Kάθε φορά που μας «σώζουν» τα πράγματα γίνονται χειρότερα

17:11 24/9/2011 - Πηγή: Antinews

Υπάρχει ένα όπλο έκτακτης ανάγκης για την εξουσία.Ο Φόβος!Βέβαια, όταν υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση – δηλαδή πειθώς, και αποδοχή δια της πειθούς – δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.Όμως, όταν δεν υπάρχουν πια περιθώρια πειθούς, τότε μοναδικό όπλο επιβολής απομένει ο φόβος!Μαζί έρχεται πάντα και ο δίδυμος αδελφός του: ο πόνος!Ποτέ δεν φοβίζει η εξουσία με κάτι απόλυτο.Διότι οι απόλυτες απειλές δεν επιτρέπουν «κλιμάκωση»…Ο φόβος πάντα συνοδεύεται από ένα εργαλείο που επιβάλει οδύνη – δηλαδή πόνο – σε όποιον επιθυμεί να τρομοκρατήσει. Και ο πόνος επιτρέπει «κλιμάκωση».Φοβερίζουν το λαό ότι θα του προκαλέσουν

οδύνη. Υποτάσσεται…Αν κάποια στιγμή σηκώσει κεφάλι, του προκαλούν οδύνη σε «μέτρια δοσολογία». Και τον απειλούν ότι θα του προκαλέσουν μεγαλύτερο πόνο.Οπότε υποτάσσεται ξανά.Φόβος χωρίς πόνο είναι «τζούφιος», είναι μπλόφα που φαίνεται από μακριά…Και πόνος χωρίς φόβο είναι αναίτιος πόνος, που εξοργίζει αυτόν που τον υφίσταται, δεν τον καθυποτάσσει…Αν η εξουσία διαχειριστεί σωστά τις «δόσεις» πόνου και απειλής μεγαλύτερου πόνου, μπορεί να κυριαρχεί για καιρό.Προσοχή, όμως: μακροχρόνια, ο φόβος χάνει την αποτελεσματικότητά του.Την πρώτη φορά, ο φόβος σε παγώνει. Τη δεύτερη, σε συγκρατεί. Την τέταρτη ή πέμπτη φορά, ακόμα κι αν έχουν αυξηθεί οι δόσεις, σε εξοργίζει.Και την επόμενη φορά ξεσηκώνει ένα λαό ολόκληρο σε τυφλή εξέγερση…Οι σύγχρονες κοινωνίες – και, κυρίως, οι σύγχρονες δημοκρατίες - γεννήθηκαν από εξεγέρσεις λαών που αψήφησαν το φόβο και αντέδρασαν βίαια κατά των δυναστών και των τυράννων τους.Η δημοκρατία ρίζωσε ακριβώς για να μπορεί η κοινωνία να αλλάζει κατεύθυνση ομαλά, χωρίς βία. Να εκτονώνει πιέσεις, να διορθώνει σφάλματα και να προσαρμόζεται, χωρίς η εξουσία να επιβάλλεται με φόβο και χωρίς η κοινωνία να αντιδρά με εξεγέρσεις τυφλής βίας.Αλλά το πρόβλημα είναι τι συμβαίνει όταν δεν λειτουργεί η δημοκρατία….Τότε, ως έσχατο καταφύγιο απομένει πάντα η στρατηγική του φόβου, το shock doctrine.Που επιβάλλει στην κοινωνία οδύνες, απειλώντας με χειρότερες οδύνες.Κι αυτό το «κόλπο» πιάνει, φτάνει να μη καταφύγει κανείς σε αυτό πολλές φορές! Γιατί αν το κάνει συνεχώς, σε βάθος χρόνου ο φόβος ξεπερνιέται από τους πολλούς…Κι όταν αρχίσει να ξεπερνιέται, τότε αυτός που προκαλεί φόβο εισπράττει οργή. Και ξεσπάσματα οργής. Δηλαδή τυφλή βία…Πέρσι το Μάιο μας επέβαλαν το Μνημόνιο (οδύνη) και μας απείλησαν με χρεοκοπία (φόβος για χειρότερα).Το φετινό Ιούλιο μας επέβαλαν το «Μεσοπρόθεσμο» (κλιμάκωση της οδύνης) και μας απείλησαν ξανά με χρεοκοπία (φόβος για πολύ χειρότερα).Προχθές, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης εξήγγειλε ακόμα πιο σκληρά μέτρα (κορύφωση της οδύνης), απειλώντας ότι, αν δεν τα υιοθετήσουμε θα γίνουμε «Αργεντινή του 2000» (δηλαδή θα χρεοκοπήσουμε και θα υποστούμε τρισχειρότερα).Πολλοί αρχίζουν και συνειδητοποιούν, ότι:Αν δεν μας είχαν «σώσει» εξ αρχής, θα είχαμε χρεοκοπήσει πέρσι το Μάιο με το χρέος στο 115% του ΑΕΠ. Με ένα γενναίο «κούρεμα» τότε, το χρέος μας θα κατέβαινε στο 90% του ΑΕΠ και θα ακολουθούσαν δύο-τρία χρόνια σκληρής προσαρμο