Total War: Attila Review

01:27 11/3/2015 - Πηγή: Game 2.0

O Αλάριχος Α’ ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Βησιγότθων, μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της παρακμής της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των αρχών των σκοτεινών ετών στην Ευρώπη. Ο Dan Carlin του Hardcore History podcast (το συνειστώ ανεπιφύλακτα), στο επεισόδιο “Thor’s Angels”, περιγράφει τον Αλάριχο, τους Γότθους του και τις άλλες γερμανικές φυλές της εποχής με τατουάζ, piercing, μακριά μαλλιά και μούσια, δερμάτινα, “live hard die young” μηχανόβιους καβάλα

σε άλογα αντί για μοτοσυκλέτες . Αυτοί οι κύριοι έμελλαν να είναι οι διάδοχοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση, και ο Αλάριχος έμεινε στην ιστορία ως αυτός ο οποίος πρώτος κατέλαβε και λεηλάτησε τη Ρώμη το 410 μΧ, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας νέας.

Έτσι ακριβώς κι εγώ, κατέκτησα τη Ρώμη με τις στρατιές των Οστρογότθων μου, μόνο που το έκανα επτά χρόνια πριν τον Αλάριχο. Οι απειλές έρχονταν απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Διαφορετικές φυλές εμφανίζονταν από το πουθενά σαν νέα υποειδή της metal, ενώ άλλοτε σπουδαίες πόλεις γίνονταν πλιάτσικο στα χέρια παγανιστών ή ακόμα και πρωτοχριστιανών διαφόρων ειδών. Η Ευρώπη αλλάξε. Και μέσα σε όλα αυτά, οι ουνικές ορδές φαίνονταν στον ορίζοντα. Καλωσήρθατε στο Total War: Attila.

Ας μην κρυβόμαστε, το Total War: Rome 2 ήταν από τις μεγαλύτερες πρόσφατες απογοήτευσεις, τουλάχιστον όταν βγήκε, και δέχτηκε την ανάλογη υποδοχή. Ήταν τόσο πολύ βουτηγμένο στα τεχνικά προβλήματα, στις υποσχέσεις που δεν οδήγησαν πουθενά, στις ανόητες σχεδιαστικές αποφάσεις και τόσο πολύ υστερούσε σε σχέση με τους προκατόχους του σε τόσους πολούς τομείς, που πραγματικά αναρωτηθήκαμε ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο βήμα για την Creative Assembly. Τα παιχνίδια Τotal War είναι μοναδικά στο είδος τους γιατί συνδυάζουν δύο κόσμους οι οποίοι παραμένουν αγεφύρωτοι από τη συντριπτική πλειοψηφία του ανταγωνισμού: τα turn-based παιχνίδια στρατηγικής και τα παιχνίδια στρατηγικής πραγματικού χρόνου (RTS). Από τη σύλληψή της μέχρι σήμερα, ο πυρήνας της σειράς δεν έχει αλλάξει: οι στρατηγικές αποφάσεις, η διαχείριση, η οικονομία κτλ ελέγχονται μέσω του μεγάλο χάρτη και οι δοκιμασίες τακτικής στο πεδίο της μάχς κρίνονται... στο πεδίο της μάχης. Συνταγή που πετυχαίνει δεν αλλάζει, και με τα χρόνια φαίνεται να βελτιώνεται το κομμάτι του “μεγάλου χάρτη”, ενώ οι μάχες έχουν περάσει την κρίση τους από τίτλο σε τίτλο.

Στο Total War: Attila, οι μάχες δεν διαφέρουν και πολύ απ’ ότι στο Rome 2, αφού και η ιστορική εποχή δεν επιτάσσει κάποια μεγάλη διαφοροποίηση. Οι μονάδες και οι στρατηγικές παραμένουν πάνω κάτω οι ίδιες. Οι στρατηγοί συνεχίζουν να έχουν ειδικές κινήσεις. Οι πολιορκίες διαδραματίζονται πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν κάποιες μικρές τροποποιήσεις στην διεπαφή, στο ρυθμό και την ταχύτητα των μαχών γενικά, αλλά τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα είναι πάνω κάτω ίδια.

"Roma - desolate region"...

