Ένας νέος κόσμος αναδύεται μέσα από τη κρίση

07:46 31/8/2011 - Πηγή: Antinews

Του Thomas FriedmanΚρατηθείτε γερά. Και τον νου σας στα πορτοφόλια σας. Από την εποχή του τέλους του ψυχρού πολέμου, το παγκόσμιο σύστημα λειτουργεί βασισμένο σε κάποιες άτυπες συμφωνίες. Σήμερα όμως, αυτές αρχίζουν να μην ισχύουν, και θα χρειαστούν νέες. Το αν θα πραγματοποιηθούν ή όχι, ξεκινώντας με τις ΗΠΑ, θα είναι καθοριστικό για τις εξελίξεις, και για τα πορτοφόλια μας.Να το πω απλά: Η ΕΕ διαλύεται. Ο αραβικός κόσμος αποσυντίθεται. Το μοντέλο ανάπτυξης της Κίνας υφίσταται

πρέσινγκ, και το αμερικανικό καπιταλιστικό σύστημα (βασισμένο στη πίστωση) δέχεται σκληρή επίθεση, και μάλλον χρειάζεται αναθεώρηση. Η αναμόρφωση οποιουδήποτε από τα παραπάνω απαιτεί τεράστια δουλειά. Και των τεσσάρων συγχρόνως, είναι σχεδόν αδύνατο, ειδικά αν θυμηθούμε τις απίθανα πολλές και σύνθετες  διασυνδέσεις του παγκόσμιου συστήματος. Πρέπει λοιπόν να δημιουργηθεί κάτι νέο. Αλλά τι θα είναι αυτό;Ας ξεκινήσουμε με τη Μ. Ανατολή, τη παγκόσμια πηγή πετρελαίου. Οι Λίβυοι ενώθηκαν με τους Τυνήσιους, τους Αιγύπτιους, και άλλους, διώχνοντας τον δικτάτορά τους, ενώ το ίδιο ελπίζουν οι Σύριοι και οι Ιρανοί. Με το χρόνο, σχεδόν όλα τα αυταρχικά καθεστώτα της περιοχής θα αναγκαστούν να φύγουν, ή να μοιραστούν την εξουσία. Το παλιό μοντέλο δεν αντέχει. Βασίζονταν σε βασιλείς και δικτάτορες που άρπαζαν τα έσοδα από το πετρέλαιο, προστατευόμενοι από ισχυρούς στρατούς και δυνάμεις ασφαλείας, εξαγοράζοντας μεγάλα τμήματα των πληθυσμών τους.Αυτό το μοντέλο ανατινάχθηκε, μέσα από μια εξέγερση των νέων, που αρνούνται πλέον να δεχτούν τη μειονεκτική τους θέση σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Βέβαια, μπορεί αυτό το αναχρονιστικό μοντέλο να καταρρέει, θα χρειαστεί όμως πολύς καιρός μέχρι οι κοινωνίες αυτές να συγγράψουν το νέο κοινωνικό τους συμβόλαιο. Θα είναι πολύ δύσκολο για αυτές να αρχίσουν να ζουν χωρίς άνωθεν εξουσία. Ας ελπίσουμε για το καλύτερο, και ας προετοιμαστούμε για το οτιδήποτε.Λίγο πιο βόρεια, η ΕΕ και η ευρωζώνη αποτελούσαν μια καλή ιδέα. Ας φτιάξουμε μια νομισματική ένωση και ένα κοινό νόμισμα, με το κάθε κράτος να έχει τη δική του δημοσιονομική πολιτική. Αρκεί όλοι να δεσμευτούν πως θα εργάζονται και πως θα αποταμιεύουν όπως και οι Γερμανοί. Αυτό όμως το όραμα ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Το τεράστιο κοινωνικό κράτος σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς να υπάρχουν έσοδα από τοπική παραγωγή, οδήγησε σε συσσώρευση χρέους (κυρίως προς τις τράπεζες) , και στη συνέχεια σε μια εξέγερση των δανειστών.Οι παραγωγοί-αποταμιευτές της Β. Ευρώπης ξεκινούν τώρα μια άλλου είδους συμφωνία με τους σπάταλους PIIGS (Πορτογαλία, Ιταλία Ιρλανδία, Ελλάδα, και Ισπανία). Η έξοδος της Γερμανίας από την ΕΕ μοιάζει απίθανη, αφού μεγάλο μέρος των εξαγωγών της πηγαίνει σε αυτά τα σπάταλα και μη ανταγωνιστικά κράτη. Αντ αυτού, οι Βόρειοι προσπαθούν να επιβάλλουν σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία στους PIIGS. Πόση όμως ακόμη λιτότητα μπορούν να αντέξουν; Ειδικά εν μέσω ύφεσης; Οι Λονδρέζοι δεν είναι οι μόνοι που θα βγουν στους δρόμους. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η ΕΕ θα συρρικνωθεί και θα γίν