Cymbeline (Αναρχία)

13:06 29/4/2015 - Πηγή: Antinews

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά όταν ο Εντ Χάρις ντυμένος με μαύρο δερμάτινο παριστάνει τον αρχηγό συμμορίας αλλά μιλάει σα να είναι ο βασιλιάς της Βρετανίας στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ή ένας διεφθαρμένος αστυνομικός νομίζει ότι είναι ο Γάιος Λούσιους, πρέσβης του Καίσαρα. Ή μερικές χαριτωμένες κοπέλες ντυμένες με σορτς και μίνι παίζουν τους στρατιώτες του προαναφερθέντος βασιλιά. Θεωρητικά πρόκειται για μεταφορά έργου του Σαίξπηρ, όμως ο Michael Almereyda, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, προφανώς δεν είχε την παραμικρή ιδέα

τι είναι μεταφορά ή κινηματογράφος.

Σα να μην έφταναν τα παραπάνω το Cymbeline έχει κι άλλα ελαττώματα: α) Ο Posthumus, ο ήρωας, περνάει την ώρα του καθιστός και πιστεύει έναν απατεώνα ότι η αγαπημένη του Imogen τον απατάει· εναλλακτικά κάνει πατίνι. Η Imogen, η ηρωίδα, περνάει την ώρα της καθιστή και πιστεύει τον ίδιο απατεώνα ότι ο αγαπημένος της Posthumus την απατάει· εναλλακτικά περιφέρεται στην εξοχή με κομμένο μαλλί. β) Η πλοκή προχωράει με άλματα και οι χαρακτήρες συμπεριφέρονται αφύσικα (πέρα από το ότι δεν καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται στη σύγχρονη Αμερική και όχι στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία). Για παράδειγμα, όταν ένας παλαίμαχος «στρατιώτης» και οι δύο υιοθετημένοι γιοι του βρίσκουν στο σπίτι τους ένα φυγάδα, την Imogen «μεταμφιεσμένη» σε αγόρι, το ένα από τα αδέλφια ξαφνικά αναφωνεί «θα τον αγαπάω σαν αδελφό μου». Φίλε, μόλις γνώρισες τον άνθρωπο! γ) Τα production values είναι πιο χαμηλά κι από z-movie τρόμου. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στο τέλος που γίνεται η μεγάλη «μάχη» βλέπουμε κατευθείαν τα πτώματα, κάποιος χρησιμοποιεί ένα αυτοσχέδιο φλογοβόλο με κωμικό τρόπο ενώ το πτώμα ενός καρβουνιασμένου αστυνομικού είναι σα να πέταξαν στα μούτρα του μαύρη μπογιά. Επίσης, κανείς πεζός ή οδηγός δεν κυκλοφορεί στους δρόμους, ίσως γιατί άκουσαν ότι μερικοί τρελοί γύριζαν ταινία.

Το Cymbeline θα με σόκαρε αν δεν είχα δει κάτι παρόμοιο, το Coriolanus, με τον Ralph Fiennes. Ο Κοριολάνος υπέφερε από παράλογη μεταφορά διαλόγων, ονομάτων και καταστάσεων και χαμηλό budget, ωστόσο είχε θετικά στοιχεία: μια έξοχη ιστορία, καλύτερη αντιστοιχία ρόλων (τον Ρωμαίο στρατηγό αντικαθιστούσε ένας σύγχρονος στρατιωτικός), μια δυνατή ερμηνεία από τον Ραλφ και λίγη βίαιη δράση. Τουλάχιστον με έκανε να θέλω να διαβάσω το έργο του Σαίξπηρ, που έδειχνε την τραγικότητα του πολεμιστή-ήρωα, την πτώση της αλαζονείας, την αναξιοπιστία των πολιτικών και την αχαριστία του λαού.

Στο Cymbeline όμως η ιστορία του Σαίξπηρ θάφτηκε κάτω από τόνους σκουπιδιών και μόνο η μουσική μου άρεσε. Αποτελεί έκπληξη που κάτι τόσο κακοφτιαγμένο έφτασε στα σινεμά και ντροπή που χρέωσαν κανονικό εισιτήριο.

Captain America

Διαβάστε περισσότερα