Οι μεγάλες αλλαγές και προσθήκες βρίσκονται στον μεγάλο χάρτη, στο campaign. Η Creative Assembly έβαλε στόχο να αναπαραστήσει τι σημαίνει η μετανάστευση των πληθυσμών που συχνά ακούμε στα μαθήματα ιστορίας αλλά σπάνια κατανοούμε, και τα κατάφερε πολύ καλά. Πλέον, οι “απολίτιστες” φυλές όπως οι Οστρογότθοι μας, οι Βάνδαλοι ή οι Ούνοι, ξεκινάνε το campaign χωρίς κάποιον οικισμό ή πολή στην κατοχή τους, αλλά ως μεταναστεύουσες ορδές. Μπορείτε να περιπλανηθείτε στον Παλιό Κόσμο σφάζοντας όποιον στέκεται στο πέρασμα σας μέχρι να βρείτε τη νέα σας πατρίδα και να κατακτήσετε τα εδάφη κάποιας άλλης φυλής ή κράτους, ή να εγκατασταθείτε σε ακατοίκητες περιοχές. Ένα πολύ ενδιαφέρον (και συχνά εκνευριστικό) στοιχείο του παιχνιδιού είναι ότι κάθε πολή οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να εγκαταλειφθεί ή να καταστραφεί, αφήνωντας πίσω της συντρίμια, και οποιαδήποτε στιγμή μπορείτε να ξανακαβαλήσετε τα άλογα, να αφήσετε πίσω τα υπάρχοντα σας και τις πόλεις σας και η φυλή σας να ξαναμεταμορφωθεί σε ορδή, μετατρέποντας το μέχρι πρότεινος σπίτι της σε κρανίου τόπο, αφιλόξενο σε νέους κατοίκους για πολλά χρόνια.

Ο συνεχής κύκλος εποικισμού, εγκατάλειψης και εισβολής είναι το επίκεντρο της δράσης σε όλο το παιχνίδι, και η ατμόσφαιρα που αποπνέει είναι συγκλονιστική. Μεταφέρει άρτια τι σημαίνει να ζεις σε έναν κόσμο όπου όλα καταρρέουν και κανείς δεν είναι ασφαλής, όπου οι αιματηρές κατακτήσεις δύσκολα και με πολλές θυσίες προστατεύονται για περισσότερο από μερικά χρόνια (ξεχάστε τη συγκριτικά άνετη διακυβέρνηση στους προηγούμενους τίτλους),όπου οι παλιές αυτοκρατορίες διασπάζονται και σιγά-σιγά μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, κι άλλες μόλις εμφανίζονται, όπως η ισχυρή Ανατολική Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο. Το όλο κλίμα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό του Rome ή του Shogun, είναι φρέσκο και ενδιαφέρον, και αυτό εκφράζεται ακόμα και στο εξαιρετικό tutorial/πρόλογο. Αλήθεια, πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που παίξατε μια καλή εισαγωγή σε παιχνίδι;

Οι αλλαγές και οι βελτιώσεις στο Total War: Attila σε σύγκριση με τον προκάτοχο του συνεχίζονται στα πρακτικά του μεγάλου χάρτη. Πλέον η διαχείριση των εσωτερικών, της οικογένειας και των φατριών παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο και φτάνει σε πολύ μεγαλύτερο βάθος απ’ ότι στο Rome 2, σε βαθμό που αναρωτιέμαι γιατί μια φυλή Βανδάλων να απασχολείται τόσο πολύ με θέματα ιεραρχίας και πολιτικής. Στο Rome 2 θα ταίριαζε περισσότερο αυτό το στοιχείο, αλλά δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε μια εκ των υστέρων προσθήκη, έτσι δεν είναι;

Οι συστάσεις είναι περιττές.

