Δραγασάκης: Έρχεται εκλογική ήττα, να οργανωθούμε για αντιπολίτευση

21:50 2/10/2016 - Πηγή: Antinews

Η συνέντευξη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Γιάννη Δραγασάκη, στην φιλο-ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδα, “Εποχή”, είναι άκρως διευκρινιστική. Πρώτον, εμμέσως πλην σαφώς, υπογραμμίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι έτοιμος για την ήττα. Δεύτερον, ότι πρέπει να παραμείνει όσο περισσότερο γίνεται στην κυβέρνηση, για να αλώσει όσο το δυνατόν πιο πολλά “κάστρα” του δημόσιου τομέα. Τρίτον, με όλα αυτά τα “όπλα” στα χέριά του (εκλογική πελατεία και σχέσεις που θα διαμορφώσει

ο ΣΥΡΙΖΑ με το “σύστημα”, έχοντας στα χέρια του αυτό το διάστημα αυτά τα “κάστρα”), να οργανωθεί για να περάσει στην αντιπολίτευση με καλύτερους όρους και εκλογικά ποσοστά. Τέταρτον, ζητάει να οικοδομηθεί ένα κόμμα -κάτι ανάμεσα στο παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ- που θα “καπελώνει” τα κινήματα (τον “δημόσιο χώρο της Αριστεράς”, όπως τον ονομάζει) και θα περνάει γραμμή, προετοιμαζόμενο για να ξαναπάρει την εξουσία.

Οι θέσεις Δραγασάκη, βέβαια, ουδεμία έκπληξη προκαλούν. Πρόκειται για μια καθαρά “εξουσιαστική” προσέγγιση του ρόλου του ΣΥΡΙΖΑ, που στόχο έχει τη δημιουργία μιας “κυβερνητικής αριστοκρατίας” και δήθεν “αριστερής” νομενκλατούρας, έναν κομματικό μηχανισμό, ο οποίος θα εναλλάσσεται στις κυβερνήσεις και στο κράτος με τα υπόλοιπα συστημικά κόμματα εξουσίας, όποια κι αν θα είναι αυτά. Η μετατροπή, δηλαδή, του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν από τους δυο βασικούς πυλώνες (κυβέρνηση - αντιπολίτευση) του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Κάτι, πάντως, θεμιτό για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι όλα τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, διαχρονικά, έτσι σκέφτονταν και συνεχίζουν να λειτουργούν. Ας τα ξεκαθαρίσουν, όμως, όλα αυτά οι “σύντροφοι” και στον κόσμο τους. Ότι, πλέον, Αριστερά, έτσι τουλάχιστον όπως την προέβαλαν και την διαφήμιζαν μέχρι πρόσφατα, δεν υφίσταται στην Ελλάδα.

Ενδιαφέρον, ωστόσο, προκαλούν οι συνεχείς αναφορές του κ.Δραγασάκη στην ... ήττα. Μάλιστα, μέσα σε μια παράγραφο, όταν αναφερόταν στην ανάγκη για οικοδόμηση κόμματος (πάλι καλά, που δεν έκανε λόγο για “Κόμμα νέου τύπου”, που έλεγε πάλαι ποτέ ο Λένιν, και κατόπιν το ΚΚΕ), το ανέφερε δυο φορές. 1. “Θέλουμε ένα κόμμα, το οποίο θα έχει διάρκεια, και το οποίο θα μπορεί να οργανώνει τους πολιτικούς αγώνες του χώρου είτε βρισκόμαστε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση”. 2. “Θέλουμε ένα κόμμα, το οποίο θα συμπυκνώνει, θα επανεπεξεργάζεται και θα γειώνει στην κοινωνία το συλλογικό σχέδιο της «Κυβέρνησης της Αριστεράς», και σε περίπτωση εκλογικής ήττας θα είναι αυτό που θα οργανώσει την ανάκαμψη και την αντεπίθεση”. Επίσης, αφού ξαναλέει, “θέλουμε ένα κόμμα που να μπορεί να στηρίξει το εγχείρημα της Αριστεράς και όχι απλά την κυβέρνηση”, καταλήγει: “Και αυτό δε μπορεί να επιτευχθεί από ένα κόμμα-άθροισμα τάσεων”. Να του πούμε, πάντως, πως προτού “γειώσουν”, όπως λέγει, τη γραμμή τους στην κοινωνία, γείωσαν την ίδια την κοινωνία στα μνημόνια και στην απογοήτευση.

Κατά τα λοιπά, το κόμμα που οραματίζεται ο κ.Δραγασάκης, και το “διαφημίζει” ενόψει το συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, ελάχιστα απέχει από το κόμμα – “καπέλο στην κοινωνία” που ήταν το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα αυτό, κατά τον ίδιον, “πρέπει να έχει συγκεκριμένους και σαφείς προγραμματικούς στόχους και μια διακριτή υπόσταση, και όχι να ταυτίζεται με το «δημόσιο χώρο της Αριστεράς», ή να διαχέεται σ’ αυτόν, στον οποίο δημόσιο χώρο μπορούν να συνυπάρχουν οι πιο διαφορετικές απόψεις ακόμη και ανταγωνιστικά σχέδια”. Επιπλέον, λέγει: “Ως προς τη μορφή του κόμματος, φαντάζομαι το σύγχρονο υποκείμενο της Αριστεράς, ως έναν αστερισμό οργανώσεων, ομάδων, συλλογικοτήτων, πρωτοβουλιών, Μέσων Ενημέρωσης και δεξαμενών σκέψης, όπου στο κέντρο του υπάρχει μία σταθερή δομή, το κόμμα, το οποίο θα είναι ο πυρήνας και η κύρια πολιτική έκφραση του «δημόσιου χώρου της Αριστεράς».

Ο “αριστερός φερετζές”

Ουσιαστικά, εδώ δεν περιγράφει παρά ένα κόμμα “κυβερνητικής αριστοκρατίας”, αποκομμένο από τον λαό, και προφανώς από τους ίδιους τους Αριστερούς. Θα περιμέναμε από τον κ.Δραγασάκη να κρατήσει, έστω και για τα μάτια του κόσμου, τον “ιδεολογικό φερετζέ” του Αριστερού. Τον πέταξε, όμως, πολύ γρήγορα. Ωστόσο, από την παρελθούσα θητεία του στο ΚΚΕ και στον Συνασπισμό, πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά ότι, όταν αποκόβεσαι από τις λαϊκές μάζες, και μετατρέπεσαι σε “αριστερή” μπουρζουαζία, σε αυτό που έλεγαν παλιότερα “αριστερός με δεξιά τσέπη”, τότε καλύτερα είναι να βγαίνεις δημόσια και να λες ότι πολιτικά έχεις μεταλλαχθεί, και έχεις γίνει ένα “νέο ΠΑΣΟΚ” και θιασώτης της συστημικής -ξεπεσμένης- σοσιαλδημοκρατίας, παρά να προσποιείσαι τον “επαναστάτη με ... αιτία”.

Άλλωστε, ο κ.Δραγασάκης, όπως και οι παρέες του στο ΤΑΙΠΕΔ, στις Τράπεζες, σε μεγάλες ιδιωτικοποιημένες πρώην δημόσιες εταιρείες – φάμπρικες “κοψίματος” cash χρήματος, κ.ο.κ., εδώ και δεκαετίες δεν έκρυβαν τη συγγένειά τους με τη “συστημική σοσιαλδημοκρατία”. Είτε προέρχονταν από το ΚΚΕ, το ΚΚΕεσ, και βέβαια, τα τελευταία χρόνια μαζικά από το ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου, το “φύτεμα” πλειάδας πρώην ΠΑΣΟΚων σε νευραλγικούς τομείς του Δημοσίου, σε αντικατάσταση ΣΥΡΙΖΑίων μάλιστα, είναι γεγονός. Οι περισσότεροι εξ' αυτών πρόσκεινται είτε στον “κύκλο Δραγασάκη”, είτε στον “κύκλο Παππά”. Και ο καθένας από αυτούς τους δυο συναγωνίζεται ποιος θα κερδίσει για λογαριασμό του τα περισσότερα “κάστρα” του Δημοσίου.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, λοιπόν, δηλώνει ότι: Θέλουμε ένα ενιαίο κόμμα, στο οποίο να μπορούν να υπάρχουν ιδεολογικά ρεύματα ή πρόσκαιρες ομαδοποιήσεις για συγκεκριμένα θέματα και όχι ένα άθροισμα τάσεων που προσπαθούν να «φαίνονται» ως ενιαίο κόμμα. (...) Θέλουμε ένα κόμμα που να μπορεί να παίρνει αποφάσεις, να κάνει επιλογές, ενίοτε δύσκολες, και άρα πρέπει να έχει σαφείς κανόνες και διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, που να τηρούνται και να μη μένουν στα χαρτιά. Το πιθανότερο είναι ότι ο κ.Δραγασάκης θέλει ένα κόμμα που δεν θα υπάρχουν δημοκρατικές τάσεις έκφρασης, αλλά θα υποτάσσονται άπαντες στις εξουσιαστικές “τάσεις” Παππά, Δραγασάκη, “εκσυγχρονιστικής Αριστεράς” Φίλη, ΠΑΣΟΚογενών, και δυο – τρεις ακόμα. Βέβαια, όλα αυτά είναι εν πλήρη εξελίξει, δεδομένου ότι, εξαιτίας του φιάσκου των τηλεοπτικών αδειών, δεν αποκλείεται ακόμα και ο “παροπλισμός” του Νίκου Παππά σε περίπτωση ανασχηματισμού. Κάτι που θα χαροποιήσει ιδιαίτερα τον Γ.Δραγασάκη, του οποίου η πολιτική φιλία με τον Ν.Παππά μοιάζει μάλλον με λυκοσυμμαχία.

Ποιος είναι ο κ.Δραγασάκης, όμως; Τρόφιμος συστημικών Τραπεζών ήταν. Μόλις πρόσφατα, μάλιστα, με αφορμή την “Attica Bank”, χαριτολογώντας μας είπε ότι δεν ήταν 30 χρόνια σύμβουλος της Τράπεζας, όπως τον κατήγγειλε η ΝΔ, αλλά είχε “επαγγελματική σχέση, γνωστή σε όλους, την περίοδο 2010-2012, όταν δεν ήμουν βουλευτής”. Ο Γιάννης Δραγασάκης ήταν στη δεκαετία του 1980 πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΚΚΕ με ειδίκευση στα οικονομικά θέματα. Στη συνέχεια, μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου Κοσκωτά, φέρεται να διατηρούσε πολύ στενές σχέσεις με τον Νίκο Γαλανό, κατήγορο κατά του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Ναι, αλλά παρ' ότι κατήγορος του Αντρέα, ο κ.Γαλανός στη συνέχεια έγινε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αφού προηγουμένως άδειασε την Αριστερά. Αληθεύει άραγε ότι ο κ. Δραγασάκης από πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΚΚΕ, που πήγε μετά στον ΣΥΝ, έγινε επί Ανδρέα Παπανδρέου σύμβουλος του Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας περί το 1994-1996; Που να τα ψάχνουμε όλα αυτά τώρα…

Και μιας και πήγαμε τόσο πίσω, τι θυμηθήκαμε; Την “παρέα” πρώην ΚΚΕδων και εσωτερικάκηδων, που έγιναν επιχειρηματίες (και καλά έκαναν οι άνθρωποι), αλλά σήμερα αρκετοί εξ αυτών βρίσκονται σε καίριες θέσεις στην κυβέρνηση. Θυμόμαστε, για παράδειγμα, τον Δημήτρη Καραγκουλέ, πρώην σύζυγο της Μαρίας Δαμανάκη, που όπως έγραφε προ ετών χιώτικο site, κυκλοφορούσε στο νησί με την κυριλέ Jaguar του. Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000, έγραφε, είχε συστήσει πάνω από δέκα εταιρείες, ενώ μετείχε σε σειρά άλλων. Ως επί το πλείστον, επρόκειτο για εταιρείες Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, συμβούλων, εμπορικών συναλλαγών, κατασκευαστικές, κ.ο.κ. Το 2005 μάλιστα, σε μια εξ’ αυτών (BCI) φαίνεται ότι μετείχε και το άλλο στέλεχος του ΣΥΝ, Στέργιος Πιτσιόρλας (σήμερα επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ), ενώ το 2003 στην ίδια μετείχε και το παλιό στέλεχος του ΚΚΕ, Δημήτρης Κοντοφάκας (σήμερα, συνοδεύει τον κ.Τσίπρα στα ταξίδια του, ως ειδικός σύμβουλος σε θέματα επενδύσεων και διεθνών οικονομικών σχέσεων στο γραφείο του Γ.Δραγασάκη, στα ΕΛΠΕ, παλαιότερα στον “Όμιλο Μπόμπολα”, “Ομιλο Ανδρουλιδάκη” -ΜΜΕ).

Οι Δ.Kαραγκουλές, Αλέκος Αλαβάνος, Γιάννης Δραγασάκης, Μίμης Ανδρουλάκης (ΠΑΣΟΚ), Μαρία Δαμανάκη (ΠΑΣΟΚ), και πολλοί άλλοι, έφυγαν από το ΚΚΕ μετά τη διάσπαση του 1991. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, λίγο πριν είχε φύγει και ο μετέπειτα κατασκευαστής, Καλογρίτσας. Να σημειωθεί πως ο Περισσός, μετά τη διάσπαση, είχε κατηγορήσει ορισμένους από τους “διασπαστές”, οι οποίοι προηγουμένως είχαν πόστα σε εταιρείες του ΚΚΕ, ότι έφυγαν από το κόμμα παίρνοντας μαζί τους τα πάντα (!).

