O “danaos” κηρύσσει τον πόλεμο στα greeklish

20:22 27/12/2011 - Πηγή: Antinews

Από σήμερα αλλάζω το ψευδώνυμό μου από  danaos σε Δαναός όπως το είχα παλιότερα και που αναγκάστηκα να το γράψω  λατινιστί  για να ξεχωρίζω από κάποιον  συνσχολιαστή .

Αφορμή ένα μήνυμα που πήρα απ’ το γιο μου. Έλεγε λοιπόν: «ela fad ti kaneis? 3emina apo psiliko kane kati».

Φώναξα κατευθείαν τη μεταφράστρια. « Έλα ρε θείο πως κάνεις έτσι, λεφτά θέλει το παιδί». Και γιατί δεν μου γράφει ελληνικά:  «θέλω λεφτά;».  «Γιατί έτσι γράφουν όλοι τώρα. Γκρήκλις. Μπες στο φέις μπουκ και θα καταλάβεις.».

Και μπήκα.

« ksenyxtismenes

apo xtes?»  ρωτάει ο Prigipas  την iokasti 23  και τη Μadw.  Η πρώτη απαντάει  «tha sou po», η δεύτερη  «the 8a to 3avapw re c, 3exvato»! «Εgw pados xenichtaw apopse, U2?»,  προκαλεί ο Vagelhs τη nina.  Αυτή: «psi8irizo jana me Αdoni to stribo pros ta ki» Και παρακάτω: yorgos28,  Νtikaprio,   archaiologos,  Ρaihnidiarhs, LakhsΑpoΑigalew,  Viktwr,  kastano3an8os4u,  Κwsths,  CostasΤoronto,  agelofilhmevos,  mpampis28,  Μegalejadros,  erwtiarhs,  Ghiorgos,  giwrgos17,  ebiros32,  romadikos24, adraklas,  costadinos,  Κwvstantinos20,  fititis, araxnoula…..»

Δεν μπορεί  λέω  όλοι να γράφουν έτσι. Ή χάζεψα ή είμαι πολύ πίσω! Και μάλλον είμαι πολύ πίσω. Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω  ότι έχει δημιουργηθεί  τελικά μια ομιλία, που  βγαίνει  κατευθείαν από το λαρύγγι,  χωρίς καμιά συμμετοχή του εγκεφάλου.  Μόνο για επικοινωνία.

Και ο ένας μιμείται τον άλλον και πάει λέγοντας. Το να μιμείσαι και να επαναλαμβάνεις δεν είναι φυσικά καινούργιο. Όμως  όλα γίνονται για  ευκολία. Όλα τα θέλουμε εύκολα. Ένας ξεκίνησε με γκρίκλις τον μιμήθηκαν χιλιάδες. Και να ήταν μόνο τα γκρίκλις! Και βέβαια,  όποιος μπει στο χορό του μιμητισμού, είναι αναγκασμέ­νος να χορέψει ακόμη και πάνω σ’ αναμμένα κάρβουνα.

Φταίει όμως η νεολαία γι αυτό;  Ή μήπως εμείς φέραμε τη νεολαία σ΄ αυτό  το σημείο; Εμείς δεν ήμασταν που δείξαμε τον  «ευρωλιγουρισμό» μας,  με τη βοήθεια της εξουσίας  και ξαφνικά γίναμε Ευρωπαίοι;  Εμείς δε μα­σκαρευτήκαμε Ευρωπαίοι ή ό,τι άλλο;  Δεν  αρ­νηθήκαμε  την αρχοντιά μας για μια θέση ακόλουθου ή υπηρέτη;  Ή μπουζουκόβιου;

Γίναμε λεφτάδες μοντέρνοι. Εμείς δεν είμαστε που εξαιτίας του καταναλωτισμού ταυτίζουμε  το είναι με το έχειν  και προσπαθούμε  να αποκτήσουμε  ταυτότητα μέσω του φαίνεσθαι, μέσω της επίδειξης ; Εμείς δεν είμαστε που τα μπερδέψαμε όλα;  Εμείς δεν είμαστε που αποδεχτήκαμε τους  ξενικούς τίτλους στα καταστήματα –μόδας στην αρχή και σχεδόν παντού αργότερα; Σε δεύτερη μοίρα, δεχθήκαμε το πέρασμα των ξένων ονομάτων στα περιοδικά. Έπρεπε να ξεπεράσουμε την εθνική κουλτούρα και να υποταχθούμε σε ένα σταδιακό αφελληνισμό. Το πείραμα έπιασε, τα ξενότιτλα περιοδικά σημείωσαν «εκδοτική επιτυχία». «Finacial Box», «Real News», «Espresso»  και βέβαια τα Alter,  Mega, AND1 και το αμίμητο ΣΚΑΙ.

Θεωρήσαμε κακό να είμαστε ‘Έλληνες και μετά Ευρωπαίοι. Για να δούμε κι αυτόν  τον ευρωπαϊκό αριστερό χωριάτη τύπο του Νεοέλληνα:

«Τον είδες τον Μήτσακλα, που μας το παίζει προλετάριος και