνιστή, που μπλέκει σε μια περιπέτεια με σκοπό να σώσει την οικογένεια του, και στην πορεία να αποτρέψει μια πανούργα, και πιθανώς ολοκληρωτικά καταστροφική συνωμοσία. Η αλήθεια είναι ότι, όπως μάλλον έχετε διαπιστώσει, το σενάριο του παιχνιδιού ακροβατεί μεταξύ του κλισέ και του γραφικού. Πέραν του γεγονότος ότι το είναι προβλέψιμο σε βαθμό σχεδόν αστείο, οι χαρακτήρες, οι διάλογοι, το πώς εξελίσσεται η υπόθεση μέσω των checkpoints και όλα τα συναφή, αποπνέοουν κάτι το παραμελημένο, σα να μην είχαν όρεξη οι developers να ασχοληθούν μαζί τους.

Το αποτέλεσμα; Σεναριακά, το Resistance: Burning Skies δε θα μπορέσει να σας “κατακτήσει”, ή έστω και να σας κάνει να νιώσετε κάποιο άλφα ενδιαφέρον. Η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο όταν καταλάβετε (υπερβολικά νωρίς) πως ακόμα και τα περιβάλλοντα και το όλο στήσιμο των επιπέδων είναι ένα αδιάφορο συνοθύλευμα των κλασικών παρασκηνίων – μια γέφυρα που καταστρέφεται, διάδρομοι ετοιμόρροπων κτιρίων και λοιπά, επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Το πεδίο της δράσης εναλάσσεται μεταξύ ανοικτών και κλειστών χώρων, οπότε το παιχνίδι δε μπορεί να χαρακτηριστεί κλειστοφοβικό, ενώ, από την άλλη, δε μπορεί να αναπτύξει ένα πιο «γρήγορο» gameplay. Η ταυτότητα δηλαδή του gameplay αμφιταλαντεύεται μεταξύ των δύο, χωρίς να μπορεί να ξεχωρίσει σε κάποιον από τους δύο πόλους.

Τα μοντέλα των όπλων είναι καλοσχεδιασμένα.

Η γραμμικότητα τώρα του gameplay είναι μάλλον αναμενόμενη. Όντας πρακτικά ένα παιχνίδι της πρώτης γενιάς, κανείς δε μπορεί να κατηγορίσει το Burning Skies για την προβλέψιμη ροή του, όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Στα τελευταία επίπεδα, όχι μόνο είναι γραμμικό και προβλέψιμο, αλλά αποπνέει και αίσθηση προχειροδουλειάς. Τα σημεία στα οποία εξελίσσονται οι μάχες με τους Chimera φαίνονται να έχουν σχεδιαστεί κατά τύχη, ή έστω πολύ βιαστικά. Πρόβλημα που θα νιώσετε ουκ ολίγες φορές, αφού όσο και να προσπαθείτε, τους Chimera θα μπορέσετε να τους εξολοθρεύσετε μόνο με συγκεκριμένους τρόπους. Γεγονός αδικαιολόγητο για δύο λόγους. Πρώτον, η AI των αντιπάλων είναι τόσο βασική που θυμίζει εποχές 2005. Οι Chimera μένουν ακίνητοι, ή απλά έρχονται να σας βρουν