The Last of Us Review

14:13 14/6/2013 - Πηγή: Game 2.0

Έχοντας στα χέρια μου το The Last of Us, προσπαθώ έτσι από περιέργεια να θυμηθώ αν η Naughty Dog απέτυχε ποτέ με κάποιον τίτλο της. Είναι τόσο πλούσιο το βιογραφικό της εταιρείας, που από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το The Last of Us, είμασταν σίγουροι πως το παιχνίδι θα είναι αντάξιο των προσδοκιών, αλλά και της προϊστορίας της ND. Η πολυαναμενόμενη αποκλειστικότητα του PS3 είναι επιτέλους εδώ και από την εισαγωγή και μόνο, μπορεί

κανείς να καταλάβει πως το The Last Of Us είναι ιδιαίτερα προσεγμένο, προσφέροντας μια εμπειρία που αξίζει να ζήσουν όλοι όσοι έχουν κονσόλα της Sony.

Το The Last Of Us εξελίσσεται στην Αμερική του 2033, 20 χρόνια μετά το ξέσπασμα ενός θανατηφόρου ιού, που στο πέρασμά του μόλυνε εκατομμύρια πολίτες, μετατρέποντάς τους σε (κάτι σαν) ζόμπι και φυσικά εξαφάνισε τεράστιο ποσοστό του πολιτισμού. Ο στρατός πλέον, στην προσπάθειά του να ελέγξει την κατάσταση, φρουρεί διάφορες προστατευόμενες περιοχές, χρησιμοποιώντας αυστηρούς κανονισμούς και δείχνοντας μηδενική ανοχή σε περίπτωση που κάποιος πολίτης εντοπιστεί μολυσμένος. Φυσικά, η μετακίνηση έξω από τις υπό καραντίνα αυτές περιοχές είναι απαγορευμένη. Εκεί ακριβώς εμφανίζεται ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού και alter ego σας, μέσα από το χειριστήριο. Ο Joel είναι λαθρέμπορος, δηλαδή αναλαμβάνει να μεταφέρει κάθε είδους αγαθά μέσα και έξω από τις προστατευμένες περιοχές, με το ανάλογο ρίσκο και αντίτιμο. Αυτή τη φορά όμως, αυτό που πρέπει να μεταφέρει δεν είναι αγαθό, αλλά ένα κορίτσι.

Το όνομα αυτής Ellie. Όλο το παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από την επιβίωσή της. Όπως καταλαβαίνετε, η 14χρονη Ellie σας ακολουθεί στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού και κατά την διάρκεια των μαχών σας βοηθάει στις μάχες με τους εχθρούς. Επίσης, κατά τη διάρκεια της περιπέτειας σχολιάζει τα γεγονότα που συμβαίνουν και κάποιες φορές δείχνει την ηλικία της, αφού τυχαίνει να την ακούσετε να σιγοτραγουδά ή... να προσπαθεί να μάθει να σφυρίζει. Ο χαρακτήρας της είναι λίγο "άγριος" για το νεαρό της ηλικίας της, αλλά δικαιολογείται, αφού μεγαλώνει σε μια εποχή που τα πάντα είναι υπό διάλυση και δεν έχει γνωρίσει πως ήταν ο κόσμος πριν. Είμαι σίγουρος πως θα την συμπαθήσετε ιδιαίτερα. Το γιατί και πού πρέπει να την πάει ο Joel, καλύτερα να το μάθετε μόνοι σας, παίζοντας το παιχνίδι…

Οι πρωταγωνιστές Joel και Ellie σε πρώτο πλάνο.

Η ιστορία του The Last Of Us μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση μέχρι το τέλος του παιχνιδιού. Ο τρόπος που ξεδιπλώνεται είναι σίγουρα ενδιαφέρων (βλέπε την αν μη τι άλλο εντυπωσιακή εισαγωγή), αλλά δεν προσφέρει κάτι καινούριο. Το παιχνίδι δίνει την εντύπωση ότι δανείζεται σεναριακά στοιχεία από ταινίες και αρκετές φορές οι εξελίξεις είναι προβλέψιμες. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι σε καμία περίπτωση «deal breaker» και δεν μειώνει την ποιότητα του τίτλου. Ίσως οι προσδοκίες μου να ήταν μεγαλύτερες.

