Εφηβεία: Η τραχιά μαθητεία του έρωτα και του θανάτου...

15:15 26/3/2019 - Πηγή: Antinews

Το 'χω κάνει σχεδόν συνήθεια. Κάθε φορά που νιώθω τον φόρτο της ψυχής μου να σμπαραλιάζει το μέσα μου, ανατρέχω ασυναίσθητα στις πρασινάδες των σχολικών εκδρομών και τις πολύβουες αυλές των επαρχιακών σχολείων, όπου είχα υπηρετήσει.

Οι μεγάλες σιδερένιες αυλόπορτες τριζοκοπάνε στο πέρασμά μου και γίνονται ''γέφυρα'' για να περάσω τη δοξαρωτή πύλη, που με οδηγεί απ' την ομίχλη του σήμερα στους χώρους της ομαδικής ψυχαγωγίας και άθλησης, όπου γυμνάζονται αδελφωμένοι οι μαθητές μου με χάρη και δύναμη, με πειθαρχημένη ορμή και κλιμακούμενες επιδόσεις, που γυμνάζουν αρμονικά το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα τους.

''Τι τύχη ν' αφιερώσω ένα κομμάτι της ζωής μου στους νέους!..", συλλογίζομαι χαμογελώντας και την ίδια στιγμή ξαλαφρώνει το στήθος μου απ' το βάρος που κουβαλάει.

Αναπολώ τα χλωρά μάτια των πρώτων μαθητών μου, που με κοίταζαν αφοπλιστικά, με ορμητική αγνότητα και επαναστατική ειλικρίνεια, με θαυμασμό και διάθεση ανυπομονησίας, σαν να βιάζονταν να περπατήσουν μαζί μου το δρόμο που θα τους οδηγούσε στην ωριμότητα. Κι αυτή η λαχτάρα τους, η δίψα για μάθηση και γνώση μού γέμιζε την καρδιά ευφροσύνη και μου έδινε την απόλυτη σιγουριά της σωστής επιλογής μου.

Πέρα απ' αυτό όμως μ' έκανε να συνειδητοποιώ με ευχάριστο ξάφνιασμα τη δροσερή παρρησία τους και την ικανότητά τους να διατυπώνουν ξεκάθαρα τις σκέψεις και τις αντιδράσεις τους, ίσως γιατί ήμουν πιο κοντά στη δική τους ηλικία και έπαιρναν θάρρος απ' την οικειότητα που με είχαν.

Τώρα που το σκέφτομαι, χρόνια μετά, είναι μια διαπίστωση που σίγουρα αντιβαίνει στην πραγματικότητα των εφήβων αυτή που λέει πως είναι μόνο ρομαντικοί, ονειροπαρμένοι και απροσγείωτοι. Η ταύτιση της νεότητας με την ανωριμότητα είναι παραπλανητική κι αποδεικνύεται αυθαίρετο συμπέρασμα των μεγάλων, που αδυνατούν να συλλάβουν την πληρότητα, ακρίβεια και διαύγεια της στάσης των ''μικρών'' σε διάφορα θέματα, όπως και τα αιτήματα και τις αντιδράσεις τους.

Σ' αυτό ωστόσο που οι ενήλικες έχουν τα δίκια και τις αγωνίες τους - και δικαιολογημένα θα έλεγα - είναι η απειρία των νέων στον έρωτα, αφού είναι αρχάριοι στο κάθε τι και είναι τραχιά η μαθητεία κοντά του, γιατί συνεπάγεται εγκλεισμό - ενίοτε και μακρόχρονο - βαθιά απομόνωση και μοναξιά, με τον κίνδυνο της κατάθλιψης να παραμονεύει στην περίπτωση της ερωτικής απογοήτευσης...

Η ευφροσύνη μέσα μου θολώνει ξαφνικά από ένα σύννεφο θλίψης. Σκέφτομαι τους γονείς που αγωνιούν για το αύριο των παιδιών τους, κι όχι μόνο το βιοτικό. Κι αυτή η αγωνία τους παίρνει την ανηφόρα και φτάνει αγκομαχώντας στο ερώτημα αν θα πάει μάταια κι άδικα τόσος κόπος, ο κόπος τους. Αν θα έχουν λόγο και θέση στο υπερφορτωμένο καράβι του κοινωνικού τους βίου, αν θα βρουν δουλειά να αποκατασταθούν και να επενδύσουν την πίστη και τα όνειρά τους...

Αυτά σκέφτονται οι γονείς. Αυτά τους κάνουν ν' ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους, έτσι που να ξεχνούν να προλάβουν το ''τώρα'' τους, που είναι φορτωμένο με πολλές αγωνίες και με ακράτητη δίψα για έρωτα...

Σχεδόν ασυναίσθητα το μυαλό μου ταξιδεύει ακτοπλοϊκά στη Ρόδο, σε μια ανέμελη πενταήμερη με σχολείο της Θεσσαλονίκης, που λίγο έλειψε να καταλήξει σε τραγωδία. Στο κατάστρωμα του πλοίου ένας μαθητής της Τρίτης πάει και έρχεται πανιασμένος, σε κατάσταση σοκ. Το βλέμμα μου σκαλώνει απάνω του ταραγμένο.

''Κάτι συμβαίνει... Κάτι του συμβαίνει...'', αναρωτιέμαι μ' ένα κακό προαίσθημα.

Ύστερα χάνομαι μέσα στο χρόνο. Μόνο κραυγές απερίγραπτες φτάνουν στ' αυτιά μου και η ίδια σκηνή ξανά και ξανά περνά από μπροστά μου κινηματογραφικά. Ο μαθητής μου όρμησε να πέσει στη θάλασσα κι εγώ μόλις που πρόλαβα να τον πιάσω απ' τη μέση και κυλίστηκα μαζί του στο πάτωμα μέσα σε άναρθρες κραυγές αγωνίας και φόβου των παιδιών και των συνοδών συναδέλφων μου, που έδειχναν να τα 'χουν χαμένα...

Το βράδυ ξημερώθηκα με εκείνους στην καμπίνα του, σε μια προσπάθεια να τον συνεφέρουμε. Ήταν εξαιρετικός μαθητής, αλλά τελευταία έδειχνε προβληματισμένος, μελαγχολικός...

- Τι έχεις Αργύρη; Τι σου συνέβη; Συνειδητοποιείς τι πήγες να κάνεις, παιδί μου; Θα τρελαθώ!.. του ψιθύρισα με λυγισμένη φωνή σκουπίζοντας τον ιδρώτα του.

Εκείνος έσφιξε τα χείλη του, σαν να 'θελε να εμποδίσει τον εαυτό του να μου μιλήσει. Τον παρακάλεσα να με εμπιστευτεί ιδιαιτέρως, μα εκείνος δεν έβγαλε άχνα, μόνο κάποια στιγμή έπεσε στην αγκαλιά μου μουρμουρίζοντας πως ήθελε την μητέρα του.

Σήκωσα τα μάτια στους συναδέλφους μου ρωτώντας τους αν μπορούσε να γίνει αυτό, να ειδοποιήσουμε δηλαδή τη μητέρα του και να επιστρέψω μαζί τους αεροπορικώς στη Θεσσαλονίκη, για να μη χαλάσει η εκδρομή των υπόλοιπων.

Όμως πριν προλάβουν να μου απαντήσουν, πρόβαλε στο άνοιγμα της πόρτας μια γυναίκα ψυχολόγος, κατά δήλωσή της, που τη συνόδευε μέλος του πληρώματος. Έτυχε, λέει, να βρίσκεται ανάμεσα στους επιβάτες και, βλέποντας τη σκηνή, έσπευσε να βοηθήσει τον μαθητή μου.

Βγήκα παραζαλισμένη πρώτη εγώ. Έξω περίμεναν κάμποσοι μαθητές απ' την τάξη του, κορίτσια κι αγόρια, που ζητούσαν να μάθουν με αγωνία για την κατάστασή του. Απ' αυτούς έμαθα την ιστορία του... Ήταν ζευγάρι με την απουσιολόγο του τμήματος, που ήταν και η σημαιοφόρος του σχολείου. Πάνω στο πλοίο, όμως, εκείνη του ζήτησε να χωρίσουνε, γιατί αγαπούσε άλλον...

Το σφίξιμο στο στήθος μου επανήλθε απ' τη δυσάρεστη ανάμνηση εκείνων των στιγμών.

'' Ο τερματισμός μιας ερωτικής σχέσης στο Λύκειο είναι ιδιαίτερα επώδυνος για εκείνον που ''τον χωρίζουν'', σκεφτόμουν με θλίψη. Σίγουρα ο Αργύρης θα αισθανόταν πληγωμένος, αβοήθητος, προδομένος και με έντονο το συναίσθημα ότι η Έλλη τον εγκατέλειψε, τον απέρριψε για κάποιον άλλον...

''Το καημένο το παιδί...Τι να απόγινε άραγε από τότε; Να είναι καλά;'' αναρωτήθηκα αφηρημένα φέρνοντας μπρος στα μάτια μου το όμορφο πρόσωπό του και το μελαγχολικό βλέμμα του.

Σχεδόν ασυναίσθητα ήρθαν στον νου μου τα λόγια ενός ηλικιωμένου φίλου μου ψυχιάτρου τον οποίο συχνά-πυκνά συμβουλευόμουν στη Θεσσαλονίκη, για να μπορώ να ερμηνεύω τις αντιδράσεις των μαθητών μου πάνω σε διάφορα θέματα και να πράττω ανάλογα.

'' Τα κορίτσια είναι σκληρότερα καρύδια απ' τα αγόρια στα αισθηματικά...'', μου έλεγε χαμογελώντας. ''Αυτά τα τελευταία είναι πιο ευαίσθητα, βιώνουν πιο έντονα τον πόνο της απώλειας, απομονώνονται επικίνδυνα και μπορεί να γίνουν πολύ επιθετικά ή να εκδηλώσουν καταθλιπτικές τάσεις φτάνοντας συχνότερα σε αυτοβλαπτικές συμπεριφορές...''

- Ο έρωτας έχει ρίσκο έτσι κι αλλιώς..., μουρμούρισα και αναστέναξα πονεμένα στη σκέψη ότι υπάρχει η πιθανότητα το πρόσωπο που αγαπάμε περισσότερο να μας πληγώσει και περισσότερο...

Στ' αυτιά μου κουδούνισαν πάλι τα λόγια του σοφού φίλου μου, σαν καμπάνα προειδοποίησης για τους μαθητές μου.

''Ο έρωτας στο μυαλό των εφήβων, μοιάζει παντοτινός... Νομίζουν πως έτσι θα νιώθουνε πάντα... Δε σημαίνει, ωστόσο, ότι θα διαρκέσει κατ' ανάγκη για πάντα... Δεν μπορούμε να μετράμε, βλέπεις, το πόσο μας αγαπάει ο άλλος με γνώμονα την αγάπη μας γι' αυτόν...''

Έκλεισα τα μάτια μου για λίγο με τη σκέψη στραμμένη σε σκληρά πρωτοσέλιδα εφημερίδων, που έμειναν χαραγμένα στο μυαλό μου, γιατί αποτύπωναν ανάγλυφα την τραχιά μαθητεία του έρωτα και του θανάτου στην εφηβεία: Απρίλιος 2013: 17χρονος αυτοκτόνησε από ερωτική απογοήτευση στην Ηγουμενίτσα, Νοέμβριος 2017: 16χρονος για παρόμοιο λόγο στον Γέρακα, Μάρτιος του 2019, 17χρονος στη Σητεία της Κρήτης...

- Και πόσα άλλα φανερά και αφανέρωτα..., μουρμούρισα δακρυσμένη κι έκρυψα το πρόσωπό μου στις χούφτες μου νιώθοντας τη συγκίνηση να με συνεπαίρνει.

''Είχε δίκιο ο Ρίλκε, τελικά'', σκεφτόμουν, και, με τη σκέψη μου κολλημένη στα αδικοχαμένα παιδιά, προσάρμοσα - σαν επικήδειο λόγο - τα λόγια του στην περίπτωσή τους : ''Στο δρόμο του έρωτα και του θανάτου δε θα βρουν καμιά ανταπόκριση, ούτε σημάδι, ούτε χαραγμένο δρόμο για να τους βοηθήσει... Κι όσο πιο πολύ αποζητούν τη μοναξιά στη ζωή τους, τόσο περισσότερο ζυγώνουν το μεγάλο νόημα του έρωτα και του θανάτου. Τραχύς και δύσκολος ο έρωτας κι αυτοί πολύ αδύναμοι μπροστά του...''

Διαβάστε περισσότερα