Από το «ΟΧΙ» σε όλα του 1940 στο «ΝΑΙ» σε όλα του 2019...

12:49 28/10/2019 - Πηγή: Antinews

28η Οκτωβρίου 1940: Η πιο ξακουστή μέρα της σύγχρονης ιστορίας μας!.. Η Ελλάδα επαναβεβαίωσε τραγουδώντας την νίκη ότι ''ποτέ δεν πεθαίνει''. Το ηρωικό ''ΟΧΙ'' που είπε δια στόματος του πρωθυπουργού Ιω. Μεταξά ο λαός μας στις φασιστικές ιταλικές δυνάμεις έγινε φωτεινό μετέωρο ανδρείας, αρετής και φιλοπατρίας των Ελλήνων!..

Των Ελλήνων που αρνήθηκαν να υποταχθούν στον κατακτητή και δήλωσαν με μια λέξη την αποφασιστικότητά τους να αγωνιστούν για την ελευθερία τους όσο μεγάλα κι αν ήταν τα εμπόδια, όσο

ισχυρός κι αν ήταν ο αντίπαλος, όσες θυσίες κι αν απαιτούνταν στο τέλος, για να βγουν νικητές.

Και βγήκαν!!!.. Βγήκαν με το ''Ίτε παίδες Ελλήνων'' στο στόμα προτάσσοντας τα στήθη τους, για να μην υποδουλωθεί η πατρίδα!.. Βγήκαν για να διδάξουν στην ανθρωπότητα πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες'' και είναι σε θέση να μεγαλουργήσουν και να κουρελιάσουν τον μύθο για το αήττητο του Άξονα.

28η Οκτωβρίου 1940: Ο 70χρονος πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς (που παρά το εγκεφαλικό του καλοκαιριού έδειχνε να αντέχει) είπε με περηφάνια στον άναυδο Γκράτσι το μεγαλειώδες ''ΟΧΙ'', που τον έκανε ημίθεο στις σελίδες της Ιστορίας και τη συνείδηση των Ελλήνων.

Το τελεσίγραφο που κρατούσε στα ελαφρά τρεμάμενα χέρια του, στις 2.30 το πρωί, εξέπνεε στις 6πμ. Πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά του ο Έλληνας πρωθυπουργός κοίταξε ίσια στα μάτια τον Ιταλό πρέσβη και τον ρώτησε χαμηλόφωνα με σφυριχτή φωνή:

- Και ποια είναι τα στρατηγικά σημεία που θέλει να καταλάβει η Ιταλία;

- Δε γνωρίζω. ψιθύρισε ντροπιασμένος εκείνος.

Ένα κύμα από αίμα έβαψε το πρόσωπο του Μεταξά. Κοίταξε το ρολόι του κι ύστερα σήκωσε το βλέμμα του στο πρόσωπο του ξένου διπλωμάτη.

- Alors, c' est le guerre!..( Ώστε, λοιπόν, πόλεμος!..), είπε με λυπημένη, αλλά σταθερή φωνή.

Ο Ιταλός πρέσβης, φανερά αναστατωμένος, αποχώρησε απ' το σπίτι του Έλληνα πρωθυπουργού, με τη σκέψη ότι μόλις είχε ακούσει ένα νέο ''Μολών Λαβέ'', που σίγουρα θα άλλαζε τα δεδομένα της ιστορίας...

28η Οκτωβρίου 2019: Εβδομήντα εννιά χρόνια μετά από το μυριόστομο ''ΟΧΙ'' του '40, που έβγαλε τους Έλληνες απ' τα σπίτια τους και τους έκανε να τραγουδούν εν χορώ την αγάπη τους για την πατρίδα, έχουν αλλάξει πολλά..., πάρα πολλά. Έχουν αλλάξει τα πάντα!!!..

Έτσι που να νιώθουν οι πολύ μεγαλύτεροι, που πλησιάζουν τον κάβο του αιώνα,, πως ζουν σε μια άλλη χώρα χωρίς ψυχή, εγκαταλειμμένη στη μοίρα της, παγιδευμένη, καταχρεωμένη, απαξιωμένη και διχασμένη.

Οι νέοι δε εθνεγείρονται όπως παλιά με την έννοια της πατρίδας, που συγκινούσε και δονούσε από ενθουσιασμό τις καρδιές των νέων του 1940. Όσοι δεν μπόρεσαν να φύγουν στο εξωτερικό, μικρή σημασία δίνουν στην αίγλη της επετείου, γιατί βρίσκονται σε αναζήτηση για τον άρτο τον επιούσιο.

