«Αριέλ Σαρόν: Ειρηνοποιός, ήρωας και… χασάπης»

08:16 13/1/2014 - Πηγή: Antinews

Παρά τα εγκλήματα που διέπραξε, ο Σαρόν μετά θάνατον τιμάται ως ήρωας και ειρηνοποιός, γράφει ο Ρόμπερτ Φισκ.

Οποιοσδήποτε άλλος ηγέτης της Μέσης Ανατολής που επέζησε οκτώ χρόνια σε κώμα θα βρισκόταν στο στόχαστρο κάθε γελοιογράφου στον κόσμο. Ο Χαφέζ Αλ Άσαντ θα εμφανιζόταν στο νεκροκρέβατό το, διατάζοντας τον γιο του να διαπράττει σφαγές. Ο Χομεϊνί θα απεικονιζόταν να απαιτεί περισσότερες εκτελέσεις, καθώς η ζωή του θα παρατεινόταν ατέλειωτα. Αλλά για τον Σαρόν –τον χασάπη των Σάμπρα και Σατίλα για κάθε Παλαιστίνιο – υπήρξε μια σχεδόν ιερή σιωπή.
Καταραμένος

στη ζωή ως δολοφόνος από αρκετούς ισραηλινούς στρατιώτες, καθώς και από τον Αραβικό κόσμο – που έχει αποδειχθεί αρκετά αποτελεσματικό στη σφαγή του ίδιου του λαού τα τελευταία χρόνια – ο Σαρόν αντιμετωπίστηκε με σεβασμό κατά τα οκτώ χρόνια του κοντά στο θάνατο, χωρίς ιερόσυλες γελοιογραφίες να βλάπτουν τη φήμη του. Και, να είστε σίγουροι, θα λάβει μια κηδεία ως ήρωας και ειρηνοποιός.
Έτσι, ξαναφτιάχνουμε την ιστορία. Πόσο γρήγορα οι δημοσιογράφοι στην Ουάσινγκτον και τη Νέα Υόρκη μπάλωσαν την εικόνα αυτού του βάναυσου ανθρώπου… Μετά την αποστολή της λιβανέζικης πολιτοφυλακής του στα στρατόπεδα προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα το 1982, όπου έσφαξαν πάνω από 1.700 Παλαιστίνιους, η επίσημη έρευνα του Ισραήλ ανακοίνωσε ότι ο Σαρόν έφερε «προσωπική» ευθύνη για το λουτρό αίματος.

Αυτός ο ίδιος ήταν επικεφαλής της καταστροφικής εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο πριν από τρεις μήνες, λέγοντας ψέματα στον πρωθυπουργό του, ότι οι δυνάμεις του θα προχωρήσουν μόλις λίγα χιλιόμετρα πέρα από τα σύνορα, και πολιορκώντας μετά τη Βηρυτό – με κόστος περίπου 17.000 ζωές. Αλλά σιγά-σιγά, ανεβαίνοντας ξανά την επικίνδυνη πολιτική σκάλα του Ισραήλ, αναδείχτηκε ως πρωθυπουργός, «καθαρίζοντας» τους εβραϊκούς οικισμούς από τη Λωρίδα της Γάζας και ως εκ τούτου, σύμφωνα με τα λόγια του εκπροσώπου Τύπου του, βάζοντας κάθε ελπίδα για ένα παλαιστινιακό κράτος στη «φορμαλδεΰδη».
Μέχρι τη στιγμή του πολιτικού και ψυχικού θανάτου του το 2006, ο Σαρόν – με τη βοήθεια των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας το 2001 στις ΗΠΑ και τον επιτυχημένο, αλλά αναληθή ισχυρισμό του ότι ο Αραφάτ υποστήριζε τον Μπιν Λάντεν – είχε γίνει, αν μπορείτε να το φανταστείτε, ένας ειρηνοποιός, ενώ ο Αραφάτ, ο οποίος έκανε περισσότερες παραχωρήσεις στις ισραηλινές απαιτήσεις από οποιονδήποτε άλλο Παλαιστίνιο ηγέτη, παρουσιάστηκε ως ένας σούπερ – τρομοκράτης. Ο κόσμος ξέχασε ότι ο Σαρόν είχε αντιταχθεί στην ειρηνευτική συνθήκη του 1979 με την Αίγυπτο, καταψήφισε μια αποχώρηση από το νότιο Λίβανο το 1985, αντιτάχθηκε στη συμμετοχή του Ισραήλ στην ειρηνευτική διάσκεψη του 1991 στη Μαδρίτη – και στην ψηφοφορία της Κνεσέτ σχετικά με τη συμφωνία του Όσλο το 1993, απείχε από την ψηφοφορία για την ειρήνη με την Ιορδανία το επόμενο έτος και καταψήφισε τη συμφωνία της Χεβρώνας το 1997. Ο Σαρόν καταδίκασε τον τρόπο υποχώρησης του Ισραήλ από το Λίβανο το 2000 και μέχρι το 2002 είχε κατασκευάσει 34 νέους παράνομους εβραϊκούς οικισμούς στην αραβική γη.
Σπουδαίος ειρηνοποιός! Όταν ένας Ισραηλινός πιλότος βομβάρδισε ένα οικοδομικό τετράγωνο στη Γάζα, σκοτώνοντας εννέα μικρά παιδιά, μαζί με τον στόχο του της Χαμάς, ο Σαρόν χαρακτήρισε την «επιχείρηση» ως «μεγάλη επιτυχία» και οι Αμερικανοί παρέμειναν σιωπηλοί. Γιατί αυτός εξαπάτησε τους δυτικούς συμμάχους του στην παράλογη αντίληψη ότι η ισραηλινο- παλαιστινιακή σύγκρουση ήταν μέρος της τερατώδους μάχης του Μπους κατά της «παγκόσμιας τρομοκρατίας», ότι ο Αραφάτ ήταν άλλος ένας Μπιν Λάντεν και ότι ο τελευταίος αποικιακός πόλεμος του κόσμου ήταν μέρος της κοσμικής σύγκρουσης θρησκευτικού εξτρεμισμού.
Η τελική, άθλια – σε άλλες περιπτώσεις, γελοία – πολιτική απάντηση στη συμπεριφορά του Σαρόν ήταν ο ισχυρισμός του Τζορτζ Μπους ότι ο Αριέλ Σαρόν ήταν «ένας άνθρωπος της ειρήνης». Όταν έγινε πρωθυπουργός, τα προφίλ των μέσων ενημέρωσης δεν τόνιζαν την σκληρότητα του Σαρόν, αλλά τον «πραγματισμό» του, υπενθυμίζοντας, ξανά και ξανά, ότι ήταν γνωστός ως «μπουλντόζα».
Και, φυσικά, πραγματικές μπουλντόζες θα συνεχίζουν να εκκαθαρίζουν την αραβική γη για εβραϊκές αποικίες, για χρόνια μετά το θάνατο του Σαρόν, εξασφαλίζοντας έτσι ότι δεν θα υπάρχει ποτέ -μα ποτέ – ένα παλαιστινιακό κράτος .