Ένα βήμα τη φορά

07:31 2/5/2013 - Πηγή: Antinews

Η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ είναι ουσιαστικά η πρώτη μεγάλη που έγινε έπειτα από πολλά χρόνια. Πολλοί θα διαφωνήσουν, πολλά θα ακουστούν, αλλά υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει το «ελατήριο» για να γυρίσει το παιχνίδι στην οικονομία. Μην ξεχνάμε ότι ακολουθεί η αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ από την οποία τα λεφτά είναι πολλά. Κινήσεις και διαγωνισμοί γίνονται και με άλλες εταιρείες και ακίνητα του Δημοσίου και φαίνεται ότι επιτέλους, έπειτα από χρόνια κάτι κινείται στην οικονομία. Μένει μόνο να σταλεί και το μήνυμα στους

Έλληνες και ξένους επενδυτές ότι υπάρχει περιθώριο να επενδύσουν στην Ελλάδα, να συμβάλουν στην ανάπτυξη και να μειώσουν την ανεργία.

Με αργά βήματα, με λάθη, παλινωδίες και προσωπικά πολιτικά παιχνίδια, αυτή η κυβέρνηση προχωρά. Κλείνει ένα χρόνο χωρίς ουσιαστικά να έχει κινδυνεύσει να πέσει και διαψεύδει τις Πυθίες της Κουμουνδούρου που μιλούσαν για πολιτικές εξελίξεις τον Μάρτιο. Τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ «μυρίζονται» ξανά εκλογές, αλλά ποιος τους δίνει σημασία.

Έτσι, λοιπόν, αυτή η κυβέρνηση με τα πολλά λάθη και τις «συστημικές» αποφάσεις, δείχνει να έχει βάλει τη χώρα σε μια σειρά. Υπάρχουν κι άλλες εκπλήξεις, πέραν της υπόθεσης του ΟΠΑΠ.

Για πρώτη φορά, π.χ. γίνεται πολύ συζήτηση επί της ουσίας για αλλαγές στο δημόσιο τομέα. Αυτή η κυβέρνηση αποφάσισε να σπάσει το ταμπού της μόνιμης θεσούλας στο Δημόσιο. Παρά το όποιο πολιτικό κόστος παίρνει αποφάσεις για απολύσεις σε οργανισμούς που δεν έχουν λόγο να υπάρχουν. Ποιος τα τελευταία 100 χρόνια μίλησε για αξιολόγηση των υπαλλήλων;

Ποιος μίλησε για την ανάγκη να δίνονται οι προαγωγές με βάση τα προσόντα κι όχι τα χρόνια υπηρεσίας;

Ποιος τόλμησε μέχρι σήμερα να διώξει επίορκούς υπαλλήλους ή κοπανατζήδες; Μόλις χθες βγήκε η υπόθεση εκπαιδευτικού που είχε να πάει στη δουλειά του σχεδόν 2,5 χρόνια αλλά του επιβλήθηκε μόλις 6μηνη αργία για να έρθει το ΣτΕ να επιβάλει την τάξη;

Θέλει και αρετή και τόλμη να λες στον κόσμο «κατάμουτρα» ότι δε μπορεί πλέον να διορίζονται δικοί μας ή δικοί τους. Θέλει πολύ τόλμη να τους κόβεις μισθούς και συντάξεις με μόνη υπόσχεση ότι θα πάει καλά μελλοντικά η οικονομία.

Αναμφισβήτητα στην ελληνική κοινωνία συμβαίνουν δραματικές αλλαγές σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Η προσαρμογή στην πραγματικότητα είναι τόσο βίαιη που δεν προλαβαίνουμε να βλέπουμε τις αλλαγές που γίνονται.

Με τον ένα ή το άλλο τρόπο η κυβέρνηση προχωρά με κάποιο στοιχειώδες σχέδιο, γεγονός που είχαμε χρόνια να δούμε στην Ελλάδα. Κι όπως έχουμε γράψει παλιότερα, η χώρα ποντάρει σε μια ραγδαία μεταβολή των ευρωπαϊκών συνθηκών, αφού πρώτα έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλύτερο.

Κερδίζει χρόνο ο Σαμαράς και αυτό δεν είναι καθόλου κακό σε μια Ευρώπη που δεν ξέρουμε αν θα διαλυθεί.

Ήδη βλέπουμε να βγαίνουν όλο και περισσότεροι κοινοτικοί αξιωματούχοι και να αμφισβητούν την πολιτική της Γερμανίας. Όλοι πλέον γνωρίζουν ότι είναι θέμα χρόνου να διαλυθεί η Ευρωζώνη των πάνω από 20 εκατ. ανέργων, των χρεοκοπημένων χωρών του νότου, των τρομερών ανισοτήτων με το βορρά. Το βλέπουν πλέον και «φίλοι» της Μέρκελ όπως ο Ρεν ή ο Μπαρόζο ή ακόμη και η Λαγκάρντ. Η λιτότητα σκοτώνει και για τη διάλυση του ευρώ, αν γίνει, δε θα φταίει καμιά Ελλάδα, αλλά αποκλειστικά η Γερμανία.

Μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτης ρευστότητας, που τα πάντα κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, το να κερδίζεις χρόνο και να ελπίζεις είναι πράγματι καλό. Οι διεθνείς εξελίξεις θα κρίνουν εν πολλοίς και το ελληνικό πρόβλημα. Διότι ας μη γελιόμαστε, με τέτοιο χρέος δεν πάμε πουθενά και μόνο μια γενναία διαγραφή του θα δώσει ανάσες.

Πολλοί, και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορούν την κυβέρνηση ως τον «καλό μαθητή» της Ευρώπης διότι επιλέγει τη δημοσιονομική προσαρμογή. Άραγε ποια είναι η εναλλακτική λύση; Αυτή που προτείνει ο Τσίπρας; Αν είχαμε μια, ενιαία και σταθερή πρόταση εξόδου από την κρίση να το καταλαβαίνουμε. Όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με το χάος, το οποίο αντιλαμβάνονται και οι πολίτες και το δείχνουν στις δημοσκοπήσεις. Σε άλλες εποχές μια τόσο «αντιδημοφιλής» κυβέρνηση θα είχε πέσει πριν γίνει ώριμο φρούτο και η αξιωματική αντιπολίτευση θα είχε σαρώσει. Τώρα δε γίνεται αυτό διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εναλλακτική.

Βεβαίως, δεν πρέπει η κυβέρνηση να πιστεύει ότι με το να μην έχει σοβαρό αντίπαλο την κάνει πανίσχυρη και αλαζονική. Έχει κάνει πολλά λάθη και δεν πρέπει να κάνει άλλα. Ούτε να αφήσει το χρόνο να περάσει με «κολπάκια ζόρικα» που έκαναν σε άλλες εποχές. Μόνο με σκληρή δουλειά, διαφάνεια, ξεκάθαρους στόχους μπορεί να υπάρξει ελπίδα. Αλλιώς χαθήκαμε όλοι μαζί.

Α.Ψ.