Αύριο θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα, αν...

15:07 20/4/2020 - Πηγή: Antinews

Κάθε λεπτό που περνάει γεμάτο από μακάβριες εικόνες και μνήμες θανάτου χιλιάδων νεκρών στις τέσσερις άκρες του ορίζοντα βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο πως η επόμενη μέρα της επέλασης του αόρατου εχθρού, που ξεκίνησε απ' την πόλη Γιουχάν της επαρχίας Χιουπέι της Κίνας για να εξαπλωθεί με ταχύτητα φωτός σε όλον τον κόσμο, δε θα 'ναι η ίδια για κανένα λαό, για κανέναν άνθρωπο, για καμιά μικρή ή μεγάλη επιχείρηση, για κανένα μικρό ή μεγάλο κράτος.

Θα τα σαρώσει όλα η προσαρμογή στα νέα δεδομένα της μετά κορονοϊού πραγματικότητας,

που ενδέχεται να φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια οικονομική σκηνή, με ενδεχόμενη την ''αποχώρηση της Ιταλίας απ' την ΕΕ ή τη διάλυση της δεύτερης'' και τη διαμόρφωση συνθηκών για ''επιτάχυνση του μετα-αμερικανικού κόσμου''.

Θα τα σαρώσει κι εδώ στην Ελλάδα - ελπίζω - προς το καλύτερο, αν και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (με έκθεση του World Economic Outlook, 14/4/'20) προβλέπει ότι η ύφεση στη χώρα μας ''θα είναι της τάξης του 10% και η ανεργία στο 22, 3%''. Γι' αυτό και ο κόσμος ήδη άρχισε να κοιτάζει με νοσταλγία την προ κορονοϊού ζωή και τις συνήθειές του, που έχουν αλλάξει δραματικά, καθώς η πανδημία τον υποχρεώνει να μένει ''κλειδωμένος'' στο σπίτι του.

Ωστόσο δε θα αρχίσει να καταλάβει αυτό που κατάλαβαν ήδη οι διορατικοί. Ότι δηλαδή, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να μας κάνει καλύτερους η φοβερή αυτή εμπειρία και να αλλάξει τα μέχρι στιγμής δεδομένα της υλιστικά προσανατολισμένης ζωής μας. Να μας κάνει πιο ταπεινούς και λιγότερο μωροφιλόδοξους, υπερφίαλους και αλαζόνες.

Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει σαν τον άρρωστο στην πρώτη ανάρρωσή του. Θα ξαναγυρίσουμε βέβαια στην μικρή καθημερινή μας ζωή, αλλά δε θα είμαστε οι ίδιοι, όσο κι αν προσπαθούμε να ξαναβρούμε την παλιά μας διάθεση και τις παλιές συνήθειές μας.

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να περάσουμε μια μεταβατική περίοδο που θα λειτουργήσει θεραπευτικά, για την επούλωση των πληγών που μας άφησε ο κορονοϊός (όταν μας αφήσει) και οι εφιαλτικοί διασκελισμοί μας μεταξύ ζωής ή θανάτου σε παγκόσμια κλίμακα.

Θα μας κάνει διαφορετικούς, πιο ανασφαλείς και γι' αυτό πιο συνεργάσιμους - ατομικά και διακρατικά - πιο έτοιμους να δουλέψουμε συνεταιρικά για το κοινό καλό κι όχι για το ατομικό συμφέρον.

Θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε πολλές εκτιμήσεις μας για πρόσωπα και πράγματα του πρόσφατου παρελθόντος και τη θέση μας για τη ζωή και την... πολιτική. Ο παλιός μας κόσμος θα μεταμορφωθεί αναγκαστικά, όπως μετά τη βόμβα στης Χιροσίμα, που άφησε χώρο για το πρελούντιο του καινούριου.

Τότε θα συνειδητοποιήσουμε πόσο ανθρωποκτόνο και εφιαλτικό ήταν αυτό που προηγήθηκε και μας ανάγκασε να κλειστούμε στα σπίτια μας, για να αποφύγουμε τον ασύμμετρη απειλή απ' τον αόρατο εχθρό μας.

Θα γίνουμε ωριμότεροι και σοφότεροι, ώστε να βγάζουμε καλύτερους κυβερνήτες όχι με βάση τα επαγγελματικά ή προσωπικά μας συμφέροντα, αλλά την ικανότητα και δυνατότητά τους να ξαναθεμελιώσουν τη χώρα και την κοινωνία μας με γνώμονα την ενότητα, την αυτάρκεια και την αυτονομία. Τα ιδεώδη, δηλαδή, που συνιστούσαν - κατά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη - την ιδανική πόλη-κράτος της αρχαίας Ελλάδας.

Η διατήρηση ασφαλώς του τελευταίου ιδεώδους για μια χώρα απαιτεί πολλαπλάσιες παραμέτρους από εκείνες της αρχαίας πόλης-κράτους, ως προαπαιτούμενα για τη διασφάλισή της. Κυριότερες απ' αυτές είναι η μη εξάρτηση από τρίτες χώρες και η προστασία της έγγειας ιδιοκτησίας και της συνολικής της έκτασης, που ταυτίζεται με την Επικράτειά της.

Γι' αυτά τα ιδεώδη και τα συνακόλουθά τους χύσαμε εμείς οι Έλληνες αιώνες τώρα κρουνούς αίματος αγωνιζόμενοι για την ελευθερία, την αυτοκυριαρχία, την αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία μας. Αγωνιζόμενοι για την ίδια την ταυτότητά μας, τη συλλογική και ατομική μας αίσθηση ως πολιτών, που μας κατέστησαν αμφότερα μέρος της ζωτικής σύνδεσης του καθένα μας με το όλον, το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Με τους όρους αυτούς προσαρμοσμένους στη σύγχρονη πραγματικότητα και επιβαρυμένους απ' τα μνημόνια και τα παρεπόμενά τους - το μεταναστευτικό, τα ελληνοτουρκικά θέματα και την απειλούμενη απ' τον λοιμό του 21ου αιώνα ζωή μας, που μας συνέφερε απ' την αμεριμνησία υπενθυμίζοντάς μας την έννοια του θανάτου - καλούμαστε εμείς οι Έλληνες να προετοιμαστούμε τεχνολογικά, επιστημονικά και ηθικοπολιτικά για την επόμενη του Covid 19 ημέρα.

Θα μου πείτε πως είναι ευφάνταστο σενάριο η ευοίωνη αλλαγή, η ανοικοδόμηση της Ελλάδας εκ βάθρων, δεδομένης της προϊούσας παρακμής της μεταπολιτευτικά, που είχε σαν αποτέλεσμα το ξέφτισμα των θεσμών της και τη ροπή της κοινωνίας της προς τη συμφεροντολαγνεία, τη διαπλοκή, την κομματική αντιμαχία και την ολίγιστη πνευματικότητα.

Θα συμφωνούσα με όλα αυτά, αλλά θα συμπλήρωνα το παζλ των δυσάρεστων με τις ευχάριστες εκπλήξεις που έφερε στο θανατηφόρο του πέρασμα ο κορονοϊός. Εκπλήξεις που αναβάθμισαν παγκόσμια την εικόνα για τους Έλληνες και την πολυτραυματισμένη απ' τα μνημόνια και τον πρότερο αμαρτωλό βίο Ελλάδα.

Κι η αναβάθμιση αυτή δεν είναι επικοινωνιακή, αλλά ουσιαστική, χάρη στην ποιότητα, την αξιοπιστία, την ανιδιοτέλεια και τη σοβαρότητα που επέδειξαν και επιδεικνύουν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους οι εντεταλμένοι απ' την Πολιτεία για να αντιμετωπίσουν την πολυμέτωπη κρίση, με πρώτους απ' όλους τον ''στρατηγό'' στην μάχη κατά του κορονοϊού Σωτήρη Τσιόδρα και τους αθέατους ήρωες των ΜΕΘ, τους γιατρούς και νοσηλευτές του υποβαθμισμένου ΕΣΥ της χώρας μας.

