Ε pur si muove (Κι όμως κινείται…)

19:10 15/12/2015 - Πηγή: Antinews

Ποιο είναι σήμερα το μεγάλο δίλημμα για την Ελλάδα;

Αν θα επανέλθει στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων και της δημοσιονομικής προσαρμογής όπου την είχε βάλει η κυβέρνηση Σαμαρά, ώστε να διαφύγει οριστικά από την κρίση, να απομακρύνει τελειωτικά τον κίνδυνο του Grexit και να διασφαλίσει τη θέση της στην Ευρώπη…

Ποιος είναι με τις μεταρρυθμίσεις;

Σίγουρα όχι ο Τσίπρας

και ο ΣΥΡΙΖΑ!

Τι ακριβώς είναι οι «μεταρρυθμίσεις»;

-- Μεταρρύθμιση είναι ό,τι μειώνει το πελατειακό κράτος. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αυξάνει το πελατειακό κράτος…

--Μεταρρύθμιση είναι ό,τι μειώνει τη δημόσια σπατάλη. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αυξάνει τη δημόσια σπατάλη…

--Μεταρρύθμιση είναι ό,τι απελευθερώνει την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μισεί την ανταγωνιστικότητα…

--Μεταρρύθμιση είναι ότι μειώνει σταδιακά τους φόρους, χωρίς να δημιουργεί νέα ελλείμματα. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ αυξάνει τους φόρους που μείωνε η κυβέρνηση Σαμαρά. Και δημιουργεί ελλείμματα, στη θέση των πλεονασμάτων που άφησε η κυβέρνηση Σαμαρά…

--Μεταρρύθμιση είναι ό,τι μειώνει το ρόλο των συντεχνιών στην οικονομία προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την παντοδυναμία των συντεχνιών σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος…

--Μεταρρύθμιση είναι να αποκατασταθεί αίσθημα ασφαλείας σε μια κοινωνία γενικευμένης αυθαιρεσίας. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει και καλύπτει κάθε τέτοια αυθαιρεσία: Από τους καταδικασμένους βαρυποινίτες με τους οποίους …διαπραγματεύεται το σωφρονιστικό σύστημα, ως τους λαθρομετανάστες που καταλαμβάνουν την Ειδομένη κι ύστερα τους μεταφέρουν πίσω στην πρωτεύουσα, όπου καταλύουν όπου βρουν, τσακώνονται, ασχημονούν και μετατρέπουν τα πάντα σε σκουπιδότοπο…

--Μεταρρύθμιση είναι ό,τι ενθαρρύνει την επένδυση, την καινοτομία, τη αριστεία στην εκπαίδευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την αριστεία ως… «στίγμα», διώχνει τους επενδυτές και αποστρέφεται την «καινοτομία», όσο ακριβώς και οι συντεχνίες που τον στηρίζουν.

Μπορεί ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να «συνέλθουν», να «ενσωματωθούν» και να προωθήσουν τελικά αυτά που ως χθες αποκήρυσσαν;

Λάθος ερώτημα! Γιατί πάντα πρέπει να εναποθέτουμε τις ελπίδες της μεταρρύθμισης σε αυτούς που… τις σιχαίνονται; Γιατί;

Τι είδους στρέβλωση είναι αυτή στην Ελλάδα;

Ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που είχε πολύ μεγαλύτερο βαθμό «κυβερνησιμότητας» απ’ ό,τι ο Τσίπρας, και που είχε στη διάθεσή του πολύ μεγαλύτερους πόρους να μοιράσει (μεταξύ των οποίων και ο «Χολαργός» που τύπωνε χρήμα αβέρτα τότε), ακόμα κι εκείνος ουδέποτε έκανε τις μεταρρυθμίσεις που θα απογείωναν την Ελλάδα. Κι ό,τι έκανε το έκανε στρεβλά. Και ο κρατισμός στην Ελλάδα κυριαρχούσε.

Γιατί πιστεύουν κάποιοι πως ό,τι δεν πέτυχαν ο Ανδρέας, ο Σημίτης, ο Γιωργάκης και το ΠΑΣΟΚ - που όλοι τους υπηρέτησαν τον κρατισμό, σε πολύ καλύτερες εποχές - θα το επιτύχει σήμερα ο Τσίπρας σε τόσο δυσμενείς συνθήκες;

Μπορεί, τουλάχιστον, η Ευρώπη να «ενσωματώσει» τον Τσίπρα στη λογική των μεταρρυθμίσεων, τώρα που έκανε τη «μνημονιακή στροφή του»;

Όχι δεν μπορεί! Πρώτον, διότι οι Ευρωπαίοι στρέφονται πλέον μαζικά προς τα δεξιά! Κι όποιος δεν το έχει καταλάβει ακόμα, δεν καταλαβαίνει τίποτε!

Και δεύτερον, διότι ο Τσίπρας δεν μπορεί να κάνει πλήρη «στροφή στα δεξιά» (ούτε μισή δεν μπορεί). Τα βήματα που αποτολμά είναι «παλύ μεγάλα» για την εκλογική του βάση, γαλουχημένη σε μια αριστερόστροφη ρητορεία της μεταπολίτευσης, και «πολύ μικρά» και ανεπαρκή για τα δεδομένα της σημερινής ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Τέλος και η «ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία» - που θα ήταν, υποτίθεται ο χώρος «υποδοχής» του «ενσωματωμένου» Τσίπρα - συρρικνώνεται διαρκώς. ΚΙ αυτή ακόμα…

Το μέγα πρόταγμα της «αναδιανομής», που εξέθρεψε τον κρατισμό του ΠΑΣΟΚ και που δόξασε την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τις προηγούμενες δεκαετίες, σήμερα έχει πλήρως ακυρωθεί. Σήμερα πρόταγμα για την οικονομία είναι η ανταγωνιστικότητα. Και πρόταγμα για τις κοινωνίες είναι η ασφάλεια.

Ποιο είναι λοιπόν το πολιτικό δίλημμα για την Ελλάδα σήμερα;

Να δημιουργήσει τον αντίπαλο πόλο προς το ΣΥΡΙΖΑ.

Πόλο σύγχρονο, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στις οπισθοφυλακές της «μεταπολίτευσης», σε μιαν άλλη εποχή που έχει οριστικά ξεπεραστεί! Και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και διεθνώς.

Πόλο Ευρωπαϊκό, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ό,τι κι αν κάνει δεν έχει ερείσματα στην Ευρώπη, ενώ χάνει κι εκείνα τα ελάχιστα στα οποία έλπιζε.

Και – πάνω απ’ όλα - πόλο μεταρρυθμιστικό, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την αντίθεση σε κάθε σύγχρονη μεταρρύθμιση.

Πώς μπορεί να γίνει ένας αντίπαλος πόλος προς το ΣΥΡΙΖΑ;

Πολύ απλά: να κάνει αντιπολίτευση! Κι όχι μόνο να καταγγέλλει τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο να στηλιτεύει ακατάπαυστα τα ιλιγγιώδη σφάλματά του, όχι μόνο να αποκαλύπτει τα τεράστια ψέματα που εξακολουθεί να λέει, αλλά και να ξεδιπλώσει όλο το φάσμα των διαφωνιών, σε αξίες, σε αρχές, σε προτεραιότητες, σε ήθος και σε αισθητική ακόμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει τώρα όλη τη γύμνια της Αριστεράς! Κι ίσως έπρεπε να συμβεί κάποτε αυτό, για να αφυπνιστεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Κι αυτή τη μοναδική ευκαιρία οφείλει να την εκμεταλλευτεί η αντιπολίτευση, για να απεγκλωβίσει από την ηγεμονία της Αριστεράς τη μόνη ευρωπαϊκή κοινωνία όπου η αριστερές ιδέες εξακολουθούν να κυριαρχούν.

Τώρα ο Ελληνικός λαός το βλέπει και το πληρώνει. Και η αντιπολίτευση οφείλει και να του το δείξει και να του προτείνει την εναλλακτική λύση μιας ανάπτυξης με λιγότερους φόρους, μικρότερο κράτος, με αληθινή δικαιοσύνη στις ευκαιρίες για όλους, με αξιοκρατία για όλους. Όχι ψευδεπίγραφη «δικαιοσύνη» με παροχές από δανεικά που δεν υπάρχουν, από κομματικά κυκλώματα και διαύλους διαπλοκής.

