Super Mario 3D All-Stars review

11:43 13/10/2020 - Πηγή: Game 2.0

Στο πλαίσιο των 35 χρόνων Super Mario, η Nintendo μας φέρνει το Super Mario 3D All-Stars για το Switch, μια συλλογή με τα καλύτερα 3D παιχνίδια Mario: το Super Mario 64 του Ν64 που

ήταν ίσως το πρώτο πραγματικά 3D platformer, στημένο γύρω απο τον αναλογικό μοχλό, με κίνηση 360 μοιρών και ανοιχτούς κόσμους με πολλαπλούς στόχους, το Super Mario Sunshine του Gamecube που διάνθισε τη φόρμουλα του προκατόχου του με νέες ιδέες και βέβαια το Super Mario Galaxy του Wii το οποίο είναι τόσο καλό που ακόμα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια παίζοντάς το.

Το ποιόν της συλλογής είναι έκδηλο από την αρχική του οθόνη κιόλας. Πέρα από μερικά animations, το μενού είναι κάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται σε μια ταινία DVD. Οι επιλογές σας είναι όλες εκεί, σε μια σειρούλα που δεν χρειάζεται να κάνετε καν scroll. Τρία παιχνίδια, τρία soundtracks. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ούτε artworks, ούτε extras, ούτε trailers όπως έχουμε δει σε συλλογές όπως το Mega Man Collection ή οι άπειρες συλλογές Sonic. Τρία παιχνίδια και τρία sound tests. Είναι σχεδόν ποιητικό το πώς η παρουσίαση είναι τόσο απλή και ταυτόχρονα απογοητευτική, ένδειξη για τον τρόπο που τα παιχνίδια μεταφέρθηκαν στο Switch. Φυσικά αναφέρομαι στο ότι τα παιχνίδια τρέχουν σε emulator. Πέρα από τις καλύτερες υφές και βελτιώσεις δεξιά και αριστερά, δεν υπάρχουν πολλά έξτρα για όσους ξέρουν αυτά τα παιχνίδια σαν την παλάμη του χεριού τους. Ούτε υπάρχουν υποψίες για βελτιώσεις σε προβλήματα στο gameplay διότι, όπως προαναφέρθηκε, είναι απλή εξομοίωση και όχι port ή remaster. Αυτό σημαίνει επίσης ότι παρά τη βελτίωση στην ανάλυση και το γεγονός ότι μπορείτε να παίξετε με σύγχρονο χειριστήριο, υπάρχουν αρκετά bugs και glitches που είναι στην ουσία προβλήματα στην εξομοίωση και μπορούμε να τα απαντήσουμε σε μη-εμπορικούς εξομοιωτές όπως το Dolphin.

Αλλά ας κοιτάξουμε τα παιχνίδια ξεχωριστά για να δούμε τις αλλαγές, ξεκινώντας με το Mario 64. Το πρώτο και βασικό είναι ότι το παιχνίδι είναι η μεταγενέστερη ιαπωνική Shindou version. Η έκδοση αυτή επιλέχτηκε για ευκολία, αφού είναι η έκδοση που διορθώνει αρκετά bugs της δυτικής έκδοσης, τρέχει σε NTSC στάνταρ και ήταν η έκδοση που πρόσθεσε υποστήριξη για το Rumble Pack. Αυτό την έκανε εξαιρετική για μεταφορά γιατί δεν χρειάστηκε σχεδόν καμία αλλαγή στο παιχνίδι, πέρα απο τις βελτιώσεις σε κάποιες υφές για τις υψηλότερες αναλύσεις στις οποίες τρέχει. Κάτι που τυπικά μπορούν να κάνουν με LUA scripts, ότι έκανε η κοινότητα του emulation για δεκαετίες δηλαδή. Κατά τα άλλα, το παιχνίδι δεν είναι καν widescreen, τρέχει σε 30fps και η προβληματική κάμερά του δεν έχει υποστεί καμία βελτίωση, κυρίως γιατί δεν έγινε καμία παρέμβαση στον εσωτερικό κώδικα του παιχνιδιού.

Πείτε αλήθεια, το κάνετε μόνο για το αστέρι. Όλοι πραγματικά πετάμε το πιγκουινάκι απο το γκρεμό.

Το Mario 64 είναι αυτό που έχει “γεράσει” περισσότερο από τα τρία. Είναι το παλαιότερο και αυτό που στην ουσία εγκαινίασε το είδος των 3D platformers με πλήρη ελευθερία κινήσεων. Η κάμερα εξακολουθεί να είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σας, οι πίστες έχουν μεγάλες διακυμάνσεις στην ποιότητά τους και, φυσικά, το καπέλο που σας επιτρέπει να πετάτε είναι αρκετά δύσχρηστο. Παρόλα αυτά, είναι ένα παιχνίδι που χάραξε νέα μονοπάτια στο gaming. Ακόμα και σήμερα βλέπουμε την επιρροή του. Πόσο μάλλον όταν πολλοί απο εμάς μπορούμε εύκολα να παραβλέψουμε τα όποια παιδαριώδη σφάλματά του λόγω της νοσταλγίας.