Άνθρωποι έμπειροι, ικανοί, σοβαροί και υπεύθυνοι, που ξέρουν να πείθουν αντί να επιβάλουν. Να εντυπωσιάζουν με την κατάρτιση, την απλότητα, την ειλικρίνεια και το έργο τους κι όχι με τα επικοινωνιακά τους χαρίσματα, τον λαϊκισμό και την κομματική προπαγάνδα.

Θα μου πείτε και πάλι πως βρισκόμαστε στη χειρότερη συγκυρία, με μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση προ των πυλών. Κι αυτό μόνο ενθαρρυντικό δεν είναι, για να ευελπιστούμε πως θα ξαναστήσουμε την Ελλάδα στα πόδια της και θα φέρουμε σε πέρας τους στόχους που είχαμε βάλει σε επίπεδο ατομικό και συλλογικό.

Θα συμφωνήσω μαζί σας με μια υποσημείωση όμως, που είναι νομίζω καίριας σημασίας: Η εθνική συνείδηση κι ο πατριωτισμός των Ελλήνων, φορτισμένος από εθνική περηφάνια και υπεροχή, αναπτύσσεται κυρίως σε δύσκολες στιγμές, σε δύσκολες χρονικές περιόδους φορτισμένες από αρνητικά συναισθήματα.

Κι αυτή που περνάμε είναι ασφαλώς απ' τις πιο δύσκολες για τον Ελληνισμό, εν μέσω προϊούσας οικονομικής ύφεσης, κορονοϊού, μεταναστευτικού και συγκρουσιακών ελληνοτουρκικών σχέσεων. Όμως είναι και μια δοκιμασία απ' την οποία μπορούμε να αντλήσουμε πολλά διδάγματα ατομικά ο καθένας και συλλογικά.

Η επανεκκίνηση της οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής απαιτεί αναμφίβολα επανακαθορισμό των προτεραιοτήτων μας και επανατοποθέτησή τους σε νέες, υγιείς βάσεις σε επίπεδο Δημόσιας Διοίκησης, Οικονομίας, Υγείας, Εκπαίδευσης, αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, κοινωνικού κράτους, ατομικών ελευθεριών, Άμυνας, Δημοκρατίας, Δικαιοσύνης και σχέσεων του κράτους με τους πολίτες του.

Κι αυτά όμως αν αποκατασταθούν, δε θα είναι αρκετά για να πιστοποιήσουν την αναβάθμιση της χώρας και της κοινωνίας μας με όπλο τα ξενόφερτα αλλά χρήσιμα projects και την κατάκτηση των τελειότερων συστημάτων στην καθημερινότητα της ατομικής και συλλογικής ζωής μας (e-home, e-school, e-government κλπ).

Είναι ασφαλώς πολύ χρήσιμα και αναγκαία να γίνουν, αλλά δεν αρκούν. Πίσω απ' τα κονδύλια παραγωγής, έρευνας και τεχνολογίας, αναβάθμισης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας και κάλυψης της μαύρης τρύπας σε Οικονομία και Άμυνα, πρέπει να υπάρχει ετοιμοπόλεμο, διαθέσιμο και άριστα καταρτισμένο στελεχιακό δυναμικό.

Να υπάρχουν ηγέτες ικανότατοι που να υπερασπίζονται με σθένος τα ελληνικά και μόνο συμφέροντα και να επιβάλλονται στον λαό δια της πειθούς και της εμπιστοσύνης που θα τον εμπνέουν. Ηγέτες που δε θα υποθάλπουν τα αρνητικά ένστικτά του και δε θα εκμαιεύουν την ψήφο του με λόγο λαϊκιστικό, αλλά θα του καλλιεργούν τις αρετές του με προεξάρχουσες αυτές της Φιλοπατρίας, της Ομόνοιας της Ανθρωπιάς και της Αλληλεγγύης.