Τα κάστρα του Δημοσίου

Το τραγούδι του ΚΚΕ για τους αντάρτες, έλεγε “ήρωες, άπαρτα βουνά, κάστρα του Ολύμπου και του Παρνασσού φαντάσματα (...)”. Σήμερα φαίνεται πως οι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αντικαταστήσει αυτά τα κάστρα με τα κάστρα του Δημοσίου. Λογικό, θα πει κανείς. Γιατί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν έκαναν τα ίδια, προκειμένου να δημιουργήσουν εκλογική πελατεία, με αποτέλεσμα, όμως, την καταστροφή της χώρας; Ας το δηλώσουν ευθαρσώς όμως, οι ΣΥΡΙΖΑίοι πως κάνουν μια από τα ίδια, και ότι ουδεμία διαρθρωτική αλλαγή στην κοινωνία και στο -κατά κοινή παραδοχή- Δημόσιο, προτίθενται να κάνουν.

Ο κ.Δραγασάκης, πάντως, θέλει να το κρύψει, αλλά η χαρά δεν τον αφήνει. “Όταν άρχισαν να αναπτύσσονται τα κοινωνικά κινήματα -λέει- ήδη από τη δεκαετία του 1990, τα ίδια τα κινήματα έβαζαν το ζήτημα ότι ο ορίζοντας των διεκδικήσεων τους είναι περιορισμένος αν δεν έχουν πρόσβαση σε μοχλούς κυβερνητικής εξουσίας. (...) Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που θέλαμε να παλέψουμε για την κυβέρνηση”. Μπορεί να ντύνει την επιχειρηματολογία του, με τον μανδύα του “αιτήματος των κοινωνικών κινημάτων”, αλλά αν αφαιρεθεί αυτό το φύλο συκής είναι πεντακάθαρο τι εννοεί. Αυτοσκοπός, τουλάχιστον για την “παρέα του Μαξίμου”, ήταν η κυβέρνηση. Και αυτοσκοπός, τώρα, είναι η παραμονή όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται στην κυβέρνηση. Με ποιον στόχο όμως; Την ισχυροποίηση της θέσης τους, ούτως ώστε να περάσουν στην αντιπολίτευση με καλύτερους όρους. Δεν ξέρουμε, βέβαια, αν το μνημόνιο θα τους επιτρέψει τέτοιες πολυτέλειες, αλλά η έγκαιρη -και στην κατάλληλη στιγμή- αποχώρησή τους από την κυβέρνηση ίσως μειώσει τις συνέπειες για τους ίδιους.

Ο κ.Δραγασάκης, τέλος, παραδέχεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, έχει αποκοπεί από τη βάση (καλά, για την “αριστερή βάση”, το “αριστεροχώρι”, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Α.Τσίπρας, ούτε συζήτηση). Πολύ περισσότερο, ότι η ψαλίδα ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση ανοίγει επικίνδυνα. Κάτι, άλλωστε, που ήλθε να υπενθυμίσει και η ίδια η δημοσκόπηση της “Αυγής”, η οποία δείχνει τεράστιο πρόβλημα δυσαρέσκειας της κοινωνίας προς την κυβέρνηση. Κάτι, ωστόσο, που δεν φαίνεται να μετατρέπεται σε “κυβερνητική δυναμική” για τη ΝΔ. Στην προσπάθειά του, λοιπόν, να “ψαρέψει”, προσυνεδριακά (και προεκλογικά;), εντός του ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινωνία, ο κ.Δραγασάκης λέγει: “Τώρα που είμαστε στην κυβέρνηση, τώρα που αρχίζουμε να έχουμε πρόσβαση σε μοχλούς της κυβερνητικής εξουσίας γίνεται πιο αισθητή η ανάγκη των κινημάτων, η δυσκολία που υπάρχει, όταν έχουμε υποχώρηση και αποδυνάμωση των κινημάτων”. Και καταλήγει: “Άρα η κυβερνώσα αριστερά και η κινηματική αριστερά δεν αποτελούν δυο ανταγωνιστικές ή εναλλακτικές εκδοχές της Αριστεράς, αλλά συμπληρωματικούς πυλώνες του νέου παραδείγματος της κυβερνώσας ριζοσπαστικής αριστεράς που διαμορφώνουμε”. Αυτό κι αν λέγεται “ψάρεμα σε θολά νερά”.

Διαβάστε περισσότερα