Ο οπτικός τομέας του The Last Of Us είναι εξαιρετικός, τεχνικά και αισθητικά, αν και δεν σερβίρει κάτι το πρωτοποριακό. Τα μοντέλα των χαρακτήρων, σε αρκετές στιγμές θυμίζουν πραγματικούς ανθρώπους με ρεαλιστικότατες εκφράσεις προσώπου και σώματος. Οι τοποθεσίες του κόσμου του τίτλου, προκαλούν ανατριχίλα με την λεπτομέρειά τους και σας κάνουν να νιώθετε το δέος των απομονωμένων τοπίων. Διασχίζετε ολόκληρες ερειπωμένες γειτονιές, ανατριχιαστικά σκοτεινές εκκλησίες, μισογκρεμισμένες και ετοιμόρροπες πολυκατοικίες και φυσικά νεκροταφεία που δεν θα μπορούσαν να λείπουν από ένα παιχνίδι σαν αυτό. Από τα highlight των τοπίων είναι ένα κελάρι που “πρέπει” να διασχίσετε και πιστέψτε με, δεν θέλετε σε καμμία περίπτωση. Όταν η ξύλινη πόρτα ανοίξει και πρέπει να προχωρήσετε μέσα του, με μοναδική παρέα την Ellie και τον φακό σας, κυριολεκτικά μετανιώνετε που σπρώχνετε με τον αντίχειρά σας τον αναλογικό προς τα μπρος. Οι cutscenes επίσης θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Τα γραφικά του The Last Of Us είναι προσεγμένα, με ζωντανούς φωτισμούς και με σταθερό frame rate.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο The Last Of Us, είναι η ελάχιστη παρουσία της μουσικής. Τις περισσότερες στιγμές κατά τη διάρκεια της περιπέτειας, σας συνοδεύουν μόνο οι ήχοι του περιβάλλοντος. Η μουσική απέχει χαρακτηριστικά και εμφανίζεται μονάχα σε σημεία χαλάρωσης ή σε κάποια συγκινητική και έντονα φορτισμένη σκηνή. Οι ήχοι που ακούγονται, όχι μόνο χαρακτηρίζουν το παιχνίδι και το περιβάλλον, αλλά την γενικότερη εμπειρία που η Naughty Dog θέλει να περάσει στον παίκτη. Αυτή η μουσική σιγή σας εγκλιματίζει και σας κάνει να νιώθετε πως βρίσκεστε όντως σε έναν τελειωμένο κόσμο, με ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης. Έτσι κι αλλιώς, από τα πράγματα που ακούτε (και σε πολλές περιπτώσεις που δεν ακούτε), μπορείτε να αποφασίζετε τις επόμενες στρατηγικές σας κινήσεις, οι οποίες κρίνουν τη ζωή ή τον θάνατό σας. Περισσότερα γι αυτό πιο κάτω.

Όταν μιλάμε για ατμόσφαιρα, μιλάμε για ΤΗΝ ατμόσφαιρα.

Ας περάσουμε στον σημαντικότερο τομέα του παιχνιδιού, το gameplay. Ακολουθώντας την ιστορία του The Last Of Us, πρέπει να εκπληρώνετε τα διάφορα objectives, αντιμετωπίζοντας τους στρατιώτες που φρουρούν ή κάνουν περιπολίες και φυσικά τους μολυσμένους που είναι διάσπαρτοι στο περιβάλλον και συνήθως εκεί που δεν τους περιμένετε. Το κάθε ένα από αυτά τα "εμπόδια" μπορείτε να το αντιμετωπίσετε με διαφορετικές στρατηγικές. Εδώ η Naughty Dog σας δίνει μια φοβερή ελευθερία. Είστε πλήρως ελεύθεροι να επιλέξετε τον τρόπο που θα χειριστείτε μια κατάσταση. Η επιλογή σας μπορεί να σας βγάλει ασπροπρόσωπους, εάν την εκτελέσετε άψογα, ή να σας οδηγήσει σε ένα ανατριχιαστικό death sequence.

Η πρώτη σας επιλογή είναι το κλασικό "έλεγχος στα όπλα και με τα μούτρα στην δράση". Σωρεία πυροβολισμών μέχρι να γεμίσετε το έδαφος με τα πτώματα των εχθρών σας και να προχωρήσετε ανενόχλητοι στο επόμενο σημείο. Εάν επιλέξετε κάτι τέτοιο, τις περισσότερες φορές θα βρεθείτε να κάνετε reload στο παιχνίδι, καθώς οι αντίπαλοί σας είναι πολλοί, ιδιαίτερα έξυπνοι και περιέργως πολύ ανθεκτικοί στις σφαίρες. Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που το παιχνίδι είναι αρκετά φειδωλό στην προμήθεια πυρομαχικών. Μαθαίνετε αρκετά νωρίς πως κάθε μία σφαίρα έχει τεράστια αξία (τουλάχιστον στο hard mode). Τη στρατηγική αυτή δεν τη συστήνω για έναν ακόμα λόγο. Δεν θα νιώσετε πλήρως ικανοποιημένοι από την κίνηση και την ακρίβεια του χαρακτήρα σας, όταν αυτός σημαδεύει. Ειδικά δε, όταν έχετε να αντιμετωπίσετε στρατιώτες που σας επιτίθενται οργανωμένα ή ομάδες από μολυσμένους, τότε τα πράγματα καταλήγουν αρνητικά για εσάς.

Η δεύτερη στρατηγική είναι το πάντα ενδιαφέρον stealth. Παραμένετε κρυμμένοι, με τις κινήσεις σας να μην γίνονται αντιληπτές από τους εχθρούς. Έτσι, βγάζοντας από την μέση έναν-έναν τους εύκολους στόχους, ροκανίζετε τους αριθμούς των εχθρών σας μέχρι να μην υπάρχει κανείς. Πριν προχωρήσετε όμως σε αυτή τη στρατηγική, πρέπει να μελετήσετε τα μοτίβα κινήσεων που ακολουθούν, όπως φυσικά και το είδος τους. Εδώ, το παιχνίδι για να σας βοηθήσει αντιγράφει την περίεργη (για εμένα τουλάχιστον) μόδα να μπορείτε να "αισθάνεστε" το περιβάλλον και να βλέπετε πού βρίσκονται οι εχθροί, ακόμα και πίσω από τους τοίχους. Ο Joel λοιπόν, έχει την ικανότητα να μπαίνει σε listen mode και να "ακούει" τους εχθρούς που βρίσκονται κοντά του. Σε αυτό το mode, ο ήχος από το περιβάλλον ελαχιστοποιείται, ακούγονται μονό οι εχθροί και σε συνδυασμό με το έντονο λευκό χρώμα που αποκτούν, μπορείτε να τους μελετήσετε, να σχεδιάσετε το πλάνο σας και να πράξετε ανάλογα. Αυτό το mode θα γίνει η δεύτερη φύση σας, εάν επιλέξετε να τους βγάζετε από την μέση σιωπηρά. Σημείωση πριν προχωρήσω: μπορεί να ακούγεται εύκολο στην πράξη, αλλά ακόμα και με αυτό το κατά τα άλλα χρήσιμο "εργαλείο", τα retries σας θα είναι αρκετά μέχρι να πετύχετε το αποτέλεσμα που θέλετε.

Όταν καταλάβετε τον Clicker από τόσο κοντά, τα πράγματα είναι δύσκολα...

Η τρίτη επιλογή στρατηγικής, είναι να αποφύγετε εντελώς τις μάχες. Πετώντας μπουκάλια και τούβλα, μπορείτε να δημιουργήσετε ηχητικούς αντιπερισπασμούς, και να στέλνετε τους αντιπάλους σας σε σημεία που δεν σας εμποδίζουν να φτάσετε στον στόχο σας αλώβητοι. Φυσικά πρέπει να κρατήσετε στο μυαλό πως τα βήματά σας μπορούν να τραβήξουν την προσοχή τους ακόμα και όταν περπατάτε αργά. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως, εάν αποτύχετε με το stealth και σκοτώνοντας κάποιον αντίπαλο σας καταλάβουν οι υπόλοιποι, είτε γιατί κάνατε θόρυβο, είτε γιατί ήσασταν στο οπτικό τους πεδίο, μπορείτε να αμυνθείτε και να αντιμετωπίσετε την κατάσταση με όποιον τρόπο θέλετε. Σε τέτοιες περιπτώσεις το παιχνίδι λάμπει, καθώς αποδεικνύει πως η ελευθερία κινήσεων περιστρέφεται γύρω από τον παίκτη, κάθε στιγμή.

Όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, μπορείτε να στραφείτε στις μάχες σώμα με σώμα, οι οποίες ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Ένας ακόμα λόγος να επιλέξετε μάχες σώμα με σώμα (πέρα από την οικονομία στις σφαίρες), είναι για να απολαύσετε τις πέρα για πέρα ακραίες σκηνές που ακολουθούν με την ολοκλήρωσή τους. Μέχρι πρόσφατα, θεωρούσα τις εκτελέσεις του Gears Of War 3 από τις πιο τραβηγμένες σκηνές που υπάρχουν σε παιχνίδι. Έχοντας ζήσει τα "fatalities" που κάνετε (ή σας κάνουν) στο The Last of Us, αναθεωρώ. Δεν περίμενα τέτοια ακρότητα, αλλά την απόλαυσα στον υπερθετικό βαθμό και δένει απίστευτα με την ατμόσφαιρά του παιχνιδιού. Γενικώς μπαίνετε σε μια διαδικασία να σκεφτείτε τι πρέπει να κάνετε για να έχετε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όταν κατάφερνετε να ολοκληρώσετε έναν στόχο χωρίς να σας πάρει χαμπάρι κανείς, νιώθετε το λιγότερο εκστασιασμένοι!

Φυσικά, από το παιχνίδι δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αναβαθμίσεις. Με το γνωστό σύστημα συλλογής αντικειμένων που είναι διάσπαρτα στο περιβάλλον (βλ. Tomb Raider), μπορείτε να αναβαθμίζετε τόσο τα όπλα σας, όσο και τα χαρακτηριστικά του Joel. Τα μεν όπλα τα αναβαθμίζετε στα ειδικά workbenches (βλ. Dead Island), βελτιώνοντας την ταχύτητα πυροβολισμού, την χωρητικότητα σφαιρών και άλλα. Στον Joel αναβαθμίζετε την συνολική του αντοχή σε χτυπήματα, την εμβέλεια του listen mode και διάφορες άλλες ειδικές ικανότητες, όπως την ταχύτητα του crafting. Ναι, crafting. Βρίσκοντας συγκεκριμένα υλικά, μπορείτε να φτιάχνετε διάφορα χρήσιμα αντικείμενα, από health kits και μολότοφ, μέχρι μαχαιράκια από γυαλί για τις μάχες σώμα με σώμα. Παρατηρείτε και εσείς μερικές αντιγραφές από άλλους τίτλους, ή απλά εγώ είμαι υπερβολικός και κακός?

Aπό τις πιο έντονες και απολαυστικές στιγμές του παιχνιδιού (η εικόνα είναι concept art).