Αρετές που ξεθώριασαν μέσα στον χρόνο, παρασυρμένες απ' τους ανέμους του τεχνοκρατικού πνεύματος, του δογματισμού, του υλισμού και του εθνικού αποχρωματισμού, τον οποίο έφερε μαζί της η παγκοσμιοποίηση. Αρετές που προκρίνουν το Εθνικό Όραμα σαν μετουσίωση του ''εγώ'' στο ''εμείς'', και του εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος έναντι του ατομικού.

Για να βρουν εύφορο έδαφος όμως όλα αυτά προς γονιμοποίηση, χρειάζεται να τηρήσουμε τους κανόνες, όπως ακριβώς τους τηρούμε τώρα, σήμερα, στην περίπτωση του κορονοϊού. Χρειάζεται στην ουσία να πνίξουμε μέσα μας τον πολιτικά ανώριμο εαυτό μας και να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες του λαϊκισμού, για να μπορούμε στη συνέχεια να λειτουργούμε σαν ώριμοι ψηφοφόροι κι απενοχοποιημένοι.

Να μάθουμε να εντάσσουμε και να αξιοποιούμε τις κινητροδοτικές δυνάμεις της φιλοδοξίας μας μέσα απ' τον αγωγό των κοινωνικών και εθνικών συμφερόντων, ώστε να μετατρέψουμε το ατομικό ή οικογενειακό όνειρο του καθένα μας σε όνειρο της πατρίδας μας και του έθνους.

Πάνω απ' όλα όμως χρειάζεται να επιδείξουμε σύμπνοια, υπομονή και επιμονή στον μεγάλο μας στόχο, που είναι η ανασύνταξη των δυνάμεών μας και η δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος για τη χώρα μας.

Η πανδημία που ενέσκηψε απροσδόκητα και διαπλανητικά ίσως αποδειχτεί, εν τέλει, μοναδική ευκαιρία για να κάνουμε ιεράρχηση των αξιών μας καθιστώντας με τον τρόπο αυτό την τεχνολογική γνώση και επιστημοσύνη μας όπλα ειρήνης και ανθρωπιάς κι όχι ανταγωνιστικής ισχύος και κοινωνικής αδικίας.

Ίσως αποδειχτεί μοναδική ευκαιρία για να επενδύσουμε ως Ελλάδα σε αρχές και αξίες. Να αναμορφώσουμε το παραγωγικό μας μοντέλο και να καταστήσουμε την τεχνολογική εξέλιξη και την επιστημονική γνώση εργαλεία ενίσχυσης της κοινωνικής δικαιοσύνης και επανεκκίνησης της οικονομίας μας.

Να αποκαταστήσουμε την αφυδατωμένη Παιδεία και τη σχέση της πολιτικής με την ηθική και να εργαστούμε για την επιστροφής της ανθρωπιάς στη θέση του αμοραλισμού και της απληστίας.

Η πολιτική της εθνικής αυτάρκειας είναι ιδιαίτερα απαιτητή στις μέρες μας, με τους κινδύνους να ελλοχεύουν ολόγυρα με πρώτον απ' όλους τον μεταναστευτικό και διεκδικητικό, που εκπορεύεται εξ Ανατολών μας.

Όπως απαιτητή είναι και η αποκατάσταση του κύρους των θεσμών, η πάταξη της διαφθοράς και η βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη δια του ελέγχου, της αξιοκρατίας και της πάταξης της γραφειοκρατίας.

Ζωτική ανάγκη μάς επιβάλει να προσπεράσουμε την νέφωση των καιρών μας και να εργαστούμε από κοινού ενωμένοι, χωρίς διχασμούς και διλήμματα, για ένα καλύτερο μέλλον που θα διαλύσει τα σκοτάδια των πέτρινων χρόνων των μνημονίων και θα μας βοηθήσει να επανακάμψουμε σε επίπεδα δημοκρατικότητας, αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας.