Το παιχνίδι με τις περισσότερες βελτιώσεις αλλά και τα περισσότερα λάθη είναι το Super Mario Sunshine. Το Mario του GameCube είχε διχάσει τους φανατικούς της Nintendo. Τόσο το γεγονός ότι λαμβάνει χώρα στις διακοπές του Mario και της παρέας του, όσο και το ότι είναι στην ουσία ένα Mario 64 με τους μηχανισμούς της αντλίας fludd κολλημένους με σελοτέιπ πάνω στο υπόλοιπο παιχνίδι, το κάνουν το μαύρο πρόβατο της σειράς. Αν και διαφωνώ αρκετά με τα παραπάνω συναισθήματα, στις πίστες όπου το παιχνίδι παίρνει το fludd απο την πλάτη του Mario και σας αναγκάζει να κάνετε 3D platformig, νιώθω πως ο χειρισμός είναι κάπως περίεργος. Αλλά αυτό έχει να κάνει με τις αλλαγές που αναπόφευκτα έκανε η Nintendo μεταξύ των κονσολών.

Μπανάκι Μανάκι στις παραλίες του Delfino Isle.

Στη συλλογή το παιχνίδι παρουσιάζεται σε widescreen, αλλά δεν υπάρχει αύξηση του frame rate. Κάτι που είναι μεγάλο κρίμα, αφού στις beta εκδόσεις που είχαμε δει πριν την αρχική κυκλοφορία του στο Gamecube έτρεχε σε 60 fps. Όμως, αυτό απαιτεί πρόσβαση στον εσωτερικό προγραμματισμό του παιχνιδιού και δεν υπάρχει κάτι τέτοιο εδώ, αφού πρόκειται για εξομοίωση με μικρές βελτιώσεις. Παρόλα αυτά, το Sunshine δείχνει πιο όμορφο από ποτέ. Τα χρώματα είναι πιο έντονα και πιο καθαρά, το draw distance είναι μεγαλύτερο και έχει μειωθεί το εφέ αλλοίωσης από την εξάτμιση του νερού, το οποίο έκρυβε τα low-poly μοντέλα στον μακρινό ορίζοντα. Το εφέ του νερού, το οποίο είναι πολύ σημαντικό στο συγκεκριμένο παιχνίδι, είναι πιο εντυπωσιακό απο ποτέ.

Άλλα θέματα του Sunshine είναι οι cutscenes που τις έχουν κάνει upscale και crop, οι οποίες δεν είναι και τόσο κακές βασικά, τα μικροπροβλήματα που οφείλονται στο emulation και το ότι δεν υποστηρίζεται το χειριστήριο Gamecube ενώ υπάρχει επίσημος τρόπος να συνδεθεί. Περίεργο. Υπάρχουν μπόλικα emulation glitches τα οποία αν τα ψάξετε θα τα βρείτε στο documentation της κοινότητας που ασχολείται με emulators. Είναι απλά ένα πολύ γρήγορο google search για να δείτε ότι η ολοκλήρωση της αποστολής "καθαρίσματος" της Serena Beach σε δευτερόλεπτα και τα περίεργα κυβάκια στο Dirty Lake Secret είναι όλα σφάλματα εξομοίωσης γνωστά και διορθωμένα από την κοινότητα εδώ και χρόνια.

Αυτό που προσωπικά με “χάλασε” περισσότερο είναι το Super Mario Galaxy. Τυπικά είναι το παιχνίδι που έχει τα λιγότερα προβλήματα, αφού δεν τρέχει ολόκληρο σε emulation. Πιθανότατα έχει να κάνει με το γεγονός οτι υπήρχε η έκδοση για το Nvidia Shield στην Κίνα, το οποίο φέρει ίδιο επεξεργαστή Tegra με αυτόν του Switch. Το παιχνίδι τρέχει σε widescreen, 60fps και όλα ΟΚ.

Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, το Super Mario Galaxy είναι πανέμορφο και σε HD!