Εν πάσει περιπτώσει, υπάρχει πολλή ίντριγκα και εσωτερική διπλωματία η οποία απαιτεί την προσοχή σας. Διοικητές επαρχιών που περιμένουν την εντολή σας, θέσεις και αξιώματα στην αυλή που κάνουν την ανάθεση μια δύσκολη διαδικασία που απαιτεί πολλή σύγκριση στατιστικών, προσοχή στις εσωτερικές διαμάχες, στο ποιος ξάδερφος παραείναι φιλόδοξος... Ίσως είναι υπερβολικά πολύπλοκη για το τί ακριβώς επηρεάζει. Για την ακρίβεια, όλα έχουν γίνει λίγο πιο πολύπλοκα στο Attila. Υπάρχουν ακόμα περισσότερες μεταβλητές, στοιχεία και στατιστικά για σχεδόν τα πάντα στο παιχνίδι, ιδιαίτερα όσον αφορά τους χαρακτηρές σας, όπως τους στρατηγούς σας. Ένα τρανταχτό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί το ότι ακόμα και οι μεμονωμένοι στρατοί πλέον έχουν στατιστικά και είναι παραμετροποιήσιμοι με talent trees. Στην αρχή του παιχνιδιού ή τόση παραμετροποίηση και εξέλιξη των χαρακτήρων είναι εύκολη και ευχάριστη υπόθεση και δημιουργεί προσωπικό δέσιμο με τους υποτελείς σας. Όσο όμως το παιχνίδι προχωράει, η διαχείριση όλων αυτών των παραμέτρων γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Αν θέλω απλά να πατάω “end turn” αντί να κοιτάξω πώς να βελτιώσω και να εξελίξω τους στρατηγούς μου, κάτι δεν πάει καλά.

Για την ακρίβεια, ολόκληρο το παιχνίδι φαίνεται να έχει ένα θέμα με το σύστημα διεπαφής, δυστυχώς. Τα εικονίδια των κτιρίων, οι λειτουργίες και τα ονόματά τους μοιάζουν μεταξύ τους και προκαλούν σύγχυση. Άλλα εικονίδια που περιγράφουν χαρακτηριστικά συχνά δεν έχουν περιγραφές στο rollover. Στην οθόνη διαχείρισης των πόλεων και της πολιτικής απαιτείται το άνοιγμα και το κλείσιμο πολλών λάθος υπομενού μέχρι να μάθετε (και αν) πώς να βλέπετε το κόστος συντήρησης των μονάδων σας, τί ακριβώς να χτίσετε, γιατί υποφέρει η αυτοκρατορία από κατάθλιψη ή γιατί άλλαξε τόσο πολύ μέσα σε μόνο έναν γύρο ο προϋπολογισμός σας. Φαίνεται η Creative Assembly να έχει πάρει παράδειγμα από την Paradox, και στα καλά και κακά.

Φυσικά, το Attila δεν θα ήταν Total War αν δεν είχε και τη φρέσκια φουρνιά από bugs του, αν και στις μέρες που ζούμε αυτό είναι τόσο αυτονόητο που σχεδόν δεν είναι άξιο αναφοράς. Κάποια από αυτά είναι διασκεδαστικά, ιδιαίτερα στην διπλωματία: ευχαριστώ, τυχαίε αρχηγέ μιας φυλής στην άλλη άκρη της Ευρώπης, που μου προσφέρεις 4000 δηνάρια για να υπογράψουμε το τέλος του πολέμου που δεν θυμάμαι καν πώς ξεκίνησε. Χαρακτηριστικά, πολλά από τα bugs έχουν να κάνουν με την παραδοσιακά αδύναμη τεχνητή νοημοσύνη της σειράς. Το παιχνίδι υστερεί και στον τεχνικό τομέα, ειδικά εφόσον στις υψηλότερες ρυθμίσεις είναι πολύ βαρύ για τα υπάρχοντα συστήματα χωρίς καμιά ιδιαίτερα προφανή βελτίωση στα γραφικά και οι γύροι κλασικά κρατάνε αιώνες. Σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι στην κατάσταση που ήταν το Rome 2 όταν κυκλοφόρησε, ακόμα και στο multiplayer, το οποίο τουλάχιστον βρίσκει παίκτες και... δούλευει!

Στο multiplayer η Creative Assembly δεν πήρε κανένα ρίσκο. Απλά ξαναζέστανε το co-op campaign και τα κλασικά skirmishes που ξέρουμε κι αγαπάμε, χωρίς τα έξτρα που είχαμε δει στο Shogun 2 με την δημιουργία, παραμετροποίηση και εξέλιξη του στρατηγού/avatar, και ήδη είχαμε ξεχάσει από το Rome 2. Βέβαια, ίσως να υπάρχει μια εύκολη εξήγηση για αυτό, αφού το μεγαλύτερο μέρος του φανατικού κοινού που παίζει Total War με άλλους παίκτες δεν χρειάζεται τέτοιες... σάλτσες - αρκεί η αγνή στρατηγική και η διοργάνωση πρωταθλημάτων. Ίσως το create a general να μην ήταν αρκετά… hardcore για αυτούς που προτιμούν τα γνωστά και μη εξαιρετέα.