Με ασφάλεια για όλους και με επιβολή του νόμου προς πάσα κατεύθυνση. Όπως συμβαίνει σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες. Κι όπως, δυστυχώς, δεν συμβαίνει στην Ελλάδα ακόμα…

Τι σημαίνει «αντιπολίτευση»;

Το λέει η λέξη: Η πολιτική δύναμη, το κόμμα ή τα κόμματα, που αντιπολιτεύονται. Που ασκούν κριτική στη διακυβέρνηση και που αναδεικνύουν μιαν εναλλακτική λύση για την κοινωνία. Μπορεί, ασφαλώς, η αντιπολίτευση, να συμφωνεί ενίοτε με την κυβέρνηση. Αλλά αυτός δεν είναι ο κανόνας. Η εξαίρεση είναι…

Και η «συναίνεση» που μπορεί να δείξει η αντιπολίτευση σε ορισμένα μεγάλα, κρίσιμα ή σημαντικά θέματα, έχει την αξία της ακριβώς όταν γίνεται κατ’ εξαίρεσιν, κι όχι κατά κανόνα.

Αλλιώς, οι αντιθέσεις που προκαλεί η κυβερνητική πολιτική, μένουν ανεκπροσώπητες. Και τότε αναπτύσσονται αντιθεσμικά πολιτικά ρεύματα που απειλούν τη δημοκρατία.

Αν σήμερα όλοι προσχωρούσαν στην πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν θα δυνάμωνε την κυβέρνησή του. Θα αποδυνάμωνε την ίδια την αντιπολίτευση και θα ενίσχυε τη Χρυσή Αυγή (και όχι μόνο).

Ποιο είναι σήμερα, λοιπόν, το διακύβευμα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη Νέα Δημοκρατία;

Να συγκροτήσει το μέτωπο εναντίον της αντιμεταρρυθμιστικής και αντιευρωπαϊκής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και να ξεδιπλώσει την ατζέντα της ιδεολογικής μάχης κατά των αριστερών ιδεών.

Που παραμένουν εδώ και δεκαετίες ηγεμονικές στην Ελλάδα, αλλά σήμερα διασύρονται περισσότερο από κάθε φορά, επειδή ακριβώς σήμερα κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ (και τα κάνει μαντάρα!).

Για να συμβεί αυτό, όμως χρειάζονται τρία πράγματα:

--Να ηττηθούν μέσα στη Νέα Δημοκρατία οι απόψεις που τη θέλουν «δεξιό δεκανίκι» του ΣΥΡΙΖΑ.

--Να ηττηθούν μέσα στη Νέα Δημοκρατία οι απόψεις που τη θέλουν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των παραδοσιακών «τζακιών» της. Αληθινή ομοσπονδία από φέουδα-απολιθώματα του παρελθόντος.

Μιλάνε για «άνοιγμα στην κοινωνία», αυτοί που βλέπουν τους πολίτες ως … «περαστικούς», καλούς για να ψηφίζουν στις γενικές εκλογές, αλλά όχι να έχουν και λόγο στις εσωτερικές διαδικασίες του κόμματος!

Πάσης φύσεως «πρίγκιπες» και «βαρόνοι», «γόνοι» και «κλόνοι» με βαριά ονόματα και… ελαφρολαϊκό «εκτόπισμα», που συνήθως βγαίνουν με την πρώτη, σε όποια περιφέρεια κατέβουν και φτιάχνουν στη συνέχεια τη δική τους «κλίκα», προσπαθώντας να ελέγξουν τις εσωκομματικές ισορροπίες και να διαπραγματευθούν τις απεριόριστες – και συνήθως, δυσανάλογες προς το πραγματικό τους ανάστημα – φιλοδοξίες τους.