Η ανεργία μαστίζει τους περισσότερους και μετά το τέλος των μνημονίων. Γι' αυτό βρίσκουν τις παρελάσεις ανιαρές, όπως και τους εκκωφαντικούς πανηγυρικούς λόγους των επισήμων, που δεν τους δίνουν δουλειά να δουλέψουν και ψωμί για να φάνε...

Το φρόνημα, η περηφάνια, η ανδρεία, η αρετή, η φιλοπατρία λίγο ενδιαφέρουν πια την ελληνική νεολαία, που φαίνεται επηρεασμένη απ' την ατμόσφαιρα της παρακμής. Έπειτα βλέπει πως έχουν ξεφτίσει οι ιδεολογίες και οι κυβερνήσεις που ανεβοκατεβαίνουν είναι σχεδόν ομοιόμορφες.

Ως εκ τούτου, δε μπορούν να της εμφυσήσουν κουράγιο κι ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αφού ακολουθούν όλες την ίδια, αλλοπρόσαλλη, πειθήνια, δουλοπρεπή και υπαγορευμένη από έξω πολιτική, που τους στέλνει στην αλλοδαπή για να επιβιώσουν.

Ύστερα είναι και το άλλο, που είναι και το οδυνηρότερο. Δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί στην ιδέα ότι η χώρα μας έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο των ισχυρών δυνάμεων, χωρίς δικαίωμα να ενεργεί ως ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος.

Κι αν το 1940 ο λαός μας κατάφερε να καλύψει τις δραματικές ελλείψεις του στρατού μας με θαυμαστή ομοψυχία και μαχητικότητα, οι Έλληνες του 2019 - όπως και των προηγούμενων μνημονιακών χρόνων - δεν έχουν τις αντοχές να το κάνουν λόγω της οικονομικής κρίσης που προηγήθηκε και δεν έχει ακόμα τελειώσει.

Τότε ο λαός μας, σαν ηλεκτρισμένος απ' το πνεύμα του πατριωτισμού, ''παρουσίασε την μεγαλύτερη έξαρση της ιστορίας του''. Τώρα, αντίθετα - κι αυτό το ''τώρα'' κρατάει χρόνια ατέλειωτα - ο πατριωτισμός τείνει να εκλείψει, με την έννοια της αγνής φιλοπατρίας κι όχι της πατριδοκαπηλίας.

Οι ψοφοδεείς πολιτικοί που μας κυβερνούν, βλέπετε, δεν δίνουν στους Έλληνες τα εχέγγυα για να πανηγυρίσουν και να νιώσουν εθνικά υπερήφανοι μ' ένα κατόρθωμά τους, που να ανυψώσει το γόητρο της πατρίδας και να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους.

Οι χθεσινοί ψήφισαν το ''κρέμασμα'' της Μακεδονίας μας στους Σκοπιανούς εκχωρώντας το όνομα, τη γλώσσα και την εθνότητα στους παραχαράκτες της ιστορίας της, ως κοινοί προδότες.

Και οι σημερινοί - λόγω ανικανότητας - δεν κατόρθωσαν να άρουν ούτε τους δυο τελευταίους ανιστόρητους όρους της ''συμφωνίας των Πρεσπών''. Επιπλέον, δεν αναδιοργάνωσαν εξοπλιστικά το στράτευμα, ενώ έχουμε δίπλα μας τον Κέρβερο εκ Ανατολών να προειδοποιεί και να βρυχάται.

Δε δίνουν, ουσιαστικά, θετικά δείγματα γραφής για αξιοπρεπή εθνική πολιτική και διπλωματία που θα αποκαταστήσει ή θα ''θεραπεύσει'' μερικώς τα λάθη των προηγούμενων που μας κυβέρνησαν στα εθνικά κυρίως θέματα (μεταναστευτικό, Αιγαίο, Κυπριακό), πέραν του Μακεδονικού που κατέληξε σε διπλωματικό φιάσκο, ισοδύναμο με ήττα στο πεδίο της μάχης.

Αντίθετα μας βεβαιώνουν όλο και περισσότερο για την ηττοπάθειά τους στις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα και μας δίνουν την εντύπωση ότι - σε αντιπαραβολή του ''ΟΧΙ'' σε όλα έναντι του Μουσολίνι το '40 - αυτοί, εν έτει 2019 - είναι έτοιμοι να πουν ''ΝΑΙ'' σε όλα (αν δεν τα είπαν ήδη) ακολουθώντας κατά πόδας την δουλοπρεπή πολιτική των προηγούμενων.