Όμως πρέπει να μιλήσουμε για βασικά στοιχεία των γραφικών του που έχουν καταστραφεί κατά την μεταφορά. Το Galaxy έχει ένα ιδιαίτερο στιλ. Βασίζεται πολύ σε διαφάνειες και διαβαθμίσεις χρώματος. Για κάποιον περίεργο λόγο, που πραγματικά θα ήθελα να μου πει κάποιος, όλο αυτό πάει στον κάλαθο των αχρήστων, αφού όλες οι διαφάνειες και οι διαβαθμίσεις εμφανίζουν banding. Πχ στον πρώτο πλανήτη όπου βρίσκεστε για να κυνηγήσετε λαγουδάκια, υπάρχει μια λεπτή ατμόσφαιρα, που εμφανίζεται σαν μια διαβάθμιση μπλε χρώματος. Πλέον αντί να βλέπετε την διαβάθμιση να εξαφανίζεται ομαλά, βλέπετε τέσσερις-πέντε διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε. Φανταστείτε το ίδιο σε οτιδήποτε λάμπει, οτιδήποτε έχει οποιουδήποτε είδους αντανάκλαση, σε ουρανούς, εφέ καπνού και άλλα πολλά. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα ήταν ένα πταίσμα που ούτε καν θα μας ένοιαζε, αλλά στην περίπτωση του Galaxy όπου ο οπτικός τομέας βασίζεται εξ ολοκλήρου σε αυτές τις τεχνικές, είναι τουλάχιστον εγκληματικό. Το τραγικό είναι οτι ούτε στο Wii υπήρχε αυτό το πρόβλημα αλλά ούτε και στο Dolphin. Φυσικά, υπάρχουν προβλήματα και μικροσφάλματα που οφείλονται στο κατά το ήμισυ emulation, όπως η τρομακτική αντανάκλαση του Mario στο πάτωμα του Space Observatory όπου τα μάτια του εμφανίζονται χωρίς κόρες.

Παρόλα αυτά, το Galaxy εξακολουθεί να είναι ένα απίστευτα όμορφο παιχνίδι που σε HD δείχνει υπέροχο. Εξακολουθεί να είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να φέρει δάκρυα χαράς ακόμα και στον πιο κυνικό ενήλικα με τις εξαιρετικές πίστες, τη φοβερή μουσική και το ανεπανάληπτο gameplay του. Ακόμα και ο τρόπος που χειρίζεστε τον κέρσορα που μαζεύει τα star bits δεν είναι τόσο κακός, αφού μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα motion controls των Joy-Con και του Pro Controller του Switch όταν παίζετε στην τηλεόραση ή την οθόνη αφής της κονσόλας ενώ παίζετε σε portable mode.

Tα συναισθήματά μου για την ποιότητα της μεταφοράς των παιχνιδιών, όλα εδώ.

Η έλλειψη επιλογών είναι μεγάλο θέμα της συλλογής. Δεν υπάρχει η παραμικρή επιλογή αλλαγής στα κουμπιά. Στο Sunshine η κάμερα και η στόχευση του fludd είναι αντεστραμμένες και δεν υπάρχει τρόπος να το αλλάξετε. Όσο καλός και αν είναι ο κέρσορας των star bits στο Galaxy με τα motion controls, δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον δεξί αναλογικό. Δεν υπάρχουν επιλογές ήχου και εικόνας.

Το Super Mario 3D All-Stars αξίζει μόνο για το περιεχόμενό του. Τα Super Mario 64, Super Mario Sunshine και Super Mario Galaxy είναι από τα καλύτερα τρισδιάστατα platformers στην ιστορία του gaming και με αυτή τη συλλογή μπορείτε να τα (ξανα)ζήσετε. Όμως περιμέναμε ότι εν έτει 2020 και στην επέτειο της πιο σημαντικής σειράς της, η Nintendo θα έκανε κάτι καλύτερο. Πόσο μάλλον στην πιο δυνατή κονσόλα της μέχρι τώρα. Δυστυχώς, για διάφορους λόγους, το Super Mario 3D All-Stars σαν συλλογή δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες των παικτών που περίμεναν τόσα χρόνια για να απολαύσουν αυτά τα παιχνίδια επίσημα σε HD και βελτιωμένα.

Τρία απο τα καλύτερα 3D platformers στην ιστορία του gamingHD βελτιώσειςΜερικές καλές επιλογές στις ιδιαίτερες απαιτήσεις των παιχνιδιών όπως το pointer του GalaxyΔίνει την αίσθηση προχειροδουλειάςΜπόλικα αδικαιολόγητα emulation bugs, ειδικά στο SunshineΈλλειψη widescreen στο Mario 64Έλλειψη 60fps στα Sunshine και 64Πετσόκομμα στην χρωματική απόδοση του GalaxyΈλλειψη επιλογών ήχου/εικόνας και παραμετροποίησης χειρισμούΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:SwitchΕΚΔΟΣΗ:NintendoΔΙΑΘΕΣΗ:CD Media

Game20.gr, το Άσυλο των gamers