Στην Ευρώπη, τα παιδιά και τα ανίψια των Τσώρτιλ, Αντενάουερ, Ντεγκώλ, Μπράντ, Θάτσερ, Μιτεράν, Κόλ, Σρέντερ, Μπλαίρ κλπ. δεν θεωρούσαν «δεδομένη» την πολιτική τους σταδιοδρομία. Για την ακρίβεια, κανείς τους δεν είχε πολιτική σταδιοδρομία! Εδώ γιατί άραγε, πρέπει να μας ταλαιπωρούν ακόμα και τριτο-κλασσάτοι επίγονοι, δευτερο-κλασσάτων πολιτικών του παρελθόντος;

Μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να αξίζουν. Ας μείνουν λίγο στο περιθώριο, δεν θα πάθουν τίποτε, Αρκετά πληρώσαμε την αλαζονεία τους…

--Και να ηττηθούν οριστικά μέσα στη Νέα Δημοκρατία τα ενοχικά πλέγματα απέναντι στην Αριστερά.

Χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο, χριστιανοδημοκρατικού τύπου κόμμα στην Ελλάδα. Που να τολμάει να λέει αυτά που πιστεύει μεγάλη μερίδα του λαού. Να τολμάει να κάνει πράξη αυτά που λέει. Και να κερδίζει τις μάχες με την αλήθεια του, όχι χτυπώντας τα ψέματα των άλλων, ή προσπαθώντας να τους μιμηθεί.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης, πέτυχε ήδη τριπλή νίκη στην προεκλογική μάχη της Νέας Δημοκρατίας:

- Έβαλε το ιδεολογικό στίγμα: Να μην ντρεπόμαστε να πούμε τις ιδέες μας. Και να τελειώσουμε πια με την ηγεμονία των αριστερών ιδεών στη χώρα μας, που τόσο ακριβά έχει πληρώσει η Ελλάδα. Σε αυτό τον ακολούθησαν τελικά κι άλλοι υποψήφιοι…

- Έβαλε και το πολιτικό στίγμα: Να τελειώσουμε με το παραμύθι της «συναίνεσης». Είμαστε αντιπολίτευση και οφείλουμε να δημιουργήσουμε το αντίπαλο δέος και την εναλλακτική λύση για τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι να του προσφέρουμε ένα «δεξιό δεκανίκι». Σε αυτό τον ακολούθησαν όλοι οι άλλοι υποψήφιοι…

- Και τέλος έβαλε και το κοινωνικό στίγμα: Να τελειώσουμε με τη διαμάχη των «γόνων» και των «τζακιών». Να δείξουμε ότι κάθε μέλος της παράταξης, ανεξαρτήτως καταγωγής, μπορεί να διεκδικήσει την ηγεσία της.

Μόνο που σε αυτό δεν τον ακολούθησε κανένας άλλος υποψήφιος. Γιατί ο Άδωνις είναι ο μόνος που δεν προέρχεται από «δεφλινάριο», ούτε στηρίζεται από τα παραδοσιακά κυκλώματα της παράταξης. Και γι’ αυτό έχει την αποδοχή της ισχυρής λαϊκής βάσης, εντός κι εκτός της ΝΔ.

Μέσα στο χάος που δημιούργησε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο τέλμα της Νέας Δημοκρατίας και της αντιπολίτευσης γενικότερα ο Άδωνις είναι ο μόνος που δείχνει ότι κάτι κινείται! Κι όμως κινείται! E pur si muove…

Κατάφερε από το πουθενά να βάλει το ιδεολογικό στίγμα, το πολιτικό πλαίσιο και το κοινωνικό πρόταγμα μιας εσωτερικής αναμέτρησης, που αλλιώτικα θα ήταν χωρίς νόημα για την παράταξη και χωρίς προοπτική για τη χώρα.

Αυτές τις τρείς νίκες, ήδη τις πέτυχε ο Άδωνις…

Τώρα είναι καιρός και για την τελευταία: Να κερδίσει και το στοίχημα της ηγεσίας. Πράγμα που θα είναι λυτρωτικό και αναγεννητικό για την ίδια την παράταξη.

Αλλιώς…

Διαβάστε περισσότερα