Η εκατόμβη και πλέον των θυμάτων του κορονοϊού θα είναι το τίμημα για να γιατρέψουμε τις πληγές και να διορθώσουμε τις ατέλειές μας σαν άτομα και σαν μέλη της κοινωνίας μας. Να ενδυναμώσουμε το εθνικό μας φρόνημα και να μεγαλώσουμε τον αληθινό πολιτισμό μας.

Με όχημα την Παιδεία, την επινόηση και τη δημιουργικότητα έχουμε τη δυνατότητα να μετασχηματίσουμε το κράτος μας σε σύγχρονο και λειτουργικό, ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος και να διαμορφώσουμε τη ''δυναστεία'' των ενσυνείδητων νέων Ελλήνων, που θα οδηγήσουν στην ανάσταση την Ελλάδα του μέλλοντος.

Αύριο θα ξημερώσει - πιστεύω - μια καλύτερη μέρα, αν... Αν, με σημείο εκκίνησης την επώδυνη πανδημία, μπορέσουμε όλοι μαζί - στην μΚ (μετά κορονοϊού) εποχή, που παραπέμπει στην άλλη (1945) την μετά Χιροσίμας εποχή (μΧ), την ατομική - να προχωρήσουμε στην αναστήλωση των ερειπίων της πατρίδας μας ενισχύοντας τα θεμέλια της οικοδομής της με τις βιοηθικές και πνευματικές παρακαταθήκες των προγόνων μας και το πάντρεμα της τεχνητής νοημοσύνης με την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.

Για να μη μείνουν όμως όλα αυτά στην ευχετολογική τους διάσταση, χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις. Τα καινούρια θεμέλια της... μΚ (μετά κορονοϊού) Ελλάδας πρέπει να χτιστούν με βάση ένα καινούργιο αξίωμα που θα είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες της στρατιωτικής μας ισχύος (οι οποίες θα είναι εξοπλιστικά εξισορροπητικές με την αντίστοιχη ισχύ της Τουρκίας) και σε εκείνες των πολιτών του ελληνικού κράτους.

Ενός κράτους που θα είναι σύγχρονο, ψηφιακό, λειτουργικό και αξιακό ταυτόχρονα. Ενός κράτους διαφορετικού απ' το σημερινό με το οποίο συναλλασσόμαστε μέχρι τώρα. Εκδημοκρατισμένου ουσιαστικά κι όχι τυπικά, με διασφαλισμένη την ασφάλεια των πολιτών του και αναβαθμισμένη τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία και την Υγεία του.

Ενός κράτους πιο προσεγγίσιμου στους πολλούς, πιο δίκαιου για τους ανήμπορους και με καλύτερες κοινωνικές υπηρεσίες. Ενός κράτους που δε θα περιορίζει τις ατομικές ελευθερίες και δε θα υπονομεύει τις εργασιακές κατακτήσεις δεκαετιών. Δε θα είναι ανεπαρκές δημοσιονομικά, αλλά θα πατά γερά στα πόδια του εργαζόμενο για την οικονομική και εξοπλιστική αυτάρκειά του.

Ενός κράτους φερέγγυου, που θα ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στις οικονομικές ανάγκες των πολιτών του και στις εθνικές και θρησκευτικές ευαισθησίες τους. Θα είναι ευπροσάρμοστο στις αλλαγές που θα το αναβαθμίσουν και δε θα είναι εξαρτημένο απ' τις παλιές ιδεοληψίες και αγκυλώσεις που το έχουν καταστήσει ως τώρα νωθρό και ευάλωτο στις παθογένειες του παρελθόντος...

Ναι, θα πρόκειται ουσιαστικά για μια άλλη Ελλάδα. Για την Ελλάδα του μέλλοντος που ''προώρισται να ζήση και θα ζήση'', όπως έλεγε ο επί δέκα χρόνια πρωθυπουργός της Ελλάδας Χαρίλαος Τρικούπης, αν και - ατυχώς για τον ίδιο - αυτό που έμεινε να τον συνοδεύει ως επιμύθιο της πολιτικής του διαδρομής ήταν το ''δυστυχώς επτωχεύσαμε''...

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Διαβάστε περισσότερα