«Ανεξάρτητοι Έλληνες»: “χους ει και εις χουν απελεύσει…”

16:05 12/12/2012 - Πηγή: Antinews

Από κόμμα «Ανεξαρτήτων Ελλήνων», κόμμα… «Ασυνάρτητων Ελλήνων»

Εξετάζοντας το ζήτημα του χρόνου, ο Αριστοτέλης αναρωτιέται κατά πρώτον αν ο χρόνος υπάρχει πραγματικά, αν όντως συγκαταλέγεται στα υπαρκτά ή όχι (πότερον τῶν ὄντων ἐστὶν ἢ τῶν μὴ ὄντων, εἶτα τίς ἡ φύσις αὐτοῦ: Φυσικά 217b 29). Την ίδια ερώτηση πρέπει να θέσουμε προκειμένου περί του κόμματος των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων».

Πέρα από την φιλοδοξία διαφόρων minores, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» προέκυψαν από την απολύτως πραγματική απόσχιση του «αντιμνημονιακού» (με την έννοια του «να καούν τα κάρβουνα»), δραχμικού και αρκούντως αντιευρωπαϊκού

σκέλους της παράταξης δεξιότερα του κέντρου. (Δεν προσπαθούμε εδώ να καταγγείλουμε αυτές τις τάσεις, απλώς διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν). Η σύνδεση μέχρις ταυτίσεως της αντιμνημονιακότητας, του δραχμικού πόθου και της καχυποψίας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση που καταλήγει σε πολιτική εχθρότητα μαζί της δεν είναι καθόλου αυτονόητη ούτε κατ’ ανάγκην φυσιολογική, το ένα δεν συνεπάγεται αναγκαστικά το άλλο, όμως οι συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες εκείνης της περιόδου, τα διλήμματα που επικράτησαν και εν τέλει η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων δεσμεύει το συγκεκριμένο σχίσμα σε αυτά τα χαρακτηριστικά: αντιμνημονιακότητα-«να καούν τα κάρβουνα», δραχμή και αντι-Ευρώπη. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που θα έδιναν λόγο ύπαρξης στο συγκεκριμένο σχίσμα, που θα του έδιναν αξιώσεις αποσχισμένου σκέλους της μεγάλης «παράταξης δεξιότερα του κέντρου» και όχι απλώς προσωποπαγούς κομματιδίου ή μικρού πολιτικού «χώρου».

Του Γιώργου Καρατζαφέρη θα μπορούσε να του είχε έρθει «λαχείο» και να είχε κληρονομήσει την απόσχιση, αλλά είχε εκ των προτέρων χάσει κάθε αξίωση και δυνατότητα για κάτι τέτοιο υπερψηφίζοντας το πρώτο Μνημόνιο με τον τρόπο που το υπερψήφισε και με την ρητορική με την οποία το επένδυσε. Οπότε η απόσχιση ήταν «ορφανή», και ανέμενε αυτόν που θα την πραγματώσει και θα την οργανώσει.

Όμως, ο Πάνος Καμμένος και δεν θέλησε και δεν μπορούσε για να πούμε την πικρή αλήθεια. Δημιουργήθηκε ένα κόμμα, αλλά φοβήθηκε να εκφράσει πολιτικά ακριβώς αυτά που κλήθηκε να εκφράσει, αυτά που θα έδιναν λόγο ύπαρξης στην απόσχιση: την αντιμνημονιακότητα ως δραχμικό πόθο και ως οξεία ανιπαράθεση με την Ευρώπη. Έτσι περιορίστηκε τελικά σε ένα λόγο καταγγελτικό αποκλειστικά του Σαμαρά και η μοναδική “επιτυχία” του ήταν ότι στέρησε την αυτοδυναμία της ΝΔ

Η θέση του κόμματος ήταν θεωρητικά υπέρ του Ευρώ (κι ας παίχθηκε και η παράσταση «Καλωσήρθε το δολλάριο» προ ολίγου καιρού) και με γκρίνια, τελικά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης – κι ας κυκλοφορούν διάφορες αλλόκοτες απόψεις περί των θεμάτων αυτών στους κόλπους του κόμματος. Έτσι, τελείως απλά, το κόμμα έχασε τον πολιτικό λόγο της ύπαρξής του, και έμειναν απλώς οι μωροφιλοδοξίες, οι συναισθηματικές εκρήξεις, οι ρητορικές πομφόλυγες, η ατολμία των ψηφοφόρων να μεταναστεύσουν πολιτικά και τα στελέχη που παίρνουν τη σκιά τους για το μπόι τους.

Παρά την απώλεια του πολιτικού λόγου της ύπαρξής του, το κόμμα θα μπ