Ευκαιρία ή παγίδα για την Ελλάδα το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ;

08:23 12/10/2017 - Πηγή: Antinews

Η κυβέρνηση έκανε τα πάντα για να συμφωνήσει η Ουάσιγκτον σε μια συνάντηση Τσίπρα – Τραμπ. Εδώ και μήνες καταβάλλονταν συστηματικές προσπάθειες, με κάθε τρόπο, προκειμένου να αρθούν οι αμερικανικοί «δισταγμοί» -στην πραγματικότητα, άρνηση- για να συναντηθεί ο έλληνας πρωθυπουργός με τον αμερικανό πρόεδρο. Οι Αμερικανοί ισχυρίζονταν ότι ναι μεν θέλουν πολύ την επίσκεψή του, αλλά καλύτερα είναι να δει μόνον τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ,

Μάϊκ Πενς. Το μέγαρο Μαξίμου υποστήριζε ότι, εφόσον ο Ν.Τράμπ συναντάται με τον Ταγίπ Ερντογάν και συνομιλεί τηλεφωνικώς μαζί του, θα έπρεπε να συναντήσει τον έλληνα πρωθυπουργό. Τελικώς, η Ουάσιγκτον συμφώνησε. Τι τον περιμένει, όμως, τον κ.Τσίπρα, εκεί, υπερατλαντικά; Η επικοινωνιακή αβάντα που, ενδεχομένως, θα του δώσει η φωτογράφησή του με τον Ν.Τράμπ (μετά από αυτήν με τον Ομπάμα, κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα) θα αντισταθμίσει την βαριά ατζέντα που θέλουν να επιβάλλουν οι Αμερικανοί στις ελληνο-αμερικανικές συνομιλίες; Αναμφισβήτητα, εφόσον γίνουν οι κατάλληλοι χειρισμοί, η επίσκεψη αποτελεί μια ευκαιρία για την Ελλάδα. Το σίγουρο είναι, όμως, ότι το ταξίδι μάλλον θα μοιάζει με πορεία σε … ναρκοπέδιο.

Έως τώρα, οι Αμερικανοί, δια στόματος του πρέσβη τους, Τζέφρι Πάγιαττ, δηλώνουν ότι οι ελληνο-αμερικανές σχέσεις περνούν την καλύτερη περίοδό τους. Για να μην μιλήσουμε για τους «ύμνους» του στο πρόσωπο του Α.Τσίπρα. Ο πολυπράγμων και επικοινωνιακά υπερκινητικός, που ως άλλος –εξευγενισμένος, πάντως- Πιούροφοϊ, επισκέπτεται κάθε τρεις και λίγο το υπουργείο Άμυνας και τις ελληνικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, είναι εκπρόσωπος της «σκληρής τάσης» του State Department, και, βέβαια, αυτό που κάνει με συνέπεια, είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πατρίδας του. Παρά τα λόγια «συμπόνιας» του για τα βάσανα που τραβάει ο ελληνικός λαός λόγω της οικονομικής κρίσης και του μεταναστευτικού, αυτό που κοιτάζει είναι να υλοποιήσει όσο γίνεται καλύτερα τη γραμμή που του δίνει η γραφειοκρατία του State Department, το Πεντάγωνο και τα λοιπά «ευαγή ιδρύματα» της χώρας του. Και βέβαια, μέχρι στιγμής το μόνο που ακούμε είναι τα «θέλω» των Αμερικάνων, αλλά ούτε μια φορά τα «δίνω». Άραγε, θέλουν να κάνουν αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους την Ελλάδα, με κάποια ψίχουλα για ανταλλάγματα; Εάν είναι έτσι, άραγε έχει ξεκαθαρίσει η Αθήνα τις «κόκκινες γραμμές» της;

Διευκολύνσεις

Αν πάρουμε στα σοβαρά όλα όσα έχουν γραφτεί στα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης από πέρυσι, οπότε ανέλαβε τα καθήκοντά του ο νέος αμερικανός πρέσβης, και προέρχονται είτε από επίσημες δηλώσεις, είτε από διαρροές της πρεσβείας, του ελληνικού υπουργείου Άμυνας ή άλλων κυβερνητικών κύκλων, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι οι Αμερικανοί επιδιώκουν να καταστήσουν την Ελλάδα ό,τι ήταν η Τουρκία έως τώρα για τις ΗΠΑ. Και τι δεν έχει αναφερθεί. Ιδού ορισμένα εξ’ αυτών:

1.Θεαματικές αναβαθμίσεις των υποδομών της Σούδας. Ωραία, αλλά θα διευκρινίσει η κυβέρνηση τι ζητάνε οι Αμερικανοί εκεί κάτω; Διότι, όταν λένε για νέες εγκαταστάσεις, αυτό σημαίνει ότι οι υπάρχουσες δεν τους βολεύουν. Άρα, πρέπει να φτιαχτούν καινούργιες, προκειμένου να αναπτυχθούν εκεί νέα, σημαντικά στρατηγικά οπλικά συστήματα. Ποια είναι αυτά; Υποβρύχια, αεροσκάφη, και άλλα καλούδια, όπως ακούγεται; Επιπλέον, έντονη είναι η φημολογία ότι ήδη έχουν αρχίσει να γίνονται έργα εκεί. Ισχύει;

2.Ανανέωση της συμφωνίας για τη Σούδα. Μας έχουν πρήξει, είτε με τις συνεχείς συνεντεύξεις του ο αμερικανός πρέσβης, είτε Έλληνες αρθρογράφοι φίλα προσκείμενοι στην πρεσβεία, ότι πρέπει να ανανεωθεί η συμφωνία για μια πενταετία (ζητούσαν και δέκα χρόνια). Κι’ αυτό, με το επιχείρημα ότι εκεί οι ΗΠΑ θα «επενδύσουν» για να γίνουν έργα υποδομής, και, άρα, πρέπει να είναι μακροχρόνιος ο σχεδιασμός. Ωστόσο, πρόσφατα ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, υπέγραψε την διακρατική συμφωνία με τις ΗΠΑ, όπου ανανεώνεται –όπως άλλωστε γινόταν επί δεκαετίες έως τώρα- η συμφωνία για τις διευκολύνσεις επί ένα έτος. Γι’ αυτό το λόγο, εξάλλου, τυπικώς στην επίσημη ατζέντα των συνομιλιών κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού, δεν έχει μπει το θέμα του χρόνου ανανέωσης. Προφανώς, οι Αμερικανοί θα το θέσουν. Αλλά προς τι αυτή η επιμονή για 5ετή ή 10ετή ανανέωση; Άραγε, πιστεύουν στα σοβαρά ότι του χρόνου η Ελλάδα θα διώξει τις «βάσεις του θανάτου»;

3.Εκμετάλλευση άλλης ελληνικής βάσης στην Κρήτη (εκτός της Σούδας), αναβάθμιση του ρόλου της Λάρισας, ενδιαφέρον για εξαγορά του ναυπηγείου Νεωρίου (σιγά μην πιστέψουμε ότι οι Αμερικάνοι θέλουν τη Σύρο για μπίζνες – μάλλον για να κόψουν τη φόρα των Ρώσων θέλουν, που από εποχής Σοβιετικής Ένωσης ήγειραν σχετικά αιτήματα για «διευκολύνσεις» στο νησί), χρήση ελληνικής βάσης σε νησί του Αιγαίου, χρήση ελληνικών λιμανιών για αμερικανικά πολεμικά πλοία, στάθμευση μικρών αμερικανικών μονάδων σε περιοχή της ηπειρωτικής Ελλάδας, «δωρεά» (!) στρατιωτικού υλικού σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ, μέχρι και για πυρηνικούς σχεδιασμούς σε ελληνικές αεροπορικές βάσεις στη Δυτική Ελλάδα έχει γραφτεί (βλέπε: «Ο πυρηνικός εφιάλτης ξαναγυρίζει στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα;)».

4.Προώθηση του –ακριβού- αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου στη Βόρειο Ελλάδα και από εκεί σε βαλκανικές χώρες, υλοποιούμενα σχέδια (παλαιά, πάντως) για αγωγούς μεταφοράς αζέρικου φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας – Ελλάδας στην Ευρώπη, με στόχο την ενεργειακή «απεξάρτηση» της Ευρώπης από τη Ρωσία, κ.ο.κ.

Επιτέλους, λίγη σοβαρότης κύριε Χολμς

Μα, καλά, θα πει κανείς. Εάν πράγματι οι ΗΠΑ επιδιώκουν τη μετατροπή της Ελλάδας σε βάση παρακολούθησης των ρωσικών δραστηριοτήτων, σε πυλώνα σταθερότητας στα Βαλκάνια, σε εξισορροπιστικό παράγοντα έναντι της Τουρκίας στο Αιγαίο αλλά και στην -μάλλον πλούσια σε ενεργειακά κοιτάσματα- ανατολική Μεσόγειο σε συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, και, εν τέλει, σε «αεροπλανοφόρο» τους, τότε δεν πρέπει να την βγάλουν φτηνά. Θα πρέπει να καταβάλλουν τα αντίστοιχα σοβαρά ανταλλάγματα, και όχι να αρκούνται μόνον σε υποσχέσεις περί «βοηθείας» (;) προς τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Σε τελική ανάλυση, εάν πράγματι «καίγεται» η Ουάσιγκτον για να πάρει μεγάλες στρατιωτικές διευκολύνσεις, λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει με τον Τούρκο πρόεδρο, Ταγίπ Ερντογάν, και της εύφλεκτης γεωπολιτικής κατάστασης στην περιοχή, τότε ας δώσει και τα αντίστοιχα «βαριά» ανταλλάγματα που πρέπει σε τομείς όπως:

Α)Η οικονομική κρίση και οι μεγάλες πιέσεις που δέχεται εδώ και τουλάχιστον επτά χρόνια η Ελλάδα. Ο ρόλος της Ουάσιγκτον, εξάλλου, στο ΔΝΤ είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Ως εκ τούτου μπορεί να ασκήσει την επιρροή της.