Αποτέλεσμα αυτού είναι να οδεύουμε προς το άγνωστο στηριζόμενοι σε αβέβαιης εγκυρότητας συμμαχίες (μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στο κουρδικό) απευχόμενοι το χειρότερο, υπό τον φόβο μιας επισφαλούς και αμφιταλαντευόμενης εξωτερικής πολιτικής, η οποία - αντί να μεταγγίζει τον εθνικό της παλμό στους Έλληνες - τους γεμίζει με άγχος και αμφιβολία.

Εβδομήντα εννιά χρόνια μετά το ελληνοαλβανικό Έπος του 1940 που δόξασε την Ελλάδα, οι ηθικές, πολιτισμικές και εθνικές αξίες ζωής εκείνης της εποχής κινδυνεύουν να γίνουν απαγορευτικές σε μια πατρίδα χρεοκοπημένη, σε μια ελληνική κοινωνία χρεοκοπημένη.

Ως εκ τούτου, αντί τις αξίες και τα ιδεώδη της ελληνικής φυλής, οι μαθητές και οι μαθήτριες βιώνουν την οικονομική εξαθλίωση των οικογενειών τους, την καλπάζουσα ανεργία και την εθνική απαξίωση της ηρωικής πατρίδας τους, που πέφτει δυστυχώς θύμα της πολιτικής και των πολιτικών της...

Ο ιστορικός αφανισμός μας είναι προ των πυλών - παρά την πατριωτική κενολογία που εκπέμπουν τα κυβερνητικά κέντρα και τα δημοσιογραφικά φερέφωνά τους - αν εξακολουθούμε να μην αντιστεκόμαστε στον έσχατο ευτελισμό της πολλαπλής επιτρόπευσής μας.

Αν δεν αντιστεκόμαστε στα 99 χρόνια υποθήκης του ελληνικού δημοσίου στους δανειστές του, στις εθνοκτόνες υπογραφές προδοσίας στις Πρέσπες και όπου αλλού προετοιμάζονται, στα ατιμώρητα εγκλήματα σε βάρος του μέλλοντος της χώρας (υπερδανεισμός, πολιτική μισθαρνίας, αποδοχή τετελεσμένων), στους συμβιβασμούς ντροπής (μοίρασμα του Αιγαίου και των χρυσοφόρων κοιτασμάτων του) με τους Τούρκους, στη διάβρωση του κοινωνικού και εθνικού ιστού της χώρας μας απ' τους λαθρομετανάστες, που διασπείρονται ανενδοίαστα από την κυβέρνηση του ΚΜ σε όλη την ελληνική Επικράτεια, με κίνδυνο την ιστορική εξαφάνισή της.

Κι αυτή δεν είναι κινδυνολογική εφιαλτική απειλή, αλλά υπαρκτή όσο καμιά άλλη, αφού η φιλοσοφία της κυβέρνησης της ΝΔ είναι η ίδια με του ΣΥΡΙΖΑ, μια που αμφότεροι προσπαθούν να λύσουν το δημογραφικό με τη μετανάστευση, αλλοιώνοντας συνειδητά την εθνική σύσταση του ελληνικού κράτους.

Είναι ασφαλώς αυτή η πιο δραστική λοιμική συλλογιστική αφανισμού της ιστορικότητας του Ελληνισμού, που μετατρέπει σε βαρβαρικά εγκληματική την εθνική πολιτική τόσο των χθεσινών, όσο και των σημερινών κυβερνώντων.

Και όλα αυτά τη στιγμή που η ελληνική παιδεία και γλώσσα υποβαθμίζονται και η επιβίωση των Ελλήνων ''παίζεται'' καθημερινά στα διεθνή φόρα και τους Οίκους αξιολόγησης, που ρυθμίζουν με βάση τα οικονομικά τους συμφέροντα τον βαθμό της ήττας και της αξιοπρέπειάς μας.

Όλα αυτά τη στιγμή που καλούμε τους μαθητές μας να αποδώσουν στις μαθητικές παρελάσεις τιμή στους ήρωες που βροντοφώναξαν ''ΟΧΙ'' υψώνοντας το εθνικό τους ανάστημα, κάτω απ' το βλέμμα της νέας πολιτικής εξουσίας που διαιωνίζει τα λάθη της προηγούμενης με δεδομένη τη διαχρονική ατιμωρησία...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)

Διαβάστε περισσότερα