Αφήστε τους νεκρούς να προχωρούν

19:45 10/2/2012 - Πηγή: Antinews

Όσο βαθαίνει η κρίση που πλήττει την χώρα μας, και όσο οι σκληρές συνέπειές της αγγίζουν όλο και περισσότερους από εμάς, τόσο το αρχαίο αξίωμα του «διαίρει και βασίλευε» κυριαρχεί παντού.

Η αρχαία «διχόνοια», που ανέκαθεν χαρακτήριζε τους Έλληνες, δείχνει και πάλι τα κοφτερά της δόντια.

Όσο όλα ήταν καλά, και τα δάνεια έπεφταν σαν χαλάζι, και το πελατειακό κράτος μας βόλευε απαξάπαντες (δημόσιο και ιδιωτικό τομέα), και η εκάστοτε κυβέρνηση απλά διεκπεραίωνε και διαχειρίζονταν «πακέτα», όλοι αγαπιόμασταν, κι αυτό έβγαινε προς τα έξω…

Εδώ όμως και αρκετό καιρό, το μνημόνιο

έκανε το θαύμα τους, και οι μισοί πλέον Έλληνες στρέφονται εναντίον των άλλων μισών, και όχι πια σε στενά κομματικά ή ιδεολογικά πλαίσια, όπως παλιά, αλλά επί τη βάση του…. εισοδήματος. ‘Η όσου μας έχει απομείνει τελικά, (και για όσους συνεχίζουν να το έχουν).

Γιατί αυτός και όχι εγώ, πόσα παίρνει εκείνος, κλπ.

Έτσι βλέπουμε ιδιωτικούς υπαλλήλους εναντίον δημοσίων υπαλλήλων, μόνιμους εναντίον συμβασιούχων, πανεπιστημιακούς εναντίον δικαστικών, νέους εναντίον συνταξιούχων, κ.ο.κ.

Γίναμε όλοι μας αδερφοφάδες.

Και αυτό βολεύει τόσο την τρόικα, όσο και τους ντόπιους υποτακτικούς της.

Όλους αυτούς που είτε μεθοδευμένα, είτε από βλακεία, έβαλαν σκοπό την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού της Ελλάδας, και στο τέλος την ίδια την ύπαρξή της.

‘Όλους αυτούς που ορέγονται την πίτα, και την μετατροπή της πατρίδας μας σε «Ελλάς ΑΕ».

Το χάος και η διχόνοια πάντα εξυπηρετούν κάποια άνομα συμφέροντα, που ωφελούνται από τις συνέπειές τους.

Και ποιος είναι ο νέος στόχος;

Ο Σαμαράς.

Που για κάποιους ήταν ο από μηχανής θεός που θα τα κανόνιζε όλα, χωρίς αυτοί να λερωθούν. Ένας νέος Τσε, που κραδαίνοντας το πολυβόλο θα καταλάμβανε με έφοδο τα …. χειμερινά ανάκτορα, θα έδιωχνε τους σύγχρονους ναζί, και όλα θα ήταν ωραία όπως και πριν.

Για κάποιους άλλους πάλι, ήταν το εύκολο θύμα. Που θα τον φόρτωναν με τεράστια διλήμματα, και ευθύνες για έναν ολόκληρο λαό, έτοιμοι όμως να τον κρεμάσουν ανάποδα με το πρώτο στραβοπάτημα, φορτώνοντάς τον τις αμαρτίες ολόκληρης της μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής.

Οι περισσότεροι λοιπόν, εμού συμπεριλαμβανομένου, βγάζουν την ουρά τους απ έξω, αρκούμενοι σε αφορισμούς και εύκολες κριτικές, χωρίς να συνειδητοποιούν το μέγεθος της μάχης στην οποία ρίχτηκε ο Σαμαράς.

Μια άνιση μάχη, την οποία διεξάγει (σχεδόν) μόνος του εδώ και δυο χρόνια.

Με εχθρούς φανερούς, αλλά και αόρατους.

Και αντί όλοι μαζί να τον στηρίξουμε, τουλάχιστον αυτοί που πιστεύουν σ αυτόν, επιδιδόμαστε σε εύκολη και ανούσια κριτική εναντίον του, διότι προφανώς διαψεύδει τα επαναστατικά μας θέλω.

Δεν βάζει φωτιά στα …. τόπια, και δεν κηρύσσει ένα νέο Κούγκι.

Έτσι, η εξέλιξη της κρίσης, χαρακτηρίζεται από δυο κυρίαρχα στοιχεία (πέρα από την εξαθλίωση):

Τον αλληλοσπαραγμό από την μία, και την στοχοποίηση του Σαμαρά από την άλλη.

Και τα δυο βολεύουν κάποιους.

Ποιους;

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords