OYK EAΛΩ... Ιούλιος 1974...

14:05 20/7/2019 - Πηγή: Antinews

Είχα έρθει στην Αθήνα να προετοιμαστώ για την Νομική.

Έμενα εκεί ψηλά στου Ζωγράφου, στην οδό Μυκόνου, την πιό αγαπημένη μου συνοικία της Αθήνας.

Δεν είχαν ακόμα σηκωθεί αυτές οι δεκαόροφες πολυκατοικίες και βλέπαμε, μέχρι πέρα τη θάλασσα.

Μαζί με τον ξάδερφό μου τον Αδάμ, γράφαμε κάτι μεροκάματα σ' ένα συνεργείο που έβαφε την νεοαναγειρομένη Φοιτητική εστία.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος!!!

Τα βράδυα

την αράζαμε στη Γαρδένια.

Στο φροντιστήριο, κάθε φορά μου την έβλεπα, μου έκοβε τα πόδια μια ξανθιά, που δεν μου έδινε σημασία, η άτιμη! Αλλά επέμενα, ο απτόητος!

Ύστερα, ξημέρωσε η 20η Ιουλίου.

Αποφράς ημέρα.

Το χαμόγελο πάγωσε, η χαρά στέρεψε, την αισιοδοξία διαδέχθηκε η λύπη...

Ο προαιώνιος εχθρός του Γένους, πάτησε την Μεγαλόνησο.

Στο φροντιστήριο, ο Καθηγητής της Ιστορίας, μας έβαλε και ψάλλαμε τον Εθνικό Ύμνο, ύστερα μας χαιρέτησε γιατί επιστρατεύτηκε.

Φεύγοντας στην πόρτα, μας φώναξε τρείς φορές "ΟΥΚ ΕΑΛΩ.."

Γύρισα στου Ζωγράφου, από την Πλατεία Κάνιγγος, με τα πόδια.

Παντού σκυφτά κεφάλια, άνθρωποι βιαστικοί, με το φόβο χαραγμένο στα μάτια τους.

Η θεία μου, πήγε τρείς φορές στο supermarket και γέμισε το διαμέρισμα με προμήθειες για εβδομάδες.

Το βράδυ πήγα στον φίλο μου τον Μπάμπη, που είχε ένα πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό.

Από τη Deutsche welle, ακούγαμε τα νέα για την εισβολή..

Ήμασταν όλοι βουρκωμένοι από τη θλίψη και αισθανόμασταν αδύναμοι και άχρηστοι, που δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα.

Ο Μπάμπης, άνοιξε τα παράθυρα...

Ύστερα, έβαλε στο πικάπ ένα δίσκο στη διαπασών...

«Την Ρωμιοσύνη μην την κλαίς, εκεί που πάει να σκύψει!

Νά τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...».

Η φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, θ’ ακούστηκε μέχρι την Κύπρο...

Φώτα άναψαν, παράθυρα άνοιξαν, αναστεναγμοί ακούστηκαν..

Κάποιος από δίπλα ήρθε να μας ..μαλώσει γιατί παίζαμε τραγούδια του Θεοδωράκη, που ήταν παράνομα.

«Ας έρθουν να μας συλλάβουν», του απάντησε ο Μπάμπης και του έκλεισε την πόρτα στη μούρη.

Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ...

H εφηβεία μας σημαδεύτηκε με μια εθνική τραγωδία...

Στ’ αυτιά μου αντηχούσαν οι περιγραφές του παππού μου, από την καταστροφή στη Μικρασία και το ξεριζωμό από τις πατρογονικές του εστίες...

Στου νού μου ερχόταν εικόνες από σφαγές, βιασμούς, βίαιους ξεριζωμούς, νεκρούς, αιχμαλώτους, αγνοούμενους...

Και μια λύπη που θα έμεινε για πάντα...

Μια πληγή, που δεν θα γιατρεύονταν ποτέ...

Ένα δίκιο που έφτανε στον λαιμό και δεν εύρισκε δικαίωση...

Ένα παράπονο...

Και πολλά πελώρια γιατί...

45 χρόνια....

Ακόμα υπάρχουν αγνοούμενοι που ζητούν δικαίωση...

Ακόμα υπάρχουν νεκροί που απαιτούν την τελευταία τιμή.

Ακόμα υπάρχουν ξεριζωμένοι που ελπίζουν..

Ακόμα υπάρχουν ορφανά...

Η πληγή δεν έκλεισε ποτέ...

Ας μην μας εγκαταλείψει ποτέ η Ελπίδα....

Διαβάστε περισσότερα