Β)Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις που χαρακτηρίζονται από την ιδιαίτερα επιθετική ρητορική και πρακτική της Τουρκίας έναντι της χώρας μας. Η Ουάσιγκτον ναι μεν δηλώνει δυσαρεστημένη με την Άγκυρα, αλλά θέλει να κρατάει ταυτόχρονα τις «ισορροπίες» και να μην σπάει αυγά. Και, εν πάση περιπτώσει, εάν επιθυμεί να μεταφέρει, ως λέγεται, κάποιες λειτουργίες του Ινσιρλίκ στην Ελλάδα, αυτό θα πρέπει να γίνει και με τα αντίστοιχα ανταλλάγματα σε γεωπολιτική στήριξη. Εκτός των άλλων, η θετική στάση της σε θέματα όπως το ονοματολογικό στα Σκόπια, και, προπάντων, το Κυπριακό, είναι ζητήματα που πρέπει η Ουάσιγκτον να δώσει έμπρακτες αποδείξεις στήριξης.

Να σημειωθεί πως τελευταία παρατηρείται ιδιαίτερα μεγάλη κινητικότητα στους κόλπους του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα από τον γενικό γραμματέα του, Γιένς Στόλτεμπεργκ, αλλά και τη Βρετανία, για να μπει η Τουρκία στην ΕΕ από την πίσω πόρτα. Ειδικότερα, σε Συμβούλιο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου που πραγματοποιήθηκε στο τέλος του Σεπτεμβρίου, επιχειρήθηκε να ενισχυθεί η θέση που έχει εκφράσει μερίδα «σκληρών» κρατών – μελών του ΝΑΤΟ για μεγαλύτερη εμπλοκή στην σχεδιαζόμενη ευρωπαϊκή άμυνα από μέλη του ΝΑΤΟ, τα οποία, όμως, δεν είναι μέλη της ΕΕ. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, δηλαδή. Αφορούσε πεντακάθαρα την Τουρκία, αλλά και την Βρετανία υπό το πρίσμα του σχεδιαζόμενου Brexit. Εννοείται, βέβαια, ότι η Τουρκία σε αυτό το Συμβούλιο υπερθεμάτισε, επαναλαμβάνοντας ότι θέλει να συμμετέχει στους σχεδιασμούς και στη λήψη αποφάσεων για την Κοινή Αμυντική πολιτική, και γενικότερα στην ευρωπαϊκή άμυνα. Άραγε, τι θέση παίρνει γι’ αυτό η αμερικανική αντιπροσωπεία στο ΝΑΤΟ;

Γ)Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Το τι ζητούν η πολιτική και στρατιωτικές ηγεσίες του υπουργείου Άμυνας, είναι ουσιαστικά πάρτι για τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες. Το τι μπορεί πράγματι να πληρώσει η Ελλάδα είναι άλλη υπόθεση. Το τι είναι διατεθειμένη να δώσει η Ουάσιγκτον, κάνοντας «διευκολύνσεις», επίσης δεν φαίνεται να συμπίπτει με τις επιθυμίες του ελληνικού υπουργείου. Εν πάση περιπτώσει, από τα «σύνορα» Χολαργού – Παπάγου ζητάνε αναβάθμιση των F-16, παραχώρηση αντιτορπιλικών πλοίων (που οι Αμερικάνοι διστάζουν να τα δώσουν, κι αν το κάνουν θέτουν αποικιακούς όρους), ελικοπτέρων, τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης (ΤΟΜΑ) και μεταχειρισμένων αρμάτων μάχης. Μέχρι και τα πανάκριβα F-35 ζητάνε από το υπουργείο Άμυνας, αν και πιο ψύχραιμοι στρατιωτικοί κύκλοι δηλώνουν ευθέως ότι δεν τους ενδιαφέρουν αυτά τα αεροσκάφη, και ότι για να εξασφαλιστεί αμυντικά από αέρος η χώρα έως τουλάχιστον το 2025, αυτό που πρέπει να γίνει, είναι ο εκσυγχρονισμός των F-16 και των Mirage.

Τέλος, εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον θα έχει αν οι Αμερικανοί θα εγείρουν ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις της Ελλάδας με την Κίνα (επανειλημμένως αμερικανικά ΜΜΕ έχουν επικρίνει την Ελλάδα), καθώς και με άλλες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Διαβάστε περισσότερα