Όλοι αυτοί κι άλλοι τόσοι περιμένουν τη σειρά τους σε κάθε γύρο.

Κλείνοντας... α ναι! Δεν μιλήσαμε για τον Ατίλα! Ολόκληρο παιχνίδι με το όνομα του και σχεδόν τον ξεχάσαμε! Δεν είναι τυχαίο αυτό. Παρόλο που η ασιατική αγριομουτσούνα είναι στο εξώφυλο και στο προωθητικό υλικό του παιχνιδιού, στο ίδιο το campaign δεν εμφανίζεται και τόσο, ούτε έχει τόσο κεντρικό ρόλο όσο ο Ναπολέων στο Napoleon, που είναι ένα άλλο, ίσως το μόνο, χαρακτηριστικό παράδειγμα προσωποκεντρικού τίτλου στη σειρά Total War. Μάλλον γιατί όσα ξέρουμε για τον Αττίλα είναι ελάχιστα σε σχέση με όσα ξέρουμε για τον Ναπολέων. Πίσω στο παιχνίδι, περνάνε αρκετές ώρες μέχρι ο Αττίλας να ΓΕΝΝΗΘΕΙ, πόσο μάλλον να έρθει με τις ορδές του μέχρι τα σύνορά σας. Εντάξει, το όλο θέμα είναι ωραία σκηνοθετημένο, με cutscenes και “κεφάλαια” που αλλάζουν ανάλογα με το πόσο κοντά έχει έρθει η ώρα που ο Αττίλας παίρνει τα scripted doomstacks του και κάνουν μαζί το european tour τους. Υπάρχει μια αγωνία. Είναι όμως κρίμα πως, ακόμα κι αν επιλέξετε να παίξετε ως οι Ούνοι, δεν αλλάζει τίποτα στο χρόνο εμφάνισης του coverboy μας. Αν λάβουμε υπόψη και το ότι οι Ούνοι είναι από τις δύσκολες επιλογές φυλής σε ένα ήδη δύσκολο παιχνίδι, ο Αττίλας είναι περισσότερο ένα μακρινό όνειρο (ή εφιάλτης) παρά οτιδήποτε άλλο πιο ουσιώδες. Όσο για να τον σκοτώσετε; Φήμες λένε ότι δεν προβλέπεται...

Κλείνοντας, στ’ αλήθεια αυτή τη φορά, το Total War: Attila είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι πιο στοχευμένο, ολοκληρωμένο και άρτιο από το Rome 2. Είναι ό,τι ήταν το Napoleon για το Empire, θα μπορούσαμε να πούμε. Παραμένει όμως αρκετά πολύπλοκο από κάποιες απόψεις, απλοϊκό από άλλες και ταυτόχρονα δυσκίνητο. Παρόλα αυτά πετυχαίνει διάνα την ατμόσφαιρα της κατάρρευσης και του τρόμου με το σύστημα των ορδών και συνιστάται για όσους ενδιαφέρονται για την εποχή, η οποία η αλήθεια να λέγεται δεν έχει πολλά δείγματα να μας δώσει.

ΑτμοσφαιρικόΜεστό και στοχευμένοΣύστημα ορδών και μεταναστεύσεωνΜεγάλη λεπτομέρεια στο campaign mapΛειτουργεί (σε αντίθεση με τον προκάτοχο του)!ΒαρύΑδύναμη ΑΙΗ διεπαφή χρήστη θα μπορούσε να είναι πολύ πιο φιλικήΠιο δύσκολο από τους προκατούχους στην εκμάθησηΚάποιες αποφάσεις στον σχεδιασμό, ιδιαίτερα στον τομέα των μαχών, παραμένουν αδικαιολόγητεςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Creative AssemblyΕΚΔΟΣΗ:SegaΔΙΑΘΕΣΗ:ZegetronΕΙΔΟΣ:ΣτρατηγικήςΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.totalwar.com/games/total-wartm-attilaHM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:17/2/2015PEGI:16

Game20.gr, το Άσυλο των gamers