Η ατμόσφαιρα του The Last of Us είναι το κάτι άλλο. Έχετε υπόψη πως το The Last Of Us ουσιαστικά ανήκει στην κατηγορία horror, με την έννοια πως σε κάθε γωνία σας περιμένει ο τρόμος και ο πανικός. Είτε αυτό απορρέει από το σκοτεινό κελάρι που πρέπει να διασχίσετε, είτε από τα βογγητά και τους ανατριχιαστικούς λυγμούς των μολυσμένων που ακόμα δεν σας έχουν καταλάβει. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στους καταραμένους clickers. Τα τυφλά αυτά φρικιά, είναι υπερευαίσθητα στους θορύβους και εάν σας πάρουν χαμπάρι, οι επιλογές σας για επιβίωση είναι ελάχιστες. Ο μακάβριος ήχος που κάνουν να είστε σίγουροι πως θα σας στοιχειώσει ακόμα και όταν δεν ασχολείστε με το παιχνίδι. Είπαμε, ο ήχος και τα εφέ έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μέχρι το τέλος του The Last of Us αντιμετώπισα μερικά bugs τα οποία σε κάποιες στιγμές γίνονταν ενοχλητικά. Για παράδειγμα, ήμουν σε listen mode και ένας στρατιώτης που ήταν στο ακριβώς δίπλα δωμάτιο, δεν αποκτούσε το έντονο λευκό χρώμα κι ας τον έβλεπα κανονικά στο normal view. Επίσης, η Ellie, που ακολουθεί τον Joel καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, κάποιες φορές ένιωθα πως θα με προδώσει με τα βήματά και τα χρονικά άστοχα σχόλιά της, την ώρα που κρυβόμουν πίσω από ένα κουτί και ο clicker περνούσε από μπροστά μου. Φυσικά οι εχθροί δεν με καταλάβαιναν από αυτό, αλλά μου χάλαγε την ατμόσφαιρα.

Κλείνοντας, οφείλω να αναφερθώ στο multiplayer του The Last of Us, παρόλο που σε τέτοια παιχνίδια είναι ξεκάθαρα δευτερεύον (το ότι περίμεναν να το αποκαλύψουν τρεις εβδομάδες πριν την κυκλοφορία τα λέει όλα). Εξαρχής περίμενα μια μάλλον διαδικαστική προσπάθεια της Naughty Dog να επεκτείνει το χρόνο ενασχόλησης των παικτών με τον τίτλο. Το multiplayer του The Last Of Us λέγεται Factions και προσφέρει μονάχα δύο modes. Το Supply Raid είναι παρόμοιο με το γνωστό team deathmatch και σε αυτό προσπαθείτε να εξοντώσετε τους αντίπαλους παίκτες πριν τελειώσουν τα 20 διαθέσιμα reinforcements/respawns. Στο δε Survivor εάν σκοτωθείτε, περιμένετε μέχρι να ξεκινήσει ο επόμενος γύρος. Ο τελευταίος επιζών δίνει έναν πόντο στην ομάδα του. Όσο μπόρεσα να ασχοληθώ με το multiplayer του review κώδικα, η αίσθηση που μου άφησε ήταν του βιαστικού και του όχι τόσο προσεγμένου. Βέβαια υπάρχουν κάποια ωραία στοιχεία, όπως το ότι μπορείτε να τροποποιήσετε την εμφάνιση του χαρακτήρα σας και να του προσθέσετε εξοπλισμό όσο κερδίζετε ματς. Βέβαια, αυτό και μόνο δεν μπορεί να σας κρατήσει για καιρό. Για κάποιες ώρες, αφού έχετε ολοκληρώσει το single-player, είναι καλό.

Το multiplayer έχει έντονη τη θεματολογία της επιβίωσης.

To The Last Of Us είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι, αν και όχι τέλειο. Εν τέλει όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι καταφέρνει να μπει στην κατηγορία των “must-play”. Όπως ανέφερα και στην αρχή, αν έχετε PS3, επιβάλλεται να ζήσετε την περιπέτεια του The Last of Us...

...με σβηστά τα φώτα.

Διαφορετικές στρατηγικές στις μάχες για όλα τα γούσταΑτμόσφαιρά που σπάει κόκκαλαΠειστικοί διάλογοι“Γεμάτο” περιβάλλονΚορυφαία γραφικά και ήχος που δίνουν χαρακτήρα στο παιχνίδιΈλλειψη πρωτοτυπίας στην ιστορίαΗ ΑΙ σε κάποιες στιγμές χαλάει την ατμόσφαιραΤο multiplayer δεν θα σας κρατήσει για πολύΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS3ΑΝΑΠΤΥΞΗ:Naughty DogΕΚΔΟΣΗ:SonyΔΙΑΘΕΣΗ:Sony HellasΕΙΔΟΣ:Action adventure, survival horrorΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://thelastofus.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:14/